Stacje serc - ebook

Albowiem dawniej natura nasza nie była taka jak teraz, lecz inna. Bo naprzód trzy były płcie u ludzi, a nie jak teraz, dwie: męska i żeńska. Była jeszcze i trzecia prócz tego: pewien zlepek z jednej i drugiej, po którym dziś tylko nazwa jeszcze pozostała . Otóż cała postać człowieka każdego była krągła, piersi i plecy miała naokoło, miała też cztery ręce i nogi w tej samej ilości, i dwie twarze na okrągłej, walcowatej szyi, twarze zgoła do siebie podobne. Obie patrzyły w strony przeciwne z powierzchni jednej głowy. Czworo było uszu . A dlatego istniały trzy rodzaje ludzi, i to takie trzy, że męski pochodził od słońca, żeński od ziemi, a zlepek ich obu od księżyca.

Platon, Uczta, przeł. Władysław Witwicki

The brokenhearted are indeed the bravest among us –

they dared to love, they dared to forgive.

Brené BrownProlog

My,

niedopasowani królowie życia, w pociętych chronologiach, w podeptanych przypadkach, z dłońmi wyciągniętymi ku okolicznościom. W połowie życia, w kolejnym wagonie, czekający na przypadkowej stacji. Życie to przecież taki pociąg – przedział, miejsce, drzwi. Wszystko pędzi do przodu. Wsiadasz, jedziesz, wysiadasz.

Zapewne znasz te sytuacje, kiedy skądś wracasz, przyjaciele proszą o relację, mówią: „Opowiadaj, jak było”. Ilu słów używamy i czym dzielimy się z innymi? Mamy tendencję do skupiania się na ogólnikach, na detalu. Zbaczamy z tematu, urywamy naszą opowieść, zastępujemy ją obrazem z telefonu, nie kończymy. Historie w formie całkowitej żyją tylko w naszej pamięci. Nigdy nie jesteśmy w stanie opowiedzieć wszystkiego, nawet kolejność wymyka się spod kontroli niczym rozrzucone kręgle. Emocje igrają z tembrem naszego głosu i sposobem przekazu. Przekształcają obraz w zależności od tego, co, komu i kiedy mówimy. Czasem wydaje się, że opowiadamy sobie coraz mniej, coraz bardziej wybiórczo, przypadkowo, wyrywkowo. A przecież ludzie mają niesamowite historie, przynajmniej jedną wyjątkową.

Ale zgodzisz się ze mną, że opowieść, która nie jest strzępkiem, naderwanym kawałkiem kartki, żyje tylko w nas? Opowieści, które los szybko zapisał w danym momencie ludzkiego życia, nigdy nie opowiadamy całościowo. Są w nas samotne, choć tak pożądane przez świat. Ich doskonałość jest nieuchwytna, niedookreślona – to przecinki, małe perły. Historie ukryte w nas są rysą, szwem na sercu i zarazem skarbem, diamentem, zastygłą łzą i niegasnącą iskrą w duszy. Może historie same chcą się chronić. Może taki ich los, że oddychają tylko pod powłoką tajemnicy, spięte klamrą sekretu, i żyją w całości, gdzieś na dnie, tylko w nas samych.

W naszych sercach.

Każdy ma własną historię.

Opowiesz mi swoją?