Mafijne rozgrywki - ebook

ANNA

Pró­bo­wa­łam sku­pić się na pracy, prze­glą­da­jąc zdję­cia ko­lej­nych kan­dy­da­tów, gdy usły­sza­łam stłu­miony płacz. Cho­ciaż wła­ści­wie było to ci­che chli­pa­nie w ho­te­lo­wym ba­rze nad szkla­neczką roz­wod­nio­nej whi­sky. Przez mo­ment pró­bo­wa­łam zi­gno­ro­wać ten draż­niący dźwięk, ale z każdą chwilą przy­bie­rał on na sile, iry­tu­jąc mnie co­raz bar­dziej.

Dys­kret­nie zer­k­nę­łam w kie­runku, z któ­rego do­cho­dził, i z za­sko­cze­niem do­strze­głam młodą ko­bietę, a może na­wet na­sto­latkę. Była ubrana dość nie­dbale, cho­ciaż mimo wszystko na­le­żało przy­znać, że wło­żyła nieco wy­siłku w skom­po­no­wa­nie po­szcze­gól­nych ele­men­tów gar­de­roby. Białe lniane spodnie cał­kiem nie­źle współ­grały z po­włó­czy­stą tu­niką. Nie­stety, ich krój, za­miast ma­sko­wać man­ka­menty fi­gury, bez­li­to­śnie je pod­kre­ślał, czy­niąc dziew­czynę pulch­niej­szą, niż była w rze­czy­wi­sto­ści. Spięte byle jak blond włosy spra­wiały wra­że­nie za­nie­dba­nych. Po dłuż­szej chwili udało mi się zo­ba­czyć oczy nie­zna­jo­mej. Ich wi­dok do­słow­nie spra­wił mi ból. Jej tę­czówki były do­sko­nale błę­kitne, na­to­miast białko gałki do­słow­nie czer­wone od łez, gdzie­nie­gdzie za­uwa­ży­łam po­pę­kane żyłki. Po­wieki opuch­nięte do gra­nic moż­li­wo­ści jesz­cze po­tę­go­wały bez­na­dziej­ność sy­tu­acji.

Tak, dziew­czyna była ob­ra­zem nę­dzy i roz­pa­czy. Mo­głam ją zi­gno­ro­wać, ale z ja­kie­goś po­wodu wzbu­dziła we mnie współ­czu­cie gra­ni­czące z mat­czyną tro­ską. Cóż, przy odro­bi­nie do­brej woli praw­do­po­dob­nie mo­głaby być w wieku mo­jej po­ten­cjal­nej córki.

Odło­ży­łam ta­blet na blat baru i ski­nie­niem głowy da­łam jed­nemu z kel­ne­rów znać, aby za­opie­ko­wał się nim pod­czas mo­jej nie­obec­no­ści. Z uśmie­chem za­brał sprzęt oraz po­zo­sta­wione przeze mnie do­ku­menty. Zresztą, co tu kryć, nie miał wy­boru, by­łam w końcu jego sze­fową. Chwy­ci­łam w dłoń szklankę z bez­al­ko­ho­lo­wym drin­kiem, który aku­rat są­czy­łam, i wol­nym kro­kiem po­de­szłam do nie­zna­jo­mej.

Ci­chy stu­kot mo­ich ob­ca­sów sy­gna­li­zo­wał każdy prze­byty metr. Nie cze­ka­łam na za­pro­sze­nie, po pro­stu przy­sia­dłam na ba­ro­wym krze­śle usta­wio­nym tuż obok dziew­czyny, po czym ode­zwa­łam się ci­chym gło­sem, żeby jej nie prze­stra­szyć.

– Czy wszystko w po­rządku?

Do­piero gdy te słowa wy­brzmiały, zda­łam so­bie sprawę, jak bar­dzo były ste­reo­ty­powe. Gdy ktoś pyta w ten spo­sób, ra­czej nie ocze­kuje szcze­rej od­po­wie­dzi, a je­dy­nie zdaw­ko­wego po­twier­dze­nia umoż­li­wia­ją­cego mu za­ję­cie się na po­wrót wła­snymi spra­wami.

– Tak – wy­ją­kała z tru­dem, ły­ka­jąc przy tym łzy.

Nie mo­głam tego tak zo­sta­wić. Te­raz, po tym ewi­dent­nie fał­szy­wym za­pew­nie­niu, wie­dzia­łam, że stało się coś na­prawdę złego, a ja przy­naj­mniej po­win­nam spró­bo­wać ja­koś jej po­móc.

– Nie wy­daje mi się – za­kwe­stio­no­wa­łam praw­dzi­wość wy­po­wie­dzi dziew­czyny. – Cza­sami warto wy­ża­lić się ko­muś nie­zna­jo­memu – za­chę­ci­łam, sama nie wie­dząc dla­czego.

– Stra­ci­łam… Stra­ci­łam wszystko… – wy­du­kała, nie­ustan­nie pła­cząc. Wy­glą­dała, jakby li­czyła, że ta czyn­ność przy­nie­sie jej ja­kąś wy­mierną ko­rzyść.

Po­wie­dzieć, że mnie za­sko­czyła, to jakby nie po­wie­dzieć nic! Spo­dzie­wa­łam się ze­rwa­nia z chło­pa­kiem, nie­chcia­nej ciąży albo za­wie­ru­szo­nego gdzieś pier­ścionka, ale nie praw­dzi­wej tra­ge­dii, która naj­praw­do­po­dob­niej ro­ze­grała się na te­re­nie na­le­żą­cego do mnie ho­telu.

– Ktoś cię okradł? – spy­ta­łam szcze­rze za­nie­po­ko­jona. – Może po­win­ni­śmy za­wia­do­mić po­li­cję?

Zszo­ko­wana tymi sło­wami dziew­czyna pierw­szy raz spoj­rzała pro­sto na mnie. Za­pewne to, co wła­śnie usły­szała, wy­wo­łało u niej prze­ra­że­nie. Jej re­ak­cja ja­sno świad­czyła o tym, że ostat­nią rze­czą, ja­kiej chciała, było we­zwa­nie służb mun­du­ro­wych. Nie za­prze­czę – za­in­try­go­wała mnie tym jesz­cze bar­dziej, po­nie­waż bez wąt­pie­nia wplą­tała się w coś po­waż­nego.

– Tak… Nie… Nie wiem… – za­częła mó­wić cha­otycz­nie, pró­bu­jąc po­wstrzy­mać szar­piące nią spa­zmy wy­wo­łane dłu­go­trwa­łym pła­czem. – Po­li­cja nic nie po­może. Nie w mo­jej spra­wie. Nie ma co ich fa­ty­go­wać…

– Ale… – Chcia­łam coś po­wie­dzieć, jed­nak w ostat­niej chwili po pro­stu za­bra­kło mi słów.

Na­stała ci­sza, która je­dy­nie wzma­gała nie­re­al­ność sy­tu­acji, a do tego czy­niła tę roz­mowę co­raz bar­dziej bez­sen­sowną.

