Dzieci królowej elfów 2 - Nieprzebyty las - ebook

1.

Pięcioosobowa grupka podążała ścieżką między zielonymi polami. Liczyła czworo elfów i jednego człowieka.

Pochód otwierała Stokrotka, córka królowej elfów. Obiecała swoim przyjaciołom, że doprowadzi ich do domu, i postanowiła za wszelką cenę dotrzymać słowa.

Za nią kroczył Smardz, młodzieniec, którego spotkali kilka dni wcześniej. Był włóczykijem i postanowił towarzyszyć im przez część drogi.

Potem szła przyjaciółka Stokrotki, Borówka. Milcząca, pogrążona w myślach i widząca rzeczy ukryte dla innych.

Na końcu wędrowali Mniszek i rycerz Zawilec. Mniszek był bratem Stokrotki. Patrzył na Zawilca z uwielbieniem, mając nadzieję, że sam kiedyś zostanie rycerzem. Królowa poprosiła Zawilca, żeby strzegł jej dzieci jak oka w głowie. Dlatego nieustannie pilnował, czy nie zbliża się jakieś niebezpieczeństwo, a z mieczem nie rozstawał się nawet podczas snu.

– Nigdy nie znajdziemy tego pustelnika! – westchnęła Stokrotka. – Wszędzie o niego rozpytujemy, ale nikt nigdzie o nim nic nie słyszał.

– Może szczęście nam dopisze następnym razem – powiedział z nadzieją Smardz.

Idąc dalej drogą, ujrzeli chłopa z żoną siedzących w trawie na poboczu i spożywających posiłek. Obok nich leżał chleb, kilka cebul, ser i antałek z piwem.

– Smacznego – pozdrowił ich Smardz. – Czy wiecie może, jak znajdziemy pustelnika z Wilczej Skały?

– Lepiej od razu zaniechajcie tego – stwierdził chłop, odgryzając kęs cebuli. – Nikt go nie widział od dawnych czasów.

– Słyszałam, że mieszka gdzieś w głębi tego lasu – dodała żona, odcinając plasterek sera.

– Na wiele się to nie zda – wszedł jej w słowo mąż. – Las jest gęsty i można w nim łatwo zabłądzić.

– Można też mieć szczęście i trafić na właściwą drogę – odparła kobieta.

– Na nic się to nie zda – burknął mężczyzna, upijając łyk piwa. – Wieść niesie, że pustelnik się ukrywa, aby uniknąć niepożądanych wizyt.

Kobieta odebrała mężowi antałek i sama napiła się piwa. Potem powiedziała:

– Jestem pewna, że dobrze przyjmuje tych nielicznych, którym uda się odnaleźć jego chatkę.

Elfy podziękowały małżeństwu i skierowały się w stronę lasu.

Chłop miał rację. Między wysokimi drzewami nie było żadnej drogi ani nawet skromnej ścieżki. Gałęzie rosły tak gęsto, że prawie nie dopuszczały światła dziennego.

Przedzieranie się przez las postępowało bardzo powoli. Zawilec musiał wielokrotnie torować drogę za pomocą ostrego miecza.

W końcu musieli odpocząć. Usiedli na powalonym drzewie, aby się posilić. Wszyscy byli wyczerpani.

– Sprawa wygląda na beznadziejną – stwierdził Smardz. – Możemy tak błądzić przez wiele lat, nigdy nigdzie nie docierając.

– Co w takim razie powinniśmy zrobić? – żachnął się Zawilec.

– Idziemy dalej – oświadczyła Stokrotka z uporem.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.