Rozstanie nad morzem ebook

Skończywszy rozczulać się nad Tofikiem, Kasia podniosła wzrok.

To, co ujrzała, sprawiło, że w jednej chwili całkowicie przestała myśleć zarówno o zwierzaku, jak i o notesie. Uwagę dziewczynki bez reszty przykuł bowiem sąsiad, pan Grzesio, którego, bądź co bądź, bardzo lubiła (tak jak wszystkich sąsiadów, ale pana Grzesia to już w szczególności, ponieważ był rolnikiem, a to przecież takie ciekawe zajęcie!). Mężczyzna miał na sobie zieloną koszulę w kratę oraz dżinsowe spodnie. Był okropnie ubrudzony, pot lał mu się z czoła. Naprawiał właśnie swój traktor. Stuknięcia i trzaski narzędzi pana Grzesia do złudzenia przypominały Kasi hałas, który przerwał jej drzemkę.

Dziewczynka po cichu skradła się do ogrodzenia i bacznie zaczęła mężczyznę obserwować. Najskrupulatniej przyglądała się jego twarzy, naznaczonej zapadniętymi policzkami, zmarszczkami i markotną miną, zupełnie jak gdyby coś mu doskwierało albo sprawiało cierpienie.

Nagle pan Grzesio, nieświadomy tego, że jest wnikliwie podglądany, wyjął z walizki na narzędzia małą buteleczkę. Wprawnymi ruchami odkręcił ją i upił z niej trochę płynu, mocno wykrzywiając przy tym twarz. Nie smakowało mu, oj, na pewno nie! Zniesmaczony, zakręcił buteleczkę i włożył ją z powrotem do walizki.

– Nic, a nic panu ta choroba nie przechodzi – odezwała się bez żadnych wstępów Kasia.

Zaskoczony pan Grzesio zrobił oczy jak pięć złotych. Odstąpił od traktora, porozglądał się dookoła i dostrzegłszy wreszcie małą sąsiadkę stojącą za ogrodzeniem, wychrypiał:

– Jaka choroba? Co masz na myśli, Kasiu?

– Jak to jaka choroba? – burknęła dziewczynka. – Tata mi mówił, że jest pan chory i dlatego pan ten syrop co trochę pije. A ja zauważyłam, że to już trwa bardzo długo, podpatruję pana od wielu dni. Co tylko na pana spojrzę, to pan tę buteleczkę z syropem wyjmuje i pije!

– Aaa, teraz rozumiem! – zreflektował się sąsiad, pokasłując nieprzyjemnie. – No tak, Kasiu, twój tata ma rację! Doskwierają mi pewne problemy zdrowotne i dlatego sobie ten syropek popijam.

Kasia zastanowiła się przez chwilę, po czym rzekła z nutą przejęcia w głosie:

– Martwię się o pana, bo ten syrop to chyba panu nie pomaga, skoro ciągle go pan bierze. Zastanawiam się, jak panu pomóc. Kiedy ostatnio był pan u lekarza? Może potrzebuje pan lepszego syropu?

Pana Grzesia zatkało. W poszukiwaniu odpowiedzi zaczął drapać się po łysawej głowie.

– W ogóle nie byłem u lekarza – przyznał nieśmiało. – Ten syrop robię sobie sam. Jakby ci to wytłumaczyć, Kasiu, opracowałem własną recepturę!