– By­łam głu­pia – szep­nęła po chwili mil­cze­nia. – Uwie­rzy­łam mu, cho­ciaż ro­dzice i przy­ja­ciele mnie ostrze­gali. Od­da­łam mu wszystko do­bro­wol­nie, więc nie mam po co wzy­wać po­li­cji. Je­dy­nie z po­błaż­li­wymi uśmie­chami po­ki­wają głową nad na­iw­no­ścią eu­ro­pej­skiej tu­ry­styki, po czym od­jadą albo zde­cy­dują się aresz­to­wać mnie za seks przed­mał­żeń­ski. Wbrew po­zo­rom wiem, jak to wszystko tu­taj działa…

Cóż, miała ra­cję, a ja do­sko­nale zda­wa­łam so­bie z tego sprawę. Uwio­dły ją piękne czarne oczy oraz gład­kie słówka ćwi­czone nie­mal każ­dego dnia na mniej i bar­dziej uro­dzi­wych wcza­so­wicz­kach, któ­rych port­fele pełne są zie­lo­nych bank­no­tów. Fa­ceci uwiel­biają spro­wa­dzać ko­biety do roli utrzy­ma­nek, wy­zy­wa­jąc je od dzi­wek, ale trzeba też przy­znać, że wielu spo­śród nich sprze­daje się za pie­nią­dze w ta­jem­nicy przed kon­ser­wa­tyw­nymi ro­dzi­cami. Wi­dzia­łam to wiele razy, a co gor­sza prze­ży­łam na wła­snej skó­rze, dla­tego nie mia­łam prawa oce­niać tej dziew­czyny. Przy­naj­mniej nie w tej kwe­stii.

– Po­płacz, je­śli czu­jesz, że mu­sisz, a po­tem spró­buj się cie­szyć resztą wa­ka­cji, za­nim wró­cisz do domu – po­ra­dzi­łam. – Pie­nią­dze mają to do sie­bie, że można je znowu za­ro­bić. Prę­dzej czy póź­niej za­po­mnisz o tej stra­cie. Kto wie, może za kilka lat bę­dziesz się z tego śmiać, cho­ciaż te­raz wy­daje się to nie­praw­do­po­do­bne.

Dziew­czyna, sły­sząc te słowa, po raz ko­lejny za­lała się łzami, po czym dła­wiąc się nimi, za­częła nie­skład­nie opi­sy­wać mi swoją, jak się oka­zało, nie­cie­kawą sy­tu­ację.

– Nie… – Po­krę­ciła prze­cząco głową, ocie­ra­jąc oczy dłońmi. – Sprze­da­łam miesz­ka­nie, do­słow­nie wszystko, co mia­łam…

Nie mu­sia­łam na­wet słu­chać da­lej, mo­głam się tylko do­my­ślać, o jak wielką kwotę cho­dziło. Za­pewne stra­ciła nie tylko do­ro­bek ży­cia, ale rów­nież wszystko, co otrzy­mała od ro­dzi­ców.

– Tata za­po­wie­dział, że­bym się nie fa­ty­go­wała i na­wet nie pró­bo­wała wra­cać, gdy Mo­ham­mad mnie zo­stawi – wy­chli­pała tak gło­śno, że jej pi­skliwy głos prze­bił się przez plą­ta­ninę mo­ich my­śli i wspo­mnień. – Nie wiem, co mam ze sobą zro­bić.

In­stynk­tow­nie ob­ję­łam za­pła­kaną dziew­czynę. Chcia­łam jej w ten spo­sób do­dać otu­chy i uży­czyć nieco spo­koju, któ­rego zda­niem nie­któ­rych mia­łam aż w nad­mia­rze. Ow­szem, ro­zu­mia­łam roz­pacz i de­spe­ra­cję, ale nie wi­dzia­łam sensu pa­ni­ko­wa­nia. Mleko już się roz­lało, te­raz trzeba się było sku­pić na zmi­ni­ma­li­zo­wa­niu nie­po­żą­da­nych kon­se­kwen­cji.

Nie­zna­joma wtu­liła się we mnie, co było dla mnie za­sko­cze­niem, po­nie­waż z re­guły uni­ka­łam tak bli­skich kon­tak­tów fi­zycz­nych, z oso­bami spoza za­ufa­nego kręgu, ale się nie od­su­nę­łam. Wi­docz­nie tego te­raz po­trze­bo­wała – bli­sko­ści dru­giego czło­wieka i po­czu­cia bez­pie­czeń­stwa.

– Ro­zu­miem, że ro­dzice cię nie przyjmą, przy­naj­mniej na ra­zie. Może ja­kaś przy­ja­ciółka? Ku­zynka? Bab­cia? – spy­ta­łam po dłuż­szej chwili, kiedy nie­zna­joma wy­swo­bo­dziła się z mo­jego uści­sku i się­gnęła po szkla­neczkę z al­ko­ho­lem.

Po­krę­ciła głową i za­wsty­dzona wbiła wzrok w pod­łogę. Z jej ust nie wy­do­był się ża­den dźwięk, ale w tej nie­na­tu­ral­nej ci­szy dało się wy­czuć bez­brzeżną sa­mot­ność skrzyw­dzo­nej dziew­czyny.

– Masz pracę, do któ­rej mo­żesz wró­cić? – kon­ty­nu­owa­łam, pró­bu­jąc zna­leźć ja­kiś punkt za­cze­pie­nia, który można by było wy­ko­rzy­stać jako fun­da­menty no­wego ży­cia.

– Nie. Roz­wią­za­łam umowę w try­bie na­głym, kiedy Mo­ham­mad po­pro­sił, aby­śmy w końcu byli ra­zem. Szef za­zna­czył na­wet, że­bym ni­gdy nie wa­żyła się pro­sić o re­fe­ren­cje, bo ich po pro­stu nie otrzy­mam.

La­ska, wpa­ko­wa­łaś się w ta­kie ba­gno, że fak­tycz­nie bę­dzie ci się trudno z niego wy­grze­bać – po­my­śla­łam i na szczę­ście w ostat­niej chwili po­wstrzy­ma­łam się przed wy­po­wie­dze­niem tych słów na głos. Mój wy­raz twa­rzy praw­do­po­dob­nie jed­nak mó­wił wiele, po­nie­waż dziew­czyna na nowo wy­buch­nęła pła­czem, po­wta­rza­jąc w kółko:

– Stra­ci­łam wszystko… Nie mam już po co żyć.

Mia­łam ochotę nią po­trzą­snąć. Ow­szem, po­peł­niła straszną głu­potę, ale mu­siało ist­nieć ja­kieś wyj­ście, a je­śli ona nie po­tra­fiła go zna­leźć, to prze­cież ja mo­głam to zro­bić za nią. W końcu za­trud­nia­łam tak wiele osób, że jedna w tę czy we w tę tak na­prawdę nie ro­biła mi róż­nicy.

– Jaką pracę mo­żesz wy­ko­ny­wać? – spy­ta­łam rze­czowo, za­sta­na­wia­jąc się, w któ­rym z mo­ich in­te­re­sów zna­la­złaby się praca dla tej dziew­czyny.

Spoj­rzała na mnie wiel­kimi, mo­krymi od łez oczami. Błę­kit jej tę­czó­wek jesz­cze zy­skał na in­ten­syw­no­ści i można w nich było do­strzec kom­pletne za­sko­cze­nie.

– Ale… jak to? – spy­tała zdez­o­rien­to­wana, jakby do­piero te­raz do niej do­tarło, że opo­wiada o swo­jej ży­cio­wej tra­ge­dii zu­peł­nie przy­pad­ko­wej i cał­kiem ob­cej oso­bie.

– Py­tam cię, co po­tra­fisz ro­bić, bo być może będę w sta­nie ci coś za­pro­po­no­wać – od­po­wie­dzia­łam, nie owi­ja­jąc w ba­wełnę. – Skoro nie masz ni­kogo, kto mógłby ci po­móc, to mo­żesz roz­wa­żyć moją ewen­tu­alną ofertę.

– Prze­cież na­wet mnie pani nie zna…

– I vice versa – od­pa­ro­wa­łam szybko, lekko się przy tym uśmie­cha­jąc. – Nie masz po­ję­cia, jaką sze­fową się okażę. Po­do­bno wielu mo­ich pra­cow­ni­ków na­rzeka, że je­stem wy­ma­ga­jąca oraz apo­dyk­tyczna, a do tego by­wam zrzę­dliwa.

Dziew­czyna za­śmiała się ner­wowo, pierw­szy raz si­ląc się na coś, co przy spo­rej dawce do­brej woli można by było na­zwać prze­bły­skiem ra­do­ści.

– Pra­co­wa­łam w biu­rze – wy­znała nie­śmiało po chwili ci­szy – ale tak na­prawdę moje obo­wiązki spro­wa­dzały się do roli po­py­cha­dła, ty­powe przy­nieś, wy­nieś, po­za­mia­taj. Pa­rzy­łam kawę, kse­ro­wa­łam do­ku­menty, cza­sami, jak nie było ni­kogo in­nego, to od­bie­ra­łam te­le­fony.

Przyj­rza­łam jej się uważ­nie, usi­łu­jąc oce­nić jej moż­li­wo­ści za­wo­dowe. Była asy­stentką bez po­waż­niej­szych obo­wiąz­ków, a to z jed­nej strony sta­no­wiło ogra­ni­cze­nie, a z dru­giej – po­zo­sta­wiało jej spore pole do po­pisu. Nic o niej nie wie­dzia­łam, ale z ja­kie­goś po­wodu czu­łam, że po­tra­fi­ły­by­śmy się do­ga­dać. Ow­szem, była nie­po­zorna oraz nieco za­nie­dbana, co kłó­ciło się z moim wi­ze­run­kiem, ale nie było to coś, z czym do­bra fry­zjerka, ko­sme­tyczka czy wi­za­żystka nie zdo­ła­łaby so­bie po­ra­dzić. Wy­star­czyło sty­lowo ubrać tę dziew­czynę, do­brać od­po­wied­nie cię­cie i ko­lor wło­sów oraz na­uczyć ją pod­staw ma­ki­jażu. Mu­siała w końcu przy­swoić so­bie jedną nie­za­prze­czalną prawdę: jak cię wi­dzą, tak cię pi­szą.

Przez spe­cy­fikę swo­jej, na­zwijmy to, pracy ob­ra­ca­łam się głów­nie w mę­skim to­wa­rzy­stwie, dla­tego młoda, uśmiech­nięta dziew­czyna mo­gła być miłą od­mianą i szansą na lek­kie bab­skie po­ga­duszki. Zresztą jej wiek i świeże spoj­rze­nie mo­gły po­dzia­łać od­świe­ża­jąco na mój biz­nes. Cho­ciaż ab­so­lut­nie nie czu­łam się staro, to do­sko­nale zda­wa­łam so­bie sprawę, że spo­glą­dam na pewne rze­czy i sy­tu­acje ina­czej niż dwu­dzie­sto­latki.

– Wiem, je­stem bez­na­dziejna… – szep­nęła w tym cza­sie nie­zna­joma, która opacz­nie zin­ter­pre­to­wała moje mil­cze­nie. – Ale dzię­kuję, że w ogóle za­trzy­mała się pani na mo­ment i ze mną po­roz­ma­wiała. Po­czu­łam się nieco le­piej i cho­ciaż na­dal nie wiem, co po­win­nam zro­bić, to przy­naj­mniej zo­ba­czy­łam ja­kieś świa­tełko w tu­nelu. Może…

Uci­szy­łam ją ge­stem dłoni, sama nie wie­rząc w to, co mia­łam za­miar po­wie­dzieć.

– Mogę ci za­ofe­ro­wać sta­no­wi­sko swo­jej asy­stentki – rzu­ci­łam szybko, bo­jąc się, że zdrowy roz­są­dek w ostat­niej chwili weź­mie górę nad współ­czu­ciem. – Do two­ich obo­wiąz­ków będą na­le­żeć ta­kie drob­nostki, któ­rymi sama nie chcę się zaj­mo­wać. Pro­wa­dze­nie ter­mi­na­rza, pil­no­wa­nie spo­tkań, o któ­rych zda­rza mi się za­po­mi­nać, re­zer­wa­cja bi­le­tów. Oczy­wi­ście ocze­kuję, że bę­dziesz ze mną po­dró­żo­wać, ale skoro nie masz do­kąd wra­cać, nie po­winno to sta­no­wić dla cie­bie więk­szego pro­blemu.

Je­śli wcze­śniej my­śla­łam, że jej oczy zro­biły się wiel­kie ze zdzi­wie­nia, to te­raz nie po­tra­fi­łam zna­leźć słowa na okre­śle­nie ich roz­miaru, a prze­cież za­sób słów – i to w kilku ję­zy­kach – mia­łam nie­zwy­kle bo­gaty.

– Pani żar­tuje, prawda? – spy­tała z nie­do­wie­rza­niem, ale i z na­dzieją, któ­rej nie po­tra­fiła do­brze ukryć.

– Nie, ale mu­sisz się po­sta­rać, że­bym ni­gdy nie po­ża­ło­wała tej de­cy­zji – od­po­wie­dzia­łam zu­peł­nie po­waż­nie, nie si­ląc się na ja­kieś dłuż­sze i kwie­ci­ste prze­mowy.

Rzu­ciła mi się na szyję z ra­do­ści, ale po chwili zdała so­bie sprawę, że ta­kie za­cho­wa­nie wzglę­dem przy­szłej pra­co­daw­czyni jest nie­od­po­wied­nie, dla­tego szybko mnie pu­ściła i nie­spo­koj­nie przy­sia­dła z po­wro­tem na ba­ro­wym krze­śle.

– Oczy­wi­ście bę­dziemy mu­siały omó­wić szcze­góły za­trud­nie­nia, twoje obo­wiązki za­wo­dowe i tym po­do­bne bzdety – mruk­nę­łam znu­dzona cze­ka­ją­cymi mnie for­mal­no­ściami – ale są­dzę, że mo­żemy się tym za­jąć ju­tro rano. Te­raz zo­staw mi tylko swoje imię oraz na­zwi­sko, może nu­mer po­koju, bo jak ro­zu­miem, za­trzy­ma­łaś się w tym ho­telu…

– O Boże! Za­pro­po­no­wała mi pani pracę, a ja na­wet się nie przed­sta­wi­łam! Prze­pra­szam! Bar­bara Trzyń­ska – po­wie­działa ofi­cjal­nie, wy­cią­ga­jąc do mnie dłoń, żeby do­ko­nać for­mal­nej pre­zen­ta­cji.

– Anna Ar­chial­lis – od­par­łam, wie­dząc, że moje na­zwi­sko i tak nic jej nie po­wie.

– Bar­dzo miło mi pa­nią po­znać i chyba sam Bóg mi pa­nią ze­słał na ra­tu­nek.

Bóg, dia­beł… Nad tym, kto po­sta­wił mnie na jej dro­dze, można by było długo de­ba­to­wać, lecz to nie był czas ani miej­sce na tego typu dy­wa­ga­cje.

– Wstrzy­maj się kilka mie­sięcy z ta­kimi de­kla­ra­cjami – upo­mnia­łam ją z lekko iro­nicz­nym uśmie­chem. – Praca dla mnie może być mo­men­tami ciężka i wy­ma­ga­jąca.

– Na pewno wy­ko­rzy­stam tę szansę – za­pew­niła, uśmie­cha­jąc się pro­mien­nie. Wy­da­wało się, że za­po­mniała o nie­daw­nej roz­pa­czy. – O któ­rej mam być ju­tro go­towa?

Nie mo­głam się na­dzi­wić zmia­nie, jaka za­szła w wy­glą­dzie tej dziew­czyny w ciągu za­le­d­wie kilku mi­nut. Oczy­wi­ście oczy na­dal miała czer­wone i opuch­nięte od łez, ale szczę­ście, które co­raz śmie­lej wal­czyło o prym z za­ła­ma­niem, czy­niło ją nie­mal piękną.

– Przyjdź do re­cep­cji punkt dzie­siąta i za­py­taj o Ase­ela. Za­pa­mię­tasz imię? On po­kie­ruje cię tam, gdzie bę­dzie trzeba. Omó­wimy wa­runki za­trud­nie­nia, wy­na­gro­dze­nie, a po­tem przej­dziemy do szko­le­nia.

Przez szko­le­nie ro­zu­mia­łam przede wszyst­kim zmianę jej wi­ze­runku, który mu­siał za­cząć ko­re­spon­do­wać z moim, skoro mia­ły­śmy ra­zem pra­co­wać. Reszta rze­czy po­winna wyjść w pra­niu. Sama jesz­cze nie wie­dzia­łam, czy za­an­ga­żują ją tylko w le­galne in­te­resy, żeby po­mo­gła mi nad­zo­ro­wać na­le­żące do ro­dziny ho­tele, czy wta­jem­ni­czę ją rów­nież w swoją główną, nie cał­kiem zgodną z pra­wem dzia­łal­ność.ALESSANDRO

Prze­cią­gną­łem się nie­znacz­nie. Nie­przy­zwy­cza­jone do sie­dze­nia w nie­wy­god­nym fo­telu mię­śnie zu­peł­nie mi ze­sztyw­niały i te­raz spra­wiało mi to fi­zyczny ból. Bez­myśl­nie ga­piąc się na ekran służ­bo­wego kom­pu­tera, od­li­cza­łem mi­nuty dzie­lące mnie od za­koń­cze­nia dzi­siej­szej zmiany. Nie że­bym do cze­goś się śpie­szył. W pla­nach mia­łem je­dy­nie par­tyjkę kart z za­przy­jaź­nio­nym sta­rusz­kiem, który całe dnie spę­dzał w ka­wia­rence na rogu, tuż obok mo­jego służ­bo­wego miesz­ka­nia, oraz wie­czór przed te­le­wi­zo­rem. O! Gdy o tym po­my­śla­łem, przy­po­mniało mi się, że piwo w lo­dówce nie­stety samo się nie uzu­pełni, a prze­cież dziś miała grać moja ulu­biona dru­żyna – AS Roma.

Wes­tchną­łem ciężko, nie mo­gąc uwie­rzyć, jak wolno wska­zówka mi­nu­towa po­trafi prze­su­wać się po tar­czy. Przy­się­gam, mi­nęła cała wiecz­ność, cho­ciaż zgod­nie z tym, co zo­ba­czy­łem na ze­ga­rze, upły­nęło do­słow­nie pięć mi­nut. Cóż, ży­cie po­li­cjanta w ta­kim miej­scu jak Ca­stel­mola nie da­wało zbyt wielu oka­zji do roz­ru­sza­nia ko­ści i ści­ga­nia praw­dzi­wych prze­stęp­ców. W mia­steczku miesz­kało nieco po­nad ty­siąc osób i mógł­bym przy­siąc, że wszy­scy znali wszyst­kich, przy­naj­mniej z wi­dze­nia. Ow­szem, po­ja­wiali się tu­ry­ści, ostat­nio było ich na­wet nieco wię­cej, ale ich obec­ność na szczę­ście nie wią­zała się ze wzro­stem prze­stęp­czo­ści.

Ziew­ną­łem prze­cią­gle, znu­dzony ci­chym po­po­łu­dniem, ma­rząc o czymś zim­nym do pi­cia, i ab­so­lut­nie nie mia­łem na my­śli wody; no chyba że ktoś za­pro­po­no­wałby mi tę ogni­stą. Żar le­jący się z nieba rów­nież ni­czego nie uła­twiał, czy­niąc mnie le­ni­wym i sen­nym. Trudno było uwie­rzyć, że maj jest w sta­nie po­wi­tać nas aż tak wy­so­kimi tem­pe­ra­tu­rami. Ba­łem się na­wet po­my­śleć, ile stopni bę­dzie w lipcu czy w sierp­niu.

„Dzie­sięć mi­nut! Jesz­cze tyle mu­szę wy­trwać na po­ste­runku, za­nim po­jawi się mój zmien­nik i będę mógł wresz­cie wró­cić do domu” – po­wta­rza­łem so­bie w my­ślach. Aż lub tylko, sam nie wie­dzia­łem, które z tych słów bar­dziej pa­suje do sy­tu­acji. Mo­no­to­nia mo­jego ży­cia ude­rzyła mnie z całą siłą, uświa­da­mia­jąc mi, że poza pracą nie mam zu­peł­nie ni­czego. Żad­nych przy­ja­ciół, żad­nej ro­dziny czy cho­ciażby hobby. No chyba że za­li­czył­bym co­ty­go­dniowe spo­tka­nia sam na sam z młodą wdową po sta­rym Al­berto do ak­tyw­no­ści po­dej­mo­wa­nych w wol­nym cza­sie. Ale czy to się li­czyło? Prze­cież nie spę­dza­li­śmy zbyt wielu go­dzin ra­zem, a już na pewno nie mar­no­wa­li­śmy ich na roz­mowy. Nie mo­głem się nie uśmiech­nąć na wspo­mnie­nie jej cu­dow­nych wiel­kich piersi, które tak bar­dzo lu­bi­łem pie­ścić. Czy to czy­niło ze mnie fe­ty­szy­stę? Może. Czy się tego wsty­dzi­łem? Ab­so­lut­nie nie. Na­tura stwo­rzyła ko­biece ciało po to, by fa­ceci tacy jak ja mo­gli się nim roz­ko­szo­wać!

Pięć mi­nut! Zer­ka­jąc na ze­gar, uświa­do­mi­łem so­bie, że mogę spo­koj­nie wy­lo­go­wać się z sys­temu i po­woli szy­ko­wać do wyj­ścia. Oczy­wi­ście o ile Giu­seppe znowu się nie spóźni, co nie­stety zda­rzało mu się bar­dzo czę­sto. Od­kąd uro­dziło mu się piąte dziecko, ab­so­lut­nie nie był w sta­nie kon­tro­lo­wać czasu, a przez to za­nie­dby­wał za­równo mało wy­ma­ga­jącą pracę, jak i – pa­ra­dok­sal­nie – ro­dzinę. Miał je­dy­nie trzy­dzie­ści trzy lata, był więc ode mnie młod­szy o dzie­więć lat, a za­cho­wy­wał się jak sty­rany ży­ciem sta­ru­szek sto­jący nie­mal nad wła­snym gro­bem. Za­sta­na­wia­łem się, co bę­dzie, gdy osią­gnie mój wiek. Strach się bać!

Usły­sza­łem ha­łas do­cho­dzący sprzed drzwi wej­ścio­wych na po­ste­ru­nek. Ktoś zbli­żał się nie­śpiesz­nym kro­kiem, z pew­no­ścią zmę­czony upa­łem, dusz­nym po­wie­trzem utrud­nia­ją­cym od­dy­cha­nie oraz nad­wagą do­bit­nie świad­czącą o ku­li­nar­nych umie­jęt­no­ściach mał­żonki.

– Giu­seppe, czyż­byś dla od­miany przy­szedł dziś do pracy na czas? – za­śmia­łem się, ocze­ku­jąc ru­mia­nej, peł­nej twa­rzy ko­legi, która lada mo­ment po­winna się wy­ło­nić z pół­mroku pa­nu­ją­cym w po­miesz­cze­niu.

– Don Russo? – spy­tał w tym cza­sie głę­boki mę­ski głos, z pew­no­ścią nie­na­le­żący do osoby, któ­rej na­dej­ścia się spo­dzie­wa­łem.

Au­to­ma­tycz­nie wy­pro­sto­wa­łem się w fo­telu sta­no­wią­cym do tej pory na­miastkę le­żanki i przy­bra­łem po­ważny wy­raz twa­rzy. Do końca mo­jej zmiany po­zo­stały je­dy­nie trzy mi­nuty, ale naj­wi­docz­niej prze­zna­cze­nie zde­cy­do­wało, że mu­szę je wy­ko­rzy­stać nad wy­raz efek­tyw­nie.

Męż­czy­zna, któ­rego uj­rza­łem ułamki se­kund póź­niej, był tak po­tężny, że przez mo­ment oba­wia­łem się, czy nie uszko­dzi sta­rej drew­nia­nej fra­mugi, wcho­dząc do środka. Miał na so­bie bez wąt­pie­nia drogi gar­ni­tur. Na sam jego wi­dok zro­biło mi się go­rąco. Taki strój nie nada­wał się na sy­cy­lij­skie ma­jowe po­po­łu­dnie.

– Tak, to ja – po­twier­dzi­łem, nie wie­dząc, czego się spo­dzie­wać. – Czym mogę słu­żyć?

– Pój­dzie pan ze mną – stwier­dził rze­czowo nie­zna­jomy, nie si­ląc się na uprzej­mo­ści.

Za­raz, za­raz, coś mi tu nie pa­so­wało. To ja by­łem stró­żem prawa i to ja tu­taj po­wi­nien wy­da­wać po­le­ce­nia. Co prawda mu­sia­łem wy­peł­niać roz­kazy prze­ło­żo­nych, ale żad­nego z nich tu­taj te­raz nie było.

– Słu­cham? – spy­ta­łem, wsta­jąc w końcu z fo­tela i się roz­pro­sto­wu­jąc, żeby za­pre­zen­to­wać się w ca­łej oka­za­ło­ści swo­jego metr dzie­więć­dzie­siąt je­den.

Tak jak my­śla­łem, by­łem nieco wyż­szy od ta­jem­ni­czego męż­czy­zny, a mię­śnie ra­mion ry­su­jące się pod po­li­cyj­nym mun­du­rem oka­zały się tylko nieco mniej­sze od tych, które opi­nał drogi gar­ni­tur nie­zna­jo­mego.

– Don Ser­gio chce się z pa­nem wi­dzieć.

Jedno zda­nie mu­siało mi wy­star­czyć za wszel­kie tłu­ma­cze­nia. To imię po­tra­fiło wzbu­dzić w tej czę­ści Sy­cy­lii sza­cu­nek, wdzięcz­ność, ale też strach. Cho­ciaż by­łem po­li­cjan­tem, który w teo­rii nie po­wi­nien wią­zać się z tu­tej­szą „ro­dziną”, to mia­łem rów­nież sta­tus peł­no­praw­nego członka lo­kal­nej spo­łecz­no­ści i po pro­stu nie mo­głem od­rzu­cić ta­kiego za­pro­sze­nia.

Mil­cząc, ukła­da­łem so­bie w my­ślach prze­mowę, którą ura­czę po­słańca, gdy na­gle do środka wpadł zdy­szany i czer­wony na twa­rzy Giu­seppe. Wy­glą­dał na tak wy­koń­czo­nego, jakby całą drogę z domu na po­ste­ru­nek po­ko­nał bie­giem.

– Prze­pra­szam za spóź… – Urwał w pół słowa, nie bar­dzo wie­dząc, czy po­wi­nien wejść do środka, czy też ci­cha­czem wy­co­fać się na ko­ry­tarz. Wy­raz jego twa­rzy świad­czył o tym, że do­sko­nale zda­wał so­bie sprawę, kto do mnie przy­szedł.

– Cze­ka­li­śmy na cie­bie – mruk­ną­łem, wy­cho­dząc zza biurka. – Mu­szę już iść, a prze­cież nie zo­sta­wię po­ste­runku bez opieki.

– Tak, tak… Dzień do­bry – wy­szep­tał, wy­ko­nu­jąc przed ob­cym gest przy­wo­dzący na myśl po­kłony znane mi z fil­mów hi­sto­rycz­nych o ko­lej­nych kró­lach bry­tyj­skich.

Zde­cy­do­wa­nie nie po­do­bała mi się słu­żal­cza po­stawa Giu­sep­pego, ale by­łem w sta­nie ją zro­zu­mieć. Nie ode­zwa­łem się ani sło­wem, spoj­rza­łem tylko na fa­ceta w gar­ni­tu­rze i wska­zu­jąc głową na drzwi, ru­szy­łem w ich kie­runku. Z pew­no­ścią cze­kała mnie kil­ku­na­sto­mi­nu­towa jazda ja­kimś au­tem – po­sia­dłość Dona znaj­do­wała się da­leko poza na­szym ma­łym, nie­kiedy za­po­mi­na­nym przez Boga i tu­ry­stów mia­stecz­kiem. Za­sta­na­wiało mnie tylko jedno – czego Ser­gio ode mnie chciał!

Dwie go­dziny póź­niej sie­dzia­łem w ele­ganc­kim ogro­do­wym fo­telu i spo­glą­da­łem na po­ciętą zmarszcz­kami twarz jed­nego z sze­fów tu­tej­szej ma­fii. Po­pi­ja­jąc wy­borną whi­sky, wprost nie mo­głem uwie­rzyć w to, co wła­śnie usły­sza­łem.

– Prze­pra­szam, ale chyba coś źle zro­zu­mia­łem – żach­ną­łem się, bo nie po­tra­fi­łem po­jąć, dla­czego to mnie chciano po­wie­rzyć aku­rat ta­kie za­da­nie, w końcu na ra­so­wego ca­sa­novę nie mia­łem żad­nych za­dat­ków!

– Mu­sisz nam po­móc się zbli­żyć do Anny Ar­chial­lis. Naj­le­piej bę­dzie, je­śli po pro­stu zo­sta­niesz jej ko­chan­kiem. Ra­czej nie po­winno to dla cie­bie sta­no­wić pro­blemu ani być źró­dłem ja­kich­kol­wiek nie­do­god­no­ści. Za­pew­niam cię, dama wy­gląda na­der ape­tycz­nie, a jej biust można śmiało po­rów­nać z tym na­le­żą­cym do mło­dej wdowy po Al­berto. – Ser­gio za­śmiał się lekko przy tym po­rów­na­niu. Dał mi też w ten spo­sób do zro­zu­mie­nia, że zna każdy, na­wet naj­drob­niej­szy szcze­gół mo­jego z po­zoru nud­nego, by nie po­wie­dzieć: nie­cie­ka­wego, ży­cia. – Chciał­bym, abyś w od­po­wied­nim mo­men­cie na nią wpły­nął i na­mó­wił ją do od­sprze­da­nia mi ho­telu usy­tu­owa­nego tu, na wy­spie.

– Dla­czego ja?

– Wpi­su­jesz się w jej typ. Lubi wy­so­kich, umię­śnio­nych i wy­ta­tu­owa­nych go­ści, cho­ciaż może się oka­zać, że je­steś nieco star­szy niż fa­ceci, któ­rymi z re­guły się ota­cza – wy­re­cy­to­wał moje fi­zyczne atry­buty, jakby oma­wiał za­lety ko­nia wy­ści­go­wego, któ­rego za­mie­rzał ku­pić do swo­jej stajni.

– Nieco star­szy? – po­wtó­rzy­łem py­ta­jąco.

– Na ko­chan­ków wy­biera so­bie zwy­kle mło­dzie­niasz­ków, śred­nia waha się gdzieś w oko­li­cach trzy­dziestki. Ale pew­nie wy­nika to z jej nie­chęci do an­ga­żo­wa­nia się w po­waż­niej­sze re­la­cje dam­sko-mę­skie. Zresztą do­sta­niesz teczkę ze wszyst­kimi in­for­ma­cjami, że­byś mógł się z nimi za­po­znać przed wy­jaz­dem.

– Wiesz, że nie­dawno stuk­nęły mi czter­dzie­ści dwa lata? – Wo­la­łem się upew­nić.

– I co z tego? – spy­tał mój roz­mówca, wzru­sza­jąc lek­ce­wa­żąco ra­mio­nami. – Ona kilka mie­sięcy temu świę­to­wała czter­dziestkę! Je­ste­ście pod tym wzglę­dem ide­al­nie do­brani. To co, kiedy mo­żesz le­cieć?

– Z ca­łym sza­cun­kiem, Don Ser­gio, ale mam pracę, któ­rej nie mogę zo­sta­wić. Obo­wiązki, które mu­szę re­gu­lar­nie wy­peł­niać, a to, co mi za­pro­po­no­wa­łeś, bę­dzie wy­ma­gać przy­naj­mniej kilku mie­sięcy…

– Szcze­góły zo­staw mnie – wszedł mi w słowo star­szy męż­czy­zna. – Ko­men­dant już wy­ra­ził zgodę na twój bez­ter­mi­nowy bez­płatny urlop, chcesz zo­ba­czyć do­ku­menty? A je­śli cho­dzi o twoje zo­bo­wią­za­nia, to obie­cuję, że Mas­simo – mó­wiąc to, wska­zał na mię­śniaka w gar­ni­tu­rze – oso­bi­ście bę­dzie wpa­dał do two­jego miesz­ka­nia, by pod­lać wszyst­kie kwiatki.

Naj­wi­docz­niej za­le­żało mu na tym, że­bym się zgo­dził, bo do­brze przy­go­to­wał się do tej roz­mowy. A jego pro­po­zy­cja z pew­no­ścią na­le­żała do tych, któ­rych po pro­stu się nie od­ma­wia.

– No do­brze, a co ja z tego będę miał? – spy­ta­łem, ak­cen­tu­jąc za­imek.

– Poza moją wdzięcz­no­ścią? – spy­tał za­czep­nie. – Po­dam ci na tacy od­po­wie­dzial­nego za śmierć Io­landy i ma­łej Giu­lii.

Na dźwięk tych dwóch imion po­czu­łem ogromny ból. Zu­peł­nie jakby Ser­gio wal­nął mnie pię­ścią w splot sło­neczny, i to bez za­po­wie­dzi. Słowo daję, sku­li­łem się, ocze­ku­jąc ko­lej­nego wer­bal­nego ciosu, który mógł na­dejść w każ­dej chwili.

– Skąd… – Nie do­koń­czy­łem na­wet za­czę­tego zda­nia.

My­śli kłę­biły mi się w gło­wie i nie by­łem w sta­nie skle­cić żad­nej sen­sow­nej wy­po­wie­dzi.

– Spraw­dzi­li­śmy cię za­raz po tym, jak na­gle po prze­szło dzie­się­ciu la­tach nie­obec­no­ści wró­ci­łeś na wy­spę. Zresztą mu­sie­li­śmy to zro­bić, skoro pod­ją­łeś pracę w po­li­cji. Ro­zu­miem twoją złość i fru­stra­cję, je­stem w sta­nie po­jąć, jak za­wie­dziony przez sys­tem mu­sia­łeś się czuć, ale nie poj­muję, dla­czego ich nie po­mści­łeś!

