Ebook Wehikuł czasu mobi,epub

. -- Ale przed wynalezieniem balonów, jeżeli pominiemy wymagające wysiłku podskoki oraz nierówności gruntu, człowiek nie mógł swobodnie poruszać się w kierunku pionowym. -- Zawsze jednak mógł poruszać się cokolwiek w górę i w dół -- rzekł Lekarz. -- Łatwiej, daleko łatwiej w dół niż w górę. -- Ale nie jest pan w stanie poruszać się w czasie, wyjść z chwili -- I tu właśnie pan się myli, kochany panie. Cały świat ma mylne wyobrażenie pod tym względem. Ustawicznie uciekamy od chwili bieżącej. Nasz byt umysłowy, który jest niematerialny i nie ma wymiarów, porusza się w wymiarze czasu z jednostajną szybkością od kolebki do grobu, zupełnie tak jakbyśmy nieustannie schodzili w dół, rozpocząwszy nasze istnienie na wysokości pięćdziesięciu mil nad ziemią. -- Największa jednak trudność w tym -- przerwał Psycholog -- że mogąc się poruszać w każdym kierunku przestrzeni, nie jest pan w stanie poruszać się w czasie. -- To jest właśnie sedno mego wielkiego odkrycia. Nie ma pan jednak racji mówiąc, że nie możemy poruszać się w czasie. Jeżeli na przykład żywo przypominam sobie jakiś wypadek, to wracam myślą do chwili, w której się wydarzył: staję się wówczas nieobecny, robię na chwilę skok wstecz. Nie możemy, zapewne, zatrzymywać się w czasie na dłużej, podobnie jak człowiek dziki lub zwierzę nie może się utrzymać na wysokości sześciu stóp nad ziemią. Ale człowiek cywilizowany stoi pod tym względem wyżej od dzikiego. Wbrew sile ciążenia może wznieść się w górę balonem; dlaczegóż więc nie miałby mieć nadziei, że zdoła wreszcie zatrzymywać lub przyśpieszać swój bieg w czasie, lub nawet zawracać i puszczać się w inną drogę? -- O, co do -- zaczął Filby -- to jest już... -- Dlaczego nie? -- przerwał mu Podróżnik w Czasie. -- Sprzeciwia się to rozumowi -- rzekł -- Jakiemu rozumowi? -- zagadnął Podróżnik. -- Argumentami możesz pan dowieść nawet, że czarne jest białym i odwrotnie -- rzekł Filby -- lecz przekonać mnie pan nie zdołasz. -- Być może -- rzekł Podróżnik. -- Zaczynacie już jednak spostrzegać teraz cel moich dociekań w geometrii czterowymiarowej? Od dawna już świtał mi pomysł -- Do podróżowania w czasie?! -- wykrzyknął Bardzo Młody Człowiek. -- Tak, do odbywania podróży w każdym kierunku czasu i przestrzeni, w jakim tylko jadący udać się Filby zaczął się śmiać. -- Robiłem już eksperymenty -- rzekł Podróżnik. -- O, jakżeby się taka machina przydała historykowi! -- zauważył Psycholog. -- Niejeden mógłby cofnąć się daleko w przeszłość i sprawdzić powszechnie przyjętą historię bitwy pod Hastings! -- Czy nie sądzisz, że zwróciłbyś na siebie uwagę? -- rzekł Lekarz. -- Nasi przodkowie niezbyt chętnie tolerowali anachronizmy. -- Można by się uczyć greki z ust samego Homera lub Platona -- zauważył Bardzo Młody Człowiek. -- I bez wątpienia zatrzymano by cię przy pierwszym egzaminie, bo przecież uczeni niemieccy tak udoskonalili już grekę! -- W każdym razie na tej drodze jest przyszłość -- powiedział Bardzo Młody Człowiek. -- Dobra myśl! Można by oddać kapitały na procent i puścić się na złamanie karku! -- Na poszukiwanie społeczeństwa -- zauważyłem -- zbudowanego na zasadach komunistycznych. -- Co za szalone dziwactwa! -- zaczął Psycholog. -- I mnie się tak zdawało. Toteż postanowiłem nikomu nic nie mówić, -- Nie sprawdzę za pomocą doś -- podchwyciłem. -- Więc istotnie zamierzasz próbować tego? -- Eksperyment! -- krzyknął Filby, któremu zaczęło się już mącić w głowie. -- W każdym razie obejrzyjmy ten eksperyment -- powiedział Psycholog -- chociaż to i tak wszystko są bzdury. Podróżnik w Czasie uśmiechnął się do nas. Z uśmiechem też włożył ręce do kieszeni spodni i wyszedł z wolna z pokoju. Słyszeliśmy, jak człapią jego pantofle w długim korytarzu, który prowadził do laboratorium. Psycholog spojrzał na obecnych. -- Ciekaw jestem, co też zmajstrował? -- Jakąś kuglarską sztuczkę lub coś podobnego -- rzekł Lekarz, a Filby zaczął opowieść o magiku, którego widział w Burslem, lecz nim skończył wstęp do opowieści, Podróżnik w Czasie wrócił i nic nie wyszło z anegdoty Filbyego. Podróżnik w Czasie trzymał w ręku połyskujący przedmiot. Był to mechanizm metalowy niewiele większy od małego zegarka, a wykonany bardzo misternie, z kości słoniowej i jakiejś przezroczystej krystalicznej substancji. Zmuszony teraz będę opowiadać jasno i zwięźle o tym, co nastąpiło, zanim Podróżnik nie udzieli swych wyjaśnień, gdyż wszystko to było doprawdy niewiarygodne. Podróżnik wziął jeden ze znajdujących się w pokoju ośmiokątnych stolików i umieścił go blisko ognia, oparłszy obie jego nogi na dywanie przed kominkiem. Na stoliku postawił mechanizm, przysunął krzesło i usiadł.