W otchłani strachu ebook i audiobook

Pro­log

Zwłoki zna­le­ziono we wto­rek, dwa dni po tym, jak rodzina nie sta­wiła się na lot­ni­sku, by wró­cić do Sta­nów. Sześć dni wcze­śniej prze­stała korzy­stać z tele­fo­nów komór­ko­wych i mediów spo­łecz­no­ścio­wych. Ostat­nim postem było sel­fie i wia­do­mość, że przy­byli do Mek­syku: ojciec i matka robili śmieszne miny, zaró­żo­wiona nasto­latka wyda­wała się zawsty­dzona, a mały chło­piec w pla­sti­ko­wych oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych szcze­rzył szczer­bate zęby.

Wyna­jęty dom nie znaj­do­wał się nad brze­giem morza. Był nie­wielki, poło­żony na ubo­czu, na końcu żwi­ro­wej ścieżki w dżun­gli w Tulum. Kiedy mene­dżer otwo­rzył fron­towe drzwi, poli­cjant poczuł strasz­liwy smród. Poko­jówka, która miała posprzą­tać domek po wyjeź­dzie gości, sie­działa na cemen­to­wym ganku. Prze­su­wała w pal­cach paciorki różańca; na jej twa­rzy było widać ślady łez.

W domu pano­wał skwar. I brzę­czały roje much.

Poli­cjant czuł woń śmierci, ale nie zauwa­żył plam krwi. Nie dostrzegł oczy­wi­stych oznak prze­stęp­stwa. Zro­zu­miał, że musi zawia­do­mić komendę, by przy­słała na miej­sce ekipę.

Po godzi­nie w domu poja­wili się męż­czyźni w bia­łych kom­bi­ne­zo­nach; wpa­try­wali się w trzy­mane w rękach czuj­niki gazu. Zna­leźli matkę leżącą nie­ru­chomo na kana­pie z otwartą książką na piersi. W sypialni zoba­czyli na zasła­nym łóżku dziew­czynę cią­gle ści­ska­jącą w dłoni komórkę. Chło­piec był przy­kryty koł­drą; wyda­wało się, że spo­koj­nie śpi obok plu­szo­wego misia.

Ekipa zba­dała kuch­nię i pod­grze­wacz wody.

Póź­niej tech­nicy wyszli zasę­pieni na werandę na tyłach domu, by spraw­dzić zewnętrzne prze­wody gazowe. Zna­leźli plamy krwi. I ojca – a przy­naj­mniej to, co z niego zostało.

Roz­dział 1

MATT PINE

– Ciężka noc? Wyglą­dasz, jak­byś spał pod gołym nie­bem jak jeden z nas.

Matt patrzył na sza­chow­nicę, nie zwra­ca­jąc uwagi na ogo­rza­łego Afro­ame­ry­ka­nina sie­dzą­cego po dru­giej stro­nie odra­pa­nego stołu w parku Washing­ton Squ­are.

– Nie jest ci zimno? Gdzie się podział twój płaszcz?

– Cicho, Reg­gie – odparł Matt, kiwa­jąc ręką. – Pró­buję się sku­pić. – Zasta­na­wiał się nad następ­nym posu­nię­ciem. Zatarł ręce, bo w parku wiał chłodny poranny wiatr. Było kosz­mar­nie zimno jak na kwie­cień.

Reg­gie zare­cho­tał.

– Możesz myśleć cały dzień. To i tak bez zna­cze­nia.

W ciągu dwóch lat Matt nie wygrał ani jed­nej par­tii z bez­dom­nym geniu­szem sza­cho­wym z West Vil­lage. Cza­sami się zasta­na­wiał, co spra­wiło, że ten pie­kiel­nie inte­li­gentny czło­wiek zna­lazł się na bruku, ale nie pytał. Wyko­nał ruch goń­cem, zbi­ja­jąc piona na g7.

Reg­gie pokrę­cił głową, jakby Matt go roz­cza­ro­wał.

– Wra­casz z imprezy? – spy­tał, nie odry­wa­jąc oczu od sza­chow­nicy.

– Tak, w God­dard. – Matt ski­nął głową w stronę God­dard Hall, jasno­sza­rego kwa­dra­to­wego gma­chu nie­da­leko parku.

– God­dard? Szu­kasz zna­jo­mo­ści wśród stu­den­tek młod­szych rocz­ni­ków – odparł Reg­gie i zaśmiał się chra­pli­wie. Znał Uni­wer­sy­tet Nowo­jor­ski lepiej niż więk­szość stu­den­tów ostat­niego roku. Może kie­dyś do niego uczęsz­czał?

Jego tajem­ni­czość wyda­wała się dziwna. Ludzie zwy­kle zwie­rzali się Mat­towi, opo­wia­dali o swoim życiu, sekre­tach, pro­ble­mach. Domy­ślał się, że to z powodu jego wyglądu. A może dla­tego, że wolał słu­chać, obser­wo­wać niż mówić? Reg­gie nie­ustan­nie paplał, ale ni­gdy nie wspo­mi­nał, co robił przed zamiesz­ka­niem pod gołym nie­bem. Matt szu­kał jakichś wska­zó­wek, które zdra­dza­łyby prze­szłość przy­ja­ciela. Reg­gie nosił zie­loną torbę woj­sko­wego typu; może był kie­dyś żoł­nie­rzem? Paznok­cie i ręce miał zawsze nie­ska­zi­tel­nie czy­ste; może pra­co­wał w służ­bie zdro­wia? Uliczny slang, któ­rym się posłu­gi­wał, cza­sem wyda­wał się natu­ralny, a cza­sem wymu­szony. Czy ukry­wał swoją praw­dziwą toż­sa­mość, popeł­nił prze­stęp­stwo i uciekł? A może po pro­stu nie dopi­sało mu szczę­ście, lubił grać w sza­chy i uwa­żał, że nie ma potrzeby zwie­rzać się iry­tu­ją­cemu stu­den­towi.

– Och, czło­wieku, cała noc ze stu­dent­kami… – Reg­gie znowu się zaśmiał. – Co o tym sądzi twoja ładna ruda?

Dobre pyta­nie. Ładna ruda zerwała wczo­raj z Mat­tem. Stąd zbyt wiele kie­lisz­ków w Pur­ple Haze. Stąd impreza w God­dard i figle z Deeną (czy może Daną?). Dla­tego zna­lazł się, wymięty, o siód­mej rano w parku i nie mógł wró­cić do aka­de­mika – karta bez­pie­czeń­stwa, klucz od pokoju i komórka zostały w zgu­bio­nym płasz­czu.

Reg­gie prze­su­nął wieżę na g8 i uśmiech­nął się ze zło­śliwą satys­fak­cją.

– Zasta­na­wiam się, jakim cudem cię przy­jęli na taką dobrą uczel­nię. – Popa­trzył na budy­nek admi­ni­stra­cyjny, na któ­rym powie­wała na wie­trze fio­le­towa flaga Uni­wer­sy­tetu Nowo­jor­skiego.

– Zaczy­nasz gadać jak mój stary – odparł Matt, prze­su­wa­jąc wieżę na pole e1. Popa­trzył na Reg­giego. – Szach.

Przy­ja­ciel posta­wił króla na d8, ale było już za późno. Het­man na g3. Mat w kilku ruchach.

– O matko… – wes­tchnął Reg­gie. – Hej, Eli­jah, sprawdź tę pozy­cję! – zawo­łał do gra­cza sie­dzą­cego przy jed­nym z pozo­sta­łych sto­li­ków. – Affleck mnie poko­nał. – Reg­gie zawsze nazy­wał Matta „Benem Afflec­kiem”, w skró­cie „Afflec­kiem”, co w jego języku było pogar­dli­wym okre­śle­niem bia­łego. – Strzeż się cichego czło­wieka – dodał sen­ten­cjo­nal­nie. Wyda­wało się, że to cytat, ale Matt nie wie­dział skąd. – Kiedy ty mówisz, on patrzy. Kiedy ty dzia­łasz, on pla­nuje. Kiedy ty odpo­czy­wasz, ata­kuje.

Rzu­cił na sto­lik pognie­ciony bank­not.

– Nie wezmę od cie­bie pie­nię­dzy. – Matt wstał i prze­cią­gnął się.

– Wła­śnie że weź­miesz – odparł Reg­gie i popchnął bank­not w stronę przy­ja­ciela. – Stu­diu­jesz sztukę fil­mową, więc potrze­bu­jesz kasy. – Zaśmiał się.

Matt z ocią­ga­niem scho­wał pie­nią­dze. Popa­trzył na ciemne chmury zbie­ra­jące się na nie­bie. Lubił zapach nad­cho­dzą­cego desz­czu.

– Przy­naj­mniej posta­wię ci śnia­da­nie w sto­łówce. Zostało mi kilka talo­nów.

– Nie – rzekł Reg­gie. – Ostat­nio nie wyda­wali się zachwy­ceni…

Miał rację. Libe­ra­lizm zamoż­nych bia­łych miał swoje gra­nice. Matt prze­ko­nał się o tym w cza­sie stu­diów na eli­tar­nym Uni­wer­sy­te­cie Nowo­jor­skim. Więk­szość kole­gów uwa­żała go za dzi­waka, apo­li­tycz­nego przy­by­sza ze Środ­ko­wego Zachodu.

– Pie­przmy ich – powie­dział, kiwa­jąc na Reg­giego, by poszedł za nim, gdy nagle usły­szał za ple­cami zna­jomy głos.

– Jesteś! Wszę­dzie cię szu­ka­li­śmy.

Matt się obró­cił i zoba­czył opie­kuna aka­de­mika. O co mu cho­dzi? Phil­lip zwy­kle poja­wiał się tylko wtedy, gdy muzyka grała za gło­śno albo na kory­ta­rzach czuć było trawkę.

– W aka­de­miku są agenci FBI – powie­dział Phil­lip. W jego gło­sie brzmiał nie­po­kój. – Chcą z tobą poroz­ma­wiać.

– Agenci FBI?

– Tak, poja­wili się o szó­stej rano. Podobno nie odbie­rasz tele­fonu.

– Czego chcą? – spy­tał Matt. Praw­do­po­dob­nie cho­dzi o star­szego brata. Od czasu tego cho­ler­nego filmu doku­men­tal­nego zawsze cho­dziło o Danny’ego.

– Nie wiem. Ale jeśli coś zbro­iłeś poza aka­de­mi­kiem, chyba nie powi­nie­neś… zresztą sam nie wiem…

– Spo­koj­nie, nic się nie stało. – Matt umilkł i zaczerp­nął tchu. – Dzięki, że dałeś mi znać. Zoba­czę, czego chcą.

Phil­lip wes­tchnął z iry­ta­cją i odszedł.

– Masz kło­poty? – spy­tał Reg­gie.

– Chyba powi­nie­nem spraw­dzić. Prze­ło­żymy śnia­da­nie na póź­niej?

Reg­gie ski­nął głową.

– Bądź ostrożny, Affleck. Agenci fede­ralni puka­jący do drzwi o szó­stej rano nie zwia­stują niczego dobrego.

Pół godziny póź­niej Matt sie­dział na wąskim łóżku w aka­de­miku. Krę­ciło mu się w gło­wie. Agentka FBI – nie zapa­mię­tał jej nazwi­ska – znowu coś mówiła, ale nie rozu­miał ani słowa. Kiedy nie odpo­wie­dział, uklę­kła przed nim z zatro­ska­nym wyra­zem twa­rzy.

Jej part­ner, niż­szy rangą chudy męż­czy­zna w ciem­nym gar­ni­tu­rze, stał z tyłu, prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę.

– Roz­ma­wia­łam z dzie­ka­nem – powie­działa kobieta. – Zała­twili pomoc psy­cho­lo­giczną. I nie musi się pan mar­twić zaję­ciami.

Matt usi­ło­wał wstać, ale ugięły się pod nim kolana. Pociem­niało mu w oczach. Agentka zapro­wa­dziła go z powro­tem do łóżka.

– Wszy­scy? – spy­tał Matt. Powie­działa to już dwa razy, ale cią­gle nie wie­rzył.

– Bar­dzo mi przy­kro.

Matka.

Ojciec.

Mag­gie.

Tommy.

Znowu wstał, coś powie­dział, po czym powlókł się do łazienki. Padł na kolana i zwy­mio­to­wał do muszli klo­ze­to­wej. Ści­skał brudną kra­wędź muszli, nie wie­dząc, jak długo to trwa.

Nagle usły­szał puka­nie do drzwi.

– Zaraz wra­cam… – wykrztu­sił. Wstał, wspie­ra­jąc się na umy­walce. Odkrę­cił kurek, spry­skał twarz wodą i popa­trzył na sie­bie w lustrze. Wyglą­dał tak, jak się czuł.

Wró­cił do pokoju. Agentka była sama, jej part­ner wyszedł.

– Jak to się mogło stać? – spy­tał. Jego głos brzmiał dziw­nie, był ochry­pły i odle­gły.

– Uwa­żają, że to nie­ty­powy wypa­dek, wyciek gazu. Usi­łu­jemy to zba­dać. Pra­cuje nad tym FBI i Depar­ta­ment Stanu. Kon­tak­tu­jemy się z wła­dzami mek­sy­kań­skimi. Wiem, że to naj­gor­szy moż­liwy moment, ale muszę zadać panu kilka pytań.

Matt znowu usiadł i ski­nął głową, by mówiła dalej.

– Rozu­miemy, że prze­by­wali na waka­cjach.

– Tak, wio­senne ferie sio­stry i brata. – Słowa uwię­zły mu w gar­dle. – Zde­cy­do­wali się w ostat­niej chwili. Moje ferie były w innym ter­mi­nie, więc nie mogłem… – Umilkł, powstrzy­mu­jąc łzy.

– Kiedy ostat­nio się z panem kon­tak­to­wali?

Matt zasta­na­wiał się przez chwilę.

– W dniu wyjazdu matka wysłała ese­mesa z lot­ni­ska. Mag­gie kilka dni temu. – Ogar­nęło go poczu­cie winy. Nie prze­czy­tał ese­mesa sio­stry, w ogóle nie odpo­wie­dział.

– A ojciec?

Pokrę­cił głową, odrę­twiały. Nie roz­ma­wiali ze sobą od awan­tury w cza­sie prze­rwy świą­tecz­nej. Zamarło w nim serce. Ostat­nią rze­czą, jaką powie­dział ojcu, było…

– Chcemy usta­lić kolej­ność wyda­rzeń, to ważne. Musimy prze­czy­tać ese­mesy, jeśli nie ma pan nic prze­ciwko temu.

– Tak, jasne. Ale mój tele­fon jest w płasz­czu. Zeszłej nocy gdzieś go zosta­wi­łem.

– Wie pan gdzie? – spy­tała agentka. Mówiła współ­czu­ją­cym tonem, ale Matt widział, że zaczyna się nie­cier­pli­wić.

– Chyba w barze. – Przed wyj­ściem z żeń­skiego aka­de­mika chwy­cił sto­sik swo­ich rze­czy, więc płaszcz musiał zostać w barze.

Agentka ski­nęła głową.

– Mogę tam pana zawieźć.

– Nie otwie­rają tak wcze­śnie.

– Jak się nazywa ten bar?

– Pur­ple Haze, przy East Thir­te­enth Street.

Agentka wyjęła tele­fon i prze­szła na koniec pokoju. Patrzyła na pokrytą kro­plami szybę i cichym gło­sem wyda­wała komuś pole­ce­nia.

– Nie obcho­dzi mnie to. Po pro­stu pro­szę im kazać natych­miast tam kogoś wysłać – powie­działa i wró­ciła do Matta. – Poje­dzie pan ze mną do baru? – Zro­biła kilka kro­ków w stronę drzwi. Matt ski­nął głową jak w tran­sie. – Chce pan wziąć kurtkę albo para­sol? Pada. – Matt pokrę­cił głową i podą­żył za nią.

W kory­ta­rzu zebrał się tłu­mek zacie­ka­wio­nych stu­den­tów, któ­rzy wycią­gali szyje, by coś zoba­czyć. Matt nie wie­dział, czy roze­szły się już plotki o śmierci jego rodziny, czy myślą, że został aresz­to­wany.

Agentka – cią­gle nie pamię­tał jej nazwi­ska – prze­pchnęła się do windy.

– Dzien­ni­ka­rze już wie­dzą? – spy­tał Matt, kiedy weszli do środka.

Agentka spoj­rzała na niego zna­cząco.

– Opu­bli­ko­wali wstępne infor­ma­cje, ale nie podali pana nazwi­ska. Cze­kają, aż zawia­do­mimy rodzinę.

– Wie pani, co się sta­nie, gdy to się rozej­dzie? – Matt z nie­sma­kiem potrzą­snął głową. Ten prze­klęty film doku­men­talny Net­flixa. Agentka ski­nęła głową.

Drzwi windy się roz­su­nęły i zoba­czyli tłum repor­te­rów. Ośle­pia­jąco bły­skały fle­sze.

Roz­dział 2

Matt zupeł­nie nie pamię­tał jazdy do baru. Sie­dział z tyłu samo­chodu, który czę­sto sta­wał w kor­kach w Gre­en­wich Vil­lage. Wia­do­mość go ogłu­szyła, podob­nie jak pyta­nia zada­wane przez dzien­ni­ka­rzy: „Dla­czego nie poje­chał pan z rodziną do Mek­syku?”, „Jak się pan czuje?”, „Myśli pan, że to naprawdę wypa­dek?”, „Czy pana brat wie?”.

Agentka FBI przedarła się przez tłum papa­raz­zich, trzy­ma­jąc Matta za nad­gar­stek i cią­gnąc za sobą. Kiedy w dro­dze do samo­chodu zastą­pił im drogę męż­czy­zna z apa­ra­tem, spo­koj­nie poka­zała mu odznakę i zlu­stro­wała go od stóp do głów. Odszedł z miną zbi­tego psa. Nowo­jor­scy repor­te­rzy nie byli lękli­wymi ludźmi, więc musiał wyczuć, że nie warto z nią zadzie­rać.

Matt wyglą­dał przez okno, patrzył na mokry asfalt, w któ­rym odbi­jały się czer­wone tylne świa­tła samo­cho­dów. Znowu pomy­ślał o dzien­ni­ka­rzach. „Czy pana brat wie?” Danny nie miał tele­wi­zora, inter­netu ani tele­fonu. Jed­nak ojciec Matta zawsze powta­rzał, że wia­do­mo­ści – zwłasz­cza złe wia­do­mo­ści – roz­cho­dzą się w wię­zie­niach z pręd­ko­ścią świa­tła. Danny, który po fil­mie doku­men­tal­nym Net­flixa stał się kimś w rodzaju cele­bryty, wkrótce się dowie.

Samo­chód zatrzy­mał się przed Pur­ple Haze. W świe­tle dnia lokal wyglą­dał ponuro. Meta­lowe żalu­zje były poma­zane graf­fiti, a na chod­niku leżały stosy mokrych wor­ków na śmieci. Pod mar­kizą pod­ska­ki­wał męż­czy­zna ubrany w dres. Popa­trzył na samo­chód, jakby się ich spo­dzie­wał, po czym pod­szedł.

– Jeste­ście z FBI? – spy­tał, pochy­la­jąc się i zaglą­da­jąc do wnę­trza wozu. Był tęgi, łysiał. Mimo zimna czoło pokry­wały mu kro­pelki potu.

– Agentka spe­cjalna Kel­ler – przed­sta­wiła się kobieta rze­czo­wym tonem. Matt wresz­cie przy­po­mniał sobie jej nazwi­sko.

– Dzwo­niono do mnie, że poja­wiły się jakieś pro­blemy zwią­zane z klu­bem – rzekł męż­czy­zna z akcen­tem z Bro­oklynu. – Pro­wa­dzimy legalny inte­res, więc nie sądzę…

– Nie obcho­dzą mnie pań­skie inte­resy, legalne i nie­le­galne – prze­rwała Kel­ler. Nie bawiła się w kur­tu­azję. Waliła pro­sto z mostu. Wska­zała Matta sie­dzą­cego z tyłu.

– Ten pan zosta­wił tu wczo­raj wie­czo­rem płaszcz. W kie­szeni był tele­fon. Musi pan wpu­ścić nas do środka.

Wła­ści­ciel klubu się zawa­hał. Zaci­snął usta.

– Ach, rozu­miem… Macie nakaz?

Kel­ler obrzu­ciła go wście­kłym spoj­rze­niem.

– Naprawdę pan chce, żebym przy­je­chała z naka­zem? Mogę wró­cić z grupą agen­tów o jede­na­stej. Bóg jeden wie, co znaj­dziemy.

Wła­ści­ciel uniósł ręce w geście kapi­tu­la­cji.

– W porządku, znajdę rze­czy tego pana, jeśli są w lokalu – odpo­wie­dział. – Ale bram­karz zabiera rze­czy pozo­stałe po zamknię­ciu.

– Cudow­nie – odparła Kel­ler i wes­tchnęła. – Potrze­buję jego nazwi­ska i adresu.

– Nie jestem pewien, czy mogę…

– Nazwi­sko i adres, bo ina­czej wrócę do biura i powiem, że mamy pro­blem.

– Dobrze, dobrze. Pro­szę chwilę zacze­kać.

Agentka Kel­ler ski­nęła głową, a wła­ści­ciel znik­nął we wnę­trzu klubu. Wró­cił z kar­teczką samo­przy­lepną z naba­zgra­nymi infor­ma­cjami. Kel­ler wyjęła mu ją z ręki, po czym wsia­dła do samo­chodu i odje­chała.

Po dwu­dzie­stu minu­tach zna­leźli się przed szkla­nym wie­żow­cem na Dol­nym Man­hat­ta­nie. Kel­ler wje­chała do garażu i zatrzy­mała się na punk­cie kon­tro­l­nym. Straż­nik obej­rzał jej odznakę, po czym kiw­nął ręką, by wjeż­dżała.

– Bram­karz tu mieszka? – spy­tał Matt, gdy krą­żyli po pod­ziem­nym par­kingu. Był to ele­gancki budy­nek w ele­ganckiej dziel­nicy. Nie wyda­wał się miej­scem, gdzie mógłby miesz­kać osi­łek z noc­nego klubu.

– Nie. Kaza­łam agen­tom go odna­leźć.

– Więc co tu jest?

Kel­ler zapar­ko­wała samo­chód w pobliżu rzędu iden­tycz­nych ciem­nych samo­cho­dów typu sedan.

– Ktoś musi poin­for­mo­wać pana brata.

– Pro­szę zacze­kać. Słu­cham? – Matt przez chwilę nie mógł wykrztu­sić słowa. – Nie – rzekł wresz­cie.

Przez dłuż­szą chwilę pano­wała cisza. Kel­ler spo­glą­dała mu w oczy.

– Wiem, że to trudne – ode­zwała się. – Zdaję sobie sprawę, co pan czuje. Ale roz­ma­wia­łam z pana ciotką. Powie­działa, że pań­scy rodzice chcie­liby, by to pan go poin­for­mo­wał.

Matt poczuł prze­szy­wa­jący go dreszcz.

– Jest tutaj? – spy­tał, zda­jąc sobie sprawę, że to nie ma sensu.

– Nie. Musimy się dostać na dach.

Matt po raz pierw­szy w życiu leciał heli­kop­te­rem. Odczu­wał lek­kie mdło­ści: nie wie­dział, czy z powodu lotu, czy sur­re­ali­stycz­nej atmos­fery dnia. Woda na rzece Hud­son była wzbu­rzona; niebo miało ponury szary kolor. Agentka Kel­ler sie­działa obok niego z wypro­sto­wa­nymi ple­cami i twa­rzą pozba­wioną wyrazu.

Nie była roz­mowna. Trwała w bez­ru­chu. Nie patrzyła na komórkę, nie czy­tała gazety. Jej zada­nie pole­gało na tym, by go zawieźć do wię­zie­nia Fish­kill, i tylko tym się zaj­mo­wała. Matt ni­gdy nie rozu­miał, dla­czego Danny, ska­zany za zabój­stwo swo­jej dziew­czyny w Nebra­sce, odsia­duje karę w sta­nie Nowy Jork. Było to jego trze­cie wię­zie­nie w ciągu sied­miu lat.

Kiedy heli­kop­ter wpadł w tur­bu­len­cję, pomy­ślał o Tom­mym. W chwili poja­wie­nia się naj­lżej­szej tur­bu­len­cji w cza­sie lotów samo­lo­tami wszy­scy człon­ko­wie rodziny kur­czowo ści­skali opar­cia foteli, a bra­ci­szek chi­cho­tał z zado­wo­le­niem. Ani cie­nia stra­chu. Ten lot by mu się podo­bał.

Stłu­mił szloch. Wyobra­ził sobie Tommy’ego w samo­lo­cie do Mek­syku, nie­świa­do­mego, że to ostatni lot w jego życiu.

Heli­kop­ter wylą­do­wał na nie­wiel­kim lot­ni­sku na wsi. Matt roz­piął pasy, zdjął słu­chawki i wysiadł za agentką Kel­ler. Rotory wiro­wały i odru­chowo schy­lił głowę w spo­sób, jaki widział milion razy w fil­mach. Kel­ler szła wypro­sto­wana.

Na skraju asfaltu cze­kał na nich SUV. Kel­ler ode­zwała się do męż­czy­zny w gar­ni­tu­rze biz­ne­so­wym sto­ją­cego obok samo­chodu. Nie był to jej wcze­śniej­szy part­ner, ale obaj wyda­wali się podobni. Ciemny gar­ni­tur, oku­lary prze­ciw­sło­neczne, bez­na­miętny wyraz twa­rzy. Neo z Matrixa. Kel­ler i Matt zajęli miej­sca z tyłu. SUV jechał wiej­skimi dro­gami, aż z przodu poja­wiła się beto­nowa twier­dza.

Matt miał spo­cone ręce, bolała go głowa. Zaczęło do niego docie­rać zna­cze­nie tego, co się stało.

„Naprawdę nie żyją”.

Wkrótce mieli ode­brać star­szemu bratu pra­wie wszystko, co pozo­stało mu na świe­cie.

Roz­dział 3

EVAN PINE

WCZE­ŚNIEJ

– Cie­szę się, że udało się panu doje­chać. – Dok­tor Silver­stein zapro­siła go ski­nie­niem dłoni do zaję­cia miej­sca na skó­rza­nej kana­pie.

Rozej­rzał się po gabi­ne­cie. Opra­wione dyplomy, schludne biurko, stary zegar sto­jący, który nie paso­wał do pozba­wio­nego ozdób, chłod­nego pomiesz­cze­nia.

– Prze­pra­szam, że w zeszłym tygo­dniu nie zadzwo­ni­łem wcze­śniej – powie­dział. – Mogę zapła­cić za opusz­czoną…

– Niech pan nie będzie nie­mą­dry. Widzia­łam w tele­wi­zji infor­ma­cje o pań­skim synu. Bar­dzo mi przy­kro, Evan.

Stale powta­rzała jego imię. Domy­ślał się, że to sztuczka zawo­dowa. Wyobra­żał sobie, jak znacz­nie młod­sza dok­tor Silver­stein pil­nie robi notatki na zaję­ciach z psy­cho­lo­gii. „Należy powta­rzać imię klienta, by wie­dział, że go słu­chamy”.

Nie powi­nien jej kry­ty­ko­wać. Była dobrą tera­peutką. Praca z czło­wie­kiem, który uczest­ni­czy w sesjach tylko z powodu ulti­ma­tum żony, może być trudna.

– Co dalej? – spy­tała. – Mam na myśli pro­blemy prawne Danny’ego.

Evan nie chciał o tym opo­wia­dać, lecz wie­dział, że nie zdoła tego unik­nąć.

– Adwo­kaci mówią, że to koniec. Sąd Naj­wyż­szy odrzu­cił ape­la­cję. – Wzru­szył ramio­nami.

Dok­tor Silver­stein popa­trzyła na niego ze współ­czu­ciem.

– Jak się miewa Danny? Udało się panu z nim skon­tak­to­wać?

Evan pomy­ślał o roz­mo­wie tele­fo­nicz­nej, gdy prze­ka­zał wia­do­mość o decy­zji sądu. Wyobra­żał sobie twarz syna przy­ci­śniętą do brud­nej słu­chawki w Fish­kill. Wie­dział, że praw­do­po­dob­nie spę­dzi tam resztę życia, jeśli nie zosta­nie prze­nie­siony do innego wię­zie­nia na pust­ko­wiu.

– Przy­jął to lepiej, niż się spo­dzie­wa­łem. Przez więk­szą część roz­mowy gadał o gru­pie Lin­kin Park.

Dok­tor Silver­stein miała zacie­ka­wioną minę. Domy­ślił się, że nie wie, o czym mowa.

– To zespół muzyczny. Kiedy zadzwo­ni­łem do Danny’ego w spra­wie ape­la­cji, w radiu powie­dzieli, że tego dnia przy­pa­dają uro­dziny lidera grupy. Zmarł przed kilku laty. Ja i Danny… – Umilkł. Przy­po­mniał sobie, jak wra­cali do domu po tre­ningu fut­bo­lo­wym. Danny, pach­nący potem, pogło­śnił zestaw ste­reo i obaj śpie­wali prze­bój Numb.

– Łączyła was muzyka? – spy­tała Silver­stein.

Evan mimo woli się uśmiech­nął.

– W szkole śred­niej Danny miał hopla na punk­cie tego zespołu. Ni­gdy nie rozu­mia­łem dla­czego. Pio­senki są pełne gniewu. Mówią o nie­po­ko­jach nasto­lat­ków, o znisz­czo­nych rela­cjach ojców z synami, a prze­cież ja i Danny świet­nie się rozu­mie­li­śmy. – Pio­senki bar­dziej paso­wały do rela­cji Evana z Mat­tem.

– Jak sobie radzi reszta rodziny? Oli­via?

Zanim Evan roz­po­czął sesje indy­wi­du­alne, Pine’owie co drugą nie­dzielę przy­cho­dzili do tego samego gabi­netu na tera­pię rodzinną, więc Silver­stein dobrze znała ich pro­blemy.

– Liv? – spy­tał Evan. – Moim zda­niem pogo­dziła się z myślą, że Danny nie wyj­dzie.

– A jak pan to przy­jął?

Na początku był zły. Wście­kły. Ale teraz zazdro­ścił żonie, że nie czuje się, jakby wrzu­cono ją do jeziora Michi­gan z pusta­kami żuż­lo­be­to­no­wymi przy­wią­za­nymi do rąk i nóg. Czy­tał kie­dyś o suchym uto­nię­ciu, gdy czło­wiek przez wiele godzin albo nawet dni powoli umiera po wydo­by­ciu z wody. Wła­śnie tak się czuł od ostat­nich sied­miu lat: miał wra­że­nie, że powoli ma coraz mniej tlenu.

– Pogo­dzi­łem się z decy­zją sądu. Wszy­scy musimy zna­leźć spo­soby, by radzić sobie z sytu­acją.

Wyda­wało się, że dok­tor Silver­stein przej­rzała Evana. Jego roz­sądna uwaga nie zabrzmiała zbyt prze­ko­nu­jąco. Mimo to nie chciała dalej naci­skać.

– A pozo­stałe dzieci?

– Mag­gie jakoś się trzyma. – Uśmiech­nął się, myśląc o córce. – Koń­czy ostat­nią klasę i ma dużo pracy, co pomaga. Zawsze mnie wspie­rała: wie­rzy, że jej star­szy brat w końcu wyj­dzie na wol­ność, nie­za­leż­nie od decy­zji Sądu Naj­wyż­szego.

Dok­tor Silver­stein uśmiech­nęła się smutno.

– Tommy jest za mały, by rozu­mieć – cią­gnął Evan. – A Liv stara się go przed tym chro­nić. Tuż po aresz­to­wa­niu Danny’ego zorien­to­wała się, że jest w ciąży; oka­zało się, że uro­dzi dziecko w „póź­nym wieku macie­rzyń­skim”, jak to dyplo­ma­tycz­nie nazwał lekarz. Ciąża była nie­pla­no­wana i wypa­dła w naj­gor­szym momen­cie, ale mały chło­piec w jakiś spo­sób ich oca­lił, zwłasz­cza Liv.

Silver­stein cze­kała dłuż­szą chwilę. Kolejna sztuczka psy­cho­lo­giczna. „Niech pacjent prze­rwie mil­cze­nie”.

Kiedy Evan nie połknął przy­nęty, w końcu spy­tała:

– A Mat­thew?

Wbił wzrok w pod­łogę.

– Cią­gle ze sobą nie roz­ma­wiamy.

– Minęły cztery mie­siące, prawda? – Mówiła rze­czo­wym tonem, niczego nie oce­niała.

Evan ski­nął głową, splótł ramiona na piersi. Nie chciał się tłu­ma­czyć i był zdzi­wiony, gdy dok­tor Silver­stein nie drą­żyła tematu. Popa­trzyła z namy­słem na Evana.

– Cza­sami rodzina powinna doko­nać resetu po trau­ma­tycz­nym wyda­rze­niu. Myślę, że odrzu­ce­nie ape­la­cji było w jakiś spo­sób trau­ma­tyczne. Warto spę­dzić kilka dni w nowym oto­cze­niu. Nawet na roz­ryw­kach.

– Ma pani na myśli waka­cje? – spy­tał Evan, usi­łu­jąc ukryć gorycz.

– Może. Po pro­stu tro­chę czasu razem. Jako rodzina.

– Bar­dzo chęt­nie bym to zro­bił, ale w tej chwili po pro­stu nas na to nie stać… – Ode­tchnął głę­boko, po czym doszedł do wnio­sku, że sesja powinna być warta wyda­nych na nią pie­nię­dzy. – Wylali mnie.

– Z pracy? – spy­tała Silver­stein z tro­ską w gło­sie. – O to cho­dzi?

– Tak. Dwa­dzie­ścia pięć lat, a potem: bar­dzo panu dzię­ku­jemy! – Gwał­tow­nie poru­szył dłońmi.

– Co się stało? – Silver­stein zer­k­nęła na antyczny zegar, jakby się oba­wiała, że będzie potrze­bo­wać wię­cej czasu.

– To, co nie­unik­nione.

– Co pan przez to rozu­mie, Evan? – Pochy­liła się w fotelu. Splo­tła dło­nie, patrzyła mu pro­sto w oczy.

– Chcę powie­dzieć, że ich nie winię. To duża firma rachun­kowa, a moje wyniki finan­sowe były kosz­marne, zwłasz­cza odkąd prze­sze­dłem do filii w Chi­cago. Pół roku temu stra­ci­łem głów­nego klienta. A poza tym spójrzmy praw­dzie w oczy: roz­głos.

– Ma pan na myśli film doku­men­talny?

Even sta­rał się nie tra­cić cier­pli­wo­ści, ale o jaki inny roz­głos mogło cho­dzić? Danny Pine stał się sławny. Odrzu­ce­nie ape­la­cji przez Sąd Naj­wyż­szy stało się tema­tem wia­do­mo­ści tele­wi­zyj­nych w całym kraju. Evan łudził się, że syn wróci do domu po sied­miu dłu­gich latach spę­dzo­nych w wię­zie­niu. Feno­men popkul­tu­rowy: film doku­men­talny Bru­talni i agre­sywni.

– Tak – odparł. – Widziała go pani, prawda?

– Widzia­łam.

– Więc pani wie.

– Nie jestem pewna, czy dobrze pana rozu­miem.

– Zacho­wy­wa­łem się jak wariat.

– Nie – zaprze­czyła. Evan spoj­rzał na nią z roz­cza­ro­wa­niem. – Moim zda­niem wyglą­dał pan jak zdru­zgo­tany ojciec, któ­rego syn nie­słusz­nie tra­fił do wię­zie­nia za nie­po­peł­nione mor­der­stwo.

– Oszo­łom.

Nie odpo­wie­działa, ale zga­dzała się z tą oceną. Widział to w jej oczach. Lito­ści­wie nie zadała pytań, które prze­śla­do­wały go w cza­sie ostat­niego tygo­dnia. „Jak zamie­rza pan zara­biać na życie? Jak spłaci pan hipo­tekę? A cze­sne Mag­gie?”

– Dobrze się pan czuje?

Evan wypro­sto­wał się, ode­tchnął głę­boko.

– To zabawne, ale kiedy ode­bra­łem tele­fon z wia­do­mo­ścią, że sąd odrzu­cił ape­la­cję Danny’ego, słu­cha­łem pio­senki Lin­kin Park, wyda­nej krótko przed śmier­cią lidera grupy. Z bie­giem lat jego utwory stały się mniej gniewne, bar­dziej melan­cho­lijne. – Prze­łknął ślinę, czu­jąc gulę w gar­dle. Widział, że dok­tor Silver­stein uważ­nie go obser­wuje. – Pio­senka mówiła o tym, że nikogo nie obcho­dzi, jeśli gaśnie jedna gwiazda wśród miliona.

Silver­stein zmru­żyła oczy.

– Jak umarł lider tego zespołu? – spy­tała.

– Popeł­nił samo­bój­stwo – odparł Evan. Zapa­dło mil­cze­nie. W powie­trzu wisiało słowo „samo­bój­stwo”.

– Evan, czy pan… – ode­zwała się w końcu Silver­stein poważ­nym tonem.

– Oczy­wi­ście, że nie.

Tera­peutka pochy­liła się ku niemu.

– Leki, które pan przyj­muje, mogą wywo­ły­wać nie­po­ko­jące myśli.

– Do tego docho­dzi zmę­cze­nie, kło­poty zwią­zane z życiem sek­su­al­nym i bez­sen­ność – wtrą­cił Evan. – To poważne pro­blemy dla kogoś, kto cierpi na depre­sję.

Dok­tor Silver­stein zmarsz­czyła twarz.

– Doce­niam pań­skie poczu­cie humoru, ale mówię poważ­nie. Leki mogą wywo­ły­wać myśli samo­bój­cze. Leka­rze potra­fią wmó­wić pacjen­towi, że nie ma wyboru.

„Może leki spra­wiają, że pacjent w końcu rozu­mie prawdę?”

– Pro­szę się nie nie­po­koić, dok­tor Silver­stein – powie­dział. – Nic mi nie jest.

Wyraz jej twa­rzy świad­czył, że mu nie wie­rzy. Nie wąt­pił, że jest dobrą tera­peutką.

Frag­ment filmu doku­men­tal­negoBRU­TALNI I AGRE­SYWNI

Sezon 1/Odci­nek 1 „Zwłoki w stru­mie­niu”

CIEMNY EKRAN – NAGRA­NIE ZE ZGŁO­SZE­NIA NA TELE­FON ALAR­MOWY 911

OPE­RA­TOR

Tu numer alar­mowy 911, o co cho­dzi?

DZWO­NIĄCY (ciężko oddy­cha)

Jestem przy Stone Creek, wypro­wa­dzam psa. Widzę ciało… Moim zda­niem to… to dziew­czyna.

W tle szczeka pies, wydaje się zanie­po­ko­jony.

DZWO­NIĄCY

Musi­cie kogoś natych­miast przy­słać.

OPE­RA­TOR

Spo­koj­nie, pro­szę pana. Powie­dział pan, że to ciało dziew­czyny? Czy oddy­cha?

DZWO­NIĄCY

Nie, jej głowa… Mnó­stwo krwi… Wielki Boże…

WSTAWKA – LOKALNE WIA­DO­MO­ŚCI TELE­WI­ZYJNE

PRO­WA­DZĄCY

Dziś doszło do prze­łomu w śledz­twie w spra­wie zamor­do­wa­nia Char­lotte Rose. Nasto­latka z Adair była ostat­nio widziana w cza­sie przy­ję­cia w pry­wat­nym domu, a następ­nie jej zma­sa­kro­wane zwłoki zna­le­ziono w Stone Creek. Nasze źró­dła twier­dzą, że dziś wie­czo­rem aresz­to­wano Daniela Pine’a, chło­paka ofiary…

WNĘ­TRZE INSTY­TUTU DO SPRAW BADA­NIA POMY­ŁEK SĄDO­WYCH, POJA­WIA SIĘ LOUISE LESTER

LESTER

Na początku byłam scep­tyczna. Insty­tut otrzy­muje tysiące próśb więź­niów, któ­rzy twier­dzą, że są nie­winni. A tę zło­żyła dwu­na­sto­let­nia sio­stra ska­za­nego. Póź­niej przej­rze­li­śmy ste­no­gram pro­cesu.