– Nie wie­dzia­łem, kogo wi­nić – przy­zna­łem szcze­rze, prze­ży­wa­jąc na nowo tra­ge­dię sprzed po­nad de­kady. – Do dziś za­daję so­bie py­ta­nie, czy zdra­dził ktoś z na­szych. Czy ra­czej po­wi­nie­nem ści­gać tych sto­ją­cych gdzieś w cie­niu…

– Do­tar­cie do spraw­ców fak­tycz­nie mo­gło być dla cie­bie nie­moż­liwe – od­parł ze zro­zu­mie­niem. – Je­śli po­mo­żesz mi z panną Ar­chial­lis, to ja w do­wód wdzięcz­no­ści wskażę ci win­nych. Moi lu­dzie przez kilka mie­sięcy pra­co­wali nad tą sprawą i mam pew­ność, że na­mie­rzy­li­śmy nie tylko zle­ce­nio­dawcę, ale rów­nież tego, kto fak­tycz­nie po­cią­gnął wtedy za spust.

Chwy­ci­łem sto­jącą na sto­liku szklankę z whi­sky i szybko ją opróż­ni­łem. Al­ko­hol roz­lał się po gar­dle i pa­ląc mnie od środka, spły­nął do żo­łądka. Mia­łem ochotę upić się do tego stop­nia, by prze­stać my­śleć oraz od­czu­wać, a jed­no­cze­śnie za­cho­wać trzeź­wość, by do­pro­wa­dzić tę roz­mowę do końca.

– Ni­gdy ni­kogo nie uwo­dzi­łem, przy­naj­mniej nie spe­cjal­nie – przy­zna­łem, bo­jąc się, że naj­zwy­czaj­niej w świe­cie nie spro­stam za­da­niu.

– Do­sta­niesz od­po­wied­nią gar­de­robę, kartę prak­tycz­nie bez li­mitu. Samo to wiele ci uła­twi. Mu­sisz za­trzy­mać się w jej ho­telu i po pro­stu ocza­ro­wać ją na tyle, by wpa­dła w twoje si­dła – stwier­dził rze­czowo Ser­gio, nie wcho­dząc w szcze­góły. Nie za­mie­rzał też pod­bu­do­wy­wać mo­jej nad­wą­tlo­nej sa­mo­oceny. – To co, zga­dzasz się?

Nie mia­łem wyj­ścia. Po tym, co usły­sza­łem, nie mo­głem tak po pro­stu wstać i wyjść. Nie, kiedy los do­słow­nie ofia­ro­wał mi szansę na po­msz­cze­nie śmierć dwóch naj­droż­szych mi istot na świe­cie!

– Kiedy i gdzie mam le­cieć? – od­po­wie­dzia­łem py­ta­niem na py­ta­nie, żeby dać wy­raz go­to­wo­ści.

Don Ser­gio uśmiech­nął się lekko, po czym z za­do­wo­le­niem ski­nął głową. Po­ru­szył się lekko, szu­ka­jąc wy­god­niej­szej po­zy­cji w fo­telu, a za­raz po­tem ski­nął na pra­cow­nika re­zy­den­cji, aby ten uzu­peł­nił braki w al­ko­holu.

– Ju­tro po po­łu­dniu bę­dziesz już w Aka­bie, do tego czasu zo­sta­niesz tu­taj – za­de­cy­do­wał. – Za­raz przyj­dzie kra­wiec. Są­dzę, że znasz sta­rego po­czci­wego Don Ba­si­lia…

– Ale moje rze­czy… Na­wet nie mam ze sobą pasz­portu – za­pro­te­sto­wa­łem, chcąc cho­ciaż na mo­ment wró­cić do swo­jego służ­bo­wego miesz­kanka.

– Mas­simo wszyst­kim się zaj­mie – uci­szył mnie sta­now­czo mój roz­mówca. – Wie­czór po­wi­nie­neś spę­dzić nad teczką donny Ar­chial­lis, naj­le­piej, gdy­byś przy­swoił wszyst­kie in­for­ma­cje przed wy­jaz­dem i nie za­bie­rał tych do­ku­men­tów ze sobą.

– Da się zro­bić.

Don Ser­gio wy­cią­gnął do mnie dłoń, po czym ści­snął mi rękę. W ten spo­sób nie­odwo­łal­nie za­war­łem pakt z dia­błem, ale tylko po to, by do­rwać wcie­le­nie naj­gor­szego zła, które bez wa­ha­nia strze­liło w głowę mo­jej żo­nie i na­szej czte­ro­let­niej có­reczce.ANNA

Zu­peł­nie za­po­mnia­łam o spo­tka­niu z oszu­kaną przez ja­kie­goś do­mo­ro­słego pod­ry­wa­cza dziew­czyną. Sie­dzia­łam w swoim ga­bi­ne­cie, prze­glą­da­jąc ze­sta­wie­nia fi­nan­sowe prze­słane z Gre­cji, gdy Aseel, moja prawa ręka, po­wia­do­mił mnie, że Bar­bara Trzyń­ska – swoją drogą su­per­śmiesz­nie wy­mó­wił jej na­zwi­sko – prosi o roz­mowę ze mną.

– Cho­lera – za­klę­łam w ję­zyku mo­jej świę­tej pa­mięci matki – zu­peł­nie wy­le­ciało mi to z głowy. Wpro­wadź ją tu­taj i każ ko­muś zna­leźć, naj­le­piej na już, wzór umowy o pracę, jaką zwy­kle pod­pi­su­jemy z pra­cow­ni­kami. Cho­dzi mi o tę mię­dzy­na­ro­dową z klau­zulą po­uf­no­ści – mruk­nę­łam po an­giel­sku, zbie­ra­jąc część do­ku­men­tów z biurka.

Nie ża­ło­wa­łam swo­jej wczo­raj­szej pro­po­zy­cji, co to to nie, szcze­rze mó­wiąc, ra­czej się nad nią tak na­prawdę nie za­sta­na­wia­łam. Po pro­stu mo­głam po­móc tej dziew­czy­nie, więc to ro­bi­łam, wie­rząc, że pew­nego dnia do­bra karma do mnie wróci. Szybko na­kre­śli­łam sze­reg cyfr na nie­wiel­kiej kar­teczce i zgię­łam ją wpół. Nie lu­bi­łam dys­ku­to­wać długo o pie­nią­dzach, dla­tego suma, którą mo­głam dziew­czy­nie za­pro­po­no­wać, nie pod­le­gała ne­go­cja­cjom. Kla­syczne „bierz albo od­mów”.

Ba­sia sta­nęła w drzwiach kilka chwil póź­niej. Onie­śmie­lona ele­ganc­kim mi­ni­ma­li­zmem po­miesz­cze­nia za­trzy­mała się w progu, nieco oba­wia­jąc się wejść do środka. Biel kon­tra­stu­jąca z wszech­obecną czer­nią od­bi­jała się w chro­mo­wa­nych do­dat­kach, przy­tła­cza­jąc każ­dego, kto wcho­dził tu po raz pierw­szy. Z pew­no­ścią usta­wione na sa­mym środku ma­sywne biurko, za któ­rym sie­dzia­łam, rów­nież nieco ją pe­szyło. I nie było w tym ab­so­lut­nie nic dziw­nego – ga­bi­net zo­stał tak za­pro­jek­to­wany przez spe­cja­listkę wy­łącz­nie po to, aby wzbu­dzać po­dziw, sza­cu­nek, ale też, je­śli bę­dzie trzeba, nie­po­kój. W końcu pro­wa­dzi­łam tu in­te­resy – i to róż­nego ro­dzaju.

