Sherlock Holmes. Tom 23. Samotny cyklista - ebook

Rozdział pierwszy

Tego pochmurnego kwietniowego dnia Holmes od rana głowił się nad jakąś nierozwiązaną sprawą. Ślęczał w ciszy nad papierami, którymi miał zasłane całe biurko, i od czasu do czasu mamrotał coś pod nosem. Ja również się do niego nie odzywałem. Wiedziałem już z doświadczenia, że w takich chwilach lepiej mu nie przeszkadzać w pracy, bo można tego pożałować. Siedziałem w milczeniu, czytając ostatni numer „Lancetu”, ciekaw najnowszych doniesień ze świata medycyny.

Na stole nadal leżała taca z pustymi filiżankami i niedojedzonymi herbatnikami. Po podłodze walały się notatki, albumy z wycinkami i zlewki pełne różnokolorowych odczynników.

Zbliżał się już wieczór, więc wstałem, by zasłonić okna, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi salonu. Holmes zaklął i z impetem odłożył na biurko papier, który trzymał w dłoni.

W drzwiach stała pani Hudson, nasza gospodyni.

– Pani Hudson! Jestem w tej chwili bardzo zajęty! – oznajmił podniesionym głosem.

Na szczęście pani Hudson była przyzwyczajona do wybuchowego temperamentu Holmesa i pozostała niewzruszona.

– Przyszła do pana pewna młoda dama – powiedziała. – Twierdzi, że sprawa jest pilna.

Holmes westchnął ciężko.

– Trafiła na nieodpowiedni moment.

– Bardzo nalega na to spotkanie. Powiedziała, że nie wyjdzie, dopóki jej pan nie przyjmie.

Holmes skinął głową zrezygnowany.

– No dobrze, proszę ją wpuścić.

– Naprawdę nie przeszkadzałabym panu, gdyby to nie było ważne – rozległ się dźwięczny głos. Młoda dama stała w drzwiach za plecami pani Hudson.

Była to wysoka i pełna wdzięku kobieta. Miała na sobie jednolitą brązową suknię – schludną, acz dość znoszoną – i mały słomkowy kapelusz. Przedstawiła się nam jako panna Violet Smith.

– Bardzo pana proszę – mówiła dalej. – Pilnie potrzebuję pańskiej pomocy i rady.

Młodej kobiecie wyraźnie zależało na tym spotkaniu i Holmes zdał sobie sprawę z jej determinacji.

– Dobrze, proszę usiąść – powiedział, uśmiechając się blado. – Jeśli coś panią do nas sprowadziło o tak później porze, domyślam się, że sprawa jest pilna. Ale na pewno nie chodzi o problemy zdrowotne, gdyż widzę, że jest pani zapaloną rowerzystką.

Panna Smith spojrzała na swoje stopy, a ja podążyłem za jej wzrokiem. Na butach od wewnętrznej strony widać było delikatne rysy w miejscach, gdzie stopy dotykały pedałów. Pokiwała głową pod wrażeniem spostrzegawczości Holmesa.

– To prawda, często jeżdżę na rowerze – potwierdziła. – Jest to nawet bezpośrednio związane z powodem mojej wizyty u pana.

– Mieszka pani na wsi – powiedział Holmes.

– Tak, sir, obecnie mieszkam w Farnham, na granicy hrabstwa Surrey. Ale jeszcze do niedawna mieszkałam z matką w Londynie. Mój zmarły ojciec nazywał się James Smith i był dyrygentem, prowadził orkiestrę w starym Imperial Theatre. Ja również jestem wykształcona muzycznie, ale rzadko grywam, pracuję przede wszystkim jako nauczycielka. Gdy ojciec zmarł, zostałyśmy z matką same na tym świecie. Wuj Ralph Smith, nasz jedyny krewny, dwadzieścia pięć lat temu wyjechał do Afryki, i od tamtej pory nie miałyśmy z nim kontaktu.

Holmes po swojemu pochylił się lekko do przodu i złączył koniuszki palców, jak miał w zwyczaju, gdy słuchał z uwagą.

– Wiodłyśmy bardzo ubogi żywot – ciągnęła panna Smith. – Pewnego dnia, pod koniec zeszłego roku, w „Timesie” pojawiło się ogłoszenie, w którym ktoś próbował się z nami skontaktować. Mam je tu przy sobie.

Otworzyła torebkę, wyjęła wycinek z gazety i podała Holmesowi.

_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_