Lester z nie­sma­kiem kręci głową.

Pro­ku­ra­tura dowo­dziła, że Danny i Char­lotte uczest­ni­czyli w przy­ję­ciu, po czym Char­lotte powie­działa mu, że jest w ciąży. Doszło do awan­tury. Danny się upił, a póź­niej znowu się spo­tkali. Popchnął ją i upa­dła, śmier­tel­nie raniąc się w głowę. Następ­nie Danny wpadł w panikę, zawiózł na taczce zwłoki Char­lotte do stru­mie­nia i roz­trza­skał jej czaszkę dużym gła­zem. Ale na jego ubra­niu nie było żad­nych plam krwi, żad­nego DNA, żad­nych śla­dów mate­rial­nych. Zupeł­nie nic. Czy tak wygląda zbrod­nia popeł­niona przez pija­nego nasto­latka? A potem odkry­li­śmy, że pro­ku­ra­tura ukryła przed obroną dowody świad­czące o jego nie­win­no­ści…

Roz­dział 4

MATT PINE

Ściany wię­zie­nia, zbu­do­wane z pusta­ków żuż­lo­be­to­no­wych, śmier­działy środ­kiem dezyn­fek­cyj­nym. Matt patrzył na agentkę Kel­ler, która w mil­cze­niu sie­działa naprze­ciwko niego. Była mało­mówna, ale ema­no­wała z niej uspo­ka­ja­jąca pew­ność sie­bie. Zacho­wy­wała spo­kój nawet w zakła­dzie kar­nym o naj­wyż­szym rygo­rze zabez­pie­czeń, wśród mor­der­ców, gwał­ci­cieli, naj­gor­szych szu­mo­win – gdzie za drzwiami roz­le­gały się przy­tłu­mione wycia potę­pień­ców.

– Muszę się zasta­no­wić – ode­zwał się Matt, by prze­rwać mil­cze­nie. Spę­dzili w celi pół godziny. Kel­ler kiw­nęła głową. – Nie widzia­łem go od dzie­ciń­stwa – cią­gnął ner­wowo. Ni­gdy nie odwie­dził Danny’ego w wię­zie­niu. Ojciec zawsze powta­rzał, że Danny sobie tego nie życzy. Brat nie chciał, by rodzeń­stwo widziało go zamknię­tego w klatce jak zwie­rzę.

Danny zastygł w cza­sie w wyobraźni Matta. Arche­typ gwiazdy fut­bolu ame­ry­kań­skiego z małego mia­steczka. Nie był Tomem Bra­dym, ale w Adair w Nebra­sce – na pro­win­cji podob­nej do zapa­dłych dziur w Tek­sa­sie – wyda­wał się naprawdę kimś.

– Ile pan miał lat, kiedy brat tra­fił do wię­zie­nia? – spy­tała Kel­ler, jakby wal­czyła z pogardą dla banal­nych roz­mów.

– Czter­na­ście.

Kolejne ski­nie­nie głowy.

– Byli­ście ze sobą bli­sko? To zna­czy przed…

– Tak – skła­mał Matt. Kiedy byli mali, bawili się razem całymi godzi­nami, budo­wali zamki z pia­sku, wspi­nali się na drzewa, ukła­dali klocki Lego, ale gdy Danny poszedł do szkoły śred­niej i uzy­skał sta­tus lokal­nego cele­bryty, Matt prze­stał być czę­ścią jego świata. Poza tym rela­cje mię­dzy ojcem a Dan­nym przy­tła­czały wszystko inne. Ojciec po pro­stu nie dostrze­gał Matta.

Póź­niej zamor­do­wano piękną Char­lotte. Ostat­nio widziano ją na impre­zie z udzia­łem uczniów szkoły śred­niej, po czym ktoś roz­bił jej głowę i wrzu­cił zwłoki do stru­mie­nia w pobliżu domu. Poli­cja zna­la­zła ślady krwi na taczce ukry­tej w wyso­kich krza­kach rosną­cych wzdłuż ścieżki prze­ci­na­ją­cej pose­sję Pine’ów. Nikt nie rozu­miał, dla­czego zwłoki Char­lotte zostały prze­wie­zione w inne miej­sce. I dla­czego po śmierci roz­trza­skano jej czaszkę dużym kamie­niem. Pewne było tylko jedno: sprawcą był jej chło­pak, Danny Pine.

Od tam­tej chwili wszystko się zmie­niło. Był to dla Pine’ów rok zerowy. Życie dzie­liło się na okres przed śmier­cią Char­lotte i po niej. Teraz Matt znowu zaczy­nał wszystko od nowa.

– Więc nie widział go pan od… – Kel­ler nie dokoń­czyła.

– Rodzice nie pozwa­lali nam uczest­ni­czyć w pro­ce­sie. Roz­ma­wia­li­śmy przez tele­fon, ale nie, nie widzia­łem go.

Ostatni raz roz­ma­wiał z Dan­nym wie­czo­rem w dniu zamor­do­wa­nia Char­lotte. Ta noc miała dla Matta wiel­kie zna­cze­nie. Jes­sica Whe­eler popro­siła, żeby się z nią spo­tkał. Nie miał jesz­cze komórki, więc prze­ka­zała mu liścik w cza­sie zajęć z fizyki w dzie­wią­tej kla­sie. Była to kul­mi­na­cja kil­ku­ty­go­dnio­wego flirtu. Jes­sica zło­żyła kartkę w kwa­dra­cik i prze­wią­zała czer­woną wstążką, tak że wyglą­dał jak minia­tu­rowa paczka.

Matt pamię­tał, jak roz­wią­zał kokardkę. Kiedy czy­tał liścik, mocno biło mu serce.

Pagó­rek był słyn­nym miej­scem scha­dzek na szczy­cie ustron­nego wzgó­rza w pobliżu stru­mie­nia. Miej­scem marzeń i błęd­nych decy­zji. Oczy­wi­ście zakre­ślił odpo­wiedź „tak”. Był zaszo­ko­wany, że naprawdę przy­szła: trzy­mała w ręku latarkę, miała na sobie piżamę i kap­cie. Leżeli na chłod­nej tra­wie i patrzyli na gwiazdy na czar­nym jak atra­ment nie­bie, na chmury prze­pły­wa­jące na tle księ­życa.

Matt mimo woli dotknął warg, przy­po­mi­na­jąc sobie prze­szy­wa­jący go dreszcz. Nagle otwo­rzyły się drzwi.

– Matty?

Wstał, zasko­czony wido­kiem brata. Nasto­letni gwiaz­dor fut­bolu ame­ry­kań­skiego stał się męż­czy­zną. W dal­szym ciągu był przy­stojny, miał jasne włosy, kan­cia­stą szczękę. Ale Matt zauwa­żył twardy wyraz błę­kit­nych oczu, nie­gdyś tak czy­stych. Sta­lowy wzrok Danny’ego świad­czył, że nie ucie­szył się z wizyty.

– Co tu robisz? – spy­tał brat. – Powie­dzia­łem ojcu, że nie chcę… – Urwał i popa­trzył na Kel­ler. – Kim pani jest?

– Może usią­dziesz? – rzekł Matt.

Kiedy Danny nie usiadł, straż­nik wysu­nął krze­sło.

– Sia­daj, Dan – ode­zwał się. Mówił suro­wym tonem, lecz zabrzmiała w nim nuta tro­ski, jakby wie­dział, co będzie dalej.

Danny usiadł i spoj­rzał Mat­towi w oczy.

– Dajmy im chwilę – powie­działa Kel­ler.

Straż­nik wyda­wał się zado­wo­lony, że może wyjść. Tak, na pewno wie­dział, dla­czego przy­je­chali.

– Co się, do licha, dzieje, Matty?

Matt prze­łknął ślinę. Powstrzy­my­wał łzy napły­wa­jące do oczu, czuł ści­ska­nie w gar­dle.

– Zda­rzył się wypa­dek.

– Wypa­dek? – spy­tał Danny. – Jaki wypa­dek? O czym ty…

– Ojciec i matka, Mag­gie i Tommy. Spę­dzali w Mek­syku ferie wio­senne. Nie żyją, Danny.

– Nie żyją?! – W gło­sie Danny’ego zabrzmiał strach i nie­do­wie­rza­nie.

– Poli­cja uważa, że doszło do zatru­cia gazem – cią­gnął Matt. – W wyna­ję­tym domu, w któ­rym się zatrzy­mali.

Danny poło­żył dło­nie pła­sko na stole i odchy­lił się, jakby chciał nabrać dystansu do tego, co powie­dział brat. Pul­so­wała mu żyła na szyi. Chciał się ode­zwać, ale nie mógł wykrztu­sić słowa.

Przez następne dzie­sięć minut Matt patrzył na zdru­zgo­ta­nego Danny’ego, który prze­ży­wał to samo, co on ran­kiem.

W końcu ktoś zapu­kał do drzwi. W drzwiach sali widzeń poja­wiła się głowa straż­nika.

– Musisz wra­cać do celi – powie­dział. – Poże­gnaj­cie się. – Miał zamiar zamknąć drzwi, lecz naj­pierw spoj­rzał zna­cząco na Danny’ego. – Dopro­wadź się do porządku.

Danny otarł łzy koszulą. Matt zro­zu­miał, że straż­nik kazał Danny’emu ukryć emo­cje. Nie było to miej­sce, gdzie można oka­zy­wać sła­bość.

– Zadzwo­nię do cie­bie, kiedy cze­goś się dowiem – rzekł Matt.

Danny mil­czał. Matt nie miał poję­cia, co powie­dzieć. Co mógłby jesz­cze dodać? Ich rodzice i rodzeń­stwo nie żyli. A oni pra­wie się nie znali.

Straż­nik zapro­wa­dził Danny’ego do drzwi. Przed wyj­ściem z sali widzeń Danny odwró­cił się do Matta i powie­dział:

– Nie przy­chodź tu wię­cej. – Prze­łknął ślinę. – Zmar­no­wali na mnie kawał życia. Nie mar­nuj swo­jego.

Wyszedł. Kel­ler stała przy drzwiach i obser­wo­wała poże­gna­nie.

– Dobrze się pan czuje? – spy­tała. Matt nie odpo­wie­dział. Był wście­kły, że go tu przy­wio­zła.

Poja­wił się kolejny straż­nik, który odpro­wa­dził ich do bramy wię­zie­nia. Szli wzdłuż żół­tej linii nama­lo­wa­nej na cemen­to­wej posadzce. Matt czuł na sobie spoj­rze­nia więź­niów prze­by­wa­ją­cych w celach na gór­nym pię­trze. Cze­kał, aż otwo­rzą się drzwi. Roz­glą­dał się po ponu­rym zakła­dzie kar­nym. Widział, że straż­nik odpro­wa­dza Danny’ego do celi.

Brat szedł pew­nym kro­kiem gwiaz­dora fut­bolu ame­ry­kań­skiego z małego mia­steczka. Może uda­wał przed innymi więź­niami? Nawet po tylu latach zacho­wał dumę.

Matt przy­po­mniał sobie noc spę­dzoną z Jes­sicą Whe­eler. Odpro­wa­dził ją do domu, a póź­niej wra­cał w rado­snym nastroju. Docho­dziła czwarta rano; uśmie­chał się tak pro­mien­nie, że praw­do­po­dob­nie był widoczny na ciem­nej ścieżce. W pobliżu domu zauwa­żył ciemną syl­wetkę brata w blu­zie spor­to­wej z nazwą dru­żyny i nazwi­skiem PINE, z wysił­kiem pcha­ją­cego taczkę w stronę stru­mie­nia.

Roz­dział 5

W cza­sie jazdy Matt opie­rał głowę o tylną szybę che­vro­leta sub­ur­bana. W szkło bęb­niły kro­ple desz­czu.

Kel­ler sie­działa z przodu, przy­ci­ska­jąc do ucha komórkę. Z jakichś powo­dów nie wró­cili do mia­sta heli­kop­te­rem. Nie był pewien, jak długo jadą. Godzinę? Dwie?

SUV zje­chał z auto­strady mię­dzy­sta­no­wej 87 i zatrzy­mał się na sta­cji ben­zy­no­wej Shella. Agent sie­dzący za kie­row­nicą wysiadł i zaczął napeł­niać bak.

Kel­ler obró­ciła głowę.

– Przy­niosę kawę – powie­działa, otwie­ra­jąc drzwi. – Chce pan cze­goś?

– Naj­le­piej moun­tain dew – odparł Matt. – Muszę się obu­dzić.

Kel­ler z dez­apro­batą zmarsz­czyła brwi i poszła do nie­wiel­kiego skle­piku.

Matt znowu pomy­ślał o Dan­nym. Wyobra­ził sobie brata w celi, powstrzy­mu­ją­cego łzy. Strasz­liwe miej­sce, każda emo­cja to oznaka sła­bo­ści, czyni czło­wieka łatwą ofiarą. Przy­po­mniał sobie wię­zienne mię­śnie brata, jego chłodny wzrok.

Kel­ler wró­ciła ze sklepu z kawą i nie­wielką pla­sti­kową torbą. Zamiast usiąść na przed­nim sie­dze­niu, zajęła miej­sce obok Matta. Wyjęła z torby butelkę wody i jabłko, po czym wrę­czyła mu je.

– Nie mieli moun­tain dew – powie­działa. Oczy­wi­ście było to kłam­stwo. – Tak czy ina­czej, w Aka­de­mii uczyli nas, że woda budzi lepiej od kofe­iny.

– Naprawdę? – spy­tał, patrząc na papie­rowy kube­czek kawy w ręku agentki FBI.

Uśmiech­nęła się poro­zu­mie­waw­czo i wypiła łyk. Kie­rowca uru­cho­mił sil­nik, lecz Kel­ler nie usia­dła z przodu. Matt zro­zu­miał, że chce o czymś poroz­ma­wiać.

– Pro­szę posłu­chać – powie­działa, gdy SUV wje­chał na auto­stradę mię­dzy­sta­nową. – Wiem, że nie jest to dobry moment, ale potrze­bu­jemy pań­skiej pomocy.

Matt się wypro­sto­wał. Wypił duży łyk wody.

– Jasne.

– Wła­dze mek­sy­kań­skie stwa­rzają pro­blemy. – Kel­ler zaczerp­nęła tchu. – Nie chcą wydać ciał pana rodziny. Twier­dzą, że papiery musi pod­pi­sać naj­bliż­szy krewny.

– Dobrze. Pod­pi­szę papiery, gdy je przy­ślą.

– Wła­śnie o to cho­dzi. Nie chcą prze­słać papie­rów. Chcą, żeby ktoś poja­wił się oso­bi­ście.

– Słu­cham?

– Dzia­łamy kana­łami dyplo­ma­tycz­nymi, ale miej­scowa poli­cja robi trud­no­ści. Nie prze­ka­zują nam wielu infor­ma­cji i utrzy­mują, że na miej­scu musi się poja­wić naj­bliż­szy krewny.

– O co im cho­dzi? – spy­tał Matt.

– Mogą się mar­twić o tury­stykę. To, co się stało, nie jest naj­lep­szą reklamą. Decy­zję mógł pod­jąć jakiś biu­ro­krata na wyż­szym szcze­blu. A może coś ukry­wają? – Popa­trzyła Mat­towi w oczy.

Zasta­na­wiał się nad jej sło­wami.

– Jeśli uważa to pani za konieczne, oczy­wi­ście pojadę – powie­dział. – Kiedy powi­nie­nem to zro­bić?

– Zare­zer­wo­wa­łam panu lot na jutro rano.

Matt głę­boko ode­tchnął. Czy ten cho­lerny tydzień dalej będzie taki kosz­marny? Obo­jęt­nie ski­nął głową i w dal­szym ciągu wyglą­dał przez okno. Nie był gotowy do podróży. Miał na kon­cie nie­spełna sto dola­rów. Po kłótni z ojcem upar­cie odma­wiał przyj­mo­wa­nia pie­nię­dzy od rodzi­ców.

Długi czas sie­dzieli w mil­cze­niu. SUV dotarł do Henry Hud­son Par­kway i zna­lazł się na Man­hat­ta­nie.

Deszcz prze­stał padać i nagle w luce w chmu­rach zaświe­ciło słońce. Złoty blask zale­wa­jący budynki przy­po­mniał Mat­towi jedną z tra­dy­cji rodzin­nych. Firma rachun­kowa ojca orga­ni­zo­wała co roku w lipcu kon­fe­ren­cję w Nowym Jorku; jechali tam całą rodziną. Wyda­rze­nie przy­pa­dało w porze tak zwa­nego Man­hat­tan­henge (nawią­za­nie do Sto­ne­henge), jed­nego z dwóch dni w roku, gdy słońce świe­ciło dokład­nie wzdłuż sieci ulic Nowego Jorku. Kiedy ogni­sta kula cho­wała się za hory­zon­tem, Matt przy­po­mniał sobie ostat­nie Man­hat­tan­henge przed rokiem zero­wym. Rodzina sie­działa na Four­te­enth Street, ojciec i matka trzy­mali się za ręce, krę­ciło im się w gło­wach od wina i pobytu w Nowym Jorku. Danny obser­wo­wał dziew­czyny para­du­jące w ciem­nych oku­la­rach i mini­spód­nicz­kach; zacho­wy­wały się jak począt­ku­jące aktorki marzące o zosta­niu gwiaz­dami. Mag­gie zawzię­cie stu­dio­wała prze­wod­nik, czy­ta­jąc o rzad­kim zja­wi­sku astro­no­micz­nym.

Matt przy­po­mniał sobie tę samą kawiar­nię w zeszłym roku. Sie­dzieli w zwy­kłych miej­scach: ojciec obok Mag­gie, ona zaś naprze­ciwko Liv. Obok matki Tommy, który zajął miej­sce Danny’ego. Matt tro­chę z boku, usi­łu­jąc się dopchnąć do nie­wiel­kiego sto­lika. Sta­rali się zacho­wy­wać nor­mal­nie, uda­wać, że rytuał cią­gle ma jakieś zna­cze­nie. „Nowi, lecz cią­gle tacy sami Pine’owie”. A teraz wie­dział, że ich wspólne życie na zawsze się skoń­czyło. Po gory­czy, gnie­wie, tęsk­no­cie za daw­nymi Pine’ami oddałby wszystko, by odzy­skać swoją dzi­waczną rodzinę z okresu po roku zero­wym. Oddałby wszystko, by powie­dzieć ojcu, że jest mu przy­kro z powodu rze­czy, które mówił. Powie­działby matce, ile dla niego zna­czy. Powie­działby Mag­gie, że była świa­tłem jego życia. Powie­działby Tommy’emu, że ich ura­to­wał. Ale tamto życie, nie­za­leż­nie od wza­jem­nych pre­ten­sji, już się skoń­czyło. Nie był w sta­nie znieść poczu­cia straty. Wszystko, co mieli, oka­zało się strasz­li­wie kru­che.

– Gdzie powin­ni­śmy pana wysa­dzić? – spy­tała Kel­ler. – Koło aka­de­mika?

– Myśli pani, że już się wynie­śli?

– Kto? Dzien­ni­ka­rze?

– Tak.

Kel­ler zmarsz­czyła brwi.

– Wąt­pię. Jeśli ma pan jakie­goś przy­ja­ciela, mogli­by­śmy…

– Wysadź­cie mnie na East Seventh Street, jeśli nie macie nic prze­ciwko temu.

Kie­rowca spoj­rzał na Kel­ler w lusterku wstecz­nym, ona zaś kiw­nęła głową. SUV wymi­jał inne samo­chody, aż wresz­cie utknął w korku. Kie­rowca włą­czył lampę sygna­łową zamon­to­waną na dachu i auta z przodu zje­chały na boki, two­rząc wąski kory­tarz.

Matt patrzył przez okno na ludzi idą­cych do barów, w któ­rych trwały happy hours, do pocią­gów pod­miej­skich i cia­snych miesz­kań.

W końcu SUV zatrzy­mał się przy kra­węż­niku przy East Seventh Street.

– Tutaj? – spy­tała Kel­ler, spo­glą­da­jąc na nędzny zakład fry­zjer­ski i pral­nię che­miczną w oko­licy.

– Mój przy­ja­ciel mieszka na pię­trze. – Matt spoj­rzał na trzy­pię­trowy budy­nek wyma­ga­jący odma­lo­wa­nia.

Kel­ler ski­nęła głową.

– Przed chwilą dosta­łam ese­mesa, że odzy­ska­li­śmy pana tele­fon – powie­działa. – Mogła­bym go panu przy­wieźć przed odlo­tem, jeśli nie ma pan nic prze­ciwko temu?

– Okej.

– Poleci z panem do Mek­syku jeden z naszych agen­tów.

– Nie potrze­buję niańki – zape­rzył się Matt.

– Po pro­stu dopil­nuje, żeby był pan…

– Wolę pole­cieć sam.

Kel­ler ponow­nie zmarsz­czyła brwi.

– W porządku. Na lot­ni­sku będzie na pana cze­kał nasz urzęd­nik kon­su­larny. Zawie­zie pana do Tulum. – Kiedy Matt się nie sprze­ci­wił, wyjęła z torebki kartkę i wrę­czyła mu ją. – To infor­ma­cje na temat lotu. – Mil­czał. – Czy pana przy­ja­ciel ma tele­fon, żeby­śmy mogli się z panem skon­tak­to­wać?

– Nie pamię­tam numeru. Jest w mojej komórce. – Sztuka zapa­mię­ty­wa­nia dzie­się­cio­cy­fro­wych nume­rów została znisz­czona przez smart­fony.

– Okej. Oto moje namiary. – Wrę­czyła mu wizy­tówkę.

Matt zer­k­nął na nią. SARAH KEL­LER. WYDZIAŁ PRZE­STĘPSTW FINAN­SO­WYCH. Zasta­na­wiał się przez chwilę, jak to się stało, że zaj­muje się nim spe­cja­listka od prze­stępstw finan­so­wych. Zakła­dał, że FBI zain­te­re­so­wało się sprawą z powodu Danny’ego, filmu doku­men­tal­nego albo śmierci Ame­ry­ka­nów za gra­nicą. Ale nie prze­stępstw finan­so­wych.

Otwo­rzył tylne drzwi i wyszedł na chod­nik. Niebo znowu pokryło się chmu­rami, które zasło­niły słońce.

– Bar­dzo mi przy­kro z powodu tej tra­ge­dii – powie­działa Kel­ler, nim zamknął drzwi.

Matt popa­trzył na agentkę FBI. Wie­rzył, że mówi szcze­rze.

Roz­dział 6

Matt znowu naci­snął guzik domo­fonu przy wej­ściu do pod­nisz­czo­nego bloku miesz­kal­nego. Żad­nej odpo­wie­dzi. Rozej­rzał się po ulicy. Zoba­czył rząd odra­pa­nych samo­cho­dów i budyn­ków bez wind z okien­nymi kli­ma­ty­za­to­rami ster­czą­cymi nad chod­ni­kiem. Zer­k­nął do wnę­trza ciem­nego zakładu fry­zjer­skiego. Stały w nim cztery fotele naprze­ciwko czte­rech luster. Znowu zadzwo­nił, a kiedy nikt nie odpo­wie­dział, prze­szedł wąskim zauł­kiem na tyły. Na ścia­nie budynku wisiała zde­ze­lo­wana dra­bina prze­ciw­po­ża­rowa. Była zardze­wiała i wyglą­dała, jakby mogła lada chwila odpaść. Matt pod­sko­czył, chwy­cił naj­niż­szy szcze­bel i się pod­cią­gnął. Dra­bina zako­ły­sała się z gło­śnym trza­skiem.

Wdra­pał się na trze­cie pię­tro. Sta­nął na wąskiej meta­lo­wej półce i zaj­rzał przez okno. Zoba­czył Ganeśę. Przy­ja­ciel drze­mał; na sto­liku do kawy leżało mnó­stwo akce­so­riów do pale­nia trawki; wystar­czy­łoby tego, by wypo­sa­żyć spe­cja­li­styczny sklep. Okno było lekko uchy­lone, z wnę­trza pokoju docho­dził ryk tele­wi­zora. Matt zastu­kał w szybę.

Kiedy Ganeśa się nie poru­szył, Matt wsu­nął palce pod fra­mugę okna i uniósł je. Okno było zbu­twiałe ze sta­ro­ści, spa­czone i zablo­ko­wane w poło­wie wyso­ko­ści. Prze­ci­snął się przez nie­wielki otwór.

– Ganeśa! – powie­dział, ale przy­ja­ciel dalej się nie ruszał. Leżał z sze­roko otwar­tymi ustami, miał na nosie oku­lary w pla­sti­ko­wej oprawce i torbę po chip­sach ziem­nia­cza­nych na kola­nach. – Ganeśa! – powtó­rzył gło­śniej Matt, pró­bu­jąc prze­krzy­czeć spi­kera Fox News gada­ją­cego w tele­wi­zo­rze wiszą­cym na ścia­nie.

Ganeśa usiadł. Rozej­rzał się z zasko­cze­niem, po czym się uspo­koił, widząc, że to Matt.

– Prze­stra­szy­łeś mnie, chło­pie! – rzekł. Mówił z lek­kim hin­du­skim akcen­tem, ledwo zauwa­żal­nym, bar­dziej bry­tyj­skim niż ame­ry­kań­skim.

– Prze­pra­szam, nie otwie­ra­łeś drzwi, więc… – Matt ski­nął głową w stronę okna. Kiedy pew­nego razu Ganeśa zapo­mniał klu­czy, weszli do miesz­ka­nia tą samą drogą. Teraz przy­naj­mniej Matt był trzeźwy.

– Nic się nie stało. – Kędzie­rzawe włosy Ganeśy były kom­plet­nie roz­czo­chrane. Strzep­nął z koszuli okru­chy chip­sów, po czym obrzu­cił Matta prze­cią­głym spoj­rze­niem. – Sły­sza­łem… Dosta­łeś moje ese­mesy? Nie wiem, co powie­dzieć.

Matt ski­nął głową. Cokol­wiek powie­działby Ganeśa, i tak niczego by to nie zmie­niło.

Przy­ja­ciel pochy­lił się i wziął ze sto­lika wysoką cylin­dryczną fajkę. W jed­nej ręce trzy­mał zapal­niczkę, a w dru­giej fajkę; kiw­nął w stronę Matta, pro­po­nu­jąc mu pierw­szy sztach.

Matt uniósł rękę na znak, że nie ma ochoty. Ni­gdy nie prze­pa­dał za trawką. Zawsze się dzi­wił, że Ganeśa, repu­bli­ka­nin, zwo­len­nik prawa i porządku, odu­rza się mari­hu­aną. Przy­pusz­czał, że na tym polega zagadka kolegi z pokoju w aka­de­miku z pierw­szego roku. Ganeśa w ciągu trzech lat skoń­czył czte­ro­letni pro­gram stu­diów i został przy­jęty do szkoły medycz­nej, gdzie miał się spe­cja­li­zo­wać w neu­ro­lo­gii. Świetny pomysł: mózg Ganeśy to mate­riał na lata stu­diów. Był kon­ser­wa­ty­stą, ale posta­no­wił stu­dio­wać na libe­ral­nym Uni­wer­sy­te­cie Nowo­jor­skim. Był imi­gran­tem, lecz popie­rał budowę muru na gra­nicy z Mek­sy­kiem. Był wyra­fi­no­wany, ale łatwo wie­rzył w teo­rie spi­skowe przed­sta­wiane przez kablówki. Wycho­wał się w Bom­baju w pen­tho­usie war­tym dzie­sięć milio­nów dola­rów, lecz wolał miesz­kać w nędz­nej klitce na obrze­żach East Vil­lage.

Ganeśa wydmu­chał dym i wyce­lo­wał pilota w tele­wi­zor.

– Ten kre­tyn z aka­de­mika gadał o tobie w tele­wi­zji. Twoja dziew­czyna też.

– Była dziew­czyna – popra­wił Matt.

– Nagra­łem ich na DVD – powie­dział Ganeśa. Prze­wi­nął zare­je­stro­wane filmy i klik­nął w zapis lokal­nych wia­do­mo­ści. Na ekra­nie poja­wiła się przy­stojna twarz Phil­lipa.

– Wszy­scy jeste­śmy zdru­zgo­tani – powie­dział.

– Jest pan bli­skim przy­ja­cie­lem Matta Pine’a? – spy­tała jasno­włosa dzien­ni­karka trzy­ma­jąca mikro­fon.

– O tak. Czymś wię­cej niż opie­ku­nem domu stu­denc­kiego. Two­rzymy jedną wielką rodzinę.

Ganeśa roz­ka­słał się ze śmie­chu w kłę­bach dymu.

Następna była Jane. Jej dłu­gie włosy były potar­gane, jakby wybie­gła z dys­ko­teki, a wil­gotne oczy błysz­czały.

