Dzieci królowej elfów 8 - Ostatnia podróż - ebook

1.

– Ile tutaj ludzi! – wykrzyknął Mniszek.

– Wszyscy zajęci kupowaniem i sprzedawaniem – dodała jego starsza siostra Stokrotka.

Wraz z przyjaciółmi spacerowali po nadbrzeżu w portowym mieście. Wszędzie tętniło życiem i aż roiło się od ludzi.

Rybacy sprzedawali śledzie i łososie prosto z własnych łodzi. Rozładowywano statki i wnoszono na ląd wielkie beczki i pękate worki. Przed wszystkimi domami stały stragany z garnkami i miskami, linami i smołą, ubraniem i butami, mąką, przyprawami i suszonymi owocami.

– O, tak, jest na co wydawać pieniądze – stwierdził rycerz Zawilec. – Nigdy nie widziałem tak wielu towarów w jednym miejscu.

Smardz i Borówka szli, trzymając się za ręce. Teraz byli parą.

– Jeśli zobaczymy jakiś stragan z ozdobami, chciałbym ci podarować bransoletkę – powiedział Smardz.

– W takim razie mam nadzieję, że jakiś znajdziemy – odpowiedziała z uśmiechem.

– A ja mam nadzieję, że znajdziemy statek, którym popłyniemy do domu – przerwała im Stokrotka.

Podeszła do najbliższego statku zacumowanego przy nadbrzeżu. Na pokładzie stał jakiś mężczyzna zajęty liczeniem worków.

– Czy to ty jesteś właścicielem tego statku? – zapytała go Stokrotka.

– Tak, jestem kapitanem na „Koniu Morskim” – odpowiedział. – Dlaczego pytasz?

– Chciałabym się dowiedzieć, czy możesz nas zabrać do Krainy Elfów – kontynuowała.

– Elfów? A kim one są? – zdziwił się.

– Ludem takim jak my – wyjaśniła, pokazując na siebie i troje pozostałych. – Mieszkamy po drugiej stronie morza.

Kapitan popatrzył na nich ze zdziwieniem.

– To niewiarygodne – stwierdził. – Powiadają przecież, że może jest bezkresne. Nigdy nie słyszałem, żeby po drugiej stronie miał się znajdować jakiś ląd.

– A ja tak! – odezwał się jakiś starszy marynarz. Siedział na pokładzie i łatał duży żagiel.

– Co takiego, Sumie? – zainteresował się kapitan.

Sum podniósł się i podszedł do nich.

– Wiele lat temu udałem się w daleki rejs wielkim statkiem handlowym – zaczął opowiadać. – Wtedy byłem jedynie chłopcem okrętowym. Potężny sztorm zniósł nas z kursu i popychał statek coraz dalej na wschód. Na koniec byliśmy zmuszeni szukać schronienia na archipelagu daleko na morzu. Nikt z nas nigdy o tych wyspach nie słyszał. Mieszkańcy nazywali je Wyspami Muszkatołowymi.

Okazało się to dla nas szczęściem w nieszczęściu. Mieszkańcy wysp z wielką ochotą rzucili się kupować towary, które mieliśmy na pokładzie. Zapłacili nam za nie cennymi przyprawami. Kiedy powróciliśmy do domu z tym ładunkiem, jego waga była równa złotu.

– Wspaniały handel! – wykrzyknął kapitan.

– A Kraina Elfów? – zapytała Stokrotka.

– Zaraz o tym powiem – uspokoił Sum. – Podczas naszego pobytu na wyspie do brzegu przybiła łódź z rybakami. Wiatr i sztorm także ich zniosły z kursu. Pochodzili z kraju położonego jeszcze dalej na wschód. Mieli takie same szpiczaste uszy jak wy. Pamiętam to, jakby to było wczoraj. Nazywali się elfami.

Stokrotka i jej przyjaciele promienieli radością.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.