Kilka godzin do szczęścia ebook i audiobook

Okładka

Strona tytułowa

ROMA J. FISZER

Kilka godzin do szczęścia

TAJEMNICA SPRZED LAT, KTÓRA ODMIENI ŻYCIE

Strona redakcyjna

Copyright for the Polish Edition

© 2016 Edipresse Polska SA

Copyright for text © 2016 Jacek Wojtkowiak

Edipresse Polska SA

ul. Wiejska 19

00-480 Warszawa

Dyrektor ds. książek: Iga Rembiszewska

Redaktor inicjujący: Natalia Gowin

Produkcja: Klaudia Lis

Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk

Digital i projekty specjalne: Katarzyna Domańska

Redakcja: Ita Turowicz

Korekta: Jaga Miłkowska, Elżbieta Stoch

Projekt okładki i stron tytułowych: Wojciech Stukonis

Zdjęcie na okładce: Roman Samborskyi/Shutterstock.com

Projekt graficzny, skład i łamanie: Perpetuum

Redaktor prowadzący: Jaga Miłkowska

Biuro Obsługi Klienta

www.hitsalonik.pl

e-mail: [email protected]

tel.: 22 584 22 22

(pon.-pt. w godz. 8:00-17:00)

www.facebook.com/edipresseksiazki

Druk i oprawa: LEGA, Opole

ISBN: 978-83-7945-249-1

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych w całości lub w części tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

Patronat: polki.pl

„Dawno, dawno temu…”

Parchowskie gniazda (1937 rok)

W  pierwszą niedzielę kwietnia dwa bociany krążyły wysoko nad Parchowem, jakby nie mogły się zdecydować, czy wylądować, czy polecieć dalej. Spoglądały w dół na lśniące tafle jezior i oczek wodnych, na wijące się wśród lasów, pól i łąk rzeczki i strumienie oraz na zabudowania wsi i krzątających się pośród nich ludzi. Wreszcie po kilku zatoczonych kręgach jeden z bocianów zaczął się powoli zniżać do dachów parchowskich obejść. Przelatywał wolno nad kolejnymi zagrodami, jakby szukał znajomego miejsca. Przeciął drogę biegnącą wśród zabudowań wioski, kie­rując się w stronę małego ceglanego kościółka i przycupniętego przy nim cmentarza. Zatoczył wreszcie krąg nad gospodarstwem położonym na północnym obrzeżu wsi i wylądował na resztkach gniazda na dachu wysokiej stodoły. Rozprostował szeroko skrzydła, pomachał nimi i głośno zaklekotał. Po chwili powtórzył to jeszcze raz, czym zwrócił na siebie uwagę mężczyzny krzątającego się po obejściu.

Ten przerwał robotę i zaczął przyglądać się bocianowi, przysłaniając dłonią oczy od słońca. Poprawił czapkę, obejrzał się na ganek domu i powoli ruszył w kierunku stodoły.

– Krysiu, bocian przyleciał! O, i drugi leci! – krzyknął za siebie.

Na ganek wybiegła młoda kobieta, pospiesznie zawiązując chustkę.

– Bronuś, czy to nasi? – zawołała, spoglądając w stronę stodoły, na której właśnie siadał drugi bocian.

– Zaraz sprawdzę – odparł mężczyzna. Zwinął dłonie w trąbkę, przytknął je do ust i krzyknął w kierunku gniazda z bocianami: – Lolek! Lolek! – po czym kilkakrotnie klasnął w dłonie.

Jeden z ptaków podskoczył na gnieździe i zaklekotał, machając skrzydłami.

– Lolek! Lolek! – mężczyzna powtórzył okrzyk i znowu klasnął w dłonie.

Bocian patrzył w dół, przekrzywiając głowę na boki, jakby rozpoznawał mężczyznę i zbliżającą się do niego kobietę. Po chwili rozpostarł skrzydła, odbił się w górę i opadł na gniazdo, jeszcze raz odbił się w górę i zaczął powoli spływać w dół, lądując niedaleko nich. Ruszył powoli w ich kierunku, machając dziobem w górę i w dół, cicho klekocząc. Mężczyzna wyciągnął rękę przed siebie i czekał. Bocian bez strachu podszedł do niego i zaczął go skubać po dłoniach i rękawach kurtki. Mężczyzna delikatnie pogłaskał bociana po głowie i długim dziobie.

– Lolek, wróciłeś do nas – powiedział cicho. Ptak przekrzywiając głowę raz w lewo, raz w prawo, przyglądał mu się jakby z uśmiechem.

– Bronuś, to naprawdę nasi… – wyszeptała stojąca obok kobieta.

Bocian i ją zaczął poszczypywać po dłoni i rękawach…

Tak samo robił zeszłego lata bociek, którego Bronek znalazł pewnego ranka leżącego z uszkodzonym skrzydłem przy ścianie stodoły. Długo go leczył, nawet kilka razy wnosił do gniazda na górę, żeby go młode nie zapomniały. Bocian tak się przyzwyczaił wówczas do gospodarzy, że reagował na imię Lolek. Któregoś dnia wreszcie odważył się pofrunąć. Jeszcze trochę niezdarnie wziął rozbieg, załopotał skrzydłami i… wrócił na stałe do gniazda. Potem często przylatywał do Bronka na pola czy łąki i chodził za nim krok w krok. Bocianica została nazwana Zuzą, ale nie była tak ufna jak jej partner.

Krysia i Bronek spoglądali na przemian to na bociana, to na siebie. Uśmiechali się.

– Tak, to Lolek, a tam u góry Zuza. Jesteśmy znowu wszyscy razem – powiedział Bronek cicho.

– Ciągle tu jeszcze kogoś brakuje – szepnęła ledwie dosłyszalnie Krysia i nagle pojawiły się w jej oczach łzy. – Bronuś, proszę, pojedźmy jeszcze do innych specjalistów. Słyszałam od ludzi w Kartuzach, że w Gdyni są bardzo dobrzy lekarze. To daleko, ale…

Bronek przytulił żonę i pocałował w czoło.

– Dobrze, Krysiu. – Wielkimi palcami delikatnie ocierał łzy z jej policzków. – Nie płacz już. Zrobimy tak jak mówisz. Pojedziemy do Gdyni w przyszłym tygodniu.

*

Obejście Bronisława i Krystyny Zalewskich aż lśniło czystością. Przejęli to gospodarstwo po zmarłym bezpotomnie dalekim krewnym. Przyjechali tu spod Kielc na przedwiośniu dwa lata temu i traktowali to dzie­dzictwo jak prawdziwe zrządzenie losu. Wcześniej miesz­kali z rodzicami Bronka, ale bez perspektyw na przejęcie ojcowizny. Przed nimi w kolejce czekało jeszcze dwóch starszych braci. Krysia nie miała zupełnie nic – była sierotą z ochronki prowadzonej przez zakonnice. Tam właśnie poznał ją Bronek jako kilkunastoletnią panienkę. Krysia pracowała w pralni i ogrodzie, a Bronek w stajniach i na polach. Młodzi spotykali się często na terenie ochronki i chociaż na pierwszy rzut oka niezbyt pasowali do siebie, lubili ze sobą przebywać. Ona była ładną niewysoką szatynką o orzechowych oczach, z lekko zadartym noskiem, on zaś – wysokim, żylastym, trochę niezgrabnym młodzieńcem o jasnych oczach i czarnej czuprynie. Od pierwszego spotkania połączyła ich jednak jakaś niewidzialna nić sympatii. Przełożona ochronki lubiła Bronka i obserwowała z uwagą przyjaźń młodych, która – jak zauważyła – z biegiem czasu przerodziła się w głębokie uczucie. Była pewna, że młodzi są sobie przeznaczeni. Gdy Krysia skończyła dwadzieścia lat i Bronek poprosił przełożoną o jej rękę, ta bez wahania zgodziła się na ich ślub. Rodzina Bronka była jednak mocno przeciwna.

– Ty nie masz gospodarstwa, a ona nie ma żadnego posagu. No i do tego jest z ochronki – ciągle słyszał tylko takie uwagi.

