Calypso

Recenzje ebooka: Calypso (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   W zbiorze opowiadań „Calypso” David Sedaris w błyskawiczny lecz „nienachalny sposób przechodzi od ironii do całkowitej powagi, od zjadliwej riposty i sytuacyjnego żartu do poczucia straty, smutku i tęsknoty, od pozornie mało wyszukanych żartów i uroczych anegdot do niewesołych konstatacji. Jego wszechobecna autoironia to broń służąca m.in. do walki z upływającym czasem. Upływ ten, choć sam w sobie niegroźny, połączony z odchodzeniem bliskich (których i tak nigdy do końca nie znaliśmy) i rozczarowaniami (których ni ominąć, ni przewidzieć nie sposób) prowadzić może do powolnej utraty tożsamości i smutnego życia zredukowanego do wspomnień, kłótni i zdjęć. W znacznej mierze autobiograficznych opowiadaniach David Sedaris pisze o swoich domach na amerykańskim wybrzeżu, w Normandii i Anglii, o związkach z naturą i jej rozumieniu, o swoim homoseksualizmie, stereotypach i języku, który nami rządzi i często nas definiuje, o tym co go irytuje, polityce Trumpa, Ameryce („Wciąż mnie zachwycają i zaskakują rzeczy, które słyszę w podróżach po Stanach”) i rozbrajającej bezmyślności. Przygląda się mediom i sposobie funkcjonowania „społeczeństwa informacyjnego”, waży zagadki losu, dotyka chorób, uzależnień i bezdomności nieustannie dziwiąc się, bo przecież „należeliśmy do klasy średniej i wychowano nas w przekonaniu, że status społeczny zaszczepił nas przeciwko poważnym nieszczęściom”. Najwięcej miejsca poświęca swojej rodzinie – siostrom, ojcu, nieżyjącej matce – ich wzajemnym relacjom, oczekiwaniom, różnicom i podobieństwom. Z jednakową wnikliwością analizuje ich (lub swoje) uczucia, emocjie, nałogi, metafizyczne uniesienia i fizjologiczne przypadłości nie tracąc przy tym ani subiektywnej czułości ani obiektywnej krytyki. Rodzinie tej daleko do ideału, co nie przeszkadza Sedarisowi pisać: „W mojej głowie nasz dom był zawsze radosny. (…) Ludzie w mojej rodzinie śmiali się częściej niż w innych rodzinach”. Sedaris przygląda się zjawiskom i ludzkim zachowaniom z ciekawością biologa, czasem tylko obserwuje, innym razem dyskretnie prowokuje a wyniki obserwacji relacjonuje z brawurą i finezją. Ani przez moment nie pozwala opuścić czytelnikowi swojego reality show, ale w opowiadaniach tych jest znacznie więcej niż tylko stand-upowa kpina i prowokacja. Człowiek w prozie Sedarisa jest istotą raczej ułomną, pełną obsesji, pokaleczoną, często chorą, uzależnioną. W tej ułomności właśnie poszukuje cech łączących, czegoś, trzyma ludzi w więzach, urojonych lub prawdziwych związkach. Opisywane przez Sedarisa drobiazgi nie tworzą uniwersalnej syntezy życia, które nie jest ani dobre ani złe. Jest w dużej mierze ciągłą konfrontacją wyobrażeń z rzeczywistością. Im więcej obiecywała dziecięca wyobraźnia – tym głębsze staje się późniejsze rozczarowanie. Wolność bywa złudzeniem, bo poddajemy się nieuchronnie władzy czasu, przedmiotów i ludzi. Nie zmienia to jednak faktu, że pomimo towarzyszącej ciągle śmierci i ułomności żyjemy w nie najgorszym ze światów i nie wiadomo czy na niego zasłużyliśmy. Przy całej swej finezji, ironii i przenikliwości przejawia jednocześnie Sedaris „mądrość sportowca” – chce grać nadal, ale wie kiedy odstawić nogę. Nie walczy ze światem, nie boksuje się. Nie ma w nim jadu, złości czy buntu dzięki czemu „Calypso” jest jednocześnie lekturą przeogromnie zabawną i inspirującą, odsłaniającą lęki i kompleksy, wciągającą i przynosząca niesamowitą radość czytania.