Dzieci królowej elfów 3 - Ścigani bez końca - ebook

1.

Słońce już zaszło i zaczęła zapadać ciemność. Stokrotka i jej przyjaciele zasiedli w ciasnym kręgu wokół ogniska, aby się posilić. Dzień upłynął im na przedzieraniu się przez puszczę pełną gęstych zarośli i poprzewracanych drzew. Teraz byli i głodni, i zmęczeni.

– Jak wydostać się z tej głuszy? – zapytała Stokrotka. Obiecała pozostałym, że zaprowadzi ich do domu, i bez ustanku myślała o dalszej drodze.

– Za kilka dni dojdziemy do gór – odezwał się Smardz. – Wtedy zobaczymy, czy uda się nam je pokonać.

Smardz był człowiekiem, którego elfy spotkały na swojej drodze. Znał ten region i dlatego zaoferował, że przeprowadzi je przez las.

– Stanę na czatach – postanowił rycerz Zawilec po opróżnieniu zawartości swojej miski. Jako jeden z rycerzy królowej elfów zrobiłby wszystko, żeby uchronić jej dwoje dzieci, Stokrotkę i Mniszka, przed niebezpieczeństwem.

Z mieczem w dłoni ustawił się w pewnym oddaleniu od obozowiska. Odwrócił się plecami do ogniska, żeby jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności.

Obok Stokrotki leżał młody wilk, który odgryzał kęsy upolowanego królika.

– Jak ty w ogóle możesz zjadać to biedne zwierzę? – zapytała Borówka i się wzdrygnęła. – Dlaczego nie spróbujesz tych pysznych grzybów, które nam wszystkim tak bardzo smakują?

Wilk oblizał pysk i odpowiedział:

– To nie jest odpowiednie pożywienie dla wilka.

– Nie jesteś wilkiem, Mniszku – przypomniała mu stanowczo Stokrotka. – Jesteś elfem. Mam nadzieję, że wkrótce znajdziemy alfy, które cię przemieniły w to zwierzę, i odzyskasz dawną postać.

– Niby dlaczego? – zaoponował Mniszek. – Bycie wilkiem bardzo mi odpowiada. Tego królika wywęszyłem z dużej odległości. Poza tym na czterech łapach biegam dużo szybciej. Dlatego was uratowałem, kiedy uwięziło was dwoje władców ciemności.

– Nieważne – skwitowała Stokrotka. – Chcę, żebyś wrócił ze mną do domu jako mój brat. Nie jako dzikie, włochate zwierzę.

– Obyśmy już nigdy więcej nie spotkali tych władców ciemności – westchnęła Borówka. – Kiedy są w pobliżu, lodowate zimno przeszywa mi serce.

– Nie myśl o nich więcej – poprosił Smardz. – Przecież zgubili nasz ślad.

– Na pewno masz rację – zgodziła się Borówka. – Czy zostało jeszcze trochę tej pysznej zupy, którą dla nas ugotowałeś?

Uśmiechnęła się z wdzięcznością, kiedy Smardz wlał jej do miski resztę zupy z kociołka.

Mniszek podbiegł do rycerza Zawilca i oświadczył:

– Zastąpię cię na straży.

– To nie jest zabawa. – Zawilec nie przestawał wpatrywać się w ciemność.

– Pod tymi zwiędłymi liśćmi kryje się mysz – odpowiedział mu na to Mniszek. – Słyszę ją. Wyczuwam także dwa jelenie tam dalej, w głębi lasu.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.