On jednak uparł się i tak zostali małżeństwem. Mieli więc tylko siebie i swoją miłość, taką, jaką kiedyś zobaczyli na filmie, w objazdowym kinie, które odwiedziło ich wieś. Cieszyli się każdym dniem spędzonym ze sobą. Przeszkadzały im tylko ciągłe uwagi rodziny i sąsiadów, że nie mają dziecka. Kiedy opuszczali podkielecką wieś, a byli już wtedy osiem lat po ślubie, mocno trapiło ich to, że nie doczekali się jeszcze potomka.

Po przeprowadzce do Parchowa w krótkim czasie postawili na nogi zapuszczone gospodarstwo. Sąsiedzi szybko ich polubili za pracowitość, chęć pomocy innym i zawsze pogodne twarze. Ale oni byli tacy tylko za dnia – przy ludziach. Gdy wieczorami zostawali sami, opadały ich ponure myśli i długo rozmawiali o wymarzonym dziecku, które jakoś nie chciało się pojawić na świecie. Kiedy wiosną następnego roku po przyjeździe na ich stodole pierwszy raz założyła sobie gniazdo para bocianów, potraktowali to jako dobry omen. Nie czując już presji rodziny, zaczęli szukać pomocy u lekarzy w najbliższym szpitalu, w Kartuzach. Tamtejsi medycy robili różne badania, ale ciągle zwlekali z postawieniem diagnozy…

Zalewscy nie chcieli znowu doświadczać, tak jak kiedyś, szeptów i spojrzeń sąsiadów; czekali z nadzieją na wizytę w gdyńskim szpitalu.

Basia, córka Zalewskich

W  ciepłe kwietniowe przedpołudnie, podchodząc do szpitala przy Placu Kaszubskim w Gdyni, Krystyna poczuła nagle cudowny różany zapach. Tak samo pachniało kiedyś w jej domu, gdy mama była jeszcze zdrowa i smażyła pączki. To była ta jedna z niewielu rzeczy, jakie zapamiętała z rodzinnego domu. Właśnie minęli mały uliczny straganik, przy którym schludnie ubrana kobieta sprzedawała pączki.

– Bronuś, może zjemy po pączku? – spytała cicho Krysia i pociągnęła go za rękaw.

Bronek wiedział, jak bardzo jest przejęta wizytą u lekarza, więc szybko i chętnie się zgodził.

– Po jednym pączku dla żony i dla mnie proszę.

– A jedzcie z apetytem. Pączki z różą zawsze poprawiają nastrój – odpowiedziała kobieta, podając im pączki w bibułkach.

Krysia jakby tylko czekała na takie słowa.

– Bo wie pani, one mi tak ślicznie zapachniały… tak jak kiedyś u mamy, ale już dawno jestem sierotą… Przyjechaliśmy z Parchowa, bo tam gospodarzymy, i idziemy do lekarzy do szpitala, bo ja chcę mieć dziecko, a coś nie idzie… Ale smaczne te pączki… już czuję, jak poprawia mi się nastrój, a u pani tak tu czysto i schludnie… – Usta Krysi nie chciały się zamknąć.

Sprzedawczyni pączków, która w kontaktach z obcymi była na ogół rzeczowa i oszczędna w słowach, tym razem zareagowała inaczej. Uśmiechnęła się szeroko i spytała:

– A jak pani na imię?

– Krysia.

– A ja jestem Józefa… Wszystko będzie dobrze, pani Krysiu, tak jak pragniecie. Życzę, byście usłyszeli dobre słowo od lekarzy. A po wizycie przyjdźcie tutaj, kochani, na jeszcze jednego pączka. Będę tu ze dwie, trzy godziny. Mam ich dzisiaj sporo, no i ładnie jest – dodała, wskazując najpierw na pączki, a potem na błękitne niebo.

Uroczą, paplającą pełną buzią młodą kobietę Józefa, nie wiedzieć czemu, polubiła natychmiast. Bardzo ją wzruszyła jej bezpośredniość i otwartość. ­Ja jestem zupełnie inna, pomyślała. Nikomu bym takich rzeczy nie opowiedziała. Trochę to wynikało z jej charakteru, a trochę z doświadczeń życiowych.

Bronek zaskoczony nieoczekiwanym wybuchem szczerości żony, pociągnął ją w kierunku wejścia do szpitala.

– Dziękujemy za dobre słowo, ale już musimy iść.

Sprzedawczyni znowu uśmiechnęła się szeroko i wtedy Krysia zobaczyła cudownie białe zęby, jakich jeszcze nigdy u nikogo nie widziała… Po dwóch godzinach Zalewscy, wyszedłszy z bramy szpitala, skierowali się w stronę straganu, zajęci rozmową. Józefę bardzo ciekawiło, z jakimi wieściami przychodzą.

– Mamy przyjechać za dwa tygodnie po wyniki. Dzisiaj się spieszymy, bo już niedługo odchodzi pociąg do Kartuz – wołała Krystyna już z daleka. – A będzie tu pani w piątek za dwa tygodnie? No i poprosimy jeszcze dwa pączki na drogę. Jestem już głodna, a one chyba też przyniosły mi dzisiaj szczęście.

– W piątki jestem zawsze – odparła z uśmiechem Józefa. – Zobaczycie, wszystko będzie dobrze.

Krysia chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Bronek lekko lecz zdecydowanie pociągnął ją za sobą.

– Do widzenia! – krzyknęli prawie jednocześnie Zalewscy.

– Do zobaczenia! – odkrzyknęła Józefa, spoglądając za odchodzącymi w kierunku dworca.

Krysia na przemian to szła, to podbiegała, coś do męża pokrzykując, on szedł długim i szybkim krokiem i tylko kiwał głową.

*

Dwa tygodnie później Józefa przyszła pod szpital trochę później niż zwykle – ostatnio nie czuła się najlepiej. Zaciskała zęby – nie chciała nic dzieciakom mówić. Bała się jednak, że gdyby choć raz tam nie poszła, miejsce to zaraz zająłby ktoś inny. Pracowała na stałe w pensjonacie, a smażenie i sprzedaż pączków były jej sposobem pozyskania dodatkowych środków na utrzymanie rodziny. Wiedziała, że niczego nie ma się na stałe i nic nie trwa wiecznie. Życie ją nauczyło, iż każdy grosz jest potrzebny. Już dawno przekonała się, że z żadnej możliwości zarobienia – póki są siły – nie wolno rezygnować. Bo lekarze i lekarstwa kosztują. Myślała jednak, że wiosna i słońce pomogą i znowu poczuje się lepiej.

Żałowała, że nie zobaczyła się z Zalewskimi przed ich wizytą w szpitalu. Czekała więc w napięciu, aż stamtąd wyjdą. Zapadła jej w pamięć ta szczebiocząca, młoda kobieta z Parchowa i szczerze pragnęła dla niej dobrej wiadomości od lekarzy.

Nieco po czternastej zobaczyła Zalewskich wychodzących ze szpitala. Krystyna była zapłakana, obok niej szedł bardzo strapiony mąż. Józefa pomachała im ręką. Gdy ją dojrzeli, powoli i jakby ociągając się, ruszyli w jej stronę.

– Krysiu, a co tam? Czemu płaczesz? – spytała Józefa.

Krysia ze łzami w oczach podeszła do niej i przytuliła się.

– Bo ja… bo lekarze… – szlochała. – Jeszcze raz będę musiała tu przyjechać!

– Krysiu, posłuchaj, nigdy nie jest tak, żeby nie mogło być lepiej. – Józefa nie wiedzieć czemu zaczęła jej mówić na ty. – Mówcie mi też po imieniu, tak będzie prościej.

Nic lepszego Józefie nie przyszło do głowy, aż sama była zdziwiona własnymi słowami.

– Ale na początek proszę cię, zjedz pączka – zwróciła się do Krysi. – I ty, Bronek, też. No, a teraz, Krysiu, opowiadaj.

Krysia gryzła pączka z oczami pełnymi łez, spoglądając ufnie na Józefę. Zaczęła opowiadać, czego dowiedzieli się w szpitalu. Tym razem mówiła cicho i powoli. Bronek odszedł nieco na bok i zmartwiony rozmyślał o tym, co powiedzieli lekarze. Od czasu do czasu patrzył na kobiety rozmawiające lekko przyciszonym głosem. Dochodziły do niego tylko strzępy zdań, więc przyglądał się rozmawiającym i czekał. Po jakimś czasie zauważył, że Krystyna zaczęła się lekko uśmiechać. Jak dobrze, że była tutaj dzisiaj ta Józefa, pomyślał.

– Józiu! A długo tu już stoisz? – odezwała się nagle Józefa Kuszer do młodzieńca, który stał tuż obok niej. – Ukłoń się pani Krysi! Krysiu, to jest mój starszy syn Józek. Zawsze któryś z synów pomaga mi przynieść pączki, no i ten straganik. Albo Józek, albo młodszy Tadzio. Pomagają mi rozstawić kram, a potem przychodzą po mnie. Krysiu, czyli tak jak się umówiłyśmy – jak przyjedziecie tutaj znowu za dwa tygodnie, to się spotkamy. I głowa do góry! – Józefa trzymała w dłoniach ręce Krystyny i krzepiąco patrzyła jej w oczy.

Bronek był szczęśliwy, że Krysia wreszcie się uśmiecha. Józefa ucałowała i uściskała serdecznie młodą kobietę i pomachała Bronkowi.

– A jedźcie i przyjeżdżajcie tu znowu szczęśliwie! – krzyknęła za odchodzącymi w kierunku dworca kolejowego.

*

Kiedy Krystyna po raz kolejny, u progu lata, przyjechała do szpitala w Gdyni, usłyszała od lekarzy, że ma tam pozostać aż do urodzenia dziecka. Taką wieść przywiózł do Parchowa Bronek. Opowiadał sąsiadom zza miedzy, Skierkom, że Krysia jest w czwartym miesiącu ciąży i że poprzednio lekarze, nie będąc do końca pewni wyników, nie chcieli zbyt wcześnie o nich mówić. Nie chcieli stwarzać Krystynie złudnych nadziei. Mówił o powikłaniach ciążowych Krysi i konieczności jej częstych badań w szpitalu.

„Maleństwo jest wyjątkowo małe i słabe!” – taką przekazał opinię lekarzy. Widać było, że jest przejęty, ale też bardzo szczęśliwy. Skierkowie i inni parchowscy gospodarze, którym Bronek o Krysi opowiadał, żałowali, że ze względu na stan zdrowia młodej matki trzeba było wybrać szpital w Gdyni, chociaż bliżej było do Kartuz. Tak daleko nikt ze wsi nie będzie mógł pojechać jej odwiedzić. Bronek opowiadał, że poznali w Gdyni uczynną kobietę – Józefę Kuszer, która za niewielką opłatą będzie gościć Krysię, a kiedy trzeba, to również towarzyszyć i doglądać w szpitalu.

*

Termin urodzin dziecka przypadł na listopad. Parchowianie trochę się dziwili, że Bronek po porodzie wrócił bez Krysi i bez dziecka. Zarówno matka, jak i córeczka Basia – bo takie dali jej imię – były wciąż bardzo słabe i musiały zostać jeszcze trochę w Gdyni, blisko dobrych lekarzy.

– Dobrze, że Józefa Kuszer, ta, co opiekowała się Krysią przed porodem, mogła załatwić tani pokój w pensjonacie, w którym pracuje. Krysia z Basią będą musiały zostać w Gdyni jeszcze dwa-trzy miesiące. Tu zima za pasem, a tam będą miały dobre warunki. Będę je odwiedzał od czasu do czasu – opowiadał Bronek.

Pod koniec marca 1938 roku, tuż przed powrotem z córeczką do Parchowa, Krystyna zaproponowała Józefie, by każdego roku latem przyjeżdżała z dziećmi do niej na wakacje.

– Posłuchaj, Józia, o spanie i jedzenie nie musisz się martwić, a nudno we wsi na pewno wam nie będzie. Tam zawsze jest co robić – zachęcała z uśmiechem. – A poza tym będziecie mogli sobie jeszcze trochę dorobić, bo latem każdy gospodarz potrzebuje dodatkowych rąk do pracy. Pieniądze wam się przecież przydadzą.

– Krysiu… – Józefa zamyśliła się. – To nie jest całkiem dobry pomysł, bo… – zawiesiła głos. – Spójrz, jaką ja mam pracę... – przerwała, widząc, że Krysi zrobiło się przykro. – No dobrze. Może chociaż w te wakacje przyjadę na trochę z Olą i Tadziem. A co będzie dalej, zobaczymy...

Felcia znad księżycowego stawu

Niedaleko gospodarstwa Zalewskich położone by­ło obejście zasiedziałej tu od wielu pokoleń rodziny Skierków. Gospodarzył czterdziestoczteroletni Ludwik z młodszą o pięć lat Anielą. Byli małżeństwem od dwudziestu lat i mieli dwójkę dzieci – pełnoletniego syna i ośmioletnią córkę Felicję. Felcia była oczkiem w głowie Ludwika, który zawsze mówił, że znajdzie dla niej na męża księcia.

Ludwik był silnym, postawnym, ogorzałym mężczyzną, lecz jego dusza i serce nie całkiem pasowały do tej postury. Po matce odziedziczył naturę romantyczną. Kiedy tylko nie musiał iść w pole albo pracować w obejściu, wyruszał w myślach – jak sam mówił – daleko w świat. Opowiadał o tych swoich podróżach Felci i lubił patrzeć, jak jego mała śliczna blondyneczka przymyka oczy, żeby wyobrazić sobie, co tata opowiada. Rozumieli się bez słów, widać, że Felcia odziedziczyła po ojcu tę dziwną romantyczność i melancholię. Ona też już wyruszała w myślach we własne podróże, a ulubionym miejscem, gdzie oddawała się temu zajęciu, był staw leżący za pobliską górką, nieopodal ich zabudowań. Ojciec kiedy tylko mógł, wiosną, latem i jesienią, zabierał małą Felcię nad staw i tam opowiadał jej swoje dziwne historie. Każda okoliczność i pora, żeby pójść nad staw, były dla niej dobre.

Drugą jej pasją było przyglądanie się księżycowi. Najbardziej lubiła pełnię, bo wtedy widziała dwa wielkie księżyce: jeden na niebie, drugi kąpiący się w stawie. Mogła o stawie i księżycu, a właściwie o dwóch księżycach, mówić bez końca. Któregoś wieczoru ostatniej zimy, kiedy dorośli przygotowywali się już do snu, wyrwała się na chwilkę na podwórze, w samej koszulinie, by popatrzeć na księżyc. Dobrze, że chociaż zdążyła wciągnąć buty i narzucić na siebie maminą chustę. Tak ją ten księżyc na niebie ciągnął, że doszła aż do górki, z której mogła wreszcie zobaczyć także ów drugi, odbijający się w lodowej tafli stawu. Zapatrzyła się na te cuda, aż zapomniała o bożym świecie. Zachwycona dwoma księżycami i ich blaskiem, nie czuła mrozu. Ocknęła się dopiero, kiedy usłyszała przeraźliwe wołania rodziców: „Felcia! Felcia!”.

A potem były dwa tygodnie ciężkiej choroby, wielkie zatroskanie rodziców i zmarnowane święta Bożego Narodzenia. Ale kiedy tylko wydobrzała, znowu chciała zobaczyć księżyc w lodowym stawie. Taka była Felcia.

Gdy Krysia Zalewska przyjechała z Basią do Parchowa, Felcia zaraz pojawiła się u nich i odtąd przybiegała tam, kiedy tylko mogła. Chodziła do pierwszej klasy, ale póki co nauki nie było zbyt dużo, a w domu też nie miała jeszcze specjalnych obowiązków. W dniu imienin, które obchodziła w kwietniu, parę dni po chrzcinach Basi, Zalewscy i jej rodzice, widząc, jak Felcia szaleje za małą, powiedzieli jej, że Basia to taki jej prezent imieninowy.

Kiedy tylko mama pozwoliła, Felcia biegła do Zalewskich tak szybko, że pięty śmigały w powietrzu. Pomagała Krysi przy kąpielach Basi, asystowała przy karmieniu i towarzyszyła na spacerach. Uwielbiała Basię i aż trzęsła się, żeby przy niej ciągle być. Kiedy Krysia kładła golutką małą na brzuszku, aby ta się trochę pogimnastykowała, lubiła wtedy leciutko ją masować, łaskotać i drapać po pleckach. Basia wydawała z siebie pocieszne dźwięki, kwiliła, gulgotała, unosiła się na zgiętych łokietkach i przekrzywiając główkę, słodko uśmiechała się do matki i Felci.

Dziewczynce szczególnie podobała się u Basi śmieszna brunatna plamka, którą miała na łopatce, zmieniająca ciągle swój kształt. Gdy mała leżała chwilę spokojnie, a to zdarzało się nader rzadko, plamka przybierała kształt niewielkiego serduszka.

Józefa z pensjonatu „Villa Rosa”

Felcia nieustannie prosiła Krysię, aby ta opowiadała jej swoje „życie”. Po wielokroć płynęły więc opowiadania o zapamiętanym przez nią z rodzinnego domu zapachu różanych pączków, o pobycie w ochronkach, o tym, jak w jednej z nich poznała Bronka, co powiedziała siostra przełożona, kiedy zobaczyła, że mają się z Bronkiem ku sobie, gdzie i jak mieszkała Krysia z Basią w Gdyni, zanim przyjechała z nią do Parchowa, co opowiadała o sobie Józefa Kuszerowa z Gdyni, jaki miała uśmiech, jakie były jej dzieci. Czekając na bliski już przyjazd letników z tej Gdyni, do której często wybierała się z tatą w wymyślonych podróżach, prosiła, aby kolejny raz Krysia opowiedziała o nich i ich mieście. Ta śmiejąc się, ustępowała, zaczynając opowieść od początku.

Józefa Kuszer była czterdziestodwuletnią kobietą, która od kilkunastu lat samotnie wychowywała trójkę dzieci. Kiedyś było jej bardzo ciężko, szczególnie zaraz po przyjeździe do Gdyni w 1928 roku. Mieszkała wówczas na Grabówku, w budzie z gliny, ocieplonej deskami i blachą. Tak żyło wielu ludzi przyjeżdżających z biedy, z głębi kraju, nad polskie morze. Imała się wtedy każdej pracy. Szyła łapcie z filcu i skóry, najmowała się do prania, gotowania i pieczenia ciast. Gdy nie było innego zajęcia, roznosiła syrop z ciemnego cukru pieszo aż do Oksywia. Od kilku lat miała stałą pracę w niewielkim pensjonacie „Villa Rosa” przy ulicy Matejki, blisko morza. Do jej obowiązków należało sprzątanie pokoi i prowadzenie kuchni. Tam też mieszkała z dziećmi; latem w suterenie, a na zimę właściciel – pan Nicholas Neubauer – udostępniał jej dwa pokoje na pierwszym piętrze. Teraz miał on amerykański paszport i nowe imię, ale pochodził spod Suwałk. Kiedy wyjeżdżał za pracą do Ameryki, nosił jeszcze imię Mikołaj. Bardzo szanował i podziwiał tę pracowitą i zawsze czystą kobietę, o oryginalnej południowej urodzie. Gdy zatrudniał ją, opowiedziała mu o swojej trudnej życiowej historii.

Uciekła w 1918 roku z domu, bo nie chciała wyjść za mąż za kogoś znacznie od niej starszego i nieznanego. Najpierw wyruszyła z koleżanką do Warszawy, a stamtąd pojechały za pracą do Berlina. Pracowała jako pomoc kuchenna, kelnerka, ale szybko dała się poznać jako znakomita kucharka. Niedługo została szefową kuchni w jadłodajni. Wyszła za mąż za robotnika, Jana Kuszera, który tak jak ona znalazł w Berlinie pracę. W ciągu pięciu lat dorobili się trójki dzieci: dziewczynki i dwóch chłopców – konieczny był zatem powrót do kraju. Mąż szybko okazał się hulaką i utracjuszem. Pod pretekstem szukania lepszej pracy wyjechał do Paryża i ślad po nim zaginął. Józefa po trzech latach klepania biedy w Wieluniu postanowiła ruszyć nad morze, do budującej się Gdyni. Właściciel pensjonatu „Villa Rosa”, gdzie znalazła zatrudnienie, podziwiał jej pracowitość i charakter, z czasem zaczął w niej dostrzegać także inne kobiece walory...

Mimo całej różnicy statusu czuł do niej wyjątkową słabość. Próbował to czasami okazywać, ale Józefa utrzymywała należyty dystans. Była dumna i nie chciała przyjmować od niego żadnych prezentów, nawet w postaci zawyżonej płacy. Kiedy poprosiła go o możliwość nieodpłatnego korzystania z kuchni pensjonatu na smażenie pączków, skwapliwie się zgodził. To była zresztą jedyna rzecz, o którą Józefa go poprosiła, i to tylko raz – takie miała zasady. Gdyby poczuła, że obwarowuje zgodę jakimikolwiek warunkami, natychmiast wycofałaby się z tego. Smażyła więc te swoje pączki z córką Olą i choć teraz było jej już znacznie lżej niż kiedyś, przychodziła ciągle sprzedawać je pod szpital na Placu Kaszubskim…

Felcia mogła tę i inne Krysi historie opowiadać sama – znała je wszystkie na wyrywki, ale lubiła słuchać i często opowiadającą poprawiała. Ta zanosząc się od śmiechu, zawsze przyznawała Felci rację…

*

Wakacje 1938 roku były pierwszymi, które Józefa Kuszer z dziećmi miała spędzić w Parchowie. Był to ich w ogóle pierwszy w życiu rodzinny wyjazd poza Gdynię. Przyjechali w połowie lipca, tak jak wcześniej Józefa zapowiedziała – z Olą i Tadziem. Starszy syn Józio nie mógł przyjechać, bo od niedawna pracował w porcie.

Bronek i Krysia zdążyli naopowiadać we wsi dużo dobrego o Józefie. Mówili, że to biedna, ale dobra kobieta, która sama wychowuje trójkę dzieci. Że na czas wyjazdu musiała znaleźć na swoje miejsce w pensjonacie zastępstwo i straci też dodatkowe zarobki, bo nie będzie sprzedawać pączków. Kiedy sąsiedzi zobaczyli jeszcze, jaki Józefa przywiozła prezent dla Basi i jej mamy – elegancki, miejski wózek spacerowy – przywitali ją jak najlepszą znajomą.

W pierwszym tygodniu Józefa i jej dzieci poznawali wieś i sąsiadów. Wszyscy chcieli ich ugościć. Choć nikomu się tutaj nie przelewało, większość z gospodyń zwracała się do Józefy o taką lub inną przysługę, pozwalając jej przy okazji zarobić parę groszy. Wprawdzie ta usiłowała protestować, że ludzie dają jej pieniądze za niewielką nawet pracę, ale na próżno. Zawsze słyszała odpowiedź: „Chętnie skorzystamy z twojej pomocy, ale nie będziesz dla nas pracować darmo”.

Lipcowa burza

– Tadziu, pomożesz Felci na spacerze z Basią – powiedziała któregoś popołudnia Józefa Kuszer do syna. – Felcia chce ci koniecznie dzisiaj pokazać swój ulubiony staw. Wózek ciężki, więc pomożesz jej pchać! Ona sama nie uradzi. My z Olą idziemy z gospodarzami grabić siano na łąkach rodziców Felci.

– Mamo, ale ja przez ten tydzień byłem nad stawem już chyba z pięć razy – mruknął niezadowolony Tadeusz. – Przecież to zwykła sadzawka.

– Tak? Ale dzisiaj jeszcze nie byłeś, a Felcia mówi, że w dzisiejszym słońcu on będzie zupełnie inny.

– Mamo, ale…

– Pójdziesz! I nie ma o czym gadać! Żadnego ale! – przerwała mu zdecydowanie Kuszerowa, która nie tolerowała żadnego sprzeciwu u swoich dzieci.

– Józia, Krysia, Ola, bierzcie grabie i ruszajmy wreszcie na łąkę! – ponaglająco krzyknął w kierunku ganku Bronek. – Skierkowie już tam przecież czekają!

Kręcił się nerwowo przy stodole i ocierał co chwilę pot z czoła. Chwycił jedne z drewnianych grabi, które wcześniej naszykował, oparł je na ramieniu i skierował się w stronę łąk. Kobiety bez entuzjazmu opuściły zacieniony ganek, każda wzięła swoje grabie i ruszyły z wolna za nim.

– Bronek mówił, że ta pogoda coś dziwnie pachnie, więc nie oddalajcie się zanadto z wózkiem od domu! – krzyknęła Krystyna w kierunku dzieci.

*

Tadeusz stał obok wózka, w którym leżała córeczka Zalewskich, i patrzył, jak ośmioletnia Felcia, gotowa do spaceru, uśmiecha się do niego i podskakuje z radości. Przez te kilka dni zdążył ją polubić, ale dzisiaj wolałby pójść na łąkę grabić siano, niż pchać ciężki wózek po wiejskich wertepach i słuchać jej paplaniny. Po co myśmy tu w ogóle przyjechali? – myślał. Przecież wakacje to najlepszy okres, żeby pobyć w Gdyni.

Kąpiel w morzu i podawanie piłek na kortach tenisowych to były do tej pory jego ulubione i w zasadzie jedyne letnie zajęcia. Nie licząc tego, że co drugi dzień trzeba było zanieść kramik i pączki pod szpital. Za podawanie piłek dostawał napiwki, z których większość oddawał mamie, a i tak zawsze zostawało jeszcze parę groszy na kino. Pięknie jest latem w Gdyni… rozmarzył się. A tutaj co? Spacerki z dzidzią! Omiótł niechętnym wzrokiem wózek i podskakującą Felcię.

Jego zdaniem i zdaniem Józia, ten wózek w ogóle nie nadawał się do wiejskich dróg. Za duży i za ciężki. Ale mama się uparła.

– Wózek musi być porządny – galante! Musi też mieć wygląd. Jak prezent, to prezent, tym bardziej, że i pan Nicholas dołożył do niego trochę. I nie ma dyskusji.

Wszystkie rozmowy Józefy z dziećmi były krótkie. Jedno wszakże trzeba mamie przyznać; wózek był w dobrym stanie i zbyt drogo nie kosztował, myślał. Mama kupiła go okazyjnie od letników, którzy musieli nagle wracać do Warszawy. A potem był problem, właściwie tylko mój problem, z przytachaniem go do Parchowa, myślał dalej Tadzio. Najpierw pociąg, do którego wózek nie za bardzo chciał się zmieścić, a potem to auto mleczarza – szkoda gadać. A teraz trzeba toto pchać po tych piaszczystych polnych dróżkach.

– Felcia, ruszamy – powiedział cicho Tadzio, widząc że w kołysanym przez dziewczynkę wózku Basia słodko zasnęła. – A jak już musisz coś mówić, to cichutko, żebyśmy dzidzi nie pobudzili – dorzucił szeptem.

– Pojedźmy tą drugą dróżką, pomiędzy pszenicą a owsem, a zajedziemy nad staw od strony strumienia – poprosiła cichutko Felcia, patrząc słodko na Tadzia. – Tam co prawda jest trochę z górki, ale popatrzysz dzisiaj na staw z innej strony. Słońce będzie świeciło nam prosto w oczy i zobaczysz, jak woda mieni się wtedy różnymi kolorami – dodała. – Tak bym chciała ci pokazać staw zimą, w czasie pełni księżyca. Wtedy dopiero jest pięknie!

Tadzio i Felcia szli w milczeniu pomiędzy łanami zbóż. On pchał wózek, a Felcia raz po jednej, raz po drugiej stronie dróżki kucała i zbierała polne kwiaty. Dróżka na przemian to się wznosiła, to trochę opadała. Zabudowania Zalewskich zostawili już daleko za sobą. Teraz szli wolno w dół, kierując się w stronę stawu i strumienia. Tadeusz przytrzymywał podskakujący na kamieniach wózek. Było cicho, gorąco i parno. Pachniało dojrzałym zbożem i przydrożnymi trawami. Wśród łanów po obu stronach dróżki czerwieniły się maki, świeciły błękitem chabry i złociły kaczeńce. Ptaki śpiewały leniwie, owady brzęczały cicho i kleiły się do ciał. Od stawu dochodziło przytłumione rechotanie żab.

Tadeusz spojrzał ponad drzewa rosnące wzdłuż strumienia i dojrzał ciemną chmurę, której jeszcze przed chwilą tam nie było.

– Felcia, za daleko mnie nie prowadź, bo co będzie, jak deszcz nas złapie? – powiedział cicho.

– Z takiej chmurki to deszcz nie pada. Nie ma co się bać.

W oddali wśród łanów dojrzeć już można było pobłyskującą raz srebrzyście, innym razem zielonkawo, lekko pomarszczoną taflę stawu.

– Tadziu, już niedaleko – wyszeptała Felcia – patrz, czy to nie piękne?

Tadeusz spoglądał na przemian na staw i na Felcię. Już sam nie wiedział, co jest bardziej interesujące. Czy ten dziwnie rozmarzony wzrok dziewczynki, czy zmieniająca barwy woda w stawie.

Nagle niebo przecięła oślepiająca błyskawica i rozległ się przeraźliwy grzmot. Dzieci ze strachu przypadły aż do ziemi.

– Boże, a to co?! – wrzasnęła przestraszona Felcia.

– Burza! – odkrzyknął nie mniej przestraszony Tadzio.

Z chmury, wiszącej teraz dokładnie nad parchowskimi polami i zmieniającej kolor z szarego na ciemnobury, zaczął nagle padać ulewny deszcz z drobinkami gradu. W parę chwil zrobiło się ciemno i chłodno. Nie wiadomo skąd zaczął wiać silny wiatr, pod naporem którego zboża kładły się po sobie. Nawałnica nasilała się z każdą chwilą. Felcia ledwo utrzymywała się na nogach. Deszcz przyciskał ją do ziemi, a wiatr szarpał jej mokrą sukienką na wszystkie strony.

– Tadziu, co się dzieje?! – krzyknęła przerażona i rozpłakała się głośno.

– Nie wiem, ale natychmiast wracamy! – odkrzyk­nął Tadzio i zawróciwszy wózek, zaczął pchać go z powrotem w stronę wsi, pod górę. Basia rozpłakała się. Chłopak ściągnął z siebie koszulę i narzucił na gondolę wózka.

– Felcia, chodź tu, pomożesz mi pchać!

Koła wózka tonęły w błocie spływającym z góry. Tadeusz mocował się z wózkiem, próbując go pchać, ale ślizgał się w swoich sandałach. Felcia dołożyła swoje chude rączki do ramy wózka, co tylko pogorszyło sy­tuację.

W tym momencie druga błyskawica rozświetliła niebo tuż nad głowami dzieci i jednocześnie rozległ się jeszcze głośniejszy niż poprzednio grzmot. Piorun uderzył zupełnie blisko, gdzieś za górką, na którą usiłowali się wspiąć z wózkiem.

– Staraj się mi pomóc! – krzyknął Tadzio.

Widział, jak Felcia słabnie z każdą chwilą i zamiast pchać, wspiera się na wózku. Nagle dzieci poczuły dym, potem zobaczyły całe jego kłęby i na koniec ujrzały, jak fala płomieni sunie przez łany zbóż w ich kierunku. Po chwili dotarła do nich, przeskoczyła przez dróżkę i popędziła dalej. Dzieci znalazły się w potrzasku. Z obu stron polnej dróżki płonęły zboża.

– Felcia, uciekaj do góry! – krzyknął Tadzio.

Polna dróżka była jedynym miejscem wolnym od ognia. Szalał za to po obu jej stronach. Powietrze mimo ulewnego deszczu i silnego wiatru zrobiło się gorące. Płomienie strzelające z palącego się po lewej stronie zboża momentami sięgały do połowy dróżki. Felcia ruszyła z płaczem pod górę, ale po kilkunastu krokach poślizgnęła się i upadła na obłocone i mokre kamienie.

– Tadziu! Noga...! Nie mogę nią ruszać! – Dziewczynka leżała na ziemi i zanosiła się od płaczu.

Tadeusz przysunął wózek bliżej prawej strony dróżki, podłożył kamień pod jedno z kół i ruszył w kierunku Felci. Przeniosę ją trochę dalej i zaraz wrócę po Basię, pomyślał.

Niósł płaczącą i zakrwawioną Felcię, zmagając się z padającym deszczem, płynącą z góry błotnistą mazią oraz ogniem i dymem z lewej strony dróżki. Siły coraz bardziej go opuszczały, a pokonał dopiero kilkadziesiąt metrów. Ogień wyżej był nieco mniejszy, bo zboża już się dopalały, ale do szczytu wzniesienia brakowało jeszcze kilkudziesięciu kroków.

– Muszę wytrzymać! Dam radę! Tam jest przecież Basia! Muszę po nią wrócić! – krzyczał sam do siebie, jakby dodając sobie sił.

Był już prawie na szczycie wzniesienia, gdy zobaczył w oddali, że palą się zabudowania Zalewskich. Dojrzał też, że szybko zbliża się do nich kolejna, ogromna chmura dymu. Położył delikatnie Felcię na trawiastym poboczu dróżki.

– Zasłoń oczy i buzię rękoma! Połóż się na brzuchu i nie podnoś głowy! Wytrzymaj! Ja biegnę po Basię! – krzyknął i ruszył w kierunku pozostawionego na dróżce wózka z Basią.

Ciemna chmura dymu dopadła go po kilkunastu krokach. Biegł, potykał się, ale nie rezygnował. Zaczął się krztusić... Przebiegł jeszcze kilkadziesiąt kroków, potknął się kolejny raz i upadł bez tchu na polną drogę.

*

Zalewscy, Skierkowie i Józefa Kuszer z córką Olą grabili suche siano na łące w dolinie. Uderzenie pierwszego pioruna i nagła ulewa spowodowały, że wszyscy jak na komendę puścili się biegiem w kierunku zabudowań Skierków. Biegnąc, widzieli, jak drugi piorun uderzył w zabudowania Zalewskich. Na ich oczach stodoła w jednej chwili stanęła w płomieniach. Jak na komendę wszyscy skręcili i pobiegli pod górę, ciężko dysząc. Silna wichura zaczęła przenosić ogień ze stodoły na resztę zabudowań. Gdy dobiegli na miejsce, wszystkie budynki już płonęły, a przerażone zwierzęta ryczały głośno w stajni i chlewie. Dobrze, że chociaż krowy były na łące. Wiatr gnał płomienie z płonących zabudowań, po wysokiej trawie, w kierunku łanów zbóż, które zaczynały się niedaleko za stodołą.

– Ludwik, my do zwierząt! A kobiety zobaczcie, czy uda się coś wyciągnąć z chałupy! – krzyknął Bronek.

Popędził do stajni, a Ludwik do chlewu. Konie rżały przerażone, stając co chwila na tylnych nogach i wierzgając przednimi w powietrzu. We wnętrzu stajni pełgały już pierwsze płomienie. Z dachu spadały kawałki strzechy i palących się desek. Po kilku chwilach szarpania się ze sznurami, Bronkowi udało się wreszcie wyprowadzić pierwszego konia. W tym samym czasie z chlewu z kwikiem uciekały świnie wypłoszone przez Ludwika. Kobiety stały przerażone przed palącą się chatą i nie bardzo wiedziały, co robić.

– Krysia, nie rób tego! – wrzasnęła Aniela Skierkowa za Zalewską, która nagle ruszyła pędem do chaty.

– Tam jest kuferek, w którym są nasze i Basi skarby! – odkrzyknęła Krystyna i zniknęła za drzwiami.

Aniela i Józefa stały wciąż niedaleko ganku. Przed chwilą jeszcze niezdecydowane, teraz widać było w nich gotowość, żeby ruszyć za Krystyną. Wszystko płonęło, a gwałtowna ulewa i grad uczyniły z podwórza wielkie bajoro.

Bronek ponownie wbiegł do stajni i zaczął mocować się z linami, którymi przywiązany był drugi koń. Nagle ze stropu spadła na niego wielka paląca się krokiew, a po chwili następna. Ludwik, który skończył już wyganiać świnie, nie widząc Bronka na podwórzu, postanowił ruszyć za nim do stajni. Mimo płomieni, które ogarnęły całe wnętrze, udało mu się tam wbiec. Krzyczał: „Bronek! Bronek!” – ale nikt nie odpowiadał. Uwiązany drugi koń szalał. Ludwik, zasłaniając się derką przed płomieniami i dymem, podbiegł do niego i po kilku chwilach udało mu się go uwolnić. Klepnął konia w zad, a ten z przeraźliwym rżeniem kilkoma susami znalazł się przy wyjściu – był uratowany.

Muszę uciekać, pomyślał Ludwik. Ale gdzie jest Bronek?

Spojrzał jeszcze raz w głąb stajni i wtedy zobaczył go przygniecionego ciężkimi balami. Leżał twarzą do ziemi. Nie ruszał się. Z głowy cienką strużką płynęła krew. Ogień w stajni szalał coraz mocniej, z sufitu ciągle spadały płonące deski i kawałki strzechy. Ludwik gołymi rękoma starał się odrzucić bale. Nadludzkim wysiłkiem uwolnił ciało Bronka najpierw spod jednego, a potem spod drugiego bala. Wołał do niego, ale ten nie reagował. Złapał go więc pod ramiona i zaczął ciągnąć w kierunku wyjścia. Słabł z każdą chwilą od gorąca i dymu. Nie czuł poparzeń. Jakimś cudem udało mu się wyciągnąć Bronka przed próg stajni i padł obok niego bez przytomności na zalaną wodą ziemię. Dach stajni po chwili zasyczał i zwalił się z łomotem na ziemię, wzbijając wysoko snopy iskier.

Burza już cichła. Deszcz przestawał padać. Zabudowania gospodarstwa Zalewskich płonęły, w oddali widać było dym unoszący się nad spalonymi polami.

Aniela i Józefa cuciły w pobliżu ganku Krystynę, którą udało im się wyciągnąć dosłownie w ostatniej chwili z płonącej chaty. Znalazły ją zemdloną w izbie sypialnej. Leżała na boku, przyciskając do siebie oburącz maleńki kuferek z drzewa wiśniowego, który koniecznie chciała uratować.

– Aniela, a dzieci?! – Józefa nagle oprzytomniała i zerwała się na równe nogi. – Tadziu, Felcia! – Biegała po kałużach, chlapiąc na boki. – Aniela! Tutaj ich nigdzie nie widzę!

Do płonących zabudowań Zalewskich docierali już pierwsi sąsiedzi ze wsi, którzy zaczęli je gasić. Na podwórze wjechał galopem konny beczkowóz ochotniczej straży pożarnej.

– Aniela! Ja z ludźmi lecę szukać dzieci na polach, a ty pilnuj Krysi i zobacz, co tam u chłopów! Czy ktoś widział dzieci? Ludzie! Pomóżcie mi je szukać! Tadziu, Fela!

Józefa jak szalona pobiegła w kierunku dymiących jeszcze pól, wołając strasznym głosem:

– Tadziu, Fela! Tadziu, Fela! – Za Józefą ruszyła biegiem córka Ola, sąsiedzi i strażacy.

Aniela i podtrzymywana przez nią poparzona Krysia podeszły powoli pod stajnię. Bronek leżał bez ruchu z zamkniętymi oczami na zalanej wodą ziemi. Obok stał Ludwik, zaciskając bezradnie pięści. Patrzył na zbliżające się kobiety wielkimi, przerażonymi oczami, a ogromne łzy płynęły mu po osmolonych policzkach.

– Krysiu, on nie żyje! – zawołał zduszonym, zachrypniętym głosem.

Zalewska wypuściła z rąk wiśniowy kuferek, upadła obok Bronka i zaczęła go gładzić po zakrwawionym policzku. Po chwili przylgnęła do niego całym swym drobnym ciałem, krzycząc spazmatycznie:

– Bronuś! Dlaczego? Bronuś! O Boże!

Ludwik i Aniela stali nad nimi bez ruchu. Obojgiem wstrząsało głębokie łkanie.

Zza stodoły wyszli ludzie niosący Felcię i Tadzia...

Na błękitnym niebie znowu pojawiło się palące słońce. Ciemna chmura, która przyniosła niszczycielską burzę, była już daleko – nad Sulęczynem.

Jutka

– Janek, czy tam coś błysnęło? – odezwała się kobieta z nutą niepokoju w głosie.

Siedzący za kierownicą bordowego daimlera-benza 170V mężczyzna, kręcący gałkami radia, spojrzał we wskazanym przez nią kierunku.

– Chyba ci się przywidziało, Juteczko. Widzę tam dużą ciemną chmurę, ale to raczej nic takiego.

Jutka Nagengast i Jan Bartkowiak, którzy niedawno zaręczyli się, odbywali teraz podróż z Poznania przez Gdynię do Berlina. Jan wybierał się tam na dwumiesięczną praktykę pediatryczną do szpitala akademickiego. Jutka jechała z nim niejako przy okazji, planując zatrzymać się u siostry w Charlottenburgu. Jutka, złotowłosa piękność z małym, śmiesznym noskiem, była urzędniczką w poznańskim banku, a Jan, wysoki szczupły szatyn – obiecującym lekarzem dziecięcym, wychowankiem profesora Karola Gustawa Jonschera, doświadczonego pediatry.

Chmura przed nimi rosła; niebawem znaleźli się w jej zasięgu. Zrobiło się szaro. Z oddali dał się słyszeć wyraźny, chociaż przytłumiony grzmot.

– Miałaś rację! To niestety jednak burza – stwierdził ponuro Janek. – Ale może przejdzie bokiem. Postaram się dojechać do jakiejś wsi, bo tutaj w lesie strach byłoby się zatrzymać.

Z obu stron szosy widniała ściana lasu. Niedawno minęli Węsiory i zbliżali się powoli do Sulęczyna. Mieli jeszcze niewiele ponad dwadzieścia kilometrów do granicy z Niemcami, zaraz za wsią Jamno. Od Kartuz jechali wolno, zachwycając się urokliwymi widokami Kaszub. Było parno, ale pogodnie. Błękitne niebo, lekko tylko przytłumione, nie wskazywało na jakąkolwiek zmianę pogody. Podziwiali cały czas jeziora, wzgórza i doliny raz z jednej, raz z drugiej strony drogi. Tymczasem niebo zaczęło się szybko zaciągać chmurami. Na zachodzie, dokąd zmierzali, z minuty na minutę robiło się ciemno.

Ostatnie zakręty przed Sulęczynem przywitały ich pierwszymi kroplami deszczu.

– Jutka, nie będziemy stawać w Sulęczynie. Spróbuję dojechać do następnej wsi. Wiem, że przed granicą jest ich jeszcze kilka.

Krople deszczu szybko zamieniły się w ulewę, która nasilała się z każdą chwilą. Widoczność spadła do kilkudziesięciu metrów. Jan zwiększył szybkość pracy wycieraczek do maksymalnej, ale i tak ledwo nadążały odgarniać z szyby strugi wody.

– O Boże, a teraz jeszcze grad! – krzyknęła na dobre przestraszona Jutka.

Drobne lodowe kuleczki zaczęły uderzać w karoserię samochodu, czyniąc nieprzyjemny jazgot. Jan i Jutka spoglądali na siebie.

Nagle błyskawica rozświetliła niebo przed nimi i po chwili rozległ się głośny grzmot i trwające kilka sekund głuche dudnienie.

– To gdzieś zupełnie niedaleko – mruknął Janek. – Mam nadzieję, że zaraz będzie kolejna wieś. Muszę zwolnić, bo zrobiło się ślisko, a tu jeszcze zakręty.

Jutka wbiła palce w siedzenie i patrzyła rozszerzonymi z przerażenia oczami na drogę. Szukała wzrokiem jakiegoś prześwitu między drzewami, śladu, że tam gdzieś są domostwa, ale las zdawał się nie mieć końca. Samochód toczył się wolno. Grad przestał już bębnić, ale deszcz gnany wichurą zacinał bezustannie od przodu. Ciemna ołowiana chmura wisząca nad nimi gwałtownie pozbywała się wody. Minęli Sulęczyno, las i wiele zakrętów. Po lewej stronie zobaczyli jakieś małe jeziorko, które w deszczu nie wyglądało zbyt przyjemnie. Koła samochodu wspinającego się teraz szosą wiodącą pod górę, wyrzucały na boki fontanny wody, która potokami płynęła z naprzeciwka. Deszcz nieco zelżał. Wycieraczki przestały stękać z wysiłku.

– Już bałem się, że nie wytrzymają! – Jan spojrzał na Jutkę i uśmiechnął się.

Potrzebowała takiego gestu, bo jeszcze kilka chwil wcześniej była śmiertelnie przerażona. Po lewej stronie pojawiło się tym razem jakieś znaczniejsze jezioro. Jego ciemnosrebrzysta tafla rozbłyskiwała od czasu do czasu pomiędzy gęsto rosnącymi, przybrzeżnymi drzewami. Jutce nie było w głowie sięgać teraz do notatek, żeby znaleźć jego nazwę. Deszcz przestał padać. Jan jeszcze bardziej zwolnił, bo pokonywał kolejną serię ostrych zakrętów.

– Spójrz, tam w dole jest chyba młyn wodny. – Jan wskazał głową na prawo. – Ciekawy budynek. Szkoda, że taka pogoda, można by się tutaj zatrzymać na chwilę.

– Pilnuj drogi, bo ciągle jeszcze się boję.

– Popatrz, tam na wprost już się przejaśnia. Burza poszła w kierunku Kartuz. Przystanę na moment, bo chcę zobaczyć, czy grad nie zrobił jakiejś krzywdy lakierowi.

Jan był dumny ze swojego samochodu. Otrzymał go jako prezent od bogatego ojca chrzestnego, radego, że chrześniak tak dobrze rozwija się jako lekarz. Pokrążył wokół samochodu, pedantycznie przecierając szmatką podejrzane miejsca. Jutka uchyliła drzwi i z ulgą oddychała świeżym, wilgotnym powietrzem. Wyciągnęła z torebki lusterko i poprawiła pomadkę na ustach. Po kilku minutach ruszyli dalej. Parująca po deszczu droga znowu prowadziła przez las, ale przez rzedniejące przydrożne drzewa coraz częściej prześwitywały zielone pola, łąki i wiejskie zabudowania. Zbliżali się do jakiejś wsi. Na mijanym znaku drogowym przeczytali nazwę: Parchowo. Jan zwolnił.

– Juteczko! Nie zatrzymujemy się aż do samej granicy. Zdążyłaś przeczytać na tabliczce, że mamy do niej już tylko dziewięć kilometrów? Tam sobie znowu na chwilkę rozprostujemy kości.

– Ale było gorąco. Dobrze, że tak szybko burza się skończyła – Jutka uśmiechnęła się i zaczęła spokojniej oddychać.

Cieszyła się, że granica jest niedaleko, a potem wieczór i nocleg już w Niemczech, w Bütow. Niespodziewana burzowa przygoda, trwająca kilkanaście minut, napędziła obojgu sporo strachu.

Minęli wiejskie zabudowania z niewielkim czerwonym kościółkiem. Jechali wolno szosą wśród pól. Po lewej oczy cieszyła urokliwa dolina, po prawej wspinały się wzgórza porośnięte zbożami.

– Janek, spójrz na prawo, na górkę. Pola tam takie czarne jakby po pożarze. O, tam wyżej zza górki jeszcze się dymi!

– Aha. Tam rzeczywiście się paliło! Może gdzieś tutaj niedaleko piorun uderzył? Jutka, teraz muszę się pilnować, bo znowu sporo ostrych zakrętów.

Samochód ponownie wspinał się krętą drogą, o czym informował nieco głośniejszą pracą jego silnik.

– Janek! Zatrzymaj się! – krzyknęła nagle Jutka. – Spójrz, tam przy stawie wśród spalonego zboża leży chyba wózek!

Jan zwolnił i patrzył w kierunku stawu, do którego się zbliżali. Spojrzał na Jutkę, ale ta wpatrywała się w niego błagalnie. Znał ten wzrok – uparła się. Żadnej dyskusji. W myślach machnął ręką. Zjechał na pobocze, zatrzymał samochód i już bez słowa wyskoczył. Jutka zrobiła to samo i po chwili obydwoje biegli w kierunku stawu. Jutka została trochę z tyłu, bo przeszkadzały jej pantofle na obcasach. Jan pierwszy dopadł do wózka leżącego na boku, na czarnym od ognia polu, tuż przy trawach okalających niewielki staw.

– Jutka! Tutaj jest dziecko! Żyje!

Gdy Jan wyciągał ostrożnie becik z dzieckiem z przewróconego i osmalonego od ognia wózka, Jutka stała już obok niego.

– Widzisz! Widzisz! Miałam dziwne przeczucie!

– Tak! Ale spójrz, ono ma kłopoty z oddychaniem! – Jan z niepokojem spoglądał na otwierające się co chwila małe usteczka, łapiące z trudem powietrze. Oddech dziecka raz zwalniał, a po chwili przyspieszał.

– Powinniśmy cofnąć się do tej wsi, którą minęliśmy, i popytać ludzi, czyje to dziecko. – Jutka spoglądała to na niemowlę, to na Janka.

– Przez te górki nie widać już żadnych chałup! Musimy jak najszybciej pojechać z dzieckiem do szpitala. Najbliżej mamy do Bütow. To tylko kilkanaście kilometrów.

– No tak, ale przecież nie wiemy, czyje to dziecko! Tak nie możemy.

Ruszyli ostrożnie w kierunku samochodu.

– Juteczko, to ja jestem lekarzem. Tutaj każda chwila może się liczyć. Popatrz, ono ma też lekko poparzoną buzię i paluszki u rąk.

– Jego rodzice będą przerażeni, jak go nie odnajdą. Tak nie możemy zrobić!

– Jedziemy do szpitala do Bütow, bo do Kartuz jest prawie trzy razy dalej, a jeszcze chciałabyś szukać rodziców! W szpitalu dziecko zbadają i opatrzą, a potem natychmiast wrócimy tutaj. Dzisiaj już nigdzie nam się nie spieszy. I tak mamy się zatrzymać w Bütow na noc.

Jutka czuła, że już nic nie wskóra. Jan był lekarzem i do tego pediatrą. Doskonale wiedział, co mówi i co należy w takim przypadku zrobić.

– Dobrze, ale poczekaj jeszcze chwilę. Dziecko jest przemoczone i zabrudzone. W bagażach, w upominkach dla siostry, mam pieluszki i ubranka dla jej córeczki.

– W takim razie przebierz dziecko szybko i ruszamy!

Jutka nie miała wprawy w przewijaniu i ubieraniu niemowlaków, ale mimo to poszło jej nadzwyczaj sprawnie. Gdy odsłoniła pieluszkę, krzyknęła:

– Janku, to jest dziewczynka! Spójrz na nią. Jaka śliczna. Ma ciemne włoski i chyba będzie miała ciemne oczy!

– Na oko ma około dziesięciu miesięcy. Wygląda na dobrze odżywioną i silną. – Janek jednym fachowym spojrzeniem szybko ocenił małą. – Jutka, natychmiast ruszamy, bo ona ciągle oddycha z trudnością. Resztę przy małej zrobisz po drodze. Siadaj teraz z tyłu. W torbie za moim siedzeniem są butelki z czystą wodą, przetrzyj jej pupę, buzię i rączki. Na granicy tylko ja będę mówił, a ty udawaj smutną i tul dziecko. To na pewno nie sprawi ci kłopotu, bo dzieciak naprawdę jest w poważnym stanie. Trudno, będę kłamał, ale może się uda. Powiem, że mała zakrztusiła się przy karmieniu podczas jazdy i bardzo spieszymy się do szpitala.

Janek zatrzasnął drzwi i uruchomił silnik…

*

Na izbie przyjęć w szpitalu w Bytowie Jutka podała, że to jej córeczka. Kiedy lekarz spytał ją o imię dziewczynki, zaskoczona, przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Milczała i wpatrywała się w małą – w głowie miała pustkę, ale i świadomoć, że nie może się zdradzić. Nagle dojrzała na czapeczce wyszytą literę „A”. Odpowiedziała lekarzowi cicho, lecz pewnie: „Anna! Anna Nagengast”. Było to imię dziewczynki, dla której wiozła w upominku ubranka i czapeczkę. Tylko to jedno imię przyszło jej na myśl.

Po badaniach i rozmowach z lekarzami Jutka i Jan nie mieli innego wyjścia, jak zostawić małą w szpitalu na obserwacji. Wynajęli zamówioną wcześniej w Bytowie stancję na dłużej. Kłopoty z oddychaniem minęły już następnego dnia. Ale pojawił się nowy problem. Ania dostała zapalenia oskrzeli, spowodowanego przemoknięciem i wychłodzeniem. Musiała zostać w szpitalu na kolejne dni. O powrocie do Parchowa nie było mowy, a przyznać się do tego, że to nie ich dziecko, już teraz nie mogli.

Jan, który miał ściśle określony termin rozpoczęcia stażu lekarskiego w Berlinie, musiał po trzech dniach wyjechać. Jutka została więc z Anią w Bytowie sama.

Codziennie odwiedzała małą w szpitalu i spędza­ła przy niej wiele godzin. Ania była coraz silniejsza i szyb­ko dochodziła do zdrowia. Jutka szczerze przywiązała się do dziecka, które bardzo ją polubiło. Mała wpatrywała się w nią, uśmiechała i z dnia na dzień coraz więcej gaworzyła. Po dziesięciu dniach Jutka mogła wreszcie zabrać dziewczynkę ze szpitala. Była teraz z nią bezustannie. Robiła jej posiłki i dużo z nią spacerowała. Lubiła bywać na rynku, zapędzała się nawet na Zamek. Każda chwila spędzona z Anią dawała jej dużo radości. Zorientowała się też szybko, że mała zaczyna traktować ją jak matkę. Sama na jej punkcie także zupełnie oszalała. Była w Ani rozkochana i nie wyobrażała sobie rozstania z nią.

Dwa miesiące oczekiwania na Janka minęły szybko. Po jego powrocie narzeczeni postanowili, że teraz odwiozą dziecko do rodzinnej wsi. Jutka bardzo cierpiała na myśl o rozstaniu się z Anią, ale wiedziała, że inaczej zrobić nie mogą.

Umówili się, że w Parchowie najpierw dowiedzą się czegoś o rodzinie małej, a dopiero potem przyznają, że to oni zabrali dziecko do szpitala. Bali się trochę reakcji rodziców.

Zatrzymali się we wsi przy jakiejś chacie i mówiąc o spalonych polach przed wsią, dopytywali mieszkańców, co tam się stało. Z ich opowiadań dowiedzieli się, że w czasie pożaru spowodowanego burzą zginęli ojciec i jego malutka córeczka. Matka doznała oparzeń nóg i rąk przy ratowaniu dobytku. Spędziła potem prawie dwa miesiące w szpitalu, ale tydzień temu przyjechała pożegnać się na zawsze z sąsiadami. Nie mogła i nie chciała zostać tutaj bez męża i malutkiej córki – sama też była sierotą. Zakomunikowała, że wyjeżdża do Ameryki, z bratem męża i jego żoną, budować nowe życie. Trzy dni temu wypłynęli „Batorym” z Gdyni.

Jutka siedziała w samochodzie i trzymała małą na kolanach. Słuchała tych opowiadań, czując, że lada chwila zemdleje. Jej oczy otwierały się coraz szerzej, a krew odpłynęła z twarzy. Patrzyła na przemian na Anię i Jana. On także spoglądał bezradnie na Jutkę i dziecko. Takiego rozwoju wypadków nie przewidzieli.

– Janku, na nas już czas. Ruszamy! – w pewnej chwili odezwała się Jutka, cicho ale zdecydowanie, przez zaschnięte usta. Wpatrywała się w Anię. W jej oczach pojawiły się łzy.

Jan nachylił się do samochodu, ale czuł, że z Jutką już nic nie wskóra. Znał ją doskonale. Ukłonił się ludziom, z którymi rozmawiał, i wsiadł do samochodu; obejrzał się jeszcze raz na siedzącą z tyłu Jutkę i dziecko, i ruszył powoli w kierunku Kartuz...