– Wejdź, pro­szę – za­pro­si­łam ją po an­giel­sku, wska­zu­jąc je­den z fo­teli. – Daj mi jesz­cze chwilę i bę­dziemy mo­gły za­czy­nać.

Po­trze­bo­wa­łam tych kilku mi­nut, bo wciąż cze­ka­łam, aż je­den z pod­wład­nych przy­nie­sie mi ko­pię umowy o pracę. Chcia­łam też do­kład­nie przyj­rzeć się tej dziew­czy­nie, aby w przy­bli­że­niu okre­ślić, w ja­kim stylu bę­dzie jej do­brze. Ktoś mą­dry po­wie­dział kie­dyś, że nie ma ko­biet brzyd­kich, są tylko za­nie­dbane – tak że wy­do­by­cie ła­bę­dzia z tego brzyd­kiego ka­czątka nie po­winno na­strę­czyć zbyt wielu trud­no­ści.

Włosy ze­brała w cał­kiem przy­zwo­ity kok, nie­stety drobne pa­semka zdą­żyły wy­mknąć się z upię­cia, two­rząc coś na kształt roz­czo­chra­nej ko­rony wo­kół jej głowy. W wielu za­wo­dach pew­nie by to prze­szło, ale nie­stety nie w ta­kim, jaki miała za­cząć wy­ko­ny­wać. Lekko na­puch­nięte oczy wy­glą­dały zde­cy­do­wa­nie le­piej niż wczo­raj, cza­ru­jąc mnie głę­bo­kim błę­ki­tem. Naj­go­rzej wy­pa­dało ubra­nie – ab­so­lut­nie źle do­brane, wi­siało na niej ni­czym wo­rek po­kutny na prak­ty­ku­ją­cym asce­cie.

– Jesz­cze raz chcia­łam po­dzię­ko­wać – szep­nęła, pod­cho­dząc bli­żej. – Za­ga­dała mnie pani w mo­men­cie, kiedy już mia­łam pod­jąć ja­kąś głu­pią de­cy­zję. Ale zro­zu­miem, je­śli po prze­my­śle­niu wszyst­kiego jed­nak mnie pani nie za­trudni. W końcu je­stem kimś zu­peł­nie ob­cym…

– Ci­sza! – po­wstrzy­ma­łam ją szybko, za­nim zdą­żyła po­wie­dzieć coś, czego nie da­łoby się cof­nąć. – Nie zmie­niam raz pod­ję­tych de­cy­zji i na­prawdę uwa­żam, że mo­żesz być świetną asy­stentką. Fak­tycz­nie, uzmy­sło­wi­łam so­bie po­trzebę po­sia­da­nia ta­kiej pra­cow­niczki dość nie­spo­dzie­wa­nie, ale nie zmie­nia to faktu, że je­stem go­towa na stwo­rze­nie ta­kiego etatu. Chyba że to ty zdą­ży­łaś się w mię­dzy­cza­sie roz­my­ślić bądź wró­cić do tego po­żal się Boże ca­sa­novy.

Ba­sia na­gle opa­dła na fo­tel, jakby po­ru­szony przeze mnie te­mat ode­brał jej wszyst­kie siły. Ką­ciki ust, które do tej pory za­cho­wy­wały neu­tralny wy­raz, opa­dły, two­rząc pod­kówkę.

– Bar­dzo chcę wy­ko­rzy­stać tę nie­spo­dzie­waną szansę.

– Za­tem po­sta­no­wione. Na kartce znaj­dziesz pro­po­no­wane przeze mnie mie­sięczne wy­na­gro­dze­nie – po­wie­dzia­łam, prze­su­wa­jąc w jej stronę nie­wielki świ­stek pa­pieru. – Umowa stan­dar­dowo pod­pi­sy­wana jest na dwa lata z moż­li­wo­ścią prze­dłu­że­nia.

– Zga­dzam się – szep­nęła, na­wet nie spo­glą­da­jąc na za­pi­saną sumę. – Wie pani, że nie mam in­nej opcji.

Zro­biło mi się jej żal, ale też nie chcia­łam, aby po­dej­mo­wała pracę u mnie je­dy­nie z przy­musu. Zresztą, nie oszu­kujmy się, zna­la­zła­bym na jej miej­sce wiele chęt­nych, a każda z tych osób po­de­szłaby do swo­ich obo­wiąz­ków z dużo więk­szym en­tu­zja­zmem.

– Po­słu­chaj, moje dziecko – za­czę­łam, pierw­szy raz uży­wa­jąc w na­szej roz­mo­wie ję­zyka pol­skiego. – Za­wsze można zna­leźć ja­kieś inne wyj­ście. Je­śli pracę u mnie bę­dziesz trak­to­wać je­dy­nie jako przy­kry obo­wią­zek, to żadna z nas nie bę­dzie zbyt­nio szczę­śliwa w tej re­la­cji pra­cow­nica – pra­co­daw­czyni.

Dziew­czyna zro­biła ogromne oczy, bo nie wie­rzyła wła­snym uszom.

– Pani mówi po pol­sku? – za­py­tała za­sko­czona.

– Cho­ciaż na­zwi­sko, któ­rym się po­słu­guję, jest grec­kie, to moja mama po­cho­dziła z Pol­ski. Do­kład­nie z ma­łej wsi pod Lu­bli­nem – od­par­łam z uśmie­chem, wi­dząc, że Ba­sia nieco się roz­luź­niła i nie spra­wiała już wra­że­nia tak zde­ner­wo­wa­nej jak przed chwilą.

W tym mo­men­cie roz­le­gło się ci­che pu­ka­nie do drzwi, a za mo­ment uj­rza­łam w nich pra­cow­nika kadr. Ski­nę­łam głową, da­jąc mu tym sa­mym przy­zwo­le­nie na wej­ście. Był ni­skim, nieco pulch­nym męż­czy­zną przed pięć­dzie­siątką. Wy­glą­dał na spe­szo­nego, może na­wet prze­ra­żo­nego wi­zytą w moim ga­bi­ne­cie. Szybko po­ło­żył do­ku­menty na biurku i kła­nia­jąc się lekko, wy­szedł bez wy­po­wie­dze­nia cho­ciażby słowa. To nie­spo­dzie­wane za­mie­sza­nie wy­ko­rzy­stała Ba­sia. Nie­śmiało, nie­mal nie­zau­wa­żal­nym ru­chem się­gnęła po kar­teczkę, po czym wy­dała ci­chy okrzyk zdzi­wie­nia na wi­dok pro­po­no­wa­nej kwoty.

– Oczy­wi­ście mó­wimy tu o euro – spre­cy­zo­wa­łam, gdy do­strze­głam szok ma­lu­jący się na jej twa­rzy.

– Ale