Krąg polarny - ebook

PIĄ­TEK, 20 GRUD­NIA 2019 ROKU

ciało zna­le­ziono w jeden z naj­krót­szych dni w roku, tych nie­mal nie­ist­nie­ją­cych, gdy słońce zda­wało się porzu­cać ludzi przy kręgu polar­nym, nie będąc nawet zwia­stu­nem świa­tła. Leżało w fun­da­men­cie filara mostu nad rzeką Piteälven pro­wa­dzą­cego do bazy woj­sko­wej testu­ją­cej nowo­cze­sne sys­temy robo­tów. Było nagie i pozba­wione głowy.

Ciało dziew­czyny, może mło­dej kobiety. Kto jest w sta­nie stwier­dzić kate­go­rycz­nie, gdzie leży gra­nica? Kiedy sta­jemy się peł­no­letni? Tak czy ina­czej, natych­miast domy­ślono się, do kogo kie­dyś nale­żało. Nikt nie miał żad­nych wąt­pli­wo­ści.

Nazy­wała się Sofia Hel­l­sten i w chwili zbrodni nie zdą­żyła jesz­cze skoń­czyć osiem­na­stu lat. A więc ciało dziew­czyny, jed­nak.

Była córką ówcze­snego poli­tyka samo­rzą­do­wego Hil­dinga Hel­l­stena, zagi­nęła w dro­dze do domu z biblio­teki pew­nego burzo­wego popo­łu­dnia póź­nym latem 1980 roku, czyli nie­mal czter­dzie­ści lat temu. Torbę z jej stro­jem gim­na­stycz­nym i książ­kami wypo­ży­czo­nymi z biblio­teki zna­le­ziono w rowie nie­da­leko Gran­sel, zale­d­wie kilka dni po jej znik­nię­ciu. Sama jed­nak roz­pły­nęła się w powie­trzu. Aż do tego gru­dnio­wego, sza­rego jak ołów dnia, gdy świat stał się nie­prze­zro­czy­sty i cał­ko­wi­cie pozba­wiony kolo­rów. Jej szkolny ple­cak, ubra­nie i port­fel leżały tam, gdzie powinna być jej głowa.

Reak­cją mogło być poczu­cie ulgi, miej­scowa spo­łecz­ność mogłaby wresz­cie zaczerp­nąć głę­boko powie­trza. Pustka po dziew­czy­nie była jak otwarta przez nie­mal cztery dzie­się­cio­le­cia rana, która mogła się zagoić jedy­nie, gdy ciało zosta­nie zna­le­zione i prawda o śmierci dziew­czyny ujrzy świa­tło dzienne. Co do tego pano­wała pełna zgoda. Tak się jed­nak nie stało, co oczy­wi­ście wyni­kało z tego, w jakim sta­nie znaj­do­wały się odna­le­zione szczątki. Bez­brzeżny smu­tek i przez lata skry­wana wście­kłość widoczne były we wszyst­kich infor­ma­cjach uka­zu­ją­cych się w mediach. Nawet szwedzka tele­wi­zja wysłała ekipę ze Sztok­holmu, by zapew­nić sobie naj­lep­szej jako­ści dźwięk i obraz.

Dla czte­rech kobiet, które kie­dyś, razem z Sofią Hel­l­sten, nale­żały do Kręgu Polar­nego, odkry­cie doko­nane w fun­da­men­cie jed­nego z fila­rów mostu było wstrzą­sa­ją­cym wyda­rze­niem. Uru­cho­miło emo­cje sta­ran­nie skry­wane przez dzie­się­cio­le­cia, znisz­czyło życia, które być może ni­gdy nie były dosko­nałe.

Nie­któ­rzy powie­dzie­liby zapewne, że wszystko zaczęło się od Wikinga Storm­berga, kolegi dziew­cząt z klasy, w któ­rym wiele z nich się kochało.

Inni wska­za­liby na róż­nice kla­sowe i warunki, w któ­rych dziew­częta dora­stały.

Cho­ciaż tak naprawdę pyta­nie brzmi, czy jed­nak wszystko nie zaczęło się od _Lolity_.PIĄ­TEK, 20 GRUDNA 2019 ROKU

miesz­kańcy stenträsk szczy­cili się tym, co mieli naj­więk­szego.

Nie tylko potoki i bazę, ale także most nad rzeką: naj­szer­szy ze wszyst­kich w doli­nie. Pra­wie o metr szer­szy niż ten, któ­rym bie­gła droga numer 94 w kie­runku Älvsbyn, ze ścieżką rowe­rową tylko po jed­nej stro­nie. Przez czter­dzie­ści lat łączył miej­scową spo­łecz­ność z para­dok­sem po dru­giej stro­nie rzeki: zaawan­so­waną tech­no­lo­gią na pust­ko­wiu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki