Star Wars Dynastia Thrawna. Mniejsze zło ebook

Prolog

Przy­go­to­wać się do wyj­ścia. – Głos star­szego kapi­tana Mitth’raw’nuru­odo roz­legł się wyraź­nie na całym mostku „Sprin­ghawka”. – Wszy­scy ofi­ce­ro­wie i wojow­nicy mają być w goto­wo­ści. Nie szu­kamy tu kło­po­tów, ale zamie­rzam być na nie gotowy.

Pierw­szy ofi­cer, kapi­tan Ufsa’mak’ro, skrzy­wił się w duchu. Star­szy kapi­tan Thrawn rze­czy­wi­ście nie szu­kał kło­po­tów. Ni­gdy. A jed­nak kło­poty jakoś zawsze go znaj­dy­wały.

Jeśli ta pra­wi­dło­wość miała się powtó­rzyć, nie mogłoby się to wyda­rzyć w lep­szym miej­scu.

Zyzek był obcym ukła­dem – co samo w sobie nie zapo­wia­dało nic dobrego. A to jesz­cze nie wszystko – archiwa chis­sań­skie nie zawie­rały na jego temat nic poza poło­że­niem i tym, że sta­no­wił ośro­dek han­dlowy dla kilku nie­wiel­kich nacji zamiesz­ku­ją­cych obszary na wschód i połu­dniowy wschód od Dyna­stii Chis­sów. W dodatku Thrawn uwa­żał, że wła­śnie w tym ukła­dzie wyna­jęto kapi­tana Fsira wraz z jego roda­kami Wati­thami, aby zaata­ko­wali jego okręt.

Naj­gor­sze było jesz­cze coś innego – nikt nie wie­dział, że „Sprin­ghawk” znaj­do­wał się wła­śnie tutaj.

Powinni byli od razu wró­cić do Dyna­stii. Powinni byli opu­ścić układ Hoxim, wyco­fać się z zamie­sza­nia, które Sama­kro na wła­sny uży­tek nazy­wał Bitwą Trzech Rodzin, i powró­cić na Csillę, żeby prze­pro­wa­dzić naprawy, zło­żyć raport i posprzą­tać ten cały bała­gan – ech, to ostat­nie pra­wie na pewno byłoby nie­za­po­mnia­nym prze­ży­ciem. To wła­śnie zro­biły wszyst­kie pozo­stałe okręty chis­sań­skie, obsa­dzone wyłącz­nie przez Xodla­ków, Eri­gha­lów i Pom­m­rio, wra­ca­jąc powoli, sko­kami, do domu, pod­czas gdy ich dowódcy bie­dzili się nad opi­sa­niem całej afery w dzien­niku pokła­do­wym.

Ale nie „Sprin­ghawk”. Thrawn spę­dził całe godziny na bada­niu frach­towca Wati­thów przed jego znisz­cze­niem i z jakie­goś względu doszedł do wnio­sku, że Fsir pocho­dził wła­śnie z Zyzka. A potem tak­tyczne rozu­mo­wa­nie Thrawna dopro­wa­dziło do odwie­dze­nia tego układu po dro­dze do domu – żeby mogli się tro­chę rozej­rzeć.

Sama­kro rozu­miał to posu­nię­cie. I do pew­nego stop­nia nawet się z nim zga­dzał. Gwiaz­do­ga­torka Che’ri poma­gała „Sprin­ghaw­kowi” w szyb­kim poko­na­niu skom­pli­ko­wa­nych dróg nad­prze­strzen­nych w Cha­osie, pod­czas gdy wszelcy obser­wa­to­rzy cza­jący się w pobliżu, żeby póź­niej zdać sprawę ze star­cia, mogli mieć tylko zwy­kłego nawi­ga­tora lub w ogóle żad­nego. „Sprin­ghawk” mógł się zna­leźć w ukła­dzie Zyzek, zanim dotrą tam jakie­kol­wiek wie­ści – dawało im to wielką prze­wagę.

Był to jed­nak tylko jeden mały plus w całej chma­rze minu­sów.

– Wyj­ście: trzy, dwa, jeden.

Roz­bły­ski ufor­mo­wały się w gwiazdy – „Sprin­ghawk” przy­był do celu.

– Pełny skan! – pole­cił Thrawn. – Zwróć­cie szcze­gólną uwagę na statki na róż­nych orbi­tach. Chcę kom­plet­nego spisu typów jed­no­stek – na ile to moż­liwe, a także infor­ma­cji, gdzie dokład­nie się znaj­dują.

– Tak jest, star­szy kapi­ta­nie – powie­działa koman­dor Elod’al’vumic ze sta­no­wi­ska czuj­ni­ków.

– Kha­rill, niech pan jej pomoże ze spi­sem – dodał Thrawn.

– Tak jest – roz­legł się z gło­śnika głos star­szego koman­dora Plikh’ar’ill­morfa, prze­by­wa­ją­cego na mostku zapa­so­wym. – Dalvu, pro­szę zazna­czyć, któ­rymi sek­to­rami mamy się zająć.

– Tak jest, star­szy koman­do­rze – odparła Dalvu. – Już je zazna­czam.

– Uwa­żaj­cie na jakie­kol­wiek ruchy pro­wa­dzące do wewnątrz układu, jakby chcieli się przed nami ukryć, albo na zewnątrz, jakby pró­bo­wali ucieczki – powie­dział Thrawn. – Jeste­śmy tutaj, żeby zoba­czyć, czy wywo­łamy jakąś reak­cję. – Ski­nął na pilota. – Azmordi, lecimy do wnę­trza układu. Gwiaz­do­ga­torko Che’ri, bądź gotowa, na wypa­dek gdy­by­śmy musieli szybko stąd odle­cieć.

– Tak jest, panie kapi­ta­nie – rzekł koman­dor porucz­nik Tumaz’mor’dia­mir zza ste­rów.

– Tak jest, star­szy kapi­ta­nie – zawtó­ro­wała opie­kunka Che’ri, Mitth’ali’astov.

Sama­kro powiódł wzro­kiem po mostku. Dalvu, Kha­rill, Azmordi. Ofi­ce­ro­wie, z któ­rymi słu­żył od bar­dzo dawna – zarówno w cza­sach, kiedy sam był kapi­ta­nem „Sprin­ghawka”, jak i teraz, kiedy funk­cję dowódcy spra­wo­wał Thrawn. Znał ich samych oraz ich umie­jęt­no­ści i ufał im bez­gra­nicz­nie.

Ale z Tha­lias sprawy miały się ina­czej.

Spoj­rzał na opie­kunkę, która wła­śnie odwró­ciła się do ilu­mi­na­tora, trzy­ma­jąc opie­kuń­czo rękę na ramie­niu Che’ri. Tha­lias wciąż sta­no­wiła dla niego zbyt dużą zagadkę i na­dal żywił co do niej wąt­pli­wo­ści.

W opi­nii Sama­kro prze­ciw kobie­cie prze­ma­wiało przede wszyst­kim to, że wokół niej uno­sił się smród poli­tyki rodzin­nej. Syn­dyk Mitth’urf’ianico wyka­zał się sporą pomy­sło­wo­ścią, żeby zała­twić jej miej­sce na pokła­dzie „Sprin­ghawka”, i Sama­kro na­dal nie wie­dział, jaki miał w tym cel.

Ale dowie się tego. Zdą­żył już przy­go­to­wać grunt, opo­wia­da­jąc Tha­lias bajeczkę – teo­rię spi­skową, sta­wia­jącą Thrawna w złym świe­tle. Wie­dział, że opie­kunka w końcu opo­wie ją Thur­fia­nowi, a może komuś innemu. A kiedy to nastąpi, kiedy wyjawi tę histo­rię prze­ka­zaną jej w zaufa­niu, on, Sama­kro, uzy­ska wresz­cie dowód, że Tha­lias umiesz­czono na „Sprin­ghawku”, żeby szpie­go­wała i znisz­czyła jego dowódcę, a przy­naj­mniej znacz­nie mu zaszko­dziła. Wów­czas Sama­kro może wresz­cie zdoła prze­ko­nać Thrawna, żeby pozbył się jej z okrętu.

Do tego czasu mógł tylko ją obser­wo­wać i sta­rać się zapo­bie­gać wszel­kim podej­rza­nym posu­nię­ciom z jej strony.

„Jeste­śmy tu po to, żeby wywo­łać reak­cję”. Nie­stety, Sama­kro miał już oka­zję widy­wać reak­cje, które były odpo­wie­dzią na nie­ocze­ki­wane wizyty Thrawna w róż­nych miej­scach. Szcze­gól­nie na poten­cjal­nie wro­gim tery­to­rium, wśród licz­nych zastę­pów praw­do­po­dob­nie nie­przy­ja­znych okrę­tów.

Thrawn, dowódca „Sprin­ghawka”, wydał jed­nak roz­kaz – a praca Sama­kro pole­gała na robie­niu wszyst­kiego, co w jego mocy, żeby wyko­nać pole­ce­nia prze­ło­żo­nego.

A jeśli część jego obo­wiąz­ków pole­gała na obro­nie okrętu aż do śmierci – no cóż, na to rów­nież był gotów.

– Pod­bój. – Gene­ra­li­rius Nakirre patrzył przez ilu­mi­na­tor kil­jiań­skiego krą­żow­nika „Ostry” na dzie­siątki stat­ków han­dlo­wych orbi­tu­ją­cych wokół pla­nety Zyzek. – Pod­bój.

– Inte­re­su­jąca myśl, czyż nie? – rzekł obcy, który przed­sta­wiał się jako Jixtus.

Nakirre zmie­rzył wzro­kiem swo­jego gościa. Dziw­nie się roz­ma­wiało z kimś zakry­tym w cało­ści – Jixtus miał na sobie szatę z kap­tu­rem, ręka­wiczki, a do tego jesz­cze zasłonę na twa­rzy.

W dodatku kom­plet­nie nie­prze­nik­niona mowa ciała dawała mu poważną prze­wagę nego­cja­cyjną nad Nakir­rem i jego kil­jiań­skimi wasa­lami. Kiedy Jixtus nauczy się roz­szy­fro­wy­wać emo­cjo­nalne reak­cje wyra­żane okre­ślo­nymi wzo­rami falo­wań i roz­cią­gnięć ciem­no­po­ma­rań­czo­wej skóry Kil­jich, będzie mógł dostrze­gać znacz­nie wię­cej niż to, co prze­ka­zy­wał mu sło­wami Nakirre.

Nakirre zgo­dził się jed­nak, by przy­le­cieć tu z tym obcym, a przy­wódcy Kil­jich zatwier­dzili jego decy­zję – i teraz byli już na miej­scu.

I prawdę mówiąc, Jixtus istot­nie wysu­nął pewne inte­re­su­jące suge­stie doty­czące kształ­to­wa­nia przy­szło­ści Oświe­ce­nia Kil­jich.

– Ci, któ­rzy w innej sytu­acji lek­ce­wa­ży­liby mądrość i słusz­ność kie­runku wska­zy­wa­nego przez Kil­jich, zaczną słu­chać. Zostaną do tego zachę­ceni – cią­gnął Jixtus. – Tych, któ­rzy będą gar­dzili waszą filo­zo­fią czy z niej drwili, można uci­szyć lub posłać gdzieś, gdzie ich roje­nia nie będą draż­nić ani prze­szka­dzać.

– Pomo­głoby nam to w zapro­wa­dze­niu porządku – zgo­dził się Nakirre. W gło­wie poja­wiła mu się wizja sta­bi­li­za­cji, do tej pory nie­osią­gal­nej. Pod­bój…

– Wła­śnie – przy­tak­nął Jixtus. – Porzą­dek i oświe­ce­nie dla miliar­dów istot, które obec­nie wege­tują i bez­rad­nie mio­tają się w mroku. Jak dobrze wiesz, zachętą i per­swa­zją, nawet inten­sywną, można roz­wi­jać kul­turę tylko do pew­nego stop­nia. Pod­bój to jedyny spo­sób, aby roz­prze­strze­nić mądrość Kil­jich na cały region.

– I sądzisz, że te istoty są gotowe na przy­ję­cie tej mądro­ści? – zapy­tał Nakirre, wska­zu­jąc ręką statki han­dlowe spo­koj­nie uno­szące się na swo­ich orbi­tach.

– Czy oświe­ce­nie może być kie­dy­kol­wiek nie­ko­rzystne? – zapy­tał reto­rycz­nie Jixtus. – Czy zdają sobie z tego sprawę, czy nie, to droga Kil­jich da im osta­tecz­nie dobro­byt i zado­wo­le­nie. Po co zwle­kać?

– Po co, istot­nie – przy­tak­nął Nakirre, patrząc na statki. Tylu kup­ców, tyle nacji – a wszy­scy zupeł­nie bez­radni wobec potęgi Oświe­ce­nia Kil­jich. Kogo powi­nien wybrać na począ­tek?

– Jak obie­ca­łem, zapro­wa­dzimy was do tych ludów, które można pod­bić naj­szyb­ciej i naj­ła­twiej – mówił Jixtus. – Są tutaj kupcy ze wszyst­kich czte­rech nacji, które zda­niem Gry­sków są naj­bar­dziej obie­cu­jące. Poroz­ma­wiamy z nimi po kolei, może też spraw­dzimy towary, przy­wie­zione przez nich na sprze­daż. A potem będzie­cie mogli…

– Gene­ra­li­riu­sie! – zawo­łał Wasal Drugi ze sta­no­wi­ska czuj­ni­ków. – Przy­był nowy sta­tek, nie­zna­nego typu.

Nakirre spoj­rzał na ekran. Nowo przy­były rze­czy­wi­ście nie przy­po­mi­nał żad­nego ze stat­ków na orbi­cie. Zapewne przed­sta­wi­ciele kolej­nego pań­stwa, któ­rzy zamie­rzali tu pohan­dlo­wać.

A może jed­nak nie. Jed­nostka nie przy­po­mi­nała statku kupiec­kiego. Jej kształt, regu­lar­nie roz­miesz­czone wypu­kło­ści wzdłuż burt i na grzbie­cie, cha­rak­te­ry­styczny połysk kadłuba wyko­na­nego ze stopu nyixu…

– To nie kupcy – stwier­dził. – To jed­nostka wojenna. Prawda? – dodał, odwra­ca­jąc się do Jixtusa.

Grysk stał nie­ru­chomo, nic nie mówiąc. Zwró­cił ku ekra­nowi zakryte zasłoną obli­cze i spra­wiał wra­że­nie, jakby pod swoją obszerną szatą zamie­nił się w kamień.

Zwy­kle komen­to­wał wszystko, tym razem jed­nak w ogóle się nie ode­zwał.

– Jeśli cię to zanie­po­ko­iło, to nie­słusz­nie – rzekł uspo­ka­ja­ją­cym tonem Nakirre. Nowy okręt był o jedną trze­cią mniej­szy od „Ostrego” i zapewne dys­po­no­wał siłą ognia mniej wię­cej taką, jak kil­jiań­ski krą­żow­nik zwia­dow­czy. Gdyby chciał zaata­ko­wać, Nakirre nie miał wąt­pli­wo­ści – zwy­cię­ży­liby Kilji.

Miał jed­nak nadzieję, że nowo przy­byli nie wykażą się taką głu­potą. Znisz­cze­nie ich okrętu ozna­cza­łoby, że jego załoga ni­gdy nie pozna filo­zo­fii Kil­jich i ni­gdy nie będzie mogła zaznać praw­dzi­wego oświe­ce­nia.

– Gene­ra­li­riu­sie, okręt nadaje wia­do­mość – oznaj­mił Wasal Czwarty. Prze­su­nął prze­łącz­nik…

– Do wszyst­kich obec­nych tu kup­ców i prze­woź­ni­ków. – Z gło­śnika na mostku „Ostrego” roz­legł się miły dla ucha, dźwięczny głos, wyma­wia­jący pre­cy­zyj­nie każde słowo w han­dlo­wym języku min­ni­siat. – Mówi star­szy kapi­tan Thrawn ze „Sprin­ghawka”, okrętu Chis­sań­skiej Eks­pan­syj­nej Floty Obron­nej. Mam wia­do­mo­ści dla obec­nych tu Wati­thów. Czy są tutaj przed­sta­wi­ciele tego gatunku, z któ­rymi mógł­bym poroz­ma­wiać?

– Są? – Nakirre spoj­rzał na Jixtusa.

Jixtus drgnął, wyrwany z odrę­twie­nia.

– Kto taki? – zapy­tał nie­swoim gło­sem.

– Są tu jacyś Wati­tho­wie?

Jixtus jakby zebrał się w sobie.

– Nie wiem. Kiedy przy­by­li­śmy, nie zauwa­ży­łem żad­nych stat­ków do nich nale­żą­cych, ale też nie roz­glą­da­łem się za nimi. Pro­po­nuję, żeby­śmy tu zostali i zoba­czyli, czy ktoś im odpo­wie.

– Jeśli nikt inny się nie ode­zwie, ja z nim poroz­ma­wiam – oznaj­mił Nakirre. – Dowiem się, jakie wia­do­mo­ści przy­nosi.

– Odra­dzam – rzekł ostro Jixtus. – Chis­so­wie to pod­stępna rasa. Praw­do­po­dob­nie pyta o to w nadziei, że cię wywabi z ukry­cia.

– Wywabi mnie? – zdu­miał się Nakirre. – Skąd miałby wie­dzieć, że tu jestem?

– Nie mówię kon­kret­nie o tobie, gene­ra­li­riu­sie – odparł Jixtus. – Ale bądź pewien, że Thrawn węszy za infor­ma­cjami. To typowe dla tego Chissa.

– Jeśli nikt nie chce poznać tych nowin – mówił tym­cza­sem Thrawn – może ktoś poda nam poło­że­nie pla­nety Wati­thów, żeby­śmy mogli oddać im naszych jeń­ców.

Nakirre spoj­rzał ze zdzi­wie­niem na Jixtusa.

– I ma jeń­ców?

– Nie – zgrzyt­nął zębami Jixtus. – Nie ma.

– Mówi, że ma.

– Łże – syk­nął Jixtus. – Jak już mówi­łem, węszy za infor­ma­cjami. To pod­stęp.

– Skąd wiesz? – nie ustę­po­wał Nakirre.

Jixtus znów zamilkł.

– Powiedz, skąd to wiesz, Jixtu­sie z rasy Gry­sków – powtó­rzył Nakirre, tym razem roz­ka­zu­ją­cym tonem. – Jeśli Chis­so­wie kogoś zaata­ko­wali, to oczy­wi­ście wzięli jeń­ców. Pod­czas bitwy nawet naj­groź­niejsi wojow­nicy czę­sto pozo­sta­wiają żywych prze­ciw­ni­ków. Powiedz mi, bo ina­czej zapy­tam o to jego.

– Doszło do bitwy, ow­szem – odparł nie­chęt­nie Jixtus. – Ale nikt nie prze­żył.

– Skąd ta pew­ność?

– Bo to ja posła­łem Wati­thów prze­ciwko Chis­som! – wark­nął Jixtus. – Dwu­dzie­stu trzech Wati­thów wzięło udział w bitwie i dwu­dzie­stu trzech Wati­thów zgi­nęło.

– Pytam jesz­cze raz: skąd to wiesz?

– Bitwę ktoś obser­wo­wał – wyja­śnił Jixtus. Jego głos brzmiał teraz pew­niej. – Ktoś ukryty przed wal­czą­cymi. To on mnie o tym powia­do­mił.

– Rozu­miem. – Nakirre udał, że odpo­wiedź go zado­wala.

Wcale tak jed­nak nie było.

Bo obser­wa­tor, który wie­działby o śmierci Wati­thów, ostrzegłby rów­nież Jixtusa, że „Sprin­ghawk” prze­trwał tę bitwę. Widok chis­sań­skiego okrętu jed­nak ewi­dent­nie Gry­ska zasko­czył. Czy zare­ago­wał tak po pro­stu na przy­by­cie „Sprin­ghawka” do tego układu, czy na fakt, że chis­sań­ski okręt wyszedł cało z bitwy?

I skąd wie­dział, że chis­sań­ski dowódca poszu­ki­wał infor­ma­cji? Czy znał go oso­bi­ście?

Przez chwilę Nakirre roz­wa­żał, czy nie zadać mu tych pytań otwar­cie, ale uznał, że nic na tym nie zyska. Jixtus utrzy­my­wał pewne rze­czy w tajem­nicy i to się z pew­no­ścią nie zmieni. Tak już czy­nili ci, któ­rzy nie zaznali oświe­ce­nia.

Nie­ważne. W końcu mieli w zasięgu ręki inne źró­dło infor­ma­cji.

– Wasal Pierw­szy, obró­cić się na wprost okrętu Chis­sów – roz­ka­zał. Odcze­kał, a kiedy „Ostry” usta­wił się dokład­nie w jed­nej linii ze zbli­ża­ją­cym się okrę­tem, włą­czył komu­ni­ka­tor. – Star­szy kapi­ta­nie Thrawn, mówi gene­ra­li­rius Nakirre z okrętu „Ostry”, nale­żą­cego do Oświe­ce­nia Kil­jich – rzekł gło­śno. – Pro­szę mi powie­dzieć, skąd wzię­li­ście tych wati­thań­skich jeń­ców.

– Pozdro­wie­nia, gene­ra­li­riu­sie Nakirre – odparł star­szy kapi­tan. – Czy jeste­ście sojusz­ni­kiem lub part­ne­rem han­dlo­wym Wati­thów?

– Nie­stety ani jed­nym, ani dru­gim – rzekł Nakirre. – Ale może już nie­długo nimi będziemy.

– A. Czy to zna­czy, że przy­by­li­ście tutaj, aby nawią­zać nowe sto­sunki han­dlowe?

Skóra na obli­czu Nakir­rego roz­cią­gnęła się w cierp­kim uśmie­chu. A zatem Jixtus miał rację: Chiss rze­czy­wi­ście poszu­ki­wał infor­ma­cji.

– Nie do końca – powie­dział. – Podró­żu­jemy po Cha­osie, naucza­jąc kil­jiań­skiej filo­zo­fii porządku i oświe­ce­nia.

– Szla­chetna sprawa – oznaj­mił Thrawn. – Czy Wati­tho­wie nale­żeli do waszych uczniów?

– Jesz­cze nie. Dopiero przy­by­li­śmy do tej czę­ści prze­strzeni. Ale to wszystko kwe­stia przy­szło­ści. Powiedz mi, skąd macie tych jeń­ców.

– Chwi­lowo nie możemy zdra­dzić tych infor­ma­cji.

– Nie­ważne – rzekł Nakirre. – Chęt­nie ich odbiorę i odwiozę do domu.

– Czyli wiesz, gdzie jest ten dom?

Nakirre się zawa­hał. Jeśli powie, że tak, Thrawn zapewne poprosi o poda­nie współ­rzęd­nych i sam odstawi tam więź­niów. Jeśli zaprze­czy, Chiss praw­do­po­dob­nie odmówi ich wyda­nia.

– Poczy­ni­łem już wiele zna­jo­mo­ści wśród kup­ców w tym ukła­dzie – powie­dział, wybie­ra­jąc trze­cie roz­wią­za­nie. – Jeden z nich z pew­no­ścią udzieli nam tej infor­ma­cji.

– Doce­niam pro­po­zy­cję – odparł Thrawn. – Nie mogę jed­nak ze spo­koj­nym sumie­niem jej przy­jąć. Jeśli nie ma tu innych Wati­thów, któ­rzy mogliby ode­brać jeń­ców, poszu­kamy ich gdzie indziej.

– To będzie dla was spory kło­pot i nie­po­trzeb­nie go na sie­bie bie­rze­cie.

– To do mnie należy decy­zja w tej spra­wie, nie do was.

– Zasady oświe­ce­nia wyma­gają, bym słu­żył innym.

– Słu­żysz naj­le­piej, pozwa­la­jąc mi podą­żyć wła­sną drogą – odpa­ro­wał Thrawn. – A może twoje oświe­ce­nie wymaga ode­bra­nia mi swo­body wyboru?

– Pozwól mu odle­cieć – syk­nął Jixtus. – Po pro­stu go puść.

Gene­ra­li­rius poczuł przy­pływ gniewu. Gniewu na Jixtusa – i na Thrawna. W tej spra­wie coś śmier­działo, ale Nakirre nie dowie się niczego od żad­nego z nich.

Potrze­bo­wał Jixtusa i Gry­sków, aby wska­zali mu, które nacje są naj­bar­dziej podatne na pod­bój, a tym samym na oświe­ce­nie. Thrawna nie potrze­bo­wał.

– Powi­nie­neś zro­zu­mieć, o czym mówisz, zanim zaczniesz osą­dzać – oznaj­mił, akty­wu­jąc swój ekran, aby roz­po­cząć przy­go­to­wa­nie „Ostrego” do osią­gnię­cia goto­wo­ści bojo­wej. – Nie­ba­wem zaniosę filo­zo­fię Kil­jich rów­nież Chis­som.

– Oba­wiam się, że nie znaj­dziesz tam wiel­kiego zain­te­re­so­wa­nia – odparł Thrawn. – Podą­żamy wła­snymi ścież­kami, o pra­daw­nych tra­dy­cjach.

– Ścieżka Kil­jich będzie dla was lep­sza.

– Nie – rzekł twardo Thrawn. – Nie będzie.

– Ponow­nie odrzu­casz naszą filo­zo­fię życia, choć nawet nie wiesz, o co w niej cho­dzi.

– Z mojego doświad­cze­nia lep­sza filo­zo­fia życia radzi sobie sama – oznaj­mił Thrawn. – Nie wymaga uzbro­jo­nych okrę­tów, które wymu­szają jej przy­ję­cie.

– Ty rów­nież przy­le­cia­łeś tutaj uzbro­jo­nym okrę­tem.

– Ale nie zamie­rzam pro­po­no­wać innym lep­szej filo­zo­fii życia – wytknął mu Thrawn. – Nie chcę rów­nież narzu­cać wła­snej mądro­ści innym.

– Pró­buje cię spro­wo­ko­wać – ostrzegł cicho Jixtus, a w jego gło­sie brzmiał nie­po­kój. – Nie pozwól mu na to.

Nakirre poczuł, jak jego skórę roz­ciąga uczu­cie pogardy. Dla­czego nie miałby pozwo­lić, by ten Chiss zmie­rzał pro­sto do swo­jej zagłady? „Ostry” znacz­nie prze­wyż­szał „Sprin­ghawka” siłą ognia. Znisz­czyłby go w kilka minut.

– Pró­buje zebrać dane o moż­li­wo­ściach „Ostrego” – cią­gnął Jixtus. – A także o two­ich zdol­no­ściach dowód­czych.

Dla­czego Nakirre nie miałby zade­mon­stro­wać potęgi krą­żow­nika Kil­jich? Wie­dza, którą Thrawn mógłby zyskać w walce, prze­pa­dłaby razem z nim.

Star­cie jed­nak będą obser­wo­wali inni… Może nie­roz­sąd­nie byłoby poka­zy­wać im całą potęgę Kil­jich, zanim Kil­horda odwie­dzi ich światy, aby wska­zać im drogę do oświe­ce­nia.

Ale Nakirre nie mógł prze­cież pozwo­lić, by wszystko wyglą­dało tak, jakby to Chis­so­wie kie­ro­wali jego dzia­ła­niami!

– Obce okręty, tu Obrona Układu Zyzek. – Z gło­śnika na mostku roz­legł się nowy głos. – Macie się obaj zatrzy­mać.

Nakirre poczuł chłodne roz­ba­wie­nie. Cztery patro­lowce, które ode­rwały się od kłę­bo­wi­ska stat­ków han­dlo­wych i parami ruszyły w kie­runku „Ostrego” i „Sprin­ghawka”, były mniej­sze i jesz­cze żało­śniej­sze niż okręt chis­sań­ski. Gdyby poczy­niły jakieś agre­sywne kroki, wystar­czy jedna salwa z dział lase­ro­wych, aby spra­wić, by prze­pa­dła ich szansa na oświe­ce­nie.

– Mar­twych Kilji nie mogą oświe­cić – przy­po­mniał mu Jixtus.

Oczy­wi­ście miał rację. Co waż­niej­sze, dawało to Nakir­remu dobrą wymówkę, by nie dążyć do star­cia z Chis­sami.

– Obrona Układu Zyzek, dosto­so­wuję się do waszego żąda­nia – oznaj­mił. – Star­szy kapi­ta­nie Thrawn, może­cie zatrzy­mać jeń­ców. Zoba­czymy się jesz­cze – kiedy przy­będę do was, aby skie­ro­wać pra­dawne ścieżki Chis­sów na drogi wio­dące do oświe­ce­nia Kil­jich.

– Będę cze­kał na nasze kolejne spo­tka­nie – odparł Thrawn. – Żegnaj.

– Do zoba­cze­nia – rzekł Nakirre.

Wyłą­czył mikro­fon i znów spoj­rzał na Jixtusa.

– Wspo­mnia­łeś o czte­rech nacjach, które Kilji powinni naj­pierw oświe­cić – powie­dział. – Zamiast nich chcę Chis­sów.

– Jesz­cze nie teraz – powie­dział Jixtus. – Musi­cie zacząć od innych.

– Dla­czego?

Kap­tur i zasłona Jixtusa poru­szyły się – pokrę­cił głową.

– Bo ja znam Chis­sów, gene­ra­li­riu­sie. Są wytrwali i potężni. Widzia­łem, jak oparli się ata­kowi z zewnątrz i mani­pu­la­cji od wewnątrz. Jedy­nie połą­cze­nie tych dwóch stra­te­gii pozwoli na ich znisz­cze­nie.

– Oświe­ce­nie nie idzie w parze ze zwłoką – rzekł ostrze­gaw­czym tonem Nakirre. – Zresztą mówi­łeś o pod­boju, a nie o znisz­cze­niu. Jeśli wszy­scy zostaną znisz­czeni, kogo popro­wa­dzimy ku poko­jowi i porząd­kowi?

– Z pew­no­ścią część prze­żyje – obie­cał Jixtus. – Zwy­kli oby­wa­tele, ci, któ­rzy przyjmą rządy Kil­jich bez sprze­ciwu i oporu… Będzie­cie mogli ich oświe­cać do woli. W tym jed­nak celu trzeba usu­nąć przy­wód­ców i dowód­ców woj­sko­wych.

– Zga­dzam się – odparł Nakirre. – Udajmy się zatem do ich układu i roz­pocz­nijmy ten pro­ces.

– To musi nastą­pić zgod­nie z har­mo­no­gra­mem przy­go­to­wa­nym przez Gry­sków. – Jixtus nie ustę­po­wał. – Jeśli odstą­pimy od tych pla­nów, wszystko będzie stra­cone. Ale… – Uniósł palec. – Nie ozna­cza to, że musi­cie długo cze­kać na spo­tka­nie z nimi. Chcia­łem, żebyś to wła­śnie ty zawiózł mnie z pierw­szą wizytą na ich światy i do ich przy­wód­ców.

– Dobrze więc. – Nakirre wpa­try­wał się w ekran. „Sprin­ghawk” odwró­cił się od pla­nety i kie­ro­wał się ku otwar­tej prze­strzeni, wycho­dząc ze studni gra­wi­ta­cyj­nej. – Będę się sto­so­wał do waszych wska­zó­wek. Na razie. Ale ostrze­gam: jeśli uznam, że dzia­łasz zbyt wolno, zajmę się tym har­mo­no­gra­mem sam.

– Rozu­miem – rzekł Jixtus. – Trzy­maj­cie się moich rad, a Chis­so­wie będą wasi. W odpo­wied­nim cza­sie.

– Nie­ba­wem – popra­wił Nakirre. – A kiedy znisz­czysz ich przy­wód­ców, zosta­wisz dla mnie tego Thrawna. – Jego twarz roz­cią­gnęła się w ponu­rym uśmie­chu. – Nie mogę się docze­kać, kiedy zazna praw­dzi­wego oświe­ce­nia.

„Sprin­ghawk” znów znaj­do­wał się w nad­prze­strzeni. Kiedy Sama­kro zakoń­czył prze­szu­ki­wa­nie baz danych okrętu, Tha­lias zaczęło powoli opusz­czać napię­cie, które czuła pod­czas tej całej roz­mowy.

– Nie ma nic ani o gatunku, ani o pań­stwie zwa­nym Kilji, panie kapi­ta­nie – zamel­do­wał Sama­kro. – I żad­nych wzmia­nek o gene­ra­li­riu­sie Nakir­rem.

– To zro­zu­miałe – powie­dział Thrawn. – Ale my już sły­sze­li­śmy kie­dyś ten tytuł.

Tha­lias obej­rzała się szybko za sie­bie. Wyraz twa­rzy Sama­kro był typowy dla kogoś, kto jadł wła­śnie coś kwa­śnego.

– Tak jest – przy­znał. – Wspo­mniał o tym czło­nek załogi pan­cer­nika, który zaata­ko­wał „Czuj­nego” i „Gray­sh­rike’a” nad Jutrzenką.

– Co pro­wa­dzi do wnio­sku, że pan­cer­nik i gene­ra­li­rius Nakirre mogą mieć ze sobą pewien zwią­zek – dopo­wie­dział Thrawn.

– Tak jest – powtó­rzył Sama­kro. Jego kwa­śny ton wzbo­ga­cił się o nutę nie­chęci.

Nic dziw­nego. Pierw­szy ofi­cer zdą­żył się już posprze­czać z Thraw­nem – oczy­wi­ście z sza­cun­kiem i po cichu, ale jed­nak – na temat planu star­szego kapi­tana, by odwie­dzić układ Zyzek przed powro­tem do Dyna­stii. Sama­kro uwa­żał, że będzie to nie­bez­pieczne i bez­ce­lowe, zaś jego prze­ło­żony nie miał wąt­pli­wo­ści, że ten skok w bok przy­nie­sie im cenne infor­ma­cje. I po raz kolejny Thrawn miał rację.

Choć czy to, czego się dowie­dzieli, okaże się uży­teczne – tego Tha­lias nie umiała oce­nić.

– Wiemy rów­nież, że gene­ra­li­rius nie roz­ma­wiał z nami sam – cią­gnął Sama­kro. – Cztery razy sły­sze­li­śmy drugi głos. Był słabo sły­szalny, ale w tle zde­cy­do­wa­nie mówiła inna osoba. Zapewne nawet nie­na­le­żąca do tego samego gatunku.

– Zga­dzam się – przy­tak­nął Thrawn. – Czy ana­li­tycy zdo­łali coś wycią­gnąć z nagrań?

– Na razie nie – przy­znał Sama­kro. – Głos mówił cicho, a trans­mi­sja z okrętu Nakir­rego nie­stety była bar­dzo nie­wy­raźna. Zdo­ła­li­śmy ziden­ty­fi­ko­wać część słów, ale pełna ana­liza musi pocze­kać, aż będziemy mogli prze­ka­zać nagra­nie eks­per­tom na Napo­ra­rze.

– Niech ana­li­tycy dalej nad tym pra­cują – pole­cił Thrawn. – Nie tylko nad sło­wami, ale niech sta­rają się uzy­skać jak naj­czy­tel­niej­szy pro­fil głosu.

– Tak jest – odparł Sama­kro.

Tha­lias znów obej­rzała się za sie­bie. Sama­kro odszedł na bok i wła­śnie prze­ka­zy­wał pole­ce­nie za pomocą questisa. Thrawn patrzył przed sie­bie, ze wzro­kiem utkwio­nym w prze­strzeni za ilu­mi­na­to­rem. Tha­lias wie­działa już, co to ozna­czało – że dowódca był głę­boko pogrą­żony w myślach.

Odwró­ciła się i zer­k­nęła na Che’ri. Spoj­rze­nie dziew­czynki rów­nież nie było sku­pione na niczym kon­kret­nym, choć w jej przy­padku wią­zało się to z tym, że za pomocą Trze­ciego Oka pro­wa­dziła „Sprin­ghawka” do domu.

– Opie­kunko.

Tha­lias drgnęła i odwró­ciła się gwał­tow­nie. Thrawn stał tuż za nią.

– Nie powi­nien pan tak się pod­kra­dać, kapi­ta­nie – rze­kła z wyrzu­tem.

– Prze­pra­szam. – W gło­sie Thrawna brzmiało jed­nak raczej roz­ba­wie­nie, nie skru­cha. – Musi się pani nauczyć, jak myśleć i ana­li­zo­wać bez odci­na­nia się od tego, co się dzieje wokół. – Wska­zał ruchem głowy Che’ri. – Co z nią?

– Na razie dobrze. – Tha­lias spoj­rzała na dziew­czynkę. – Będzie potrze­bo­wała prze­rwy za około czter­dzie­ści minut, ale wczo­raj naprawdę się wyspała i wygląda na to, że wszystko jest w porządku.

– Nie o tym mówię. – Thrawn ści­szył głos. – Cho­dzi mi o nią i Magys.

Tha­lias ści­snęło w gar­dle. Miała nadzieję, że tylko ona to widziała.

– Może to tylko zbieg oko­licz­no­ści.

– Naprawdę tak pani sądzi?

Tha­lias wes­tchnęła. Wybu­dzili Magys, przy­wód­czy­nię obcych uchodź­ców, z przy­mu­so­wej hiber­na­cji, aby poka­zać jej biżu­te­rię, którą posłu­gi­wała się grupa nie­ja­kich Agbu­ich pod­czas dzia­łań wymie­rzo­nych w rad­nego z rodziny Xodla­ków na pla­ne­cie Cel­wis. Kiedy Magys roz­po­znała broszkę, Thrawn popro­sił, żeby zgo­dziła się ponow­nie na hiber­na­cyjny sen, póki nie znaj­dzie się wśród swo­jego ludu na Rap­pacu, pla­ne­cie Pac­co­shów.

Dowie­dziaw­szy się, co grozi jej światu, Magys sprze­ci­wiła się – nie chciała znów zasy­piać. Thrawn ostrzegł ją, że musi prze­by­wać w ukry­ciu, bo mógł ją prze­cież zauwa­żyć ofi­cer, który zaj­rzałby w jakiejś spra­wie do kwa­tery gwiaz­do­ga­torki – ale nie prze­jęła się tym wcale. Sta­wiała ogromny opór i Tha­lias przez chwilę myślała, że Thrawn i Sama­kro będą musieli siłą wci­snąć ją do komory hiber­na­cyj­nej.

A potem nagle prze­stała się opie­rać i pokor­nie zgo­dziła się posłu­chać Thrawna.

Zanim jed­nak poło­żyła się w komo­rze, zer­k­nęła w kie­runku sypialni Che’ri.

Na Rapaccu, pod­czas pierw­szego spo­tka­nia Thrawna z uchodź­cami, Magys w jakiś spo­sób domy­śliła się, że Tha­lias była kie­dyś gwiaz­do­ga­torką, zdolną do nawi­go­wa­nia w nad­prze­strzeni. Czy wyczuła rów­nież obec­ność Che’ri i jej znacz­nie sil­niej­szy kon­takt z tym, do czego dostęp dawało jej Trze­cie Oko?

– Nie, nie uwa­żam tak – przy­znała. – Ale na­dal mam nadzieję, że tak wła­śnie było. Bo prze­cież mię­dzy nią a Che’ri znaj­do­wały się dwie ściany i cały salon. Jak mogłaby coś wyczuć?

– Magys twier­dzi, że jej lud po śmierci łączy się z Ponad­świa­tem – przy­po­mniał Thrawn. – Wie­działa, że była pani gwiaz­do­ga­torką, a to zna­czy­łoby, że mają to połą­cze­nie rów­nież za życia.

– Ale na Rapaccu przy­naj­mniej na mnie patrzyła – mruk­nęła Tha­lias. – Gdyby widziała Che’ri, mogła­bym to zro­zu­mieć. Ale nie miała oka­zji.

Thrawn prze­niósł wzrok na ilu­mi­na­tor, za któ­rym wiro­wała nad­prze­strzeń.

– Jeśli Ponad­świat to Moc, o któ­rej mówił mi gene­rał Sky­wal­ker, zapewne prze­ja­wia się ona pod wie­loma posta­ciami i ma wiele cech. Moż­liwe, że to coś, czego Magys wcze­śniej nie doświad­czyła.

– Sądzi­łam, że wszy­scy jej pobra­tymcy są połą­czeni z Ponad­świa­tem.

– Gdyby cała nasza rasa nuciła pewien dźwięk, przy­zwy­cza­ili­by­śmy się do jego brzmie­nia – powie­dział Thrawn. – A gdy­by­śmy póź­niej spo­tkali rasę, która w ogóle nie nuci, ale też jed­nostkę nucącą jesz­cze inny dźwięk, obie te rze­czy byłyby czymś nowym i wyjąt­ko­wym.

– A. – Tha­lias poki­wała głową. – Tak, rozu­miem. Każda nowa rzecz, obec­ność lub brak, może nieść pewne infor­ma­cje.

– Ow­szem – odparł Thrawn. – Co nie­wąt­pli­wie zauwa­żyła pani pod­czas roz­mowy z gene­ra­li­riu­sem Nakir­rem.

Tha­lias zaci­snęła usta. Myślała, że tylko ona zwró­ciła na to uwagę i nie zamie­rzała mówić na ten temat, póki nie będzie mogła na osob­no­ści wspo­mnieć o tym Thraw­nowi.

– Mówi pan o tym, że ni­gdy nie zapy­tał, ilu tych Wati­thów mamy w brygu?

– Dosko­nale – pochwa­lił Thrawn. – Pani umie­jęt­no­ści ana­li­tyczne znacz­nie się roz­wi­nęły od czasu, kiedy dostała pani przy­dział na „Sprin­ghawka”.

– Dzię­kuję. – W odpo­wie­dzi na kom­ple­ment Tha­lias aż się zaru­mie­niła. – Choć jeśli tak jest, to dzięki pań­skim talen­tom nauczy­ciel­skim.

– Nie zga­dzam się – rzekł Thrawn. – Nie nauczam, tylko wska­zuję kie­ru­nek. Każdy ina­czej pod­cho­dzi do danego zada­nia. Ja jedy­nie zadaję pyta­nia, które sta­wiają daną osobę na naj­lep­szej dro­dze do jego roz­wią­za­nia.

– Rozu­miem – powie­działa cicho Tha­lias. Ale podej­rze­wała, że działo się tak tylko wtedy, kiedy ta osoba chciała się wysi­lić i nauczyć drogi pro­wa­dzą­cej do logicz­nego wnio­sko­wa­nia. Zbyt wiele osób, zapewne więk­szość, bez­tro­sko pozo­sta­wiało myśle­nie i ana­li­zo­wa­nie innym.

– A zatem co można wywnio­sko­wać z braku docie­kli­wo­ści Nakir­rego? – zapy­tał Thrawn.

– Że wie­dział, ilu człon­ków załogi miał kapi­tan Fsir. – Tha­lias zmarsz­czyła brwi. – Albo że wszy­scy nie żyją?

– Przy­chy­lam się do tego dru­giego – przy­znał Thrawn. – A to suge­ro­wa­łoby, że druga osoba, odzy­wa­jąca się w tle, jest powią­zana w jakiś spo­sób z tym, kto wyna­jął Fsira.

– To ma sens – przy­tak­nęła Tha­lias z namy­słem. – Ośro­dek han­dlowy, taki jak Zyzek, przy­ciąga przed­sta­wi­cieli wielu róż­nych nacji i ras. Jeśli nasz tajem­ni­czy obcy wyna­jął tu Fsira, mógł powró­cić do tego układu po kolej­nego pod­wy­ko­nawcę.

– Zga­dzam się – rzekł Thrawn. – A to pro­wa­dzi nas do następ­nego pyta­nia…

Tha­lias się skrzy­wiła.

– Do czego dokład­nie wyna­jął Nakir­rego?

– Wła­śnie – powie­dział Thrawn. – Mia­łem nadzieję, że to koniec ata­ków na Dyna­stię, ale oba­wiam się, że jed­nak nie.

– Nie wygląda na to. – Tha­lias poczuła się nie­swojo. Bo nawet jeśli i kiedy wro­gie dzia­ła­nia wymie­rzone w Dyna­stię wresz­cie ustaną, Thraw­nowi nie prze­sta­nie gro­zić nie­bez­pie­czeń­stwo.

Prze­lot­nie wró­ciła myślą do swo­jej krót­kiej roz­mowy z Patriar­chą Tho­ora­kim w sie­dzi­bie rodziny Mit­thów. Zachę­cił ją, by poma­gała chro­nić Thrawna przed naci­skami poli­tycz­nymi, któ­rych – pomimo swo­jego mili­tar­nego geniu­szu – naj­wy­raź­niej nie umiał roz­po­zna­wać i z nimi wal­czyć.

Tha­lias z pew­no­ścią dys­po­no­wała odpo­wied­nią siłą woli, żeby to robić. Jed­nak w rze­czy­wi­sto­ści ważne było to, czy zwy­kła opie­kunka gwiaz­do­ga­torki dys­po­no­wała nie­zbędną do tego wła­dzą.

– Ale jeśli ataki będą się powta­rzały – rze­kła, zasta­na­wia­jąc się, czy Thrawn w ogóle dostrze­gał, że jej słowa miały podwójne zna­cze­nie – będziemy po pro­stu musieli znowu ich poko­nać.

Wezwa­nie na Spo­się przy­szło nagle i naczelny gene­rał Ba’kif zdo­łał tylko domknąć bie­żące sprawy w biu­rze i od razu ruszył przez Csa­plar na lądo­wi­sko pod mia­stem. Cze­kał tam już na niego okręt zwia­dow­czy, jeden z pię­ciu prze­zna­czo­nych dla naj­wyż­szych ofi­ce­rów Rady Hie­rar­chii Obron­nej i zawsze goto­wych do startu w ciągu kwa­dransa. Dwa­dzie­ścia minut póź­niej Ba’kif znaj­do­wał się już poza stud­nią gra­wi­ta­cyjną Csilli, wśród hip­no­ty­zu­ją­cych wirów nad­prze­strzeni.

Nie lubił zała­twiać spraw w ten spo­sób. Wielu z jego kole­gów ni­gdy by się też tak nie śpie­szyło – chyba że cho­dzi­łoby o praw­dziwą wojnę.

Wezwa­nie przy­szło jed­nak pro­sto z biura Sty­bla’mi’ovodo, Patriar­chy Sty­blów, który powie­dział, że doty­czy to star­szego kapi­tana Thrawna, i ta infor­ma­cja Ba’kifowi w zupeł­no­ści wystar­czyła.

Kiedy Ba’kif wresz­cie prze­szedł rygo­ry­styczne pro­ce­dury bez­pie­czeń­stwa Grupy Uni­wer­sal­nych Ana­liz, Lamiov cze­kał pod masyw­nymi wro­tami Maga­zynu Czwar­tego.

– Witam, panie gene­rale – ode­zwał się Patriar­cha, kiedy Ba’kif szedł do niego przez hol, sta­ra­jąc się nie zauwa­żać mil­czą­cych straż­ni­ków pil­nu­ją­cych bez­na­mięt­nie naj­taj­niej­szej bazy w Dyna­stii. – Dzię­kuję za przy­by­cie.

– Wizyta w GUA to zawsze przy­jem­ność, wasza czci­god­ność – rzekł Ba’kif, sta­jąc przed Patriar­chą. – Choć byłoby miło, gdyby mnie o tym uprze­dzono wcze­śniej.

– Pro­szę mi wie­rzyć, dowie­dział się pan o tym tylko dzie­sięć minut po mnie – odparł Lamiov. – Star­szy kapi­tan Thrawn trzyma tę sprawę jesz­cze w więk­szej tajem­nicy niż zwy­kle.

– Czy ma to jakiś zwią­zek z tym, dla­czego się spóź­nia z powro­tem po tej całej histo­rii, w któ­rej brali też udział Xodla­ko­wie, Eri­gha­lo­wie i Pom­m­rio?

– Aż tak się spóź­nia? – Lamiov zmarsz­czył brwi. – Mia­łem wra­że­nie, że ich okręty przy­były dopiero wczo­raj.

– To prawda. Ale „Sprin­ghawk”, w odróż­nie­niu od okrę­tów tych rodzin, ma gwiaz­do­ga­torkę. Thrawn powi­nien wró­cić co naj­mniej kilka dni przed nimi.

– Cie­kawe – mruk­nął Lamiov. – Może został nad Hoxi­mem, żeby się lepiej przyj­rzeć miej­scu, w któ­rym roz­bił się frach­to­wiec.

Ba’kif prych­nął cicho.

– Zdaje sobie pan sprawę, że mówi o szcze­gó­łach, które powinna znać tylko Rada, prawda?

– Doprawdy, panie gene­rale… – powie­dział cierpko Lamiov. – Jeśli do tej pory nie odkrył pan, że Sty­blo­wie mają wła­sne, spe­cjalne źró­dła infor­ma­cji, to nie powi­nien pan zaj­mo­wać tego sta­no­wi­ska. Ale naprawdę, tą sprawą będzie pan zachwy­cony. To co, idziemy?

– Oczy­wi­ście – rzekł Ba’kif i ruszył za Lamio­vem, zauwa­ża­jąc kątem oka, że naj­bliżsi straż­nicy lekko się oży­wili, kiedy pode­szli do wrót maga­zynu. Jak mówiono Ba’kifowi, na początku ist­nie­nia GUA Syn­dy­kura zasta­na­wiała się nad likwi­da­cją wszel­kich rodzin­nych wię­zów per­so­nelu, iden­tycz­nie jak czy­niono to ze wyż­szymi ofi­ce­rami – i z podob­nych przy­czyn – by usu­nąć wszel­kie wpływy poli­tyki rodzin­nej.

Osta­tecz­nie posta­no­wiono, że takie posu­nię­cie przy­cią­gnę­łoby zbyt wiele nie­po­żą­da­nej uwagi do insty­tu­cji, więc porzu­cono ten pomysł. W ramach kom­pro­misu służ­bowe uni­formy GUA nie zawie­rały żad­nych ozna­czeń rodzin­nych: ani her­bów Dzie­wię­ciu Rodzin, ani Czter­dzie­stu Domów, ani sty­li­zo­wa­nych nazw sto­so­wa­nych przez mniej ważne rody w Dyna­stii. W GUA – w teo­rii – wszy­scy byli równi.

Ba’kif podej­rze­wał jed­nak, że więk­szość straż­ni­ków Maga­zynu Czwar­tego – jeśli nie wszy­scy – nale­żała do rodziny Sty­blów. Lamiov z pew­no­ścią o to zadbał.

Nowy arte­fakt obcych dopiero co przy­wie­ziono i Ba’kif spo­dzie­wał się, że w stre­fie dla gości w przed­niej czę­ści maga­zynu będzie tłoczno. Nie spo­dzie­wał się jed­nak, że aż tak.

Stało się tak czę­ściowo ze względu na roz­miary arte­faktu – czte­ro­me­tro­wej kon­struk­cji z bia­łych meta­lo­wych żeber, wyglą­da­ją­cej jak frag­ment klatki pier­sio­wej gigan­tycz­nego stwora mor­skiego. Wokół niego krzą­tało się kil­ku­na­stu inży­nie­rów, pobie­ra­jąc dane, doko­nu­jąc pomia­rów i pod­łą­cza­jąc urzą­dze­nia ana­li­tyczne. Towa­rzy­szyło im dwoje wyż­szych stop­niem pra­cow­ni­ków GUA – jedno nad­zo­ro­wało ich pracę, dru­gie stu­kało szybko w questis.

Z boku, obser­wu­jąc w mil­cze­niu tę krzą­ta­ninę, stali star­szy kapi­tan Thrawn i kapi­tan Sama­kro.

Obaj męż­czyźni spoj­rzeli w stronę Ba’kifa i Lamiova.

– Patriar­cho, panie gene­rale – przy­wi­tał ich Thrawn. – To dla mnie zaszczyt.

– To pan nas zaszczyca kolejną intry­gu­jącą zabawką do naszej kolek­cji – odparł Lamiov. – Pro­szę, niech pan powie naczel­nemu gene­ra­łowi, co pan nam przy­wiózł.

– Tak jest. – Thrawn spoj­rzał na Ba’kifa. – Pod­czas poszu­ki­wań reszty pira­tów Vaga­ari natknę­li­śmy się na obcy frach­to­wiec, ata­ko­wany przez trzy kano­nierki. Usta­li­li­śmy póź­niej, że star­cie zaaran­żo­wano spe­cjal­nie dla nas i że był to pierw­szy krok mający zapro­wa­dzić nas w pułapkę.

– Naj­wy­raź­niej obcy nie­wiele o tobie wie­dzieli – zauwa­żył Ba’kif.

– Nie, mieli dość ogra­ni­czoną wie­dzę o Chis­sach. – Thrawn ewi­dent­nie nie dostrzegł sub­tel­nego kom­ple­mentu. – Zain­try­go­wało mnie to, że ten pozorny atak już trwał, kiedy wyszli­śmy z nad­prze­strzeni. Mógł to być znak, że obcy potra­fią w jakiś spo­sób prze­wi­dzieć, kiedy i gdzie pojawi się dana jed­nostka.

Ba’kif spoj­rzał na szkie­let arte­faktu. Nagle poczuł się nie­swojo.

– I robili to wła­śnie za pomocą tego cze­goś?

– Tak uwa­żamy – przy­tak­nął Thrawn. – Ta kon­struk­cja była wbu­do­wana w prze­strzeń mię­dzy wewnętrzną i zewnętrzną czę­ścią kadłuba frach­towca, łączyła się ze skrzyn­kami za pomocą tych kabli.

Ba’kif ski­nął głową – dopiero teraz zauwa­żył stoły na kół­kach po jed­nej stro­nie pomiesz­cze­nia, na któ­rych leżały skrzynki o dziw­nym kształ­cie i równe zwoje prze­wo­dów.

– Cała kon­struk­cja tak wyglą­dała? – zapy­tał.

– Czę­ści, które zdo­ła­li­śmy zba­dać, ow­szem – powie­dział Thrawn. – Nie­stety, mogli­śmy poświę­cić ana­li­zom bar­dzo nie­wiele czasu.

– Wia­domo, jak wcze­śnie urzą­dze­nie ostrzega o przy­by­ciu jakie­goś statku? – zapy­tał Ba’kif.

– Uwzględ­nia­jąc sto­pień zaawan­so­wa­nia pozo­ro­wa­nego ataku, który ujrze­li­śmy, sza­cuję, że mieli co naj­mniej dzie­więć­dzie­siąt sekund na przy­go­to­wa­nia – odparł Thrawn. – Może wię­cej.

– Dzie­więć­dzie­siąt sekund… – mruk­nął Ba’kif.

W gło­wie zawi­ro­wało mu od moż­li­wo­ści. Gdyby umie­ścić kilka kor­wet zwia­dow­czych z takimi urzą­dze­niami wcze­snego ostrze­ga­nia na skraju obszaru defen­syw­nego każ­dej pla­nety chis­sań­skiej, ataki z zasko­cze­nia sta­łyby się prak­tycz­nie nie­moż­liwe.

Co wię­cej, gdyby ta insta­la­cja wykry­wała wszyst­kie jed­nostki podró­żu­jące w nad­prze­strzeni, nawet te, które nie szy­ko­wały się do powrotu do prze­strzeni nor­mal­nej, Siły Obronne mogłyby obser­wo­wać naj­po­pu­lar­niej­sze trasy prze­ci­na­jące Dyna­stię. A jeśli to urzą­dze­nie mogło nie tylko wykry­wać prze­mie­rza­jące nad­prze­strzeń jed­nostki, ale też poda­wać przy­bli­żoną ich liczbę…

– Pro­szę się nie roz­pę­dzać, gene­rale – powie­dział Lamiov.

Ba’kif zamru­gał, otrzą­sa­jąc się z zamy­śle­nia.

– Co?

– Znam to spoj­rze­nie. – Lamiov skrzy­wił usta w lek­kim uśmie­chu. – Muszę pana ostrzec: choć mamy jedno z tych urzą­dzeń, nie ozna­cza to, że zdo­łamy odgad­nąć sekret jego dzia­ła­nia.

– Wiem. – Pod­nie­ce­nie Ba’kifa nieco opa­dło. Do tej pory oba naj­waż­niej­sze dary Thrawna, prze­cho­wy­wane w Maga­zy­nie Czwar­tym, czyli gene­ra­tor studni gra­wi­ta­cyj­nej Vaga­arich i zaawan­so­wany gene­ra­tor tarcz Repu­bliki – nie ujaw­niły swo­ich sekre­tów, pomimo upo­rczy­wych sta­rań GUA. Ba’kif nie miał wąt­pli­wo­ści, że prę­dzej czy póź­niej inży­nie­ro­wie Dyna­stii odniosą suk­ces, ale, jak widać, miała to być długa, trudna droga.

Nie­stety, nie mieli też powo­dów, by sądzić, że sprawy będą się miały ina­czej z tym detek­to­rem wcze­snego ostrze­ga­nia.

– Po pro­stu chciał­bym się dowie­dzieć, dla­czego roz­gry­zie­nie wszyst­kich tech­no­lo­gii, dla któ­rych Siły Obronne zna­la­złyby natych­miast zasto­so­wa­nie, zaj­muje tak mnó­stwo czasu – wes­tchnął Ba’kif.

– Taki jest już wszech­świat, czyż nie? – odparł Lamiov. – Pamięć elek­tro­niczna o wyso­kiej gęsto­ści zapisu, którą przy­wie­ziono sto lat temu, już po dwu­na­stu mie­sią­cach zna­la­zła zasto­so­wa­nie do pro­duk­cji questi­sów. A spe­cja­li­styczny sprzęt do goto­wa­nia, na który ktoś natra­fił trzy­dzie­ści lat temu, zna­lazł się na rynku po pię­ciu mie­sią­cach.

– Ale coś, co mogłoby ulep­szyć elek­tro­sta­tyczne osłony obronne okrętu o tysiąc pro­cent lub wię­cej… – Ba’kif pokrę­cił głową.

– Może będziemy mieli wię­cej szczę­ścia z tym – rzekł Lamiov, wska­zu­jąc głową na białą kon­struk­cję. – Szkoda, że nie mogli­ście przy­ho­lo­wać całego frach­towca. – Uniósł lekko brwi w nie­mym pyta­niu.

– Tak – odparł tylko Thrawn. Albo nie zro­zu­miał zachęty w tonie i wyra­zie twa­rzy Patriar­chy, albo już wcze­śniej posta­no­wił, że nie będzie wię­cej mówił o tym, co się stało z frach­tow­cem.

– Zabra­li­śmy chyba całe wypo­sa­że­nie i taką część kon­struk­cji, jaką tylko mogli­śmy – wyja­śnił Sama­kro, rów­nież nie reagu­jąc na nie­za­dane wprost pyta­nie. – Mamy nadzieję, że to wam i tak pomoże.

– Zro­bimy, co się da – zapew­nił Lamiov. – Czy inży­nie­ro­wie powinni wie­dzieć coś jesz­cze?

– Raczej nie – stwier­dził Thrawn. – Kapi­ta­nie?

– Nic istot­nego nie przy­cho­dzi mi do głowy – rzekł Sama­kro. – Nad­mie­nię jed­nak, że choć frach­to­wiec sta­no­wił część tej pułapki i w związku z tym można by go uznać za jed­nostkę woj­skową, jego kadłub ma zwy­kłą cywilną kon­struk­cję. Żad­nego nyixu, nie miał nawet wewnętrz­nej sko­rupy ze stopu nyixu.

– To może być ważne – stwier­dził Lamiov.

– Ow­szem – przy­tak­nął Sama­kro. – Sądzę, że pro­jek­tanci chcieli w ten spo­sób zadbać o to, by jed­nostka naprawdę wyglą­dała jak frach­to­wiec, i że nie ma to nic wspól­nego z samym detek­to­rem.

– Zapewne nie – zgo­dził się Ba’kif. Jego umysł już podą­żał w nowym kie­runku. Nyix miał pewne wyjąt­kowe cechy, dzięki któ­rym tak dobrze nada­wał się do sto­so­wa­nia w kadłu­bach okrę­tów. Jeśli jedna lub kilka tych cech wpły­wało na dzia­ła­nie detek­tora wcze­snego ostrze­ga­nia, mogło to dać im pewne wska­zówki co do dzia­ła­nia tego urzą­dze­nia.

– W każ­dym razie poin­for­muję o tym zespół inży­nier­ski – rzekł Lamiov. – A teraz, jak sądzę, na Csilli już czeka na was Rada.

– Tak – powie­dział Thrawn. – Zanim jed­nak odle­cimy, panie gene­rale, chciał­bym, aby zaj­rzał pan na „Sprin­ghawka”. Musimy omó­wić inną sprawę.

– To nie może pocze­kać? – zapy­tał Ba’kif.

Thrawn i Sama­kro wymie­nili spoj­rze­nia.

– Chyba może – stwier­dził nie­chęt­nie Thrawn. – Przez pewien czas…

– No to niech poczeka – rzekł sta­now­czo Ba’kif. – Mam tylko parę godzin na poroz­ma­wia­nie z Patriar­chą Lamio­vem o pew­nych waż­nych spra­wach, a potem sam muszę wra­cać. I jak wspo­mniał Patriar­cha, „Sprin­ghawk” już dawno powi­nien być na Csilli, by można było doko­nać prze­glądu oraz napraw i uzu­peł­nić uzbro­je­nie. – Spoj­rzał na Sama­kro. – A pan, kapi­ta­nie, jest na mojej liście ofi­ce­rów, z któ­rymi muszę poroz­ma­wiać o incy­den­cie nad Hoxi­mem. Do tego czasu musi pan przy­go­to­wać oświad­cze­nie i doku­menty, które chce pan w związku z tym wpro­wa­dzić do reje­strów.

– Rozu­miem, panie gene­rale – odparł Sama­kro. – Choć jeśli mógł­bym coś powie­dzieć… – Zer­k­nął na Thrawna. – Pro­sił­bym pana, żeby nie odkła­dał pan zbyt­nio odwie­dzin na „Sprin­ghawku”.

– Wezmę tę suge­stię pod roz­wagę. – Ba’kif zmarsz­czył brwi. Sama­kro miał zwy­kły, neu­tralny wyraz twa­rzy – taki, jaki powi­nien mieć ofi­cer zwra­ca­jący się do zwierzch­nika.

Ale kryło się pod tym nie­ty­powe, duże napię­cie. Sama­kro nie cze­kał z rado­ścią na roz­mowę Thrawna z Ba’kifem.

Pomimo zagad­ko­wo­ści tej sprawy, roz­mowa z nimi musiała odbyć się póź­niej, bo na razie prio­ry­te­tem Ba’kifa była dziwna afera w ukła­dzie Hoxim i jej kon­se­kwen­cje.

– W takim razie do zoba­cze­nia na Csilli – rzekł i wska­zał im wyj­ście. – Zabierz­cie się za naprawy, a ja skon­tak­tuję się, kiedy będę mógł z wami poroz­ma­wiać.

Rozdział 1

Od celu „Czuj­nego” dzie­liły trzy minuty i admi­rał Ar’alani zaczy­nała się już zasta­na­wiać, czy okręt na pewno będzie gotowy w momen­cie przy­by­cia na miej­sce, kiedy star­sza kapi­tan Kiwu’tro’owmis wresz­cie powró­ciła na mostek.

– Prze­pra­szam za zwłokę, pani admi­rał – rze­kła Wutroow, pod­cho­dząc do fotela Ar’alani. – Wyrzut­nia Jeden naprawdę nie chciała dać się napra­wić. Ale prze­ko­na­li­śmy ją.

Ar’alani spoj­rzała na ekran wyświe­tla­jący stan uzbro­je­nia. Wyrzut­nia kwa­so­wych poci­sków prze­ciw­pan­cer­nych numer jeden na­dal świe­ciła na czer­wono… Ale kolor zaraz zmie­nił się na zie­lony.

– Świet­nie – powie­działa do Wutroow. – Koniecz­nie zare­je­struj w dzien­niku pochwałę dla zespołu, który doko­nał naprawy. Ni­gdy nie powinno się sta­wiać czoła pro­ble­mowi bez wszyst­kich atu­tów w ręka­wie.

– Tak jest – odparła Wutroow. – Choć pozwolę sobie zauwa­żyć, że na­dal nie do końca mam pew­ność, jakich pro­ble­mów się pani spo­dziewa.

– Bo sama nie jestem do końca pewna – wyja­śniła Ar’alani. – Po pro­stu coś mi nie daje spo­koju w spra­wie tej ostat­niej nikar­duń­skiej bazy.

– Co takiego? – Wutroow uśmiech­nęła się krzywo. – Czas, któ­rego agre­so­rzy potrze­bo­wali, żeby przy­go­to­wać ten powolny atak za pomocą aste­ro­idy? Czy to, że baza była zbyt duża na sta­cję nasłu­chową lub inną pla­cówkę z listy Yiva?

– Jedno i dru­gie, i jesz­cze coś, ale nie wiem dokład­nie co – wes­tchnęła Ar’alani. – Mam nadzieję, że kiedy na to tra­fię, będę wie­działa, że to wresz­cie to.

– Miejmy też nadzieję, że Rada nie będzie się na nas wście­kać za tę małą wycieczkę – rze­kła ponuro Wutroow. – Znacz­nie prze­kro­czy­li­śmy ter­min, który Ba’kif dał nam na spraw­dze­nie Jutrzenki. Nawet Thrawn już wró­cił ze swo­jego polo­wa­nia na pira­tów, a wie pani, ile jemu scho­dzi na takich wypra­wach… I na­dal nie wiemy, czemu nasi zna­jomi z pan­cer­nika tak się tym miej­scem inte­re­so­wali.

– Musiało to mieć coś wspól­nego z kopal­nią, którą zauwa­żył star­szy wojow­nik Yopring – rze­kła Ar’alani. – Zakres dzia­łal­no­ści na pla­ne­cie świad­czy o tym, że to ważne przed­się­wzię­cie. A dodajmy do tego te myśliwce, które go odgo­niły, i powie­dzia­ła­bym, że mamy wyraźny trop.

– Chyba że cho­dzi o dwóch róż­nych gra­czy – zauwa­żyła Wutroow. – Gór­nicy i pan­cer­nik mogą być prze­ciw­nymi stro­nami kon­fliktu. Choć wydaje mi się, że to mało praw­do­po­dobne. Nie­po­koi mnie głów­nie jedno: nawet jeśli uznamy, że kopal­nia sta­nowi główny ele­ment ukła­danki, na­dal nie wiemy, co tam jest.

– Kopal­nia to zwy­kle złoża jakichś rud.

– Ow­szem, ale kopa­nie w ziemi to nie zawsze wydo­by­wa­nie złóż – odparła Wutroow. – Może to być coś, co miesz­kańcy tam roz­myśl­nie zako­pali, a ktoś inny chce poło­żyć na tym łapy.

Ar’alani zmarsz­czyła brwi. Rze­czy­wi­ście nie przy­szło jej to do głowy.

– Myślisz o broni lub jakimś arte­fak­cie?

– Nad tym się wła­śnie zasta­na­wia­łam – przy­znała Wutroow. – Bo prze­cież już mie­li­śmy z czymś takim do czy­nie­nia. A star­szy kapi­tan Thrawn nie­mal dora­bia sobie po godzi­nach, wyko­pu­jąc zna­le­zi­ska spod ziemi.

– Choć nie­do­słow­nie spod ziemi! – prych­nęła Ar’alani. – Zwy­kle znaj­dują się na widoku i tylko cze­kają, żeby ktoś je sobie wziął.

– Może tym razem to my będziemy mogli zdo­być coś takiego – rze­kła Wutroow z cierp­kim uśmie­chem. – Może wypra­cuje pani kom­pro­mis z Thraw­nem – on będzie brał wszystko, co się znaj­duje powy­żej gruntu, a pani rze­czy, do któ­rych trzeba się doko­pać.

– Z pew­no­ścią poru­szę ten temat, kiedy znów się z nim zoba­czę – obie­cała Ar’alani, spo­glą­da­jąc na zegar. Już pra­wie… – Przy­go­to­wać się do wyj­ścia! – Pod­nio­sła głos, tak by sły­szeli ją wszy­scy na mostku. – I bądź­cie w goto­wo­ści. – Ski­nęła na Wutroow. – Pani kapi­tan?

– Tak jest. – Wutroow spoj­rzała na zegar. – Wycho­dzimy – oznaj­miła gło­śno. – Trzy, dwa, jeden.

Świe­tli­ste smugi skur­czyły się nagle i ufor­mo­wały w gwiazdy. „Czujny” – zupeł­nie tak samo, jak jesz­cze nie­dawno temu – uno­sił się wśród roz­pro­szo­nych szcząt­ków bazy Nikar­du­nów.

– Bic­lian – powie­działa Wutroow.

– Tak jest, pani kapi­tan – odpo­wie­dział star­szy koman­dor Obbic’lia’nuf ze sta­no­wi­ska czuj­ni­ków. – Dystans bojowy – pusto. Średni dystans – rów­nież pusto. Daleki dystans… Pani admi­rał, reje­stru­jemy ruch: trzy okręty przy cen­tral­nej czę­ści bazy.

– Jakieś ozna­cze­nia? – zapy­tała Ar’alani, przy­glą­da­jąc się ekra­nowi tak­tycz­nemu ze zmarsz­czo­nymi brwiami. Dwa okręty miały raczej nie­duże roz­miary, zaś trzeci, znacz­nie więk­szy, wyglą­dał zde­cy­do­wa­nie na frach­to­wiec.

– Żad­nych trans­pon­de­rów – zamel­do­wał młod­szy kapi­tan Evroes’ky’mormi, sie­dzący przy sta­no­wi­sku uzbro­je­nia. – Duża jed­nostka nie ma widocz­nego uzbro­je­nia. Zapewne frach­to­wiec, moż­liwe też, że to mobilny dok ser­wi­sowy.

– Sta­wiam na to dru­gie, pani admi­rał – dodał Bic­lian. – Na dol­nej powierzchni kadłuba są wypu­kło­ści wyglą­da­jące jak blo­kady mocu­jące. A dwie mniej­sze jed­nostki… zde­cy­do­wa­nie woj­skowe. Co naj­mniej patro­lowce, a może nisz­czy­ciele.

Ar’alani się skrzy­wiła. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach okręt typu Night­dra­gon, taki jak „Czujny”, mógłby poko­nać dwa patro­lowce, w ogóle się nie wysi­la­jąc.

Nie­stety, sytu­acja nor­malna nie była. „Czujny” i „Gray­sh­rike” pod dowódz­twem star­szej kapi­tan Lakindy sto­czyły nad Jutrzenką bitwę z nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nym pan­cer­ni­kiem i cho­ciaż Lakinda przed powro­tem do Dyna­stii prze­ka­zała im cały zapas poci­sków kwa­so­wych i płyn do sfer pla­zmo­wych, Ar’alani dys­po­no­wała bar­dzo ubo­gim arse­na­łem.

Do tej pory „Czujny” miał szczę­ście. Bada­nie znisz­czo­nej pla­nety udało się prze­pro­wa­dzić bez przy­cią­ga­nia uwagi wroga i podej­mo­wa­nia aktyw­nej inter­wen­cji. Ale ich szczę­ście mogło się zaraz skoń­czyć.

– Wiemy, czy nas zauwa­żono? – zapy­tała.

– Nic na to nie wska­zuje – odparł Bic­lian. – Kon­cen­trują się raczej na tym, co robią w bazie.

– Pani admi­rał, wykry­wamy aktyw­ność – ode­zwał się gło­śno młod­szy koman­dor Sty­bla’rsi’omli ze sta­no­wi­ska łącz­no­ści. – Wąsko­pa­smowa trans­mi­sja lase­rowa; ledwo ledwo ją łapiemy.

– Oho – mruk­nęła Wutroow.

Ar’alani ski­nęła głową, krzy­wiąc się. Żeby Lar­siom odbie­rał trans­mi­sję w takim zakre­sie, odbiorca musiał się znaj­do­wać nie­mal bez­po­śred­nio za nimi.

– Pełne osłony! – roz­ka­zała. – Octrimo, dzie­więć­dzie­siąt stopni na ster­burtę.

– Tak jest, pani admi­rał – ode­zwał się zza ste­rów koman­dor Droc’tri’morhs. Okręt oto­czyły osłony elek­tro­sta­tyczne, a chaos szcząt­ków za ilu­mi­na­to­rem prze­su­nął się w bok, gdy „Czujny” obró­cił się w prawo…

– Kon­takt! – wark­nął Oeskym. Jego ostrze­że­nie pod­kre­ślił roz­błysk świa­tła – z lase­rów spek­tral­nych „Czuj­nego” wystrze­lono do dwóch pędzą­cych ku nim rakiet. – Krą­żow­nik patro­lowy, nazwijmy go Ban­dytą Jeden, zbliża się do nas od tyłu, szybko.

– Ogień obronny, tylko lasery – roz­ka­zała Ar’alani, spo­glą­da­jąc na ekran tak­tyczny. „Czujny” mógł strze­lać z lase­rów bez końca, ale miał tylko sześć poci­sków kwa­so­wych, a płynu star­czy­łoby mu jedy­nie na dwa­dzie­ścia sfer pla­zmo­wych. Nie było szans, żeby pora­dzili sobie w walce z krą­żow­ni­kiem patro­lo­wym i dwoma mniej­szymi patro­low­cami.

Czyli będzie musiała myśleć kre­atyw­nie.

– Oeskym, wyłą­czyć napęd w poci­skach kwa­so­wych jeden i dwa – pole­ciła ofi­ce­rowi uzbro­je­nia. – Tak szybko, jak to moż­liwe. Poin­for­muj mnie, kiedy to zro­bi­cie.

– Tak jest. – Oeskym sku­pił się na swo­jej kon­so­le­cie. Marsz­czył brwi, ale nie ośmie­liłby się pod­wa­żać roz­ka­zów dowódcy w sytu­acji bojo­wej. – Tech­nicy już się tym zajęli.

– Przy­po­mnij im, że nie cho­dzi teraz o pre­cy­zję – rze­kła Ar’alani. – Octrimo, spo­kojne manewry uni­kowe. Trzy­maj nas w odle­gło­ści od ich poci­sków, ale nie zabie­raj daleko od tego miej­sca. Bic­lian?

– Okręty patro­lowe dostały już wia­do­mość, pani admi­rał – zgło­sił ofi­cer czuj­ni­kowy. – Ozna­czam je jako Ban­dyta Dwa i Ban­dyta Trzy. Na­dal są przy bazie, ale obra­cają broń w naszym kie­runku.

– Powia­dom mnie, jeśli ruszą się z miej­sca. – Na ekra­nie tak­tycz­nym Ban­dyta Jeden przy­śpie­szał w ich stronę i wystrze­lił wła­śnie kolejną parę rakiet. Z tej odle­gło­ści lasery „Czuj­nego” miały wystar­cza­jąco dużo czasu, żeby je zdjąć, ale jeśli prze­ciw­nik podej­dzie bli­żej, sta­nie się to nie­moż­liwe i Ar’alani będzie zmu­szona użyć do ochrony okrętu swo­jego ogra­ni­czo­nego arse­nału poci­sków kwa­so­wych lub sfer pla­zmo­wych. – Oeskym?

– Już pra­wie – rzekł Oeskym. – Tech­nicy mel­dują… Tak. Sil­niki wyłą­czone, pani admi­rał.

Wresz­cie.

– Wystrze­lić je! – roz­ka­zała i znów spoj­rzała na ekran tak­tyczny. – Octrimo, kiedy tylko oddalą się od kadłuba, ruszamy w kie­runku bazy oraz Ban­dy­tów Dwa i Trzy. Sto­suj sub­telne manewry uni­kowe, ale nie odda­laj się bar­dzo od bez­po­śred­niego wek­tora.

– Lasery rufowe mają być w goto­wo­ści – dodała Wutroow, kiedy „Czujny” odwró­cił się od zbli­ża­ją­cego się krą­żow­nika patro­lo­wego i zaczął coraz szyb­ciej sunąć w kie­runku znisz­czo­nej bazy.

– Zro­zu­mia­łem – odparł Oeskym. – Kiedy, pani admi­rał?

– Wedle uzna­nia – powie­działa Ar’alani. – Octrimo, nie spusz­czaj z oczu Ban­dyty Jeden. Zadbaj o to, żeby­śmy go popro­wa­dzili w odpo­wied­nim kie­runku.

– Tak jest.

– Ban­dyci Dwa i Trzy ruszyli z miej­sca – ode­zwał się Bic­lian. – Zosta­wili dok napraw­czy i kie­rują się na nas.

– Zapewne pró­bują nas wziąć w dwa ognie – stwier­dziła Wutroow.

– Zapewne – przy­tak­nęła Ar’alani. – Oeskym?

– Trzy­dzie­ści sekund do opty­mal­nego poło­że­nia – zamel­do­wał ofi­cer uzbro­je­nia. – Octrimo, pięć stopni na ster­burtę.

– Pięć stopni na ster­burtę, tak jest – potwier­dził Octrimo i widok za ilu­mi­na­to­rem znów uległ zmia­nie.

– Ban­dyta Dwa i Ban­dyta Trzy otwo­rzyły ogień – zgło­sił Bic­lian. – Nie wiem dla­czego… Są zde­cy­do­wa­nie poza zasię­giem.

– Pew­nie pró­bują roz­pro­szyć naszą uwagę lub nas spo­wol­nić – rzekł Octrimo. – Zaczy­namy coraz bar­dziej się odda­lać od Ban­dyty Jeden.

– Zwol­nić! – roz­ka­zała Ar’alani. – Nie chcemy go zgu­bić…

– Ban­dyta Jeden pochyla dziób – prze­rwał ostro Oeskym. – Scho­dzi z drogi poci­skom kwa­so­wym.

– Musieli je zauwa­żyć – zgrzyt­nęła zębami Wutroow. – Użyć pro­mie­nia ścią­ga­ją­cego! Prze­cią­gnąć go z powro­tem na ten wek­tor.

– Odwo­łuję ten roz­kaz – rze­kła Ar’alani, pod­łą­cza­jąc ekran tak­tyczny do wyświe­tla­cza przy swoim fotelu. Oeskym i Wutroow zajmą się obli­cze­niami, ale sama już widziała, że przy obec­nej odle­gło­ści dzie­lą­cej ich od krą­żow­nika, prze­ciw­nik był zbyt potężny, żeby pro­mie­nie ścią­ga­jące „Czuj­nego” mogły mu coś zro­bić.

Ale nieco dalej, w pobliżu krą­żow­nika, uno­sił się nie­wielki mete­oroid…

– Skie­ro­wać pro­mień ścią­ga­jący na ten okruch – rze­kła, wska­zu­jąc skałę i prze­sy­ła­jąc dane do sta­no­wi­ska uzbro­je­nia. – Pełna moc. Spró­buj­cie go przy­cią­gnąć pod dzio­bową dolną część krą­żow­nika.

– Zro­zu­mia­łem. – Oeskym pochy­lił się nad kon­so­letą.

Ar’alani spoj­rzała na ekran tak­tyczny. Pro­mień ścią­ga­jący tra­fił w mete­oroid, wyrwał go z powol­nego ruchu obro­to­wego i posłał w kie­runku krą­żow­nika. Jeśli załoga dostrzeże to nowe zagro­że­nie i jeśli zare­aguje tak auto­ma­tycz­nie, jak miała nadzieję Ar’alani…

– Ban­dyta Jeden odchyla z powro­tem dziób – zamel­do­wał Bic­lian. – Robi unik i znów kie­ruje się na wek­tor naszych poci­sków.

Nie do końca na ten sam wek­tor, jak dostrze­gła Ar’alani – ale wystar­cza­jąco bli­sko.

– Wystrze­lić do poci­sków kwa­so­wych – roz­ka­zała.

Roz­bły­sło świa­tło – rufowe lasery wystrze­liły znowu, tym razem nie w kie­runku prze­ciw­nika, ale do poci­sków kwa­so­wych. Te roz­pa­dły się na czę­ści i ich zawar­tość zmie­niła się w roz­prze­strze­nia­jący się obłok kwasu.

Załoga krą­żow­nika patro­lo­wego nie­mal natych­miast zorien­to­wała się, że popeł­niła błąd, i pod­nio­sła dziób, aby unik­nąć kon­taktu z kwa­sem. Pęd okrętu dzia­łał jed­nak prze­ciwko niemu, a żrąca sub­stan­cja sunęła naprzód zbyt szybko i zanim jed­nostka zdą­żyła się odsu­nąć, chmura kwasu prze­su­nęła się bokiem po lewej bur­cie krą­żow­nika.

A kiedy kwas zaczął prze­że­rać kadłub, nisz­cząc zespoły czuj­ni­ków i sys­temy namie­rza­nia oraz ryjąc poczer­niałe dziury w metalu, lasery „Czuj­nego” znów wystrze­liły, wdzie­ra­jąc się jesz­cze głę­biej w naru­szoną już powierzch­nię kadłuba.

Po pięt­na­stu sekun­dach ostrzału lasery „Czuj­nego” wypa­liły już tyle kadłuba, by dotrzeć do reszty rakiet krą­żow­nika. Nastą­piła gwał­towna eks­plo­zja i okręt roz­padł się na kawałki.

– Pełne przy­śpie­sze­nie – pole­ciła Ar’alani. – I cały czas ska­no­wać. Jeśli jest tu jesz­cze ktoś, chcę o tym wie­dzieć, zanim zacznie do nas strze­lać.

Wutroow przy­su­nęła się do fotela dowódcy. „Czujny” popę­dził naprzód, ku znisz­czo­nej bazie i pozo­sta­łym trzem jed­nost­kom.

– Dobra robota, pani admi­rał – rze­kła cicho. – Pozwolę sobie tylko zwró­cić uwagę na jedno: gry­zi­piórki na Csilli praw­do­po­dob­nie powie­dzą, że mogli­śmy uciec i zaosz­czę­dzić Dyna­stii paru poci­sków kwa­so­wych.

– Co, uciec przed krą­żow­ni­kiem patro­lo­wym i paroma zwy­kłymi patro­low­cami? – Ar’alani prych­nęła. – Wyma­wia­liby nam to do końca świata i jesz­cze dłu­żej.

Wutroow wzru­szyła ramio­nami.

– Ano tak – przy­znała.

– Co wię­cej, stra­ci­li­by­śmy oka­zję, żeby się dowie­dzieć, co oni tam robią – cią­gnęła Ar’alani, wska­zu­jąc ruchem głowy odle­głą bazę.

– Chyba że… Nie… – myślała na głos Wutroow. – Przy­szedł mi do głowy skok wewnątrz­u­kła­dowy, ale przy tych wszyst­kich śmie­ciach, które się tu uno­szą, to nie­bez­pieczne… No więc co oni tam robią?

– Wła­śnie tego chcę się dowie­dzieć – rze­kła Ar’alani, wpa­tru­jąc się w ekran tak­tyczny. Ban­dyci Dwa i Trzy na­dal lecieli w kie­runku „Czuj­nego”, strze­la­jąc bez sensu z dział lase­ro­wych. Poru­szali się jed­nak powoli, nie­mal non­sza­lancko, jakby nie chcieli przed­wcze­snej kon­fron­ta­cji… A tym­cza­sem dok napraw­czy na­dal uno­sił się przy zruj­no­wa­nej sta­cji.

Ewa­ku­owali swo­ich? A może…

Nagle Ar’alani wszystko zro­zu­miała.

Nikogo ani niczego nie ewa­ku­owali – po pro­stu coś wła­śnie w bazie umiesz­czali.

– Sfery: celo­wać w sta­cję! – wark­nęła. – Pełna salwa, a potem kon­ty­nu­ować, aż wyczer­pią się zapasy.

– Tak jest! – oznaj­mił Oeskym.

– Pani admi­rał? – zapy­tała cicho Wutroow, kiedy z wyrzutni zaczęto posy­łać ku dale­kiej bazie sfery pla­zmowe. – W sta­cję, nie w patro­lowce?

– Tak – odparła Ar’alani. – Ten ich ostrzał z lase­rów ma odwró­cić naszą uwagę od tego, co załoga doku napraw­czego robi na sta­cji.

– To zna­czy?

– Moim zda­niem zamie­rzają ją znisz­czyć – wyja­śniła ponuro Ar’alani. – Nie tylko ją roz­wa­lić, tak jak się stało przy pierw­szym ataku, ale roz­nieść w pył.

– Cie­kawe – mruk­nęła Wutroow. – Musi być tam coś, czego naprawdę nie chcą nam poka­zać. Cho­ciaż przy­się­gła­bym, że poprzed­nim razem naprawdę dokład­nie zba­da­li­śmy to miej­sce.

– Może umiesz­czono tam coś nowego – rze­kła Ar’alani. – Mam nadzieję, że zdo­łamy wykryć i uniesz­ko­dli­wić przed zde­to­no­wa­niem wszyst­kie ładunki samo­znisz­czalne, które tam pod­ło­żyli.

– No, jeśli nie damy rady, to nie dla­tego, że nie pró­bu­jemy – zauwa­żyła Wutroow, wska­zu­jąc stru­mień sfer pla­zmo­wych odda­la­jący się coraz szyb­ciej od „Czuj­nego”. – Na pewno nie chce pani kilku zatrzy­mać, na wypa­dek gdyby jed­nak chcieli sta­nąć do walki?

– Nie będą chcieli. – Ar’alani pokrę­ciła głową. – Kiedy tylko zakoń­czą ten sabo­taż, będą zaraz pró­bo­wali dać dra­paka… I pro­szę! – prze­rwała sama sobie, bo oba patro­lowce wła­śnie ruszyły w prze­ciw­nych kie­run­kach, z dala od „Czuj­nego”. Dok napraw­czy za nimi rów­nież skrę­cił i odda­lał się wła­śnie od bazy.

– Jakie roz­kazy, pani admi­rał? – zapy­tał Oeskym ze sta­no­wi­ska uzbro­je­nia.

Ar’alani spoj­rzała na ekrany. W ciągu ostat­nich paru minut „Czujny” poko­nał dużą część odle­gło­ści dzie­lą­cej ich od sta­cji, ale na­dal znaj­do­wali się zbyt daleko, by mieć pew­ność tra­fie­nia. Nie zawa­dzi jed­nak spró­bo­wać.

– Zobacz­cie, co da się zro­bić z tym dokiem napraw­czym – pole­ciła. – Tylko lasery. Sfery mają być na­dal kie­ro­wane na bazę.

– Tak jest – odparł Oeskym i potrójna salwa skon­cen­tro­wa­nych wią­zek lase­ro­wych dołą­czyła do stru­mie­nia sfer pla­zmo­wych.

Ar’alani uwa­żała Oeskyma za jed­nego z naj­lep­szych ofi­ce­rów uzbro­je­nia w Eks­pan­syj­nej Flo­cie Obron­nej i tym razem rów­nież poka­zał, co potrafi. Choć znaj­do­wali się naprawdę daleko, zdo­łał tra­fić trzy razy w dok napraw­czy, odsu­wa­jący się od sta­cji.

Dystans oka­zał się jed­nak zbyt duży, aby mogli spo­wo­do­wać więk­sze szkody, i minutę póź­niej sta­tek napraw­czy i patro­lowce ucie­kły w nad­prze­strzeń.

– Przy­kro mi, pani admi­rał – prze­pro­sił Oeskym, kiedy zaprze­stano ostrzału lase­ro­wego.

– Nie twoja wina – zapew­niła go Ar’alani, gdy umil­kły rów­nież wyrzut­nie sfer pla­zmo­wych. – Naszym prio­ry­te­tem jest teraz dotar­cie do sta­cji i uniesz­ko­dli­wie­nie lub znisz­cze­nie bomb albo innych ładun­ków, które tam umie­ścili, zanim zostaną akty­wo­wane. Wutroow, przy­go­tuj­cie dwa promy.

– Już się robi, pani admi­rał. – Wutroow prze­słała roz­kazy na questi­sie. – Pro­szę się nie mar­twić, na pewno dotrzemy tam na czas.

Ar’alani spoj­rzała przez ilu­mi­na­tor na bazę. A jeśli im się nie uda, prze­mknęła jej przez głowę chłodna myśl, to cała załoga pro­mów praw­do­po­dob­nie zgi­nie.

Mogła mieć tylko mieć nadzieję, że tajem­nica podziu­ra­wio­nego wraku sta­cji była warta ryzyka.

Ar’alani oba­wiała się, że przed ucieczką ich prze­ciw­nicy akty­wo­wali jakieś ładunki w nikar­duń­skiej bazie. Na szczę­ście patrol zna­lazł tylko jeden, choć bar­dzo duży. W dodatku pozo­sta­wał nie­ak­tywny, wyłą­czony przez nawałę jonową „Czuj­nego”, i chis­sań­scy inży­nie­ro­wie mogli bez­piecz­nie go roz­broić.

Kiedy załogi pro­mów prze­szu­ki­wały sta­cję, Ar’alani wresz­cie zro­zu­miała, co wła­ści­wie nie dawało jej spo­koju.

– Tam – rze­kła, wska­zu­jąc na jeden z obra­zów prze­sła­nych na okręt przez załogi pro­mów. – Ten ślad po tra­fie­niu. Jeden strzał, z bli­ska, tylko tyle, żeby prze­bić kadłub i roz­her­me­ty­zo­wać to pomiesz­cze­nie.

– I uszko­dze­nie nie­zbyt duże, żeby nie było póź­niej więk­szych kło­po­tów z napra­wie­niem kadłuba – rze­kła z namy­słem Wutroow. – Czyli kiedy ich pod­stępna aste­ro­idowa bomba wybu­chła tuż przy wej­ściu do bazy, a parę dodat­ko­wych poci­sków znisz­czyło strefy dowo­dze­nia i kon­troli, zaczęli po pro­stu robić dziury w ścia­nach, aż wszy­scy w środku zgi­nęli.

– A potem kon­ty­nu­owali to samo wewnątrz bazy. – Ar’alani wska­zała na ekran. – Pla­no­wali od początku zabić wszyst­kich Nikar­du­nów w bazie, znisz­czyć, co się da, żeby prze­ko­nać wszyst­kich, któ­rzy tu będą zaglą­dać, że nikogo już nie ma, a potem, kiedy wszy­scy odlecą, zakraść się i dopro­wa­dzić sta­cję znów do stanu uży­wal­no­ści.

– Bo kto by wra­cał, żeby przyj­rzeć się drugi raz miej­scu ewi­dent­nie wyglą­da­ją­cemu na bez­u­ży­teczne? – zgo­dziła się Wutroow. – Czyli więk­szość tych szcząt­ków zosta­wili tylko dla picu?

– Raczej nie – odparła Ar’alani. – Nikar­du­no­wie zapewne mieli tu sporo okrę­tów, tych, które pil­no­wały bazy, i innych, które tylko ją odwie­dzały. Ten cały złom to ich resztki.

– Ano tak – wes­tchnęła Wutroow. – Ale w takim razie… Co to było? Jakaś sta­cja pali­wowa, któ­rej istot­ność Yiv sta­rał się ukry­wać?

– Nie, myślę, że peł­niła waż­niej­szą funk­cję. – Ar’alani poczuła lekki dreszcz. – Moim zda­niem to miej­sce spo­tkań i koor­dy­na­cji dzia­łań pod­wład­nych Yiva i ich sojusz­ni­ków.

– Nie przy­po­mi­nam sobie, żeby pod­czas bitwy nad Pri­meą poja­wili się jacyś ich sojusz­nicy – stwier­dziła Wutroow. – Myśli pani, że nam i Vakom udało się roz­pra­wić z Nikar­du­nami, zanim Yiv zdą­żył ścią­gnąć posiłki?

– Lub też ni­gdy nie miały tam dotrzeć – rze­kła Ar’alani. – Zauważ, gdzie jest poło­żona baza: ukryta, na ubo­czu, ale dość bli­sko Jutrzenki.

– I na tra­sie mię­dzy Jutrzenką a Dyna­stią – zauwa­żyła Wutroow.

– Ow­szem – przy­tak­nęła Ar’alani. – Ide­alne miej­sce dla kogoś, kto chciałby obser­wo­wać nas albo lud Magys.

– Albo jedno i dru­gie – rze­kła ponuro Wutroow. – Przy­naj­mniej tłu­ma­czy to, dla­czego widzie­li­śmy ten sam pan­cer­nik nad Jutrzenką. I to pew­nie miała być ich baza napraw­cza i ser­wi­sowa, tylko że nie zdą­żyli jej uru­cho­mić.

– Też o tym pomy­śla­łam. – Ar’alani ski­nęła głową. – Pew­nie nie spo­dzie­wali się, że tak szybko znaj­dziemy Jutrzenkę.

– A stało się tak tylko dla­tego, że Thrawn natknął się na Magys i jej uchodź­ców i posta­no­wił zary­zy­ko­wać – mruk­nęła Wutroow. – Oj, nie­któ­rzy mocno się zjeżą, kiedy o tym usły­szą.

– Thrawn nie od wczo­raj wzbu­dza takie uczu­cia wśród ary­sto­krów – zauwa­żyła Ar’alani. – Poza tym fakt, że ta sama sztuczka z aste­ro­idą – wyrzut­nią poci­sków – została zasto­so­wana i tu, i tam, sta­nowi dodat­kowe potwier­dze­nie, że ci, z któ­rymi zadar­li­śmy nad Jutrzenką, zaata­ko­wali rów­nież tę bazę.

– Do tego docho­dzi ta druga baza Nikar­du­nów, którą spraw­dza­li­śmy wcze­śniej – przy­po­mniała Wutroow. – To na pewno nie przy­pa­dek, że obie zostały zaata­ko­wane. – Pod­nio­sła palec. – I coś przy­szło mi jesz­cze do głowy. Nazwała ich pani chwilę temu sojusz­ni­kami… Ale co, sojusz­nicy Nikar­du­nów mie­liby znisz­czyć ich dwie różne bazy…?

– Masz rację. – Usta Ar’alani drgnęły. – Nikar­du­no­wie nie byli w soju­szu z agre­so­rami. Sta­no­wili ich narzę­dzia. A nie nisz­czy się dobrego narzę­dzia, chyba że ma się coś lep­szego pod ręką.

– Chyba że się myśli, że to narzę­dzie zaraz samo się zepsuje – dopo­wie­działa Wutroow. – Cie­kawe, czy wie­dzieli, że Thrawn nie zabił, a tylko poj­mał gene­rała Yiva.

– Inte­re­su­jące pyta­nie. – Ar’alani uśmiech­nęła pod nosem. – Powin­ny­śmy pod­su­nąć parę nowych tema­tów agen­tom Rady prze­pro­wa­dza­ją­cym prze­słu­cha­nia.

– Zakła­da­jąc, że wró­cimy w jed­nym kawałku na Csillę – wes­tchnęła Wutroow. – Nawet jeśli ta baza nie działa, patro­lowce mogą mieć w pobliżu zna­jo­mych.

– Słuszna uwaga. – Ar’alani włą­czyła mikro­fon przy fotelu. – Dowódca patrolu?

– Tak jest, pani admi­rał – ode­zwał się Bic­lian. – Wła­śnie zna­leź­li­śmy kolejny stos sprzętu. To już czwarte zło­mo­wi­sko, a wcale nie skoń­czy­li­śmy jesz­cze wszyst­kiego spraw­dzać.

– Wła­śnie skoń­czy­li­ście – oznaj­miła Ar’alani. – Mam prze­czu­cie, że zbyt­nio prze­cią­gnę­li­śmy nasz pobyt tutaj. Ile wam zaj­mie dokładne sfil­mo­wa­nie tego zło­mo­wi­ska?

– Jeśli nie chce pani wię­cej fizycz­nych dowo­dów poza tymi, które już prze­sła­li­śmy na „Czuj­nego”, to jakiś kwa­drans – rzekł z namy­słem w gło­sie Bic­lian. – Jeśli mamy jed­nak zebrać próbki, wtedy jesz­cze godzinę.

– Zrób­cie tylko nagra­nia – zde­cy­do­wała Ar’alani. – Wypeł­ni­li­śmy tyle skrzyń, żeby uszczę­śli­wić inży­nie­rów z Napo­rara na długo. Prze­każ pozo­sta­łym dru­ży­nom, że mają skoń­czyć i wra­cać na promy. Chcę być w nad­prze­strzeni za czter­dzie­ści minut.

– Tak jest – odparł posłusz­nie Bic­lian. – Zaraz wra­camy.

Ar’alani wyłą­czyła komu­ni­ka­tor.

– Sły­sze­li­ście wszy­scy – dodała, pod­no­sząc głos, tak żeby nie pomi­nąć nikogo na mostku. – Za czter­dzie­ści minut skok w nad­prze­strzeń.

– Skok za czter­dzie­ści minut – powtó­rzyła Wutroow, wpro­wa­dza­jąc roz­kaz na questi­sie. – Mam pójść po Ab’begh? Zapewne chce pani, żeby nas prze­pro­wa­dziła przez pierw­szą część drogi powrot­nej.

– Zde­cy­do­wa­nie tak. Ale nie ma pośpie­chu. Może być w swo­jej kwa­te­rze jesz­cze przez pół godziny.

– Aha. Bo nie chcemy, żeby się zaczęła nudzić. – W gło­sie Wutroow zabrzmiał sar­kazm.

– Nie nie­po­koi mnie, że będzie się nudzić. – Ar’alani spoj­rzała pochmur­nie na ekran tak­tyczny. – Tak jak mówi­łaś, te patro­lowce mogą nie być tu same.

Wiele lat temu, kiedy star­sza kapi­tan Xodlak’in’daro wstą­piła do Eks­pan­syj­nej Floty Obron­nej, odbyła się wykwintna uro­czy­stość, pod­czas któ­rej świę­to­wano jej prze­nie­sie­nie z rodziny, w któ­rej przy­szła na świat, do domu Xodla­ków. Lakinda nie­wiele pamię­tała z cere­mo­nii, poza tym, że była huczna, efek­towna i że kom­plet­nie prze­ro­sła jej pro­sty gust dziew­czyny z plebsu.

Podej­rze­wała, że dzi­siej­sza uro­czy­stość przy­ję­cia do rodziny miała być znacz­nie mniej spek­ta­ku­larna. Nie dla­tego, że przej­ście z jed­nego z Czter­dzie­stu Wiel­kich Domów do jed­nej z Dzie­wię­ciu Rodzin Rzą­dzą­cych nie sta­no­wiło wiel­kiego wyda­rze­nia – bo z pew­no­ścią takim było – ale dla­tego, że uwagę wszyst­kich zaprzą­tały tego dnia kon­se­kwen­cje fia­ska wyprawy do układu Hoxim.

I cał­kiem jej to odpo­wia­dało. Więk­szość osób, któ­rym pro­po­no­wano podobny awans spo­łeczny, chwy­ci­łaby się takiej szansy obiema rękami – wie­działa to dobrze – prze­waż­nie nie oglą­da­jąc się za sie­bie. Ale choć Lakinda wie­działa, jaki zaszczyt spo­tkał ją ze strony rodziny Irizi, wciąż drę­czyło ją lek­kie poczu­cie winy w związku z tak nagłym porzu­ce­niem Xodla­ków. W końcu to oni wycią­gnęli ją z nizin, a ona zawsze uwa­żała, że za coś takiego należy odpła­cać się lojal­no­ścią.

Oczy­wi­ście ni­gdy nie spo­dzie­wała się, że inna rodzina będzie chciała jej tak bar­dzo, by zapro­po­no­wać jej przej­ście do sie­bie, więc ni­gdy się nad taką moż­li­wo­ścią nawet nie zasta­na­wiała. A jed­nak do tego doszło. Co wię­cej, pro­po­zy­cja Irizi oka­zała się nie­zmier­nie hojna – u Xodla­ków Lakin­dzie przy­pi­sano sta­tus zasłu­żo­nej adop­to­wa­nej, a Irizi mieli z niej uczy­nić zro­dzoną w Pró­bie i zna­jomi, z któ­rymi to oma­wiała, jed­no­gło­śnie radzili, żeby sko­rzy­stała z tej szansy.

I dla­tego znaj­do­wała się teraz w Csa­pla­rze, sto­licy Dyna­stii, i szła przez Salę Zgro­ma­dzeń do głów­nych biur Syn­dy­kury, zaj­mo­wa­nych przez rodzinę Irizi. To dla mnie naj­lep­sza decy­zja, powtó­rzyła sobie sta­now­czo w duchu. Jakie­kol­wiek poczu­cie winy, które być może czuła, sta­no­wiło wytwór jej wyobraźni i nale­żało je igno­ro­wać do momentu, aż samo znik­nie.

Przy­naj­mniej taką miała nadzieję.

Cere­mo­nia, jak się spo­dzie­wała, trwała krótko i prze­pro­wa­dzono ją dość nie­dbale. Mówca Irizi’emo’lacfo zabrał ją do swo­jego gabi­netu, gdzie cze­kali świad­ko­wie. Zaanon­so­wał jej przej­ście z rodziny Xodla­ków do rodziny Irizi, pomógł w wygło­sze­niu przy­sięgi, w któ­rej ona i rodzina dekla­ro­wali wza­jemną lojal­ność, i pogra­tu­lo­wał jej nowego sta­tusu. Ukłu­cie winy, jakie poczuła pod­czas przy­sięgi, szybko popa­dło w zapo­mnie­nie w natłoku doku­men­tów zwią­za­nych z uro­czy­sto­ścią, któ­rymi zarzu­cił ją Mówca.

Pół godziny po przy­by­ciu opu­ściła gabi­net – już nie jako star­sza kapi­tan Xodlak’in’daro, ale star­sza kapi­tan Irizi’in’daro.

„Ziinda”. Powta­rzała co chwilę swoje nowe imię rdze­niowe, idąc z powro­tem kory­ta­rzem do plat­formy dla pro­mów. Miało ładne, egzo­tyczne brzmie­nie, ale zde­cy­do­wa­nie tro­chę jej zaj­mie, zanim się do niego przy­zwy­czai. „Ziinda”. „Ziinda”.

– Star­sza kapi­tan Ziinda? – ode­zwał się gło­śno ktoś za jej ple­cami.

Pomimo jej dotych­cza­so­wych sta­rań, chwilę potrwało, zanim zro­zu­miała, że ktoś zwraca się wła­śnie do niej.

– Tak? – Przy­sta­nęła i się odwró­ciła.

Nie roz­po­znała kobiety, która do niej pod­cho­dziła, ale gra­na­towo-czer­wona szata w prążki z ciem­no­czer­wo­nymi ręka­wami i czar­nym fili­gra­no­wym orna­men­tem była jej zde­cy­do­wa­nie zna­joma. A jeśli dodać do tego cha­rak­te­ry­styczny nara­mien­nik Mówcy…

– Star­sza kapi­tan Ziinda? – powtó­rzyła kobieta.

– To ja – powie­działa Ziinda. Ści­snęło ją w żołądku, a uśpione poczu­cie winy znów się prze­bu­dziło.

– Jestem Mów­czyni Xodlak’brov’omti­vti – rze­kła sztywno kobieta, zatrzy­mu­jąc się pół metra przed Ziindą. – Mia­łam nadzieję, że zdo­łam się z panią zoba­czyć przed spo­tka­niem z Mówcą Zie­mo­lem. Widzę, że się spóź­ni­łam.

– Tak – odparła Ziinda. – W czym mogę pomóc?

Lak­bro­vom przez chwilę patrzyła na nią w mil­cze­niu. Ziinda zmu­siła się, by nie spu­ścić wzroku, w duchu naka­zu­jąc sobie, by nie oka­zy­wać onie­śmie­le­nia. Mów­czyni Lak­bro­vom może i była naj­wyż­szym rangą Xodla­kiem w Syn­dy­ku­rze, ale Ziinda nale­żała teraz do rodziny Irizi i hie­rar­chia Xodla­ków nic już dla niej nie zna­czyła.

– Mia­łam nadzieję, że będę mogła przed­sta­wić pani argu­menty, które skło­ni­łyby panią do pozo­sta­nia w naszej rodzi­nie – powie­działa w końcu Lak­bro­vom. – Jak rozu­miem, Patriar­cha czuł się nieco ura­żony, że nie powie­działa pani nikomu o pro­po­zy­cji Irizi przed jej przy­ję­ciem.

– Przy­kro mi, jeśli ode­szłam od stan­dar­do­wej pro­ce­dury – odparła Ziinda, w pełni świa­doma, że nic takiego nie zro­biła. Osoba, któ­rej zapro­po­no­wano przej­ście do innej rodziny, mogła poroz­ma­wiać o tym z człon­kami obec­nej, ale nie sta­no­wiło to koniecz­nego wymogu. – W moim odczu­ciu nade­szła jed­nak pora, bym zmie­niła coś w życiu.

– Dla­czego? – zapy­tała wprost Lak­bro­vom. – Irizi zapro­po­no­wali pani wyż­szy sta­tus? Mogli­śmy zro­bić to samo. Zaofia­ro­wali pani pie­nią­dze, zie­mię, pozy­cję?

– Żadna z tych rze­czy nie była czyn­ni­kiem decy­du­ją­cym – odpo­wie­działa Ziinda. To co, Lak­bro­vom chciała szcze­ro­ści? Nie ma sprawy! Ziinda też potra­fiła mówić bez ogró­dek. – Wie­dzia­łam, że mój czas u Xodla­ków zbliża się ku koń­cowi już na „Prze­si­le­niu”, kiedy mój pierw­szy ofi­cer na pokła­dzie tej rodzin­nej fre­gaty ode­brał mi dowo­dze­nie. A ponie­waż jest zro­dzo­nym z krwi, to ten akt buntu prze­szedł bez echa.

– Ranga w rodzi­nie nie może o niczym decy­do­wać na okrę­cie floty – rze­kła Lak­bro­vom.

– Nie słu­cha mnie pani – powie­działa przez zaci­śnięte zęby Ziinda. – Nie był to okręt Eks­pan­syj­nej Floty Obron­nej, tylko okręt rodziny.

Gniew w oczach Lak­bro­vom jakby zelżał. Może doszła do wnio­sku, że zbyt pobież­nie prze­glą­dała raport o wyda­rze­niach nad Hoxi­mem.

– To żadna wymówka – rze­kła powoli. – Żaden Xodlak nie powi­nien wyko­rzy­sty­wać w taki spo­sób swo­jej pozy­cji. Ja z pew­no­ścią bym tego nie zro­biła.

– Miło mi to sły­szeć – stwier­dziła Ziinda. – Pro­blem w tym, że ten Xodlak tak zro­bił. Jeśli mi pani wyba­czy, ocze­kują mnie już na okrę­cie.

– Skła­dam prze­pro­siny w imie­niu rodziny – ode­zwała się Lak­bro­vom, kiedy Ziinda zaczęła się odwra­cać. – Zadbam, aby został odpo­wied­nio uka­rany.

– Jak sobie pani życzy. – Ziinda spoj­rzała jej w oczy. – Ale tylko jeśli pani sobie tego życzy. Wewnętrzna poli­tyka rodziny Xodla­ków już mnie nie inte­re­suje.

Kiedy tym razem się odwró­ciła, Lak­bro­vom zacho­wała mil­cze­nie.

„Może mogłam sobie daro­wać ten ostatni przy­tyk” – pomy­ślała Ziinda, śpie­sząc kory­ta­rzem. Może był nawet dzie­cinny. Ale musiała przy­znać, że dobrze się po nim poczuła.

Bo prze­cież czy nie o to cho­dziło w całej poli­tyce i sto­sun­kach rodzin­nych? Dawać i zabie­rać, wygry­wać lub prze­gry­wać, wbi­jać komuś szpilkę lub samemu stać się celem drwiny… Tak było zawsze i tak zawsze będzie. Nie­za­leż­nie od tego, jaka to rodzina, nie­za­leż­nie o kogo kon­kret­nie cho­dziło.

Tak dzia­łali Chis­so­wie – i to ni­gdy się nie zmieni.

Wspomnienia I

Wita­nie nowych zasłu­żo­nych adop­to­wa­nych na ofi­cjal­nej kola­cji z oka­zji ich przy­ję­cia do rodziny sta­no­wiło, jak sły­szał czę­sto ary­stokr Mitth’ras’safis, jeden z naj­gor­szych obo­wiąz­ków powie­rza­nych niskim rangą człon­kom tejże rodziny. Nowe nabytki albo były wyjąt­kowo uzdol­nione i dla­tego zapro­po­no­wano im dołą­cze­nie do Mit­thów — a wtedy zwy­kle miały wygó­ro­waną opi­nię o sobie i wła­snej war­to­ści — albo sta­no­wiły świeży nary­bek w siłach zbroj­nych Dyna­stii, a wów­czas spra­wiały wra­że­nie bar­dzo skrę­po­wa­nych i, no cóż, zacho­wy­wały się strasz­nie po woj­sko­wemu. Nie­mal wszy­scy zro­dzeni z krwi, kuzy­no­wie i dostojni krew­niacy wymi­gi­wali się od obo­wiązku przyj­mo­wa­nia nowych człon­ków, obcią­ża­jąc tym zwy­kle zro­dzo­nych w Pró­bie i zasłu­żo­nych adop­to­wa­nych, z któ­rych nikt nie miał na tyle wpły­wów, by tego unik­nąć.

Na tym tle Thrass zde­cy­do­wa­nie się wyróż­niał, ponie­waż w prze­ci­wień­stwie do nie­mal wszyst­kich swo­ich zna­jo­mych szcze­rze lubił to zaję­cie.