– Pań­stwo Pine’owie byli naprawdę cudowni. Trak­to­wali mnie jak członka rodziny. Sio­stra Mat­thew, Mar­ga­ret, była nie­zwy­kłą dziew­czyną, opar­ciem dla całej rodziny, jesie­nią miała roz­po­cząć stu­dia w MIT. A Tommy – głos Jane się zała­mał – był takim słod­kim, małym chłop­cem…

Emo­cje były szczere. Zale­d­wie wczo­raj Jane powie­działa Mat­towi, że go kocha, ale on nie potrafi dać jej tego, na czym jej zależy. Cokol­wiek mia­łoby to być. Nic dziw­nego, że puściła go w trąbę. Pocho­dziła ze sta­rej, zamoż­nej rodziny, wycho­wała się w olśnie­wa­ją­cym apar­ta­men­cie w Upper West Side, jej prze­zna­cze­niem było poślu­bie­nie jed­nego z boga­tych face­tów stu­diu­ją­cych w Szkole Biz­nesu imie­nia Leonarda Sterna, noszą­cych gar­ni­tury i przy­cho­dzą­cych na zaję­cia z tecz­kami. Nie­kiedy podej­rze­wał, że Jane zaczęła się z nim spo­ty­kać – stu­den­tem szkoły fil­mo­wej pobie­ra­ją­cym sty­pen­dium – by wku­rzyć rodzi­ców.

Na ekra­nie poja­wił się obraz Danny’ego z filmu doku­men­tal­nego. Matt się­gnął po pilota i wyłą­czył tele­wi­zor.

Sie­dzieli razem dłuż­szy czas. Mil­czeli. Matt pogrą­żył się w myślach, a pół­przy­tomny Ganeśa gryzł słone chipsy i nie pró­bo­wał pro­wa­dzić banal­nej kon­wer­sa­cji. Matt bar­dzo to w nim lubił. Przy­ja­ciel ni­gdy nie wygła­szał głu­pich uwag, komu­na­łów. Kiedy na pierw­szym roku stu­diów wyemi­to­wano film doku­men­talny, pomógł mu zacho­wać rów­no­wagę psy­chiczną. „Nie stre­suj się, bra­cie – mówił. – Zróbmy z tego wabik na dziew­czyny”. Nie była to naj­gor­sza rada.

W końcu spy­tał:

– Wybie­ram się na imprezę w Bro­okly­nie. Chcesz iść?

– Chyba na razie spa­suję. Miał­byś coś prze­ciwko temu, żebym prze­no­co­wał?

– W żad­nym razie, czło­wieku! Możesz sie­dzieć, ile chcesz. Będzie jak za daw­nych cza­sów – odparł, jakby stu­dio­wali na pierw­szym roku tysiąc lat wcze­śniej. Pod wie­loma wzglę­dami nie mijał się z prawdą. – Mogę zre­zy­gno­wać z imprezy – dodał. – Jeśli potrze­bu­jesz towa­rzy­stwa…

– Nie, powi­nie­neś iść. Mia­łem ciężki dzień. Po pro­stu się prze­śpię.

– Super, super, super! – odparł Ganeśa. Znik­nął w sypialni i wró­cił ubrany w bluzę od dresu z kap­tu­rem. Pach­niał dez­odo­ran­tem Axe. – Twoja dawna dziew­czyna cią­gle do mnie ese­me­suje. Szuka cię, podob­nie jak inni. Chcesz, żebym…

– Na razie nie mów, gdzie jestem. W tej chwili wolę być sam. Skon­tak­tuję się z nimi rano.

Ganeśa ski­nął głową.

– Na pewno nie chcesz iść na imprezę? Tro­chę się wylu­zo­wać?

Matt pokrę­cił głową. Śmierć rodzi­ców nie nada­wała się na wabik na dziew­czyny.

– Idź, zabaw się.

Ganeśa wziął ze sto­lika resztkę trawki, wsu­nął do kie­szeni bluzy i wyszedł. Kiedy Matt został w końcu sam, poło­żył się na kana­pie przy­ja­ciela i wybuch­nął pła­czem.

Roz­dział 7

SARAH KEL­LER

Agentka Kel­ler wsu­nęła klucz do zamka w drzwiach nie­wiel­kiego bun­ga­lowu. Wokół lampy palą­cej się na weran­dzie krą­żyły ćmy. Reading­ton w New Jer­sey nie było eks­klu­zywną dziel­nicą, ale wystar­cza­jąco dobrą. Nie mogła wyna­jąć nic lep­szego za pen­sję funk­cjo­na­riuszki FBI; oko­lica była bez­pieczna, zamiesz­kana przez robot­ni­cze rodziny i młode mał­żeń­stwa.

Zatrzy­mała się w holu, sły­sząc dziwne dźwięki dobie­ga­jące z kuchni. Zosta­wiła klu­cze w misce sto­ją­cej na sto­liku i ruszyła cicho kory­ta­rzem, sta­ra­jąc się nie nastą­pić na roze­schnięte deski.

W pobliżu kuchni dźwięki przy­brały na sile. Grze­chot, coś koja­rzą­cego się z mara­ka­sami.

I chi­chot.

Nie ode­zwała się i zaj­rzała do środka.

Przy kuchence stał Bob i przy­go­to­wy­wał tra­dy­cyjny popcorn, potrzą­sa­jąc ron­dlem przy­kry­tym folią alu­mi­niową. Bliź­niaki obser­wo­wały go z zacie­ka­wie­niem z odle­gło­ści pół metra. Michael miał na sobie piżamę z dino­zau­rem, a Heather baweł­nianą koszulę nocną z wize­run­kiem Belli z Pięk­nej i Bestii Disneya.

Bob chwy­cił cienką meta­lową rączkę, zagrze­cho­tał szybko ron­dlem, a dzie­ciaki wyko­nały piruet. Zatrzy­mał się nagle. Bliź­niaki znie­ru­cho­miały. Michael przy­po­mi­nał stra­cha na wró­ble z unie­sio­nymi ramio­nami, a Heather tłu­miła śmiech. Póź­niej Bob zaczął wywi­jać ron­dlem ósemki, a dzieci poru­szały bio­drami, jakby obra­cały na nich nie­wi­dzialne hula-hoop.

Kel­ler poczuła przy­pływ cie­pła. Bob był łysy, ale nie w taki sty­lowy spo­sób jak mło­dzi agenci FBI. Miał sta­ro­świecki obwa­rza­nek gęstych czar­nych wło­sów. Postrzę­piony T-shirt z opi­sem trasy kon­cer­to­wej zespołu roc­ko­wego zakry­wał spory brzuch, ale Bob fascy­no­wał dzieci jak gwiaz­dor fil­mowy. Podob­nie dzia­łał na Kel­ler.

Część dziew­czyn marzy o wyj­ściu za mąż za wła­snych ojców. Wła­śnie dla­tego nie­które pary są takie nie­szczę­śliwe. Kel­ler uwa­żała, że kobiety poszu­kują wyide­ali­zo­wa­nej wer­sji pierw­szego męż­czy­zny w ich życiu. Nie miała złu­dzeń co do swo­jego ojca. Był ambit­nym praw­ni­kiem, który za bar­dzo dbał o pozory. Bob oka­zał się doma­to­rem – cóż, wystar­czy na niego spoj­rzeć. Ojciec uwa­żał, że oka­zy­wa­nie emo­cji to sła­bość, nato­miast Bob ni­gdy się z niczym nie krył: pła­kał w cza­sie fil­mów i szkol­nych przed­sta­wień teatral­nych. Ojciec nawią­zał romans z sekre­tarką (naj­więk­szy banał na świe­cie), a Bob był lojalny jak labra­dor. Przede wszyst­kim miał dobre serce.

– Mamo! – zawo­łały jed­no­cze­śnie bliź­nięta, gdy wresz­cie zauwa­żyły matkę w drzwiach. Kel­ler uklę­kła, objęła dzieci i ogar­nęło ją cie­płe uczu­cie, które uwiel­biała. Bob posta­wił ron­del na nie­włą­czo­nym pal­niku, pod­szedł i poca­ło­wał żonę.

– Obej­rzymy Kra­inę lodu? – zapy­tała Heather.

– Znowu… – wes­tchnęła Kel­ler i popa­trzyła na męża. – Nie powin­ni­ście już iść spać?

– Pro­oooszę, mamo, pro­szę! – ode­zwał się Michael.

– Tata powie­dział, że się zga­dza! – pisnęła Heather.

– Pozwól­cie mamie ode­tchnąć – powie­dział Bob. – Ma za sobą ciężki dzień. – Popa­trzył na Kel­ler. – Zro­bić ci coś do zje­dze­nia?

– Jadłam kanapkę – odrze­kła.

– A kie­li­szek wina? – spy­tał, prze­ci­na­jąc folię alu­mi­niową i wysy­pu­jąc popcorn do pla­sti­ko­wej miski.

– Może być.

Spoj­rzał na bliź­niaki.

– Idź­cie włą­czyć film – rzekł. – Zaraz przyj­dziemy.

Michael wziął miskę z popcor­nem i poszedł do salonu. Sio­stra podrep­tała za nim.

– Nie wkła­daj­cie do buzi peł­nych gar­ści! – zawo­łał za nimi Bob. – Popcor­nem można się udła­wić!

Kel­ler usia­dła przy nie­wiel­kim stole w kuchni, a Bob wyjął z szafki kie­li­szek i posta­wił go na bla­cie. Poka­zał butelkę i powie­dział lip­nym fran­cu­skim akcen­tem: – Naj­lep­szy rocz­nik z reno­mo­wa­nej piw­nicy sieci skle­pów Tra­der Joe’s. – Napeł­nił kie­li­szek.

Kel­ler zakrę­ciła winem, pową­chała je, wypiła i trzy­mała przez chwilę w ustach.

– Nie jest to legen­darny rocz­nik 2019 z Whole Foods Mar­ket, ale ujdzie.

Bob usiadł obok żony.

– Ciężki dzień, co?

Kel­ler głę­boko wes­tchnęła.

– Zawio­złam go do wię­zie­nia Fish­kill, żeby powie­dział bratu.

– Jak się czuje?

Kel­ler upiła następny łyk wina.

– Ma dwa­dzie­ścia jeden lat. Jego rodzice, sio­stra i młod­szy brat nie żyją, a star­szy sie­dzi w wię­zie­niu. Nie zapo­mi­najmy o mediach. – Bob słu­chał. Kel­ler zre­la­cjo­no­wała wyda­rze­nia dłu­giego dnia. – Nie mogłam prze­stać myśleć o jego rodzi­nie – powie­działa. – Chło­piec był w wieku bliź­nia­ków.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki