Ebook Balladyna mobi,epub

ięto! Aniołki moje!... wszystkie moje dzieci! KIRKOR Któż jesteś, starcze? PUSTELNIK Król Popiel KIRKOR schyla kolano Królu mój! PUSTELNIK Któż mię z żebraki rozezna?... KIRKOR Uzbrajam chamy 10 i lecę do Gnezna Mścić się za PUSTELNIK Młodzieńcze, rozwagi! KIRKOR Bezprawie gorzej od Mojżesza plagi 11 Kala tę ziemię i prędzej się szerzy; Popiel, skalany dzieci krwią niewinną, Niegodny rządzić tłumowi rycerzy. Niech więc się stanie, co się stać powinno, Pod okiem Boga, na tej biednej ziemi. PUSTELNIK Czy ty skrzydłami anioła złotemi Z nieba zleciałeś? KIRKOR Na barkach orlicy Para tych białych skrzydeł wyrastała; Gdy na rycerskiej są naramiennicy, Będzież-li rycerz mniej niż owa biała Ptaszyna ludziom użyteczny? -- ma-li Gadom przepuszczać rycerz uskrzydlony Orła piórami? PUSTELNIK O mężu ze stali! Ty jesteś z owych, którzy walą trony. KIRKOR Ty wiesz, jak nasza ziemia wszeteczeństwem Króla skalana. Wiesz, jak Popiel krwawy Pastwi się coraz nowym okrucień Zaczerwienione krwią widziałem stawy: Król żywi karpie ciałem niewolników. Nieraz wybiera dziesiątego z szyków I tnąc w kawały, ulubionym rybom Na żer wyrzuca; resztę ciał wymiata Na dworskie pola i czerwonym skibom Ziarno powierza. Sąsiad ziemię kata Na pośmiewisko zwie Rusią Czerwoną. Dotąd żyjącym pod Lecha koroną Bóg dawał żniwo szczęścia niezasiane, Lud żył szczęśliwy; dzisiaj niesłychane Pomory, głody sypie Boża ręka. Ziemia upałem wysuszona pęka; Wiosenne runa złocą się, nim ziarno Czoła pochyli, a wieśniacy garną Sierpami próżne tylko włosy żyta. Ta sama Polska, niegdyś tak obfita, Staje się co rok szarańczy szpichlerzem; Niegdyś tak bitna, dziś bladym rycerzem Z głodami walczy i z widmem zarazy. PUSTELNIK Ach jam przeklęty! przeklęty! trzy razy Przeklęty! winien jestem nieszczęść ludu. KIRKOR Jako, tyś winien?... PUSTELNIK Z rozlicznego cudu Korona Lecha sławną niegdyś była, W niej szczęścia ludu, w niej krainy siła Cudem zamknię oto ja, wygnany, Lud pozbawiłem tej korony. KIRKOR Starcze?... PUSTELNIK Korona brata mego jak liczmany Fał moja pod spróchniałe karcze Lasu miałem ją do grobu Ponieść za sobą. KIRKOR Skądże tej koronie Cudowna włada? PUSTELNIK Ku ojczystej stronie Wracali niegdyś od Betleem żłobu Święci królowie -- dwóch Magów i Scyta 12 . Ów król północny zaszedł w nasze żyta, Zabłądził w zbożu jak w lesie -- bo zboże Rosło wysokie jak las w kraju Lecha; Więc zabłądziwszy rzekł: ,,Wyprowadź, Boże!" Aż oto przed nim odkrywa się strzecha Królewskiej chaty -- bo Lech mieszkał w chacie. -- Wszedł do niej Scyta i rzekł: ,,Królu! bracie! Idę z Betleem, a gwiazda błękitna Twoich bławatków ciągle szła przede mną, Aż tu zawiodła". -- Lech rzekł: ,,Zostań ze mną. Kraina moja szczęśliwa i bitna, Jeśli chcesz, to się tą ziemicą z tobą Dzielę na poły". -- Scyta rzekł: ,,Zostanę, Lecz kraju nie chcę, bo ziemie złamane Rozgraniczają się krwią i żałobą Dzieci i matek". Więc razem zostali; Ale to długa powieść... KIRKOR Mów! mów dalej! PUSTELNIK Więc jako dawniej czynili mocarze, Z Lechem się mieniał Scyta na obrączki; A pokochawszy mocniej sercem, w darze Dał mu koronę... stąd nasza korona. Zbawiciel niegdyś wyciągając rączki Szedł do niej z matki zadumanej łona I ku rubinom podawał się cały Jako różyczka z liści wychylona, I wołał: caca! i na brylant biały Różanych ustek perełkami świecił. KIRKOR O biedny kwiatku! na toż ty się kwiecił, By cię na krzyżu ćwiekami przybito? Czemuż nie było mnie tam na Golgocie, Na czarnym koniu, z uzbrojoną świtą! Zbawiłbym Zbawcę -- lub wyrąbał krocie 13 Zbójców na zemstę umarłemu. PUSTELNIK Synu! Bóg weźmie twoją pochopność do czynu Za czyn spełniony. Wróćmy w nasze czasy. Gdy mię brat wygnał, uniosłem w te lasy Świętą koronę... KIRKOR Wróci ona! wróci! Przysięgam PUSTELNIK Co chcesz powiadać? KIRKOR Nim Kirkor w przepaść okropną się rzuci Szukając zemsty -- chcę -- chciałbym cię badać, Na jakim pieńku zaszczepić rodowe Drzewo Kirkorów, aby kiedyś nowe Plemię rycerzy tronu twego strzegło? Kogo wprowadzić w podwoje zamkowe Z żony imieniem? PUSTELNIK Tylu ludzi biegło Z pierścionkiem ślubnym za marą 14 wielkości, A prawie wszyscy wzięli kość niezgody Zamiast straconej z żebra swego kości 15 . Postąp inaczej -- ty szlachetny, młody; Niechaj ci pierwsza jaskółka pokaże, Pod jaką belką gniazdo ulepiła; Gdzie okienkami błysną dziewic twarze, A dach słomiany, tam jest twoja miła. Ani się wahaj, weź pannę ubogą, Żeń się z prostotą, i niechaj ci błogo I lepiej będzie, niżbyś miał z królewną... KIRKOR Tak radzisz, starcze? PUSTELNIK Idź, synu, na