Święta handlarki starociami ebook

Rozdział pierwszy

Para­dise Row, Pen­to­nville1, Lon­dynGru­dzień 1865

Padał obfity śnieg, ale jesz­cze zanim osiadł na ziemi, tra­cił swoją nie­ska­zi­telną biel, bo zanie­czysz­czał go pył z obróbki gra­fitu oraz sadza wyrzu­cana przez kominy fabryk. Ogłu­sza­jący hałas, który docho­dził z huty żelaza przy nie­da­le­kiej Old St Pan­cras Road, łączył się z ulicz­nym zgieł­kiem oraz rykiem maszyn paro­wych na dworcu kole­jo­wym King’s Cross.

Z dala od tego wszyst­kiego, jakby w innym świe­cie, znaj­do­wało się ciche, spo­kojne i względ­nie cie­płe wnę­trze stajni. Sally Suggs pra­co­wała nie­zmor­do­wa­nie, aby utrzy­mać boksy w nie­na­gan­nej czy­sto­ści oraz nakar­mić dwa konie naj­lep­szym sia­nem i napoić je świeżą wodą. Tata zawsze dro­czył się z nią, mówiąc, że córka tak dobrze rozu­mie konie, bo przy­szła na świat w stajni. Ona jed­nak była prze­ko­nana, że talent do opieki nad tymi zwie­rzę­tami odzie­dzi­czyła po swej nie­ży­ją­cej już matce, Emily. Emily Tren­ter była słynną ama­zonką, zachwy­ca­jącą widzów w Amfi­te­atrze Astley’s, nawet wtedy, gdy poznała Edwarda Sug­gsa, mło­dego han­dla­rza sta­rzy­zną, w któ­rym się zako­chała.

– Jesz­cze nie skoń­czy­łaś, dziew­czyno? – Ted przy­kuś­ty­kał z podwó­rza i zdjął czapkę, strze­pu­jąc na pod­łogę śnieżny pył.

– Pra­wie skoń­czy­łam, tato. Zaraz pójdę do sklepu i przy­niosę coś na kola­cję.

– Wkrótce zrobi się ciemno, kocha­nie. Wiesz, że nie lubię, gdy cho­dzisz sama nocą. I coraz bar­dziej sypie śnieg.

Sally obró­ciła się ku niemu.

– Mam pra­wie dwa­dzie­ścia lat, tato. Nie jestem już małą dziew­czynką – rze­kła roz­ba­wiona.

– Dla mnie zawsze nią będziesz, moja kaczu­siu. A ja nie jestem już taki sprawny i zdrowy jak daw­niej. Stare kości wciąż mi doku­czają, zwłasz­cza gdy panuje taki prze­ni­kliwy ziąb.

– Powi­nie­neś sie­dzieć w salo­niku i grzać się przy ogniu – surowo rze­kła Sally. – Dość się dzi­siaj napra­co­wa­łeś. A ja zaraz skoń­czę, obie­cuję. – To rze­kł­szy, pokle­pała lśniącą szyję Flo­wer, a klacz trą­ciła nosem ramię swo­jej pani.

– To zwie­rzę jest już tak wymu­skane, że można by je zabrać do miesz­ka­nia, gdyby tylko umiało poko­nać schody – gde­rał Ted, ale w jego sza­rych oczach igrał uśmiech. – Dobrze się ubierz, jak będziesz wycho­dziła – dodał, otwie­ra­jąc drzwi, za któ­rymi znaj­do­wały się pro­wa­dzące na górę wąskie schody. Jego cięż­kie kroki roz­brzmiały echem w całej stajni, a potem zapa­dła cisza.

– Chęt­nie zosta­ła­bym z tobą przez całą noc, Flo­wer – powie­działa Sally, cału­jąc klacz w mięk­kie chrapy. – Ale oprócz cie­bie mam pod opieką tatę.

Flo­wer cicho zarżała, jakby w odpo­wie­dzi, a Sally zajęła się Boneyem, sta­rze­ją­cym się koniem pocią­go­wym, który co naj­mniej od pięt­na­stu lat pra­co­wał, cią­gnąc ich wóz po uli­cach Lon­dynu. Na­dal rwał się do pracy, ale wiek robił swoje i cza­sami koń mie­wał zesztyw­niałe stawy, przez co z tru­dem czła­pał po kocich łbach, jakby każdy krok spra­wiał mu ból. Sally pró­bo­wała naj­róż­niej­szych medy­ka­men­tów, jak gorące okłady i nasiona selera, ale wie­działa, że dni pracy Boneya są poli­czone i za rok lub dwa konia trzeba będzie odsta­wić na pastwi­sko. Alter­na­tywą było podwórko koń­skiego rzeź­nika – ale Sally nawet nie dopusz­czała do sie­bie takiej myśli. Jej marze­niem był domek na wsi, gdzie ojciec mógłby się cie­szyć eme­ry­turą, a Boney spo­koj­nie dożyłby swo­ich dni.

Skoń­czyła pracę w stajni i wyszła spraw­dzić, czy brama została nale­ży­cie zamknięta i zary­glo­wana. Cho­ciaż zgro­ma­dzone na podwó­rzu przed­mioty zostały wyrzu­cone przez poprzed­nich wła­ści­cieli, na­dal miały jakąś war­tość i zawsze mógł się zna­leźć ktoś, kto woli kraść, niż uczci­wie zara­biać na życie. Następ­nie szybko wró­ciła do sto­sun­kowo cie­płej stajni i poga­siła świece. W takich miej­scach nazbyt czę­sto zda­rzały się pożary. Roz­bry­kany koń mógł prze­wró­cić lampę lub świecę, a wtedy całe pomiesz­cze­nie sta­nę­łoby w pło­mie­niach. Dla­tego nale­żało je trzy­mać z dala od zwie­rząt i gasić przed wyj­ściem.

Po raz ostatni czule pokle­pała Flo­wer po gło­wie. Wło­żyła zno­szoną twe­edową kurtkę i scho­wała włosy pod jedną ze sta­rych cza­pek taty. Na Para­dise Row nie przej­mo­wano się modą, zwłasz­cza pod­czas pracy na zło­mo­wi­sku lub w stajni. Zawsze prak­tyczna Sally miała na sobie poła­tane bry­czesy, które zna­la­zła wśród uzbie­ra­nych rze­czy, oraz sznu­ro­wane wyso­kie buty, które – choć pamię­tały lep­sze czasy – na­dal nada­wały się do nosze­nia. Wzięła wikli­nowy kosz i wyszła na ulicę, zamknąw­szy za sobą drzwi na klucz. Powiewy zim­nego wia­tru nio­sły woń siana i gni­ją­cych liści kapu­sty. W powie­trzu wiro­wały płatki śniegu i uno­siły się strzępki papieru. Sally pod­nio­sła koł­nierz i skrzy­żo­wała ręce na piersi, obej­mu­jąc ramio­nami wychu­dzone ciało.

– Mia­łam nadzieję, że zdążę na czas, by cię spo­tkać, Sal. – Usły­szaw­szy wesoły głos, przy­sta­nęła i spoj­rzała za sie­bie. – Ach, to ty, Josie. Czyż­byś miała wolne popo­łu­dnie?

Sze­ro­kie usta Josie wykrzy­wił szel­mow­ski uśmiech.

– Wymknę­łam się, gdy kucharka przy­snęła, wypiw­szy pół flaszki dżinu.

– Kie­dyś cię zła­pie na gorą­cym uczynku i będziesz miała kło­poty, gdy dowie się o tym pani Grin­dle.

– Nie dbam o to. I tak szu­kam innego miej­sca. Mam dość tyra­nia za mniej niż marne osiem fun­tów rocz­nie i tylko jedno wolne popo­łu­dnie w mie­siącu. Pań­stwo Grin­dle trak­tują słu­żą­cych jak nie­wol­ni­ków.

– A co ty umiesz, Josie? Możesz tra­fić jesz­cze gorzej. Do pana, który będzie cię bijał, albo… – Sally ści­szyła głos, gdy mijały grupę robot­ni­ków, któ­rzy patrzyli na nie pożą­dli­wym wzro­kiem i pogwiz­dy­wali. – Rozu­miesz, co mam na myśli, a ci tutaj to dosko­nały przy­kład tego, co męż­czyźni sądzą o takich dziew­czy­nach jak my.

Josie hardo zadarła głowę.

– Pluję na nich. Pew­nego dnia wyjdę za uczci­wego czło­wieka, który będzie mnie trak­to­wał jak damę, a nie jak popy­cha­dło. Mam swoją dumę, Sally. – Poka­zała język męż­czyź­nie, który został w tyle za tam­tymi, aby zło­żyć jej nie­mo­ralną pro­po­zy­cję.

On nie prze­jął się tym i ze śmie­chem klep­nął ją w pośla­dek.

– Chodź ze mną i zjedz z nami kola­cję – pospiesz­nie zapro­po­no­wała Sally. – Nie zwa­żaj na niego. Szkoda na takich uwagi. – Obej­rzała się, by rzu­cić męż­czyź­nie gniewne spoj­rze­nie, ale on roze­śmiał się na całe gar­dło. – Znam twoją żonę, Sid­neyu Jones. Ona nie uzna za śmieszne tego, co wła­śnie zro­bi­łeś mojej przy­ja­ciółce.

Jego odpo­wiedź zagłu­szyło gło­śne wycie syreny fabrycz­nej w pobliżu dworca kole­jo­wego.

– Nie dbam o takich jak on – oznaj­miła Josie, marsz­cząc zadarty nosek. – Dzięki za zapro­sze­nie na kola­cję, kochana, ale mam się spo­tkać z Nedem, gdy skoń­czy zmianę w gazowni.

– Nie wiesz, że on jest żonaty, Josie? – Sally przy­sta­nęła i chwy­ciła przy­ja­ciółkę za rękę. – Ja cię nie osą­dzam, tylko nie chcia­ła­bym, żeby cię skrzyw­dzono.

Josie roze­śmiała się i uści­snęła palce Sally.

– Za bar­dzo się mar­twisz. To tylko odro­bina zabawy. Ukry­jemy się pod przę­słami wia­duktu kole­jo­wego i będziemy się cało­wać i ści­skać, a potem on wróci do domu do swo­jej pańci o wiele szczę­śliw­szy. A ja pójdę do tego pie­kła u Grin­dle’ów. – Uśmiech Josie zgasł. – Bar­dzo go lubię, Sally. Nic lep­szego nie zda­rzyło mi się od wielu lat.

– I wła­śnie to mnie mar­twi. Nie zaan­ga­żuj się zanadto, bo w końcu to ty będziesz cier­piała.

– Dzięki za radę, ale jestem dużą dziew­czynką. A z nim można się pośmiać. – Josie cia­śniej zawią­zała chustkę na gło­wie i pospie­szyła w stronę gazowni, zosta­wiw­szy Sally, która samot­nie ruszyła do sklepu na rogu ulicy.

Za kon­tu­arem jak zawsze stał stary Jarvis. Na jego pomarsz­czo­nej twa­rzy jak zwy­kle malo­wał się ponury wyraz. Łysina Jarvisa i koniu­szek jego czer­wo­nego nosa lśniły w świe­tle lampy. Sally podej­rze­wała, że skle­pi­karz trzyma pod kon­tu­arem butelkę, z któ­rej pociąga, gdy mu się zdaje, że nikt na niego nie patrzy. Woń dżinu uno­sząca się nad jego głową niczym chmura mie­szała się z zapa­chami palo­nej kawy i roz­sy­pa­nych na deskach pod­łogi tro­cin.

Sally kupiła boche­nek chleba i dwa placki z mię­sem.

– I to wszystko? – gniew­nie zapy­tał Jarvis. – Weź tro­chę świe­żych jaj. Przy­wio­złem je dzi­siaj pro­sto z farmy. Nie ma nic smacz­niej­szego od nich.

Sally się zawa­hała. Tata bar­dzo lubił jajka na twardo; to wystar­czyło, by uspra­wie­dli­wić dodat­kowy wyda­tek. – Dobrze. Wezmę dwa.

Jarvis owi­nął jajka w kartkę wydartą z wczo­raj­szego wyda­nia „The Times” i wło­żył je do koszyka Sally.

– Jede­na­ście i pół pensa.

Sally poło­żyła na ladzie szy­linga i pocze­kała na pół pensa reszty. To była koń­cówka pie­nię­dzy, które dał jej tata. Uzy­skał je, sprze­da­jąc ostat­nie rze­czy han­dla­rzowi zwa­nemu Rags Roper. Scho­wała pół­pen­sówkę do port­mo­netki.

– Dobrej nocy, panie Jarvis.

– Dobrej nocy, panno Suggs.

Wyszła ze sklepu i nacią­gnęła czapkę nisko na czoło, aby osło­nić oczy przed zaci­na­ją­cym śnie­giem. Obok niej z tur­ko­tem prze­jeż­dżały powozy. Zegar na wieży kościoła pod wezwa­niem Świę­tego Pan­kra­cego wybi­jał godzinę. Nic dziw­nego, że nie usły­szała zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Zde­rzyła się z nad­cho­dzą­cym z naprze­ciwka męż­czy­zną, który moco­wał się z para­so­lem, usi­łu­jąc go otwo­rzyć. Koli­zja spra­wiła, że zakupy wypa­dły z jej koszyka na pokryty śnieżną breją chod­nik.

– Uwa­żaj, jak cho­dzisz! – gniew­nie wykrzyk­nęła Sally. – Moja kola­cja wła­śnie wylą­do­wała na ziemi!

– To ty wpa­dłeś na mnie, głup­cze. – Męż­czy­zna zni­żył para­sol i w migo­tli­wym świe­tle latarni przyj­rzał się Sally. – Och, prze­pra­szam, panienko. Nic się pani nie stało?

– Nie – odrze­kła Sally nie­chęt­nie. – Ale jajka się roz­biły, a placki są uma­zane bło­tem. To miała być nasza kola­cja, a pan ją znisz­czył i tata będzie wście­kły. – Zadarła głowę, żeby prze­szyć nie­zna­jo­mego gniew­nym wzro­kiem.

Męż­czy­zna ubrany był jak bogaty zie­mia­nin, który przy­je­chał z pro­win­cji, co w tej czę­ści Lon­dynu zda­rzało się nie­czę­sto. Był młod­szy, niż się spo­dzie­wała, a jego twarz o moc­nych rysach wyra­żała szczerą tro­skę.

– Naprawdę bar­dzo mi przy­kro. Wina leży także po mojej stro­nie. Musi mi pani pozwo­lić, bym pokrył koszt znisz­czo­nych zaku­pów.

Sally spoj­rzała na roz­trza­skane jajka i pokru­szone placki. Nawet gdyby chciała je ura­to­wać, było za późno. Dwa zdzi­czałe psy, które jakby wyro­sły spod ziemi, rzu­ciły się na jedze­nie i gło­śno war­cząc, znik­nęły wraz ze zdo­by­czą w ciem­no­ści. Sally nie­wiele jadła tego dnia i nie miała siły odrzu­cić pro­po­zy­cji.

– Dzię­kuję – powie­działa z ocią­ga­niem. – Zapła­ci­łam za nie jede­na­ście i pół pensa.

Męż­czy­zna się­gnął do kie­szeni i wyjął garść drob­nych monet.

– Tutaj jest szy­ling. I prze­pra­szam.

Sally wyjęła pół­pen­sówkę z port­mo­netki i wymie­niła ją na sre­brzy­ście lśnią­cego szy­linga. – W zwy­kłych oko­licz­no­ściach nie przy­ję­ła­bym tych pie­nię­dzy – rze­kła szorstko. – Ale tak się składa, że aku­rat nie mam gotówki, więc dzię­kuję. – Szybko się odwró­ciła, na wypa­dek gdyby jego­mość zmie­nił zda­nie, i popę­dziła z powro­tem do sklepu, aby zro­bić nowe zakupy u zdu­mio­nego pana Jarvisa.

– Długo cię nie było – powi­tał córkę Ted, spo­glą­da­jąc na nią spo­nad zmię­tej gazety, którą usi­ło­wał czy­tać w świe­tle ogarka świeczki i bla­sku żarzą­cych się w pale­ni­sku węgli. – Umie­ram z głodu. Co cię zatrzy­mało?

Sally posta­wiła koszyk na stole, by wypa­ko­wać jego zawar­tość.

– Mia­łam drobny wypa­dek, kiedy wra­ca­łam ze sklepu sta­rego Jarvisa. Musia­łam zawró­cić i kupić nowe placki i jajka. – Wyjęła nie­wielki okrą­gły boche­nek chleba. – Jarvis uli­to­wał się nade mną, bo dorzu­cił dar­mowy chle­bek.

– To zna­czy, że chleb jest czer­stwy. Frank Jarvis niczego nie daje za darmo, stary sknera. – Ted wygła­dził zmiętą gazetę i przy­bli­żył do niej krót­ko­wzroczne oczy. – Pew­nego dnia będę miał dość pie­nię­dzy, żeby codzien­nie kupo­wać gazetę, a nie czy­tać wyrzu­coną przez kogoś innego.

– Może kie­dyś tak się sta­nie, tato. Byłoby miło. – Sally zdjęła mokrą kurtkę i czapkę, po czym potrzą­snęła dłu­gimi ciem­nymi wło­sami.

Ted łyp­nął na nią cie­ka­wie.

– Na­dal nie powie­dzia­łaś mi, co się stało, gdy wra­ca­łaś ze sklepu.

– Śnieg sypał tak gęsto, że nie zauwa­ży­li­śmy sie­bie nawza­jem i on omal mnie nie prze­wró­cił. Szcze­rze mówiąc, nie zoba­czy­łam go na czas, bo mia­łam czapkę nasu­niętą na oczy. W każ­dym razie zakupy wylą­do­wały na chod­niku, skąd na domiar złego porwały je bez­pań­skie psy.

– Ale nie jesteś ranna, kocha­nie?

– Zra­niona została tylko moja duma, tato. Ten jego­mość zwró­cił mi pie­nią­dze, więc jesz­cze raz poszłam do sklepu i mimo wszystko mamy kola­cję.

– Mia­łaś szczę­ście, że tra­fi­łaś na dżen­tel­mena. Kto inny nie byłby taki hojny.

Sally wyjęła dwa tale­rze z kre­densu, który jej ojciec skle­cił ze sta­rej komody i kilku pó­łek.

– No, gotowe. Jedz pla­cek, a ja nasta­wię czaj­nik.

– Dobra z cie­bie dziew­czyna, Sal. Nie wiem, jak bym sobie bez cie­bie pora­dził.

Sally uśmiech­nęła się i posta­wiła czaj­nik na żela­znej pod­stawce w przed­niej czę­ści pieca.

– Ni­gdy się nie dowiesz, tato. Jeste­śmy nie­roz­łączni. Ty i ja, i oczy­wi­ście Boney i Flo­wer.

– Usiądź i zjedz kola­cję. – Ted z tru­dem zmie­nił pozy­cję na krze­śle. – Myślę, że jutro będziesz musiała sama zaprzę­gnąć wóz, kocha­nie. Tej nocy okrop­nie bolały mnie stawy. Oba­wiam się, że rano nie będę mógł zejść po scho­dach, nie wspo­mi­na­jąc już o objeź­dzie trasy.

– To nie będzie pierw­szy raz, tato. Znam drogę jak wła­sną kie­szeń.

– Naj­cięż­sze rze­czy zostaw dla Kelly’ego. Będzie zachwy­cony – dodał Ted sar­ka­stycz­nym tonem. – On zawsze usi­łuje być lep­szy ode mnie.

– Nie martw się. Pora­dzę sobie z Kel­lym. Nie będzie miał nade mną prze­wagi. Obie­cuję.

Następ­nego ranka Sally wstała przed świ­tem. W jej maleń­kiej sypialni było zimno i ciemno. Mie­ściły się tam tylko wąskie żela­zne łóżko i komoda z szu­fla­dami, na któ­rej stała mied­nica i dzba­nek z wodą. Sally szybko ubrała się w robo­czy strój i zeszła po scho­dach na podwórko, aby sko­rzy­stać z wygódki i napom­po­wać wody ze studni. Śnieg prze­stał padać i jego wierzch­nia war­stwa zlo­do­wa­ciała na mro­zie.

Przede wszyst­kim Sally posprzą­tała staj­nię, a potem nakar­miła i napo­iła konie. Flo­wer zawsze witała swoją panią, czule muska­jąc chra­pami jej dłoń, a Boney grze­bał nogą, nie­cier­pli­wie cze­ka­jąc na jedze­nie. Opo­rzą­dziw­szy zwie­rzęta, Sally wró­ciła na górę i zaczęła się krzą­tać przed roz­po­czę­ciem dnia pracy. Usu­nęła popiół z pale­ni­ska, roz­pa­liła ogień i usta­wiła gar­nek z wodą, żeby ugo­to­wać jajka oraz przy­piec kromki czer­stwego chleba. Na tale­rzyku została resztka masła, którą roz­sma­ro­wała na jed­nej kromce. Poła­mała ją w pal­cach na kawa­łeczki, tak jak to robił ojciec, gdy była dziec­kiem.

Pokoik w głębi, gdzie Ted spał na wysu­wa­nym łóżku pod sko­sem dachu, był nie­wiele więk­szy od kre­densu. Miesz­ka­nie nad staj­nią nie było prze­stronne, ale innego domu Sally nie znała. Robiła wszystko, by w miarę skrom­nych środ­ków, któ­rymi dys­po­no­wała, uczy­nić je jak naj­wy­god­niej­szym. Uszyła kolo­rową pat­chwor­kową narzutę o weso­łych bar­wach. Wyci­na­nie kwa­dra­tów z ubrań wyrzu­co­nych przez bogat­szych ludzi z sąsiedz­twa zajęło jej wiele godzin. Jesz­cze dłu­żej cier­pli­wie je potem zszy­wała. Była dumna z wyniku swo­ich sta­rań. Wie­lo­barwna koł­dra oży­wiła cia­sny pokoik.

– Jak się dziś czu­jesz, tato? – spy­tała nie­spo­koj­nie, sta­wia­jąc tacę na pod­ło­dze przy łóżku ojca.

Ted dźwi­gnął się do pozy­cji pół­sie­dzą­cej.

– Wiesz, jak to jest, kocha­nie. Wstał­bym, gdy­bym mógł, ale przy tej pogo­dzie ból sta­wów nie ustę­puje.

Sally pomo­gła mu usiąść pro­sto i pod­ło­żyła pod plecy kilka podu­szek. Mimo że ostat­niego lata przez wiele dni wie­trzyła je na dwo­rze, tka­nina i pie­rze wciąż wydzie­lały przy­krą woń cho­roby. Dobrze się zło­żyło, że jej ojciec stra­cił węch po wielu latach wdy­cha­nia tru­ją­cych sub­stan­cji, gdy pra­co­wał na wiel­kiej hał­dzie śmieci przy Bat­tle Bridge, zanim ją w końcu usu­nięto.

– Teraz lepiej? – spy­tała, usta­wia­jąc tacę na kola­nach ojca. – Nie­stety wię­cej masła nie mamy. Ale kupię tro­chę, wra­ca­jąc. Miejmy nadzieję, że to będzie udany dzień.

– Nie daj się wyko­rzy­sty­wać, kocha­nie. Posta­ram się potem zejść na podwórko. Jeśli uda mi się oddzie­lić białe rze­czy od kolo­ro­wych szmat, będzie to dla cie­bie pomoc. Za nie­far­bo­wane dosta­niesz wię­cej pie­nię­dzy.

– Tak, tato. Wiem o tym, ale przy takiej pogo­dzie powi­nie­neś zostać w domu. Prze­cież nie chcemy, żebyś upadł i zła­mał sobie nogę albo by stało się coś jesz­cze gor­szego.

– Ale ja nie chcę zrzu­cać całej roboty na cie­bie, kocha­nie.

– Nie martw się o mnie, tato. Wiem, co robię, i nie sta­nie mi się nic złego.

– Dobra z cie­bie dziew­czyna, Sal. Jestem szczę­ścia­rzem, że mam taką córkę.

Pochy­liła się, by uca­ło­wać jego siwą głowę.

– Ja też cię kocham, tato. A teraz jedz, a ja przed wyj­ściem przy­niosę ci fili­żankę gorą­cej her­baty.

* * *

Pół godziny póź­niej Sally jechała Para­dise Row wozem zaprzę­żo­nym w Boneya. Był jesz­cze wcze­sny ranek, ale robot­nicy z noc­nej zmiany, powłó­cząc nogami, szli do domów, by się prze­spać. Nie zwra­cali uwagi na sąsia­dów, któ­rzy spie­szyli do roboty, aby roz­po­cząć dwu­na­sto lub czter­na­sto­go­dzinny dzień pracy. Wzdłuż ulicy stały kamie­nice czyn­szowe, w któ­rych żyła nie­prze­brana liczba miesz­kań­ców. Miesz­kały tam wiel­kie rodziny stło­czone w poje­dyn­czych poko­jach; samotni męż­czyźni wra­cali z noc­nej zmiany i kła­dli się w łóż­kach zwol­nio­nych przez innych robot­ni­ków pra­cu­ją­cych na dzien­nej zmia­nie. Matki z nie­mow­lę­tami w ramio­nach i brzdą­cami trzy­ma­ją­cymi się ich spód­nic wysy­łały star­sze dzieci do jakiej­kol­wiek pracy, za kilka pen­sów dzien­nie. Na Para­dise Row w obiegu było mało pie­nię­dzy, a wiele kobiet. I te zamężne, i te samotne musiały zroz­pa­czone wycho­dzić nocami na ulice i sprze­da­wać się każ­demu, kto ma kilka mie­dzia­ków do wyda­nia. Inne były uza­leż­nione od alko­holu lub opium, ale Sally widy­wała dość nędzy, by nikogo nie osą­dzać. Prze­jeż­dża­jąc, uno­siła dłoń i pozdra­wiała te, które miały dość czasu lub ener­gii, żeby ją przy­wi­tać. Zbli­żało się Boże Naro­dze­nie, ale przy tej ulicy praw­do­po­dob­nie mało kto będzie świę­to­wać.

Sally zachę­cała Boneya, by ruszył nieco szyb­ciej niż jego zwy­kłe ocię­żałe czła­pa­nie, ale stary koń tylko strzygł uszami i szedł we wła­snym tem­pie. Sally skie­ro­wała go ku zamoż­niej­szym oko­li­com, na połu­dnie od Tavi­stock Squ­are. Ona i ojciec każ­dego dnia obie­rali inną trasę, aby unik­nąć spo­tka­nia z kon­ku­ren­cją. Naj­wię­cej kło­po­tów spra­wiał im Finn Kelly. Jego rodzina ucie­kła przed wiel­kim głode2m, który nawie­dził Irlan­dię w 1845 roku. Finn przy­był do Lon­dynu, mając osiem lat – tyle wie­działa Sally o jego pocho­dze­niu. Wie­działa rów­nież, że sta­nowi kon­ku­ren­cję, z którą nale­żało się liczyć, posłu­gi­wał się bowiem swoim irlandz­kim wdzię­kiem i pochleb­stwami, aby wypro­sić towar u wła­ści­cieli domów, u któ­rych Ted miał mniej­sze szanse. Sally była gotowa posta­rać się bar­dziej niż ojciec, i pobić Kelly’ego jego wła­sną bro­nią.

Gdy wóz wje­chał na teren dziel­nicy miesz­kal­nej, Sally odchrząk­nęła i zain­o­to­no­wała: „Zbie­ram wszelką sta­rzy­znę! Szmaty i kości!”. Nie­stety jej głos uto­nął w stu­ko­cie koń­skich kopyt oraz tur­ko­ta­niu kół. Ele­ganc­kie powozy i dorożki wal­czyły o lep­sze z wozami han­dla­rzy i plat­for­mami roz­wo­żą­cymi piwo. Uliczni sprze­dawcy dys­po­nu­jący dono­śniej­szymi gło­sami niż Sally wykrzy­ki­wali, zachwa­la­jąc swoje towary. Ona jed­nak nie dała za wygraną i wyko­rzy­stała duży ręczny dzwo­nek, który jej ojciec trzy­mał w wozie, spe­cjal­nie po to, by zwró­cić na sie­bie uwagę miesz­kań­ców.

Po trzech godzi­nach Sally poczuła znie­chę­ce­nie. Jej wóz był zapeł­niony zale­d­wie w jed­nej czwar­tej, a na ładu­nek skła­dały się głów­nie szmaty oraz worki wypeł­nione popio­łem i nie­do­pa­lo­nym węglem z komin­ków. Wszystko to miało nie­wielką war­tość han­dlową. Za całość Sally mogła otrzy­mać zale­d­wie kilka pen­sów. Posta­no­wiła więc zmie­nić tak­tykę i skie­ro­wała Boneya z dziel­nicy miesz­kal­nej ku fabry­kom sto­ją­cym nad Regent’s Canal. Tam powio­dło jej się nieco lepiej, bo prze­ko­nała czło­wieka trud­nią­cego się sku­pem sta­rych oraz mar­twych zwie­rząt, by dał jej kilka wor­ków kości. Gdy jed­nak pod­je­chała do tar­taku, spo­strze­gła z prze­ra­że­niem wysoką postać jej głów­nego rywala. Stał przy wozie, paląc cygaro i roz­ma­wia­jąc z bry­ga­dzi­stą.

Ruszyła zatem w prze­ciw­nym kie­runku, ale Kelly się obej­rzał i ją spo­strzegł. Uniósł znisz­czony cylin­der, a Sally z roz­ba­wie­niem zauwa­żyła, że za wstążkę na kape­lu­szu zatknięte są gałązki ostro­krzewu i jemioły. Tak ozdo­biony cylin­der i wie­lo­barwny cie­pły sza­lik w paski nada­wały Kelly’emu ory­gi­nalny wygląd. Han­dlarz uśmiech­nął się od ucha do ucha, rzu­cił na zie­mię i przy­dep­tał nie­do­pa­łek cygara.

– Spóź­ni­łaś się, Sally Suggs. Jak zwy­kle, jestem lep­szy.

Sally już miała mu odpo­wie­dzieć, by nie pozo­stać dłużną, gdy nie­wielki pies rzu­cił się ku Boney­owi z gło­śnym uja­da­niem. Łagodny zazwy­czaj i przy­głu­chy po latach prze­pra­co­wa­nych w bez­u­stan­nym hała­sie koń szarp­nął się do tyłu, uno­sząc dyszle, i Sally omal nie spa­dła z kozła. Kudłaty kun­de­lek naj­wy­raź­niej pomy­ślał, że to zabawa i dalej napa­sto­wał spło­szo­nego konia. Sally zlę­kła się, że wóz może się prze­wró­cić. Usi­ło­wała utrzy­mać lejce i uspo­koić Boneya. Wtedy obok konia poja­wił się Kelly i chwy­cił lejce.

– Prrr. Spo­koj­nie, sta­ruszku. – Nie wypusz­cza­jąc lej­ców, Kelly pochy­lił się i chwy­cił psa jedną ręką. – Zamknijże się, panie­neczko. Zaj­mij się kimś two­ich roz­mia­rów.

Zdu­miona Sally usia­dła i patrzyła, jak pies liże opa­lony poli­czek han­dla­rza.

– Dzię­kuję, Kelly – powie­działa nie­chęt­nie. – Ale sama potra­fię pora­dzić sobie z moim koniem.

– Jasne, że potra­fisz. Mało bra­ko­wało, a wylą­do­wa­ła­byś na bruku ze zła­ma­nym oboj­czy­kiem – odparł Kelly, chi­cho­cząc. Wypu­ścił lejce i umie­ścił wyry­wa­ją­cego się psa w ramio­nach Sally. – Myślę, że ta damulka to teraz twój pro­blem.

– Ale ja jej nie chcę – zapro­te­sto­wała Sally, odwra­ca­jąc głowę, gdy psiak usi­ło­wał poli­zać ją po twa­rzy. – Prze­cież ona musi być czy­jaś.

Kelly prze­chy­lił głowę na bok, jego nie­bie­skie jak bar­wi­nek oczy zalśniły. Naj­wy­raź­niej bawiło go skrę­po­wa­nie Sally.

– Hmm, raczej wąt­pię, by do kogoś nale­żała. Spójrz na nią, Sal. To sama skóra i kości. I jest okrop­nie zapchlona. Ale jeśli sobie życzysz, posta­wię ją na ziemi, cho­ciaż nie ręczę, czy po raz drugi nie spło­szy two­jej sta­rej cha­bety.

– Ani mi się waż! – Sally spoj­rzała na niego gniew­nym wzro­kiem i mocno trzy­mała psiaka.

Kelly miał rację, poprzez skoł­tu­nioną sierść wyczu­wała żebra pod skórą małego kun­dla w typie teriera, a na widok jego wiel­kich brą­zo­wych oczu stop­nia­łoby nawet naj­bar­dziej zatwar­działe serce.

– Gdzie jest Ted? – spy­tał Kelly, a jego uśmiech zgasł. – Musi być w kiep­skiej for­mie, skoro pozwo­lił, abyś poje­chała sama.

– Nic mu nie jest – odpo­wie­działa natych­miast Sally. A potem dodała: – No dobrze. Doku­cza mu reu­ma­tyzm, ale jutro znów będzie objeż­dżał oko­licę.

Kelly przyj­rzał się jej z namy­słem.

– Wiesz, co ci powiem? Wrzucę na twój wóz tro­chę drewna, któ­rego nie potrze­buję.

– Niby dla­czego? Prze­cież ty ni­gdy nie robisz nic bez­in­te­re­sow­nie.

Kelly chwy­cił się rękami za serce.

– Oce­niasz mnie fał­szy­wie, mavo­ur­nee3n. Czyż nie byłem zawsze dobrym przy­ja­cie­lem dla cie­bie i dla twego sza­now­nego taty?

– Nie, nie byłeś. I prze­stań mnie nazy­wać mavo­ur­neen, cokol­wiek to zna­czy. Żeby zaro­bić, sprze­dał­byś wła­sną bab­cię.

Kelly odrzu­cił głowę do tyłu i roze­śmiał się gromko.

– Naj­pierw musiał­bym odko­pać bie­daczkę i wąt­pię, czy w jej obec­nym sta­nie dużo bym za nią dostał.

– Jesteś obrzy­dliwy. – Sally sta­rała się, by jej ton zabrzmiał gniew­nie, ale było to nie­ła­twe, gdyż psiak w jej ramio­nach wier­cił się, usi­łu­jąc poli­zać ją po twa­rzy.

– Moż­liwe, ale cię roz­ba­wi­łem. Widzę, że chcesz się roze­śmiać. Tak czy siak, twój tata pomógł mi kie­dyś, gdy byłem młody i nie­do­świad­czony. Więc uznajmy to za odpłatę za jego uprzej­mość. – Kelly zdjął kape­lusz i odgar­nął z czoła kosmyk ciem­nych wło­sów.

Potem wło­żył cylin­der na bakier i odda­lił się, by szep­nąć coś bry­ga­dzi­ście, który wyło­nił się z tar­taku w towa­rzy­stwie dwóch krzep­kich męż­czyzn dźwi­ga­ją­cych worki z wió­rami.

Sally chciała odrzu­cić hojną pro­po­zy­cję, ale pomy­ślała, że po powro­cie do domu nie będzie miała wiele do poka­za­nia po całym dniu pracy, a to byłoby jesz­cze gor­sze niż przy­ję­cie jał­mużny od Finna Kelly’ego. Patrzyła z rezerwą, jak ten pod­cho­dzi z wor­kiem zarzu­ca­nym na ramię.

– Pocze­kaj tu, mavo­ur­neen. – Cisnął worek na fur­mankę z taką łatwo­ścią, jakby był napeł­niony pie­rzem. – Zaraz przy­niosę jesz­cze kilka. Kie­dyś mi za to podzię­ku­jesz, wiem, że tak będzie. – Mru­gnął i ski­nął na robot­ni­ków.

Sally na chwilę zanie­mó­wiła. Pod­czas gdy męż­czyźni łado­wali worki na wóz, miała dosłow­nie pełne ręce roboty, bo jej nowa przy­ja­ciółka wciąż się wier­ciła, usi­łu­jąc poli­zać ją po twa­rzy. W końcu Sally posa­dziła suczkę na ster­cie szmat.

– W drogę, Boney – rzu­ciła.

Nie obej­rzała się, żeby spraw­dzić, czy Kelly patrzy, jak odjeż­dżała. Nie wie­działa, czy za jego pomoc ma czuć wdzięcz­ność, czy iry­ta­cję. Jedno było pewne: przy­spo­rzył jej nowych kło­po­tów. Co powie tata, gdy zoba­czy, że wró­ciła do domu z zapchlo­nym kun­dlem?

Rozdział drugi

– Czyś ty rozum postra­dała, dziew­czyno? – Ted spo­glą­dał ze zło­ścią na pie­ska, który badaw­czo obwą­chi­wał wszyst­kie kąty w ich salo­niku i dra­pał listwy przy­po­dło­gowe.

– Zabie­raj stąd tego małego potwora tam, gdzie go zna­la­złaś.

– Nie mogę, tato. To na pewno jest bez­pań­ski pies, któ­rego ktoś wypę­dził. Jeśli go nie przy­gar­niemy, skoń­czy na dnie kanału.

– W takim razie wypro­wadź go na podwórko i porząd­nie wykąp, bo ina­czej zje­dzą go pchły.

– To zna­czy, że mogę go zatrzy­mać?

Ted wzru­szył ramio­nami, odwró­cił głowę i utkwił wzrok w pło­mie­niach na pale­ni­sku.

– A czy ja mam tu coś do powie­dze­nia?

Sally pochy­liła się, by uca­ło­wać go w czoło.

– Dzięki, tato. Wyką­pię go, a potem wyjdę po gorącą gro­chówkę i sma­żoną rybę.

– Skąd masz pie­nią­dze na takie przy­smaki? – zapy­tał Ted podejrz­li­wie.

– Sprze­da­łam pięć wor­ków wió­rów fabryce, gdzie pod­ra­biają mali­nowe pestki, żeby je doda­wać do dżemu i do nasion – rze­kła z trium­fal­nym uśmie­chem.

– Chyba nie popie­ram takich prak­tyk – wes­tchnął Ted. – Ale wszy­scy musimy jakoś wią­zać koniec z koń­cem, więc dobrze zro­bi­łaś, Sal. Mogę zjeść tro­chę gorą­cej gro­chówki i mam wielką ochotę na sma­żoną rybę.

Sally wzięła pie­ska na ręce.

– To wszystko dzięki niej, tato. Gdyby nie prze­stra­szyła Boneya, który aż sta­nął dęba, Kelly nie byłby taki skłonny do pomocy. – Przyj­rzała się suczce, odsu­nąw­szy ją na dłu­gość ramion. – Pestki malin, które robi się z wió­rów, zapew­niły nam kola­cję. Dzięki tobie, Pippy. Tak, to dla niej odpo­wied­nie imię, tato. Nazwiemy ją Pipp4y, bo przy­nio­sła nam szczę­ście.

– Znam kilka imion w sam raz dla tego kun­dla, ale nie nadają się do powtó­rze­nia przy mło­dej damie. A teraz wykąp go, dziew­czyno, i przy­nieś mi kola­cję. Umie­ram z głodu.

Sally roze­śmiała się rado­śnie i znio­sła Pippy do stajni. Wyką­pała ją, a potem wypłu­kała w wodzie z octem, żeby zli­kwi­do­wać pchły. Zosta­wiła suczkę, aby się otrze­pała i pobie­gała, żeby się wysu­szyć. W tym cza­sie pose­gre­go­wała szmaty na sterty, by je spa­ko­wać do wor­ków, które następ­nie umie­ściła na podwórku pod bre­zen­tem. Gdy uzbiera ich wystar­cza­jąco dużo, zabie­rze je do Ragsa Ropera, który zapłaci jej dwa do trzech pen­sów za funt bia­łych szmat; kolo­rowe tka­niny są nieco tań­sze. Tyle samo dosta­nie za kości, z któ­rych wytwa­rzane są uchwyty do sztuć­ców, klej lub mydło. Na dobrą sprawę szmaty powinny być dwa razy droż­sze, ale cóż robić, tak działa ten han­del.

– Chodź tutaj, Pippy! – zawo­łała, nie dostrze­ga­jąc suczki pośród skrzyń, wor­ków i beczek na podwórku.

Pippy wynu­rzyła się spod sterty pokry­tego śnie­giem drewna i rado­śnie pod­bie­gła do Sally. Wysta­wiła różowy języ­czek, a kąciki pyszczka miała unie­sione, co wyglą­dało tak, jakby się uśmie­chała. Sally pod­nio­sła ją i czule przy­tu­liła, cho­ciaż futerko pie­ska było na­dal wil­gotne.

– Na pewno się zaprzy­jaź­nimy, Pippy – powie­działa. – Ale na razie zosta­wię cię z tatą i pójdę kupić coś do jedze­nia. Dla cie­bie też.

Naza­jutrz Sally w towa­rzy­stwie Pippy wyru­szyła na objazd, by zbie­rać sta­rzy­znę. Po wczo­raj­szej kąpieli suczka stała się bie­lutka i puszy­sta. Miała brą­zowe uszy i nie­usta­jący uśmiech na mordce. Sie­działa czuj­nie wypro­sto­wana obok Sally. Za każ­dym razem gdy się zatrzy­mały i pod­szedł do nich męż­czy­zna, czy to młody, czy stary, czy to maj­ster, czy robot­nik, sierść Pippy się jeżyła, a z głębi jej gar­dła doby­wało się groźne war­cze­nie. Sally śmiała się z niej i lekko ją pokle­py­wała, ale skry­cie była zado­wo­lona, że ma takiego obrońcę. Pippy cho­ciaż malutka, miała ząbki ostre jak igły i z pew­no­ścią wyczuje, gdy ktoś będzie sta­no­wił zagro­że­nie. Już poka­zała, że jest dosko­na­łym szczu­ro­ła­pem i odna­la­zła na podwórku gniazdo tych gry­zoni, z któ­rymi sobie świet­nie pora­dziła. Wyglą­dało na to, że zamie­rza zaro­bić na swoje utrzy­ma­nie i Sally była zachwy­cona nową przy­ja­ciółką.

Wyje­chała na zatło­czone ulice. Ludzi zaprzą­tały przy­go­to­wa­nia do świąt Bożego Naro­dze­nia. Zbie­ra­nie sta­rzy­zny szło kiep­sko i cho­ciaż Sally gło­śno nawo­ły­wała i ener­gicz­nie potrzą­sała dzwon­kiem, miesz­kańcy mija­nych domów i zakła­dów nie zwra­cali na nią uwagi. Po pew­nym cza­sie, gdy dogo­niła Kelly’ego, oka­zało się, że jest jesz­cze jedna przy­czyna tego stanu rze­czy. Otóż wóz han­dla­rza był wyła­do­wany towa­rem, który zebrał przed nią.

– Co ty wypra­wiasz? – zawo­łała, zatrzy­mu­jąc się obok jego wozu. – To jest teren taty, nie twój!

Kelly wrzu­cił na wóz kolejny worek.

– Kto pierw­szy, ten lep­szy, mavo­ur­neen. Dobrze o tym wiesz.

– Nie, nie wiem. Myśla­łam, że ty i tata zawar­li­ście dżen­tel­meń­ską umowę. – Sally zagry­zła usta. Po iro­nicz­nym uśmieszku Kelly’ego poznała, że będzie się z niej natrzą­sał.

– Prze­cież sama wciąż mi powta­rzasz, że nie jestem dżen­tel­me­nem – powie­dział Kelly i wycią­gnął rękę, żeby pogła­skać Pippy. Ku wiel­kiemu roz­cza­ro­wa­niu Sally suczka zamer­dała ogon­kiem i przy­jaź­nie poli­zała jego dłoń.

– Naj­wy­raź­niej nie zna się na ludziach – burk­nęła roze­źlona Sally. – Postę­pu­jesz nie fair, Kelly. Tata jeź­dzi tą trasą od wielu lat.

– Nie pomo­głem ci wczo­raj, mavo­ur­neen? Za worki z wió­rami z pew­no­ścią dosta­niesz kilka szy­lin­gów.

– Ow­szem, pomo­głeś mi wczo­raj, ale to nie uspra­wie­dli­wia two­jego dzi­siej­szego postę­po­wa­nia. – Sally obró­ciła się, by zer­k­nąć na kilka mar­nych zdo­by­czy leżą­cych na dnie jej fur­manki. – Robi się późno, a ja po nie­mal całym dniu pracy mogę się pochwa­lić tylko tym.

Kelly zda­wał się jej nie słu­chać. Ze zmarsz­czo­nymi brwiami przy­glą­dał się koniowi Sally.

– Będziesz miała szczę­ście, jeśli doje­dziesz dziś wie­czo­rem do stajni – powie­dział, pogła­skaw­szy Boneya.

– Dla­czego? Co mu jest? – Sally zsia­dła z kozła i pode­szła do Kelly’ego. – Jest tro­chę zady­szany, ale ma już swoje lata.

Kelly spoj­rzał na nią z poli­to­wa­niem.

– Całe życie zaj­muję się końmi, dziew­czyno. Wiem, kiedy zwie­rzę należy odsta­wić na pastwi­sko albo do rzeź­nika.

– Ni­gdy! – krzyk­nęła roz­złosz­czona Sally. – Nie mogła­bym mu tego zro­bić!

– Koniecz­nie powtórz tacie to, co ci powie­dzia­łem, Sally. On wystar­cza­jąco zna się na koniach, żeby zro­zu­mieć, że mam rację.

– Ale bez Boneya nie zaro­bimy na życie!

– Przy­kro mi. Naprawdę, ale to nie jest praca dla mło­dej kobiety. Życie jest bru­talne, a takich dżen­tel­me­nów jak ja nie ma wielu.

Sally wie­działa, że Kelly pokpiwa z samego sie­bie, ale była zbyt zde­ner­wo­wana, by to doce­nić.

– Dzięki, Kelly. Nie chcę cię zatrzy­my­wać, a na mnie już czas. Powiedz mi, dokąd jedziesz, to pojadę w prze­ciw­nym kie­runku.

– Koń­czę na dzi­siaj, mavo­ur­neen – odrzekł, wzru­sza­jąc ramio­nami. – W knaj­pie Pod Koń­skim Łbem czeka na mnie bożo­na­ro­dze­niowa misa pon­czu, więc możesz jechać dalej. Ale posłu­chaj mojej rady i lepiej zanadto nie for­suj sta­ruszka. – Pokle­pał Boneya po szyi i odszedł do swego wozu. Zwin­nie wsko­czył na kozioł. – Pamię­taj, co ci mówi­łem – dodał i odje­chał, zanim Sally zdą­żyła coś odpo­wie­dzieć.

Pogła­skała Boneya po chra­pach.

– Nic ci nie będzie, sta­reńki, prawda? – Schy­liła się, pod­nio­sła Pippy i posa­dziła ją na pod­nóżku. Sama usia­dła na koźle i ujęła lejce. – W drogę, Boney.

Nie chcąc nad­wy­rę­żać leci­wego konia, zabrała jedy­nie kilka wor­ków szmat oraz tro­chę złomu. Jed­nakże gdy wra­cała do domu ośnie­żoną Great Col­lege Street, spo­strze­gła, że Boney opada z sił. Potknął się kil­ka­krot­nie, a wresz­cie sta­nął i opu­ściw­szy łeb, ciężko dyszał. Sally zesko­czyła z wozu, obe­szła go dookoła, aby iść obok niego, nio­sąc lejce. Tak jak zawsze prze­ma­wiała do konia łagod­nie, ale on zda­wał się jej nie sły­szeć. Od Kole­gium Wete­ry­na­rii dzie­liło ich zale­d­wie kilka metrów. Sally szła powoli i ostroż­nie popro­wa­dziła tam Boneya. Sły­szała hałas pojaz­dów za nimi. Nie­któ­rzy woź­nice pokrzy­ki­wali nie­cier­pli­wie, a inni okła­dali swoje konie batem, aby wyprze­dzić Sally.

– Nie przej­muj się nimi, Boney – szep­tała, głasz­cząc go po mięk­kich chra­pach. – Zaraz znajdę kogoś, kto ci pomoże, i znów będziesz zdrów jak ryba.

Nie bar­dzo wie­rzyła we wła­sne słowa, ale pod­trzy­my­wały ją na duchu do chwili, gdy zna­leźli się za bramą uczelni. Zosta­wiła Boneya, wie­dząc, że będzie na nią cier­pli­wie cze­kał. Teraz dyszał jesz­cze cię­żej, więc oba­wiała się naj­gor­szego. Szybko prze­cięła dzie­dzi­niec i weszła do głów­nego budynku, roz­glą­da­jąc się ner­wowo. Pippy pobie­gła za nią i groź­nie zawar­czała na zbli­ża­ją­cego się por­tiera.

– Czego tu szu­kasz, chłop­cze? – zapy­tał ten gbu­ro­wato. – To jest uczel­nia dla dżen­tel­me­nów wete­ry­na­rzy. Musia­łeś zabłą­dzić. Odejdź i zabierz stąd tego kun­dla.

– Pippy, siad! – roz­ka­zała Sally. Ku jej zdu­mie­niu, suczka posłu­chała, cho­ciaż na­dal gniew­nie patrzyła na por­tiera, war­cząc z głębi gar­dła. Sally odchrząk­nęła. – Nie jestem chłop­cem i potrze­buję pomocy, pro­szę pana. Mój koń opadł z sił, a na dwo­rze pada śnieg. Przy takiej pogo­dzie zamar­z­nie na śmierć.

– Już powie­dzia­łem, panienko. To jest uczel­nia. Jak mnie zapew­niono, naj­lep­sza w Euro­pie.

– To z całą pew­no­ścią prawda, ale sytu­acja jest bar­dzo zła. Czy jest tutaj ktoś, kto by mógł obej­rzeć moje zwie­rzę? Oba­wiam się, że może paść. A wtedy co pan zrobi? Koń stoi na dzie­dzińcu.

– Wpro­wa­dza­jąc go tutaj, postą­piła pani nie­zgod­nie z prze­pi­sami, panienko. – Por­tier cmok­nął z dez­apro­batą i pokrę­cił głową. Obró­cił się, sły­sząc odgłos zbli­ża­ją­cych się kro­ków. – O, ten dżen­tel­men przy­woła panią do porządku. Panie Law­rence, pro­szę pana. Ta młoda dama twier­dzi, że jej chory koń jest na naszym dzie­dzińcu. Poin­for­mo­wa­łem ją, że to nie jest szpi­tal dla zwie­rząt, ale ona nie chce odejść i zabrać stąd swo­jego zwie­rzę­cia.

Sally także się obró­ciła, by spoj­rzeć na mło­dego męż­czy­znę. Jego twe­edowa mary­narka i ubiór w wiej­skim stylu wydały się jej znane. Gdy pod­szedł bli­żej, przy­po­mniała sobie, gdzie go widziała.

– To pan – bąk­nęła zamie­ra­ją­cym gło­sem.

– Młoda dama z plac­kami w koszyku.

– Tak, dzię­kuję, że zwró­cił mi pan pie­nią­dze – uprzej­mie rze­kła Sally.

– Gideon Law­rence – przed­sta­wił się męż­czy­zna, poda­jąc jej rękę. – Jak mogę pomóc?

– Nazy­wam się Sally Suggs. Mój koń zacho­ro­wał. Chyba umiera, a ja nie wiem, jak mogła­bym mu pomóc.

– Mówi­łem jej, że to jest uczel­nia, pro­szę pana. – Por­tier skrzy­wił się, spo­glą­da­jąc wrogo na Sally. – Psów wpro­wa­dzać nie wolno.

– Wsze­lako jestem wykwa­li­fi­ko­wa­nym wete­ry­na­rzem, Hop­kins. I zro­bię wszystko, co się da, aby pomóc nie­szczę­snemu zwie­rzę­ciu. Pro­szę ze mną, panno Suggs.

Z pod­ska­ku­jącą Pippy przy nodze, Sally wyszła z nim na dzie­dzi­niec, sta­ra­jąc się nie oka­zy­wać, jak wielką poczuła ulgę. Sta­nęła na ubo­czu i z podzi­wem przy­glą­dała się, jak Gideon bada prze­stra­szo­nego Boneya, łagod­nie do niego prze­ma­wia­jąc, aby go uspo­koić.

– Co mu jest? – spy­tała zatro­skana. – Ni­gdy taki nie był.

– Ile ma lat?

– Pra­wie dwa­dzie­ścia. Tak mi powie­dziano.

– Jego wiek wszystko wyja­śnia. – Gideon zer­k­nął na wóz i pokrę­cił głową. – Oba­wiam się, że nie będzie mógł dłu­żej pra­co­wać, panno Suggs.

– Ale my dobrze się nim opie­ku­jemy, panie Law­rence – zapew­niła go prze­ra­żona Sally. – Czy może pan coś zro­bić, żeby poczuł się lepiej?

– Na wiek nie ma rady. Sta­ru­szek powi­nien zostać odsta­wiony na pastwi­sko albo…

– Nie! – wykrzyk­nęła Sally z pasją. – Nie do rzeź­nika! Znajdę dla niego jakieś miej­sce, ale nie wiem, jak się do tego zabrać.

Gideon spo­glą­dał na nią z namy­słem.

– Gdzie jest jego staj­nia?

– Mój tata wynaj­muje zło­mo­wi­sko przy Para­dise Row. Miesz­kamy tam, więc zawsze ktoś dogląda koni.

– Hmm. Sta­ru­szek musi wypo­cząć. Ale oba­wiam się, że dziś nie da rady wró­cić na Para­dise Row.

Sally objęła szyję konia.

– Tacie pęk­nie serce.

– Powie­działa pani, że macie jesz­cze jed­nego konia. Czy będzie pani mogła na­dal pra­co­wać?

– Z Flo­wer? – Sally zaśmiała się, cho­ciaż była bar­dzo zmar­twiona. – Moja Flo­wer jest czy­stej krwi kla­czą anda­lu­zyj­ską. To bar­dzo deli­katne stwo­rze­nie i nie ucią­gnie wozu.

– Pro­szę mi wyba­czyć.

Sally napo­tkała jego pełne zdu­mie­nia spoj­rze­nie.

– Zasta­na­wia się pan, dla­czego han­dlarz sta­rzy­zną ma takiego cen­nego konia jak Flo­wer? – spy­tała z uśmie­chem.

– Nie ujął­bym tego w ten spo­sób, ale chyba pomy­śla­łem coś w tym rodzaju.

– Moja matka wystę­po­wała na are­nie w Astley’s Amphi­the­atre. Nauczyła mnie jeź­dzić konno, zanim zaczę­łam cho­dzić. Ale nie­szczę­śliwy wypa­dek poło­żył kres jej karie­rze.

– Bar­dzo pani współ­czuję.

– Umarła po kilku latach. – Sally opu­ściła głowę i utkwiła wzrok w swo­ich butach. Ile­kroć o tym mówiła, do jej oczu napły­wały łzy. Pocią­gnęła nosem i ode­tchnęła głę­boko. – Mia­łam wtedy czter­na­ście lat i od tam­tej pory opie­kuję się moim tatą.

– Czy Flo­wer nale­żała do pani matki?

Sally pokrę­ciła głową.

– Koń mamy, Gaia, został sprze­dany wła­ści­cie­lowi Astley’s, który w ramach zapłaty pozwo­lił nam zacho­wać jej źre­baka, bo miał ogiera anda­lu­zyj­skiego. Tata wolałby dostać pie­nią­dze, ale widział, ile Flo­wer dla mnie zna­czy, i pozwo­lił mi ją zatrzy­mać.

– Z pew­no­ścią jest nie­zwy­kła. Konie anda­lu­zyj­skie są obec­nie nie­mal nie­spo­ty­kane.

– O tak. Jest dla mnie bar­dzo ważna. Swo­jego czasu marzy­łam, by pójść w ślady matki i tak jak ona jeź­dzić na Flo­wer w Astley’s, ale musia­łam postą­pić roz­sąd­nie i zająć się tatą. – Sally odwró­ciła głowę. – Nie wiem, dla­czego opo­wia­dam panu to wszystko. To była taka dzie­cięca fan­ta­zja.

– Bar­dzo mnie to poru­szyło – zapew­nił Gideon, spo­glą­da­jąc na Sally prze­ni­kli­wie. – Może mimo wszystko będę mógł pani jakoś pomóc.

– Naprawdę? Może pan dać coś Boney­owi, żeby odzy­skał siły?

W cie­płych brą­zo­wych oczach wete­ry­na­rza zaigrał uśmiech.

– Nie­stety to nie­moż­liwe. Ale mógł­bym na jakiś czas zatrzy­mać Boneya tutaj. Oto­czymy go opieką, a moi stu­denci będą się na nim uczyć.

– To bar­dzo miłe z pana strony – odrze­kła Sally z waha­niem. – Ale muszę jakoś odsta­wić wóz do domu. A sama go nie pocią­gnę.

– Pew­nie, że nie. – Gideon zasta­na­wiał się, marsz­cząc czoło. – Mamy w stajni kilka koni. Poży­czę pani Majora, jeżeli obieca pani, że jutro przy­pro­wa­dzi go z powro­tem. To koń pocią­gowy, jak Boney. Odwie­zie panią i wóz na Para­dise Row, ale należy do uczelni i nie­stety nie będzie go pani mogła uży­wać do swo­ich objaz­dów.

– Rozu­miem. – Sally czuła się roz­darta. Chciała zabrać Boneya do domu, ale roz­są­dek naka­zy­wał przy­jąć pro­po­zy­cję Gide­ona.

– Boney może dostać ataku serca i paść, jeżeli każe mu pani cią­gnąć wóz z zała­dun­kiem aż na Para­dise Row. Będzie tutaj pod dobrą opieką, ale resztę życia naprawdę musi spę­dzić na pastwi­sku.

Sally wes­tchnęła.

– Żałuję, ale to nie­stety nie jest moż­liwe – oznaj­miła ze smut­kiem.

– Zasta­no­wię się. Może mu coś znajdę.

– To bar­dzo miło z pana strony, ale nas nie stać na zapłatę.

– Z tym nie będzie pro­blemu. Ale pani nie chce zosta­wić tutaj Boneya. Widzę to po wyra­zie pani twa­rzy. Daję słowo, że znaj­dzie tu naj­lep­szą opiekę. Wpraw­dzie nie możemy cof­nąć czasu, ale mogę panią zapew­nić, że sta­ru­szek ma szansę powró­cić do zdro­wia.

– Tak przy­pusz­czam. Nie chcia­ła­bym być nie­wdzięczna, ale beze mnie poczuje się prze­ra­żony. Dotych­czas, gdy kiep­sko z nim było, sypia­łam z nim w stajni.

– Oba­wiam się, że nie doszedłby do końca tej ulicy. Ale wybór należy do pani.

– Tata będzie bar­dzo zmar­twiony.

– Czy chce pani, żebym poje­chał z panią? Mógł­bym wszystko dokład­nie wytłu­ma­czyć pani ojcu.

– Nie, dzię­kuję. Naj­le­piej sama prze­każę mu tę wia­do­mość. Jakoś sobie pora­dzimy.

– W takim razie wyprzę­gnijmy bied­nego sta­ruszka, a ja zapro­wa­dzę go do stajni. Jeśli zechce pani pójść ze mną, pokażę pani Majora. Jest łagodny i nawykł do tego, że znaj­duje się w cen­trum uwagi, więc nie będzie z nim kło­po­tów, czego nie można powie­dzieć o pani psie.

Pippy uga­niała się po dzie­dzińcu, ale przy­sta­nęła u stóp Gide­ona, a on schy­lił się, żeby ją pod­nieść.

– Bądź grzeczna, mała damo.

– Prze­pra­szam – pospiesz­nie powie­działa Sally. – Mam Pippy zale­d­wie od wczo­raj i to raczej ona wybrała mnie, a nie ja ją. Ale jest naprawdę dobrym psem.

– Widzę. Jest młoda i inte­li­gentna. Po pro­stu potrze­buje sil­nej ręki. – Gideon podał suczkę Sally. – Zajmę się Boneyem, ale niech pani lepiej nie zabiera do stajni swego pie­ska. Mógłby tam spo­wo­do­wać wiel­kie zamie­sza­nie.

Wyprzągł Boneya, zosta­wiw­szy Sally, która na dłu­giej lince uwią­zała Pippy do wozu.

– Zostań tu i bądź grzeczna – naka­zała dziew­czyna sta­now­czym tonem. – Wrócę za chwilkę. – Zer­k­nęła na Gide­ona. – Pan chyba myśli, że jestem nie­mą­dra, bo prze­ma­wiam do psa przy­błędy.

Roze­śmiał się.

– Nie. Tak trzeba. Ona wpraw­dzie nie rozu­mie słów, ale spo­sób, w jaki pani mówi, na pewno ją uspo­kaja. Pro­szę za mną, panno Suggs.

Gdy Sally powie­działa ojcu, co się stało, Ted sta­rał się nie oka­zać, jak bar­dzo jest wzbu­rzony.

– Boney dobrze nam słu­żył przez wiele lat – oznaj­mił posęp­nym tonem. – Teraz my, sta­rzy, powin­ni­śmy odejść na eme­ry­turę.

– Nie mów tak, tato. Nie jesteś stary.

Ted pokrę­cił głową.

– Cza­sami czuję się bar­dzo wie­kowy, kocha­nie. Boli mnie całe ciało i wiem, że nie jestem już taki jak daw­niej. Ja i Boney powin­ni­śmy razem zostać ode­słani na pastwi­sko.

– Nie wolno ci tak myśleć. Nie zga­dzam się na to.

– To koniec naszego inte­resu, Sal. Bez Boneya nie damy rady.

Sally pomy­ślała o Majo­rze, wspa­nia­łym koniu rasy szaj5r, który zja­dał na jeden raz tyle siana, ile nie­szczę­sny stary Boney przez kilka dni. Jutro będzie musiała odpro­wa­dzić Majora z powro­tem do stajni na tere­nie uczelni, ale co potem? W nagłym prze­bły­sku pojęła, do czego zmie­rza ojciec.

– Nie, tato. Nie możemy sprze­dać Flo­wer.

– Przy­kro mi, kocha­nie. Albo ją sprze­damy, albo skoń­czymy w przy­tułku. Dobrze wiesz, że wcale nie chcę się z nią roz­sta­wać… – Ted urwał, oczy miał czer­wone i załza­wione. – Nie patrz tak na mnie, Sal. Nie mamy innego wyj­ścia.

– Nie, tato. Wszystko, tylko nie to. Mogła­bym dostać pracę w Astley’s, tak jak mama. Dobrze jeż­dżę konno.

– Nie będzie ci łatwo, Sal. Nie jesteś pro­fe­sjo­na­listką. Twoja matka wspa­niale jeź­dziła, ale i tak w końcu ją to zabiło.

– Umarła, bo spa­dła z konia, tato. Rów­nie dobrze mogła spaść ze scho­dów i tak samo się potur­bo­wać.

– Cóż, to już smutna prze­szłość. Mam nadzieję, że któ­re­goś dnia dołą­czę do two­jej matki i będę szczę­śliwy.

– Nie mów tak.

Sally spoj­rzała na ojca i nagle zoba­czyła sta­rego czło­wieka. Wyglą­dał tak, jakby ten ostatni wstrząs wyssał z niego życie. Skur­czył się i zapadł w sobie. Podobny był do pomarsz­czo­nego jabłka.

– Zapo­mnij o tym, co powie­dzia­łam. Będziemy mieli nowego konia pocią­go­wego. Może uda mi się coś sprze­dać i zdo­będę tro­chę pie­nię­dzy, tato. – Sally rozej­rzała się po nie­wiel­kim pomiesz­cze­niu z wytartą kanapą i znisz­czo­nym fote­lem. Kwa­dra­towy stół pod oknem był pod­party książką, bo miał zła­maną nogę, a zegar na gzym­sie kominka znowu prze­stał cho­dzić. Tak jak pra­wie wszystko w pokoju, był stary i sfa­ty­go­wany, w sam raz, aby wró­cić na stertę złomu.

– Musisz się z tym pogo­dzić, kocha­nie. Flo­wer trafi na tater­sal6. Powinna pójść za dobrą cenę. A Kelly może odkupi od nas wóz.

Sally poczuła się tak, jakby zawa­lił się cały jej świat. Usia­dła obok ojca i chwy­ciła go za rękę.

– Będę robić objazdy, dopóki nie poczu­jesz się lepiej. Zdo­bę­dziemy nowego konia, a ja będę pra­co­wać dwa razy cię­żej. Zoba­czysz.

Pogła­skała Pippy, która wsko­czyła jej na kolana i usi­ło­wała poli­zać po twa­rzy.

– Tego psa także nie możemy zatrzy­mać. – Ted łyp­nął gniew­nie na suczkę. – Nie stać nas, żeby ją kar­mić, a nie ma z niej żad­nego pożytku.

– Dobrze łapie szczury – zapro­te­sto­wała Sally. – Zarobi na sie­bie tak samo jak ja.

– Nic z tego. – Ted oswo­bo­dził dłoń z uści­sku córki. – Wiem, że chcesz jak naj­le­piej, kocha­nie. Ale han­del sta­rzy­zną to nie jest zaję­cie odpo­wied­nie dla mło­dej kobiety. A ja nie czuję się na siłach, by wró­cić do pracy.

– Wyzdro­wie­jesz, tato. Wezwiemy leka­rza, żeby cię zba­dał, i może da ci coś prze­ciwko bólowi kości.

– Może – mruk­nął Ted i pod­niósł się z tru­dem. – Idę się poło­żyć, kocha­nie.

– Dobra­noc, tato.

Sally patrzyła, jak ojciec kuś­tyka do drzwi swo­jej maleń­kiej sypialni. Jej łóżko stało pod sko­sem dachu po prze­ciw­nej stro­nie domu. Pomię­dzy ich sypial­niami znaj­do­wał się salo­nik. Latem Sally patrzyła na gwiazdy przez szcze­liny po dachów­kach, które wypa­dły. Zimą musiała wkła­dać na sie­bie płaszcz i obwią­zy­wać głowę sza­lem. Gdy padało, sypiała przy­kryta bre­zen­tem. Wie­lo­krot­nie zgła­szali wła­ści­cie­lowi, że dach prze­cieka – bez­sku­tecz­nie. Sally wie­działa, że tej nocy będzie kiep­sko spała. Zamiast pójść do łóżka, zeszła do stajni. Za nią podrep­tała Pippy. Flo­wer powi­tała Sally cichym rże­niem, a Major zwró­cił głowę w jej stronę i spoj­rzał na nią obo­jęt­nym wzro­kiem.

– Nie mogę tego zro­bić, Flo­wer – cicho powie­działa Sally. – Nie oddam cię, choćby nie wiem co.

Następ­nego ranka Sally zbu­dziła się wcze­śnie, mimo że źle spała. Umyła się i ubrała, zanim jej ojciec zaczął się poru­szać w łóżku. Zanio­sła mu fili­żankę her­baty i obu­dziła go, lekko ści­snąw­szy jego ramię. Mruk­nął coś i obró­cił się twa­rzą do ściany, co zna­czyło, że nie należy mu prze­szka­dzać. Sally wie­działa z doświad­cze­nia, że nie ma rady na jego przy­gnę­bie­nie. Wes­tchnęła; takie poranki zda­rzały się, odkąd umarła jej matka. Oba­wiała się, że utrata Boneya i per­spek­tywy pracy pogor­szy stan ojca. Teraz przy­szłość ich oby­dwojga spo­czy­wała w jej rękach. Zasta­na­wiała się, jak wyjść z tej trud­nej sytu­acji. Han­del sta­rzy­zną był polem bez­li­to­snej rywa­li­za­cji. Nie miała nikogo, do kogo mogłaby się zwró­cić o pomoc, a sytu­acja była tym trud­niej­sza, że zale­gali z opłatą za wyna­jem domu.

Przed zej­ściem do stajni szybko wypiła her­batę, zanim napój cał­kiem ostygł. Jak każ­dego ranka zabrała się do sprzą­ta­nia bok­sów i opo­rzą­dza­nia koni. Dziś jed­nak wszystko wyda­wało się inne. Odkąd się­gała pamię­cią, Boney sta­no­wił część jej życia. Dziw­nie było zoba­czyć w jego bok­sie Majora. Flo­wer była nie­spo­kojna i ner­wowa, jakby wyczu­wała, że coś jest nie tak. Sally zabrała wia­dra na podwórko i napeł­niła je wodą. Gdy je zanio­sła z powro­tem do stajni, ze zdu­mie­niem ujrzała cze­ka­ją­cego na nią Gide­ona Law­rence’a.

– Drzwi nie były zamknięte na klucz – wyja­śnił prze­pra­sza­ją­cym tonem. – Stu­ka­łem, ale nikt nie odpo­wia­dał, więc po pro­stu wsze­dłem.

– Przy­szedł pan po Majora? – Sally spoj­rzała na niego z nadzieją.

A nuż Law­rence zechce wypo­ży­czyć konia na dłu­żej? Jeżeli uda jej się zaro­bić tyle, żeby opła­cić komorne, będzie miała wię­cej czasu, aby jakoś wyka­ra­skać się z opa­łów.

– Tak. Przy­kro mi, panno Suggs. Gdyby Major był mój, mógł­bym go pani poży­czyć na dłu­żej, ale on jest wła­sno­ścią uczelni.

– Rozu­miem. Oczy­wi­ście, musi go pan zabrać. To dobry koń.

Gideon przyj­rzał jej się uważ­nie.

– Czy uda się pani zna­leźć konia, który zastąpi Boneya?

– Takiego jak Boney nie znajdę. Jak on się czuje? – zapy­tała i wstrzy­mała oddech.

– Dość dobrze. Ale prze­ba­da­łem go dokład­nie i oba­wiam się, że to serce. Może szczę­śli­wie prze­żyć jesz­cze kilka lat, ale abso­lut­nie nie wolno mu pra­co­wać. Przy­kro mi, to musiał być cios dla pani ojca.

– Bar­dzo źle to przy­jął – odparła Sally.

Z nie­po­ko­jem zauwa­żyła, że Gideon zain­te­re­so­wał się Flo­wer. Oglą­dał ją tak, jakby był poten­cjal­nym nabywcą.

– Piękne zwie­rzę. Mogłaby pani uzy­skać za nią znaczną sumę.

– Nie! – zawo­łała gło­śno Sally i natych­miast tego poża­ło­wała. Unio­sła dłoń. – Nie powin­nam była tak krzy­czeć, ale to byłaby naprawdę ostat­nia deska ratunku.

– Widzę, że jest pani do niej bar­dzo przy­wią­zana – rzekł Gideon z namy­słem. – Wiem, że to nie moja sprawa, ale czy stać panią na zastą­pie­nie Boneya?

Sally pokrę­ciła głową.

– Ze wszyst­kiego, co mamy, tylko Flo­wer jest cenna, ale ja nie znio­sła­bym roz­łąki. To moja jedyna pamiątka po matce. Nie mogę jej sprze­dać. – Ode­tchnęła głę­boko i odwró­ciła głowę, aby ukryć łzy. Się­gnęła po leżącą na półce uprząż Majora. – Przy­go­tuję konia, żeby mógł go pan zabrać. Jeste­śmy panu bar­dzo wdzięczni za pomoc, pro­szę pana.

– To dro­biazg. Na moim miej­scu każdy by tak postą­pił. Żałuję, że nie mogłem zro­bić nic wię­cej.

Sally zajęła się Majo­rem, który zno­sił to ze sto­ic­kim spo­ko­jem.

– Czy Boney jest dość silny, by wró­cić do domu? – zapy­tała. – Nie mogę ocze­ki­wać, że zatrzyma go pan na uczelni. A nie stać nas na zapłatę.

– Powi­nien tra­fić na wieś, gdzie mógłby się spo­koj­nie wałę­sać na wol­no­ści. Czy jest pani w sta­nie to zor­ga­ni­zo­wać?

– Nie. Ale coś wymy­ślę.

– Mam pewną suge­stię, ale może pani ją bez skrę­po­wa­nia odrzu­cić.

Sally zer­k­nęła na niego z ukosa.

– Już i tak wiele pan dla nas zro­bił. Nie śmia­ła­bym pro­sić o coś jesz­cze.

– Pro­szę zacze­kać, aż usły­szy pani, co pro­po­nuję – rzekł Gideon z uśmie­chem. – Uro­dzi­łem się i wycho­wa­łem na wsi. Nie­dawno odzie­dzi­czy­łem po ojcu farmę nie­da­leko High­gate. Mam zamiar poje­chać tam w sobotę. Jeżeli pani i pani ojciec się zgo­dzi­cie, wasz stary koń może na far­mie dożyć końca swo­ich dni. Jest tam mnó­stwo dobrych pastwisk.

– Sama nie wiem. – Zasko­czona zer­k­nęła na Gide­ona. – Pra­wie się nie znamy, więc oba­wiam się, że byłoby to z mojej strony nad­uży­cie pań­skiej uprzej­mo­ści.

– Wybra­łem zawód wete­ry­na­rza, bo leży mi na sercu dobro zwie­rząt. Nie cho­dzi mi o jakieś sen­ty­menty, lecz o prak­tyczną stronę zagad­nie­nia. Jeżeli mogę wyle­czyć chore stwo­rze­nie albo spra­wić, że jego życie sta­nie się lep­sze, po pro­stu to robię. – I dodał z bły­skiem w oku: – A za moje sta­ra­nia otrzy­muję wyna­gro­dze­nie.

– I wła­śnie na tym polega pro­blem – pospiesz­nie rze­kła Sally. – Nie możemy zapła­cić.

– Nie mam zamiaru wziąć ani pensa. Boney będzie towa­rzy­szem dla osiołka, któ­rego dosta­łem w dzie­ciń­stwie. Jest jesz­cze star­szy niż wasz koń, więc będą się mogli dzie­lić wspo­mnie­niami. Pani także może tam ze mną poje­chać i myślę, że Flo­wer da radę panią zawieźć. Co pani na to?

Rozdział trzeci

Pano­wał prze­ni­kliwy ziąb, ale przy­naj­mniej nie padał śnieg, a długa jazda do Hill Farm pozwo­liła Sally wyzbyć się trosk, które minio­nej nocy nie dawały jej zasnąć. Wiej­skie powie­trze było znacz­nie śwież­sze i czyst­sze niż prze­siąk­nięta sadzą atmos­fera Para­dise Row. Widok pokry­tych śnie­giem pól i żywo­pło­tów sta­no­wił błogą odmianę po ponu­rej i brud­nej oko­licy King’s Cross. Odkąd Sally, jesz­cze za życia mamy, po raz ostatni wyje­chała z mia­sta, minęło wiele lat. Zno­szony i wybla­kły strój do kon­nej jazdy, który nosiła tak dum­nie, nale­żał do jej matki. Tka­nina z wełny mery­no­so­wej na­dal nią pach­niała. Marsz­czona spód­nica była tro­chę za krótka i odsła­niała chło­pięce bry­czesy oraz sfa­ty­go­wane buty, ale Sally posta­no­wiła cie­szyć się prze­jażdżką i nie miała zamiaru pozwo­lić, by takie dro­bia­zgi popsuły jej przy­jem­ność.

– Jeste­śmy pra­wie na miej­scu. – Miły głos Gide­ona przy­wró­cił ją do teraź­niej­szo­ści.

– Ile jesz­cze drogi przed nami?

– Pro­szę jechać za mną.

Gideon ruszył przo­dem i zachę­cił swego wierz­chowca do kłusa, a potem do galopu. Sally przy­jęła wyzwa­nie i moc­niej ujęła wodze.

– Naprzód, Flo­wer. Możemy go wyprze­dzić.

Klacz nie potrze­bo­wała zachęty. Wkrótce dogo­niły Gide­ona, prze­ści­gnęły go, a potem zwol­niły, bo szyb­sza jazda byłaby dla koni nie­bez­pieczna. Gdy wje­chali na strome wzgó­rze, Sally ujrzała na zale­sio­nym tere­nie poni­żej wiej­ski dom z biało-czar­nego pru­skiego muru. Ota­czało go schlud­nie utrzy­mane podwó­rze z zabu­do­wa­niami gospo­dar­czymi z czer­wo­nej cegły. Ścią­gnęła wodze i Flo­wer posłusz­nie prze­szła w spo­kojny trucht. Gideon zrów­nał się z nimi.

– To świetna klacz. Pędzi jak wiatr – powie­dział, zady­szany.

– Teraz rozu­mie pan, dla­czego nie chcę jej sprze­dać.

– Widać, że łączą was silne więzy. Może znaj­dzie się jakiś inny spo­sób.

– Naprawdę?

– Świta mi pewien pomysł, ale na razie nie chcę nic mówić.

– Teraz zżera mnie cie­ka­wość – powie­działa Sally i roze­śmiała się. – Tak nie można. Pro­szę o wyja­śnie­nie.

– Muszę się nad tym zasta­no­wić. Jestem strasz­li­wie głodny. Pani z pew­no­ścią także. Jeśli szczę­ście nam dopi­sze, w domu będzie cia­sto upie­czone przez panią Wal­lace, która jest naj­lep­szą kucharką w całym hrab­stwie.

– Pani Wal­lace? – Sally spoj­rzała na niego cie­ka­wie.

– Gotuje i zaj­muje się domem, a jej mąż gospo­da­ruje na far­mie. Pra­cują u naszej rodziny od wielu lat.

– Piękny dom – zachwy­ciła się Sally i tęsk­nie wes­tchnęła.

– Nie jest taki wspa­niały jak Fleet Hall. – Gideon uśmiech­nął się żało­śnie. – Prze­pra­szam, pani nie zna oko­licy. Nasza farma gra­ni­czy z posia­dło­ścią Fleet Hall. Zabiorę tam panią, ale naj­pierw muszę zamie­nić słówko z panią Wal­lace. – Zatrzy­mał konia przed bramą i zsiadł, aby ją otwo­rzyć.

Sally chciała zapy­tać, na czym polega wspa­nia­łość sąsied­niej posia­dło­ści, ale z domu wybiegł jakiś mło­dzik. Gideon oddał mu wodze.

– Zuch chło­pak! Zaj­mij się końmi, Bert.

Bert uśmiech­nął się od ucha do ucha i cze­kał, aż Sally zsią­dzie. Wycią­gnął rękę po wodze Flo­wer i nie­śmiało uśmiech­nął się do dziew­czyny.

– Ona boi się obcych – rze­kła zanie­po­ko­jona, ale Flo­wer zarżała cichutko i otarła łeb o ramię Berta, zada­jąc kłam sło­wom swo­jej pani. – Lubi cię – dodała zasko­czona.

– Dora­sta­łem wśród koni, panienko. Niech się panienka nie nie­po­koi. Wkrótce zosta­niemy naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi.

Sally zer­k­nęła na Gide­ona, a on uśmiech­nął się uspo­ka­ja­jąco.

– Bert od dziecka zaj­muje się moimi końmi, a uczył się od swego ojca, więc zna się na rze­czy. Będzie wspa­niale doglą­dał Boneya.

– Jest pan pewien, że sta­ru­szek może tutaj zostać? – spy­tała Sally, idąc za Gide­onem.

– Tak. Mamy dobre pastwi­ska. I będzie go pani mogła odwie­dzać, kiedy tylko zechce.

– To bar­dzo uprzejma pro­po­zy­cja i przy­ję­łam ją bez namy­słu, ale powin­nam była nara­dzić się z tatą.

– Rozu­miem. – Gideon przy­sta­nął przed drzwiami domu, które Bert zosta­wił uchy­lone. Pocią­gnął nosem. – Pach­nie pier­ni­kiem i cia­stecz­kami z dże­mem. Moja gospo­dyni zawsze pie­cze cia­sta, które naj­bar­dziej lubię, w dni, kiedy spo­dziewa się, że odwie­dzę farmę. – To rze­kł­szy, pchnął drzwi. – Pani Wal­lace, przy­wio­złem kogoś, aby panią poznał. I całą drogę wyśpie­wy­wa­łem hymny pochwalne na temat naj­lep­szej kucharki w hrab­stwie.

Sally wyj­rzała ponad jego ramie­niem i roz­ba­wiona zoba­czyła drobną osóbkę, która aż poczer­wie­niała ze zło­ści.

– Niech pan da spo­kój, panie Law­rence. Nie musi mi pan kadzić, żeby dostać to, czego pan chce. – Z cie­ka­wo­ścią przyj­rzała się Sally. – Ostat­nio nie mie­wamy tu wielu gości, panienko.

– Panna Suggs przy­je­chała, żeby zoba­czyć, czy nasze pastwi­ska są odpo­wied­nie dla jej wysłu­żo­nego konia – pospiesz­nie wyja­śnił Gideon.

– Cie­szę się, że panią pozna­łam, pani Wal­lace. – Sally pode­szła z wycią­gniętą ręką. – Pan Law­rence prze­chwa­lał się, że jego gospo­dyni jest dosko­nałą kucharką. I muszę przy­znać, że zapach jest sma­ko­wity.

Rumie­niec na policz­kach pani Wal­lace stał się ciem­niej­szy. Gospo­dyni uści­snęła dłoń Sally i powie­działa:

– Miło usły­szeć, że pani tak uważa. Jeśli zechce pan zapro­wa­dzić młodą damę do salonu, podam kawę i cia­sto.

– Chęt­nie zosta­niemy tutaj, co zaosz­czę­dzi pani pracy – odparł Gideon i wysu­nął krze­sło. – Zga­dza się pani na to, Sally?

– O tak. Pro­szę się mną nie przej­mo­wać i nie robić sobie kło­potu. – Sally usia­dła i z zachwy­tem rozej­rzała się po dużym pomiesz­cze­niu.

Z belek u sufitu zwi­sały pęki suszo­nych ziół. W powie­trzu uno­siła się ich aro­ma­tyczna woń. W ogrom­nym kuchen­nym piecu gra­fi­to­wej barwy pło­nął ogień. Na pły­cie szu­miał czaj­nik, a w kilku garn­kach coś bul­go­tało rado­śnie i wzla­ty­wała z nich ape­tycz­nie pach­nąca para. W tej domo­wej atmos­fe­rze Sally natych­miast poczuła się swo­bod­nie. Wszystko, od rzędu wypu­co­wa­nych mosięż­nych naczyń na półce, po lśniące mie­dziane garnki i nie­ska­zi­tel­nie czy­stą por­ce­lanę w kre­den­sie, świad­czyło o peł­nych miło­ści sta­ra­niach pani Wal­lace, by ze sta­rego budynku na far­mie uczy­nić praw­dziwy dom.

– Ach, jak tu pięk­nie – wes­tchnęła Sally. – Panie Law­rence, ma pan prze­miły dom.

– Pro­szę się do mnie zwra­cać po imie­niu – zapro­po­no­wał Gideon, poda­jąc jej fili­żankę z gorącą kawą.

– Naprawdę, Gide­onie. Ni­gdy nie widzia­łam nic rów­nie pięk­nego. Nasze poko­iki nad staj­nią zmie­ści­łyby się w jed­nym kącie tej kuchni.

Pani Wal­lace się nastro­szyła.

– Cie­szę się, że pani to doce­nia. Nie­któ­rzy ludzie uwa­żają to za rzecz oczy­wi­stą – powie­działa, zna­cząco spo­glą­da­jąc na Gide­ona.

Teraz on poczer­wie­niał, zakło­po­tany.

– Pew­nie tak uwa­żam, ale przez całe życie byłem roz­piesz­czany.

– Ja tego nie powie­dzia­łam, pro­szę pana, ale zga­dzam się z tym. Był pan zawsze takim słod­kim chło­pacz­kiem, że nie spo­sób było odmó­wić cze­goś, na co miał pan ochotę.

Sally się roze­śmiała.

– Dobrze, że nie ma tu mojego taty i nie może opo­wie­dzieć o moim dzie­ciń­stwie. Oba­wiam się, że nie byłam przy­kładną córką. Koniecz­nie chcia­łam zostać ama­zonką, tak jak moja matka. Zoba­czy­łam ją, gdy wystę­po­wała w Astley’s Amphi­the­atre i wpa­dłam w zachwyt. Była taką cudowną ama­zonką i, ach, jak pięk­nie wyglą­dała!

– Nie jeste­ście już razem, kocha­nie? – deli­kat­nie spy­tała pani Wal­lace.

– Koń zrzu­cił ją pod­czas próby i zła­mała krę­go­słup. Po kilku latach umarła. – Cho­ciaż Sally nie­jed­no­krot­nie wyja­śniała powód przed­wcze­snej śmierci matki, za każ­dym razem odczu­wała doj­mu­jący ból.

– To bar­dzo smutne, kocha­nie. – Pani Wal­lace pod­su­nęła jej talerz z cia­stem. – Pro­szę spró­bo­wać kawa­łek mojego pier­nika.

Sally się poczę­sto­wała.

– Dzię­kuję. Nie mogłam się docze­kać, kiedy go skosz­tuję. Ja nie jestem zbyt dobrą kucharką.

– Ach, jak miło być doce­nio­nym – roz­pro­mie­niła się pani Wal­lace. – Wąt­pię, czy pan Law­rence kie­dy­kol­wiek zawraca sobie głowę tym, jakie wygody ma w domu.

– I tu się pani myli – rzekł Gideon z lek­kim uśmiesz­kiem. – Życie na uczelni nauczyło mnie doce­nia­nia wła­snego domu, a zwłasz­cza cudow­nych posił­ków, które od lat pani przy­go­to­wuje. Nie wspo­mi­na­jąc o wypie­kach. – Się­gnął po ciastko z dże­mem i odgryzł kęs.

– Jak już mówi­łam, miło być doce­nio­nym. – Pani Wal­lace dolała mu kawy. – Czy zosta­nie pan na noc?

– Nie, muszę wra­cać do Lon­dynu, ale przy­jadę znowu w ponie­dzia­łek. To dzień Bożego Naro­dze­nia, a jed­no­cze­śnie uro­dziny panny Apple­ton we Fleet Hall.

– Tak, sły­sza­łam o tym. – Pani Wal­lace wycze­ku­jąco spoj­rzała na Gide­ona. – Pani Hart, gospo­dyni pań­stwa Apple­to­nów, powie­działa mi w naj­więk­szej tajem­nicy, że spo­dzie­wają się ogło­sze­nia zarę­czyn panny Cecily. Czę­sto padało pań­skie imię.

– Nie wiem, skąd przy­szło jej to do głowy – nie­dbale rzu­cił Gideon.

Pani Wal­lace z poufa­łym uśmie­chem zwró­ciła się do Sally:

– Panna Cecily jest bogatą dzie­dziczką i na doda­tek piękną. Jestem pewna, że dżen­tel­meni usta­wiają się w kolejce, by pro­sić o jej rękę.

Gideon dopił kawę i wstał.

– Jeśli jesteś gotowa, Sally, zapro­wa­dzę cię na pastwi­sko, gdzie Boney będzie zaży­wał wol­no­ści. Oraz, uprze­dza­jąc twoje pyta­nie, pokażę ci, gdzie znaj­dzie dach nad głową, gdy zima sta­nie się zbyt ostra. Dosta­nie cie­płą i suchą staj­nię.

– Dzię­kuję za kawę i prze­pyszne cia­sto, pani Wal­lace. – Sally pod­nio­sła się i strzą­snęła okruszki ze swo­jej pognie­cio­nej spód­nicy. – Oczy­wi­ście chęt­nie obej­rzę farmę. – Pocze­kała, aż wyjdą na zewnątrz. – Jesteś pewien, że chcesz brać na sie­bie taki kło­pot i trosz­czyć się o sta­rego konia? Zwłasz­cza teraz, gdy myślisz o ożenku. Moż­liwe, że sprze­dasz farmę i…

Gideon spoj­rzał jej pro­sto w oczy.

– Hill Farm należy do mnie i tak zosta­nie bez względu na to, co się wyda­rzy w przy­szło­ści. Twoje zwie­rzę będzie u mnie bez­pieczne. Widzia­łem aż nazbyt wiele koni, haru­ją­cych dopóki nie padły z wycień­cze­nia. Dla­tego jestem szczę­śliwy, mogąc zapew­nić Boney­owi szansę spo­koj­nej sta­ro­ści.

Sally prze­stała się dopy­ty­wać. Wyczuła, że Gideon nie ma ochoty roz­ma­wiać o pięk­nej pan­nie Apple­ton, i bar­dzo ją to zacie­ka­wiło. Szła obok niego, dotrzy­mu­jąc mu kroku, gdy opro­wa­dzał ją po zabu­do­wa­niach gospo­dar­czych, łącz­nie z dojar­nią, mle­czar­nią i roz­ma­itymi zagro­dami dla zwie­rząt. Były tam rów­nież sto­doła na siano i wozow­nia przy­le­ga­jąca do boku stajni. Sally zoba­czyła Berta cze­szą­cego zgrze­błem konia rasy szajr, pod­czas gdy inny koń cze­kał w bok­sie, spo­koj­nie chru­piąc siano.

Prze­cięli podwó­rze i ruszyli dróżką pośród ośnie­żo­nych żywo­pło­tów. Pola przy­kryte były białą pie­rzynką, ale w pobliżu drzew wysta­wały spod niej dzielne źdźbła zie­lo­nej trawy. Sally wyobra­żała sobie, jak pięk­nie musi tu być latem.

– Tutaj Boney spę­dzi resztę życia. – Gideon przy­sta­nął przed furtką o pię­ciu szta­che­tach. Zagwiz­dał, a wtedy powoli pod­szedł do nich gło­śno pory­ku­jący osio­łek. Gideon pochy­lił się, żeby pogła­skać jego łeb. – Oto Dobson. Mój stary przy­ja­ciel. Zimą sypia w cie­płej stajni, a w takie dni jak dzi­siej­szy wycho­dzi na zewnątrz. Myślę, że się zaprzy­jaźni z Boneyem.

Sally pogła­skała Dobsona po aksa­mit­nych chra­pach.

– Jest śliczny. Oba­wiam się, że gdyby nale­żał do mnie, sadza­ła­bym go na dywa­niku przy kominku. Nie dzi­wię się, że go kocha­łeś.

– Jestem jedy­na­kiem, a Dobson był moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem. Razem włó­czy­li­śmy się po oko­licy.

– Flo­wer też była i na­dal jest moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką – powie­działa Sally w zamy­śle­niu. – Nie znio­sła­bym myśli, że należy do kogoś innego.

– Myślisz, że twój ojciec będzie mógł znowu pra­co­wać?

Cho­ciaż Sally wie­działa, że jej ojciec ni­gdy się nie przy­zna, że jest fizycz­nie nie­peł­no­sprawny, strach jej nie opusz­czał. Ted mógłby jesz­cze popra­co­wać rok lub dwa, ale bez Boneya nie mają szans. Moż­li­wość zna­le­zie­nia pie­nię­dzy na kupno nowego konia była nikła, a wła­ści­wie żadna.

– Mówiąc szcze­rze, bar­dzo wąt­pię, by mógł dźwi­gać cię­żary i całymi godzi­nami objeż­dżać mia­sto. Praca han­dla­rza sta­rzy­zną jest ciężka i trudno się z niej utrzy­mać, nawet gdy jest się mło­dym i spraw­nym. A mój tata sta­rzeje się i doku­cza mu ból w sta­wach.

– W takim razie naj­wyż­szy czas na jakąś zmianę.

– Przy­pusz­czam, że masz rację – powie­działa Sally z waha­niem. – Będziemy ci bar­dzo wdzięczni, jeśli zaopie­ku­jesz się Boneyem. Myślę, że będzie tu szczę­śliwy. To takie piękne miej­sce.

Gideon pogła­skał chrapy Dobsona.

– Do zoba­cze­nia wkrótce, sta­ruszku – powie­dział do niego. – Przy­pro­wa­dzę ci nowego przy­ja­ciela, żeby­ście się razem paśli.

Dobson par­sk­nął i pogrze­bał kopyt­kiem w ziemi.

– Chyba spodo­bał mu się ten pomysł. – Sally pokle­pała szyję osiołka. – A teraz naprawdę muszę wra­cać do domu. Znam drogę, więc nie musisz mi towa­rzy­szyć.

– Gdy­byś mogła zostać tro­chę dłu­żej, chciał­bym cię zabrać do Fleet Hall.

– Dla­czego? – Spoj­rzała na niego zain­try­go­wana.

– Mówi­łem ci, że mam pewien pomysł, ale nim powiem coś wię­cej, chciał­bym poroz­ma­wiać z Cecily.

– Nie rozu­miem.

– Do Fleet Hall nie jest daleko. Zechcesz tam ze mną poje­chać?

– Nie wiem, co zamie­rzasz, ale chęt­nie poznam tę damę.

– Polu­bisz Cecily. Wszy­scy ją lubią.

Sally wyobra­żała sobie, że Fleet Hall to ogromny dwór w stylu pal­la­diań­skim7, usy­tu­owany pośrodku wiel­kiego parku kra­jo­bra­zo­wego, ale rze­czy­wi­stość oka­zała się o wiele bar­dziej impo­nu­jąca i zaska­ku­jąca. Fleet Hall, wynio­sły niczym przy­stro­jona śnie­giem gotycka kate­dra, spra­wiał wra­że­nie tak nowego, jakby go wybu­do­wano wczo­raj. Ozdobna fasada, łuko­wato skle­pione wej­ście i wień­czące go wie­życzki nada­wały mu wygląd baj­ko­wego zamku prze­nie­sio­nego z kart książki dla dzieci i posta­wio­nego pośród traw­ni­ków i fran­cu­skich ogro­dów.

Sally zanie­mó­wiła, co zda­wało się bawić Gide­ona. Wstrzy­mał konia do stępa.

– Zadzi­wia­jące, czyż nie?

– Coś takiego widzę po raz pierw­szy w życiu – stwier­dziła zgod­nie z prawdą.

– Ojciec sir Gre­gory’ego Apple­tona kupił ory­gi­nalną rezy­den­cję pięć­dzie­siąt lat temu za mają­tek, który jego rodzina zbiła na han­dlu wyro­bami cera­micz­nymi. Nie żało­wał pie­nię­dzy na prze­bu­dowę według swego gustu i ozdo­bił dom dzie­łami sztuki z całej Europy. Nowa rezy­den­cja nie każ­demu się podoba, ale jest impo­nu­jąca.

– Nie­zwy­kle oka­zała – ostroż­nie powie­działa Sally. – A więc to tutaj mieszka panna Apple­ton?

– Cecily jest cza­ru­jąca i piękna. I nie­sły­cha­nie uta­len­to­wana.

Sally spoj­rzała na Gide­ona z rezerwą.

– Dla­czego mnie tu spro­wa­dzi­łeś? Nie sądzę, bym nale­żała do osób, z jakimi twoja przy­ja­ciółka chcia­łaby prze­by­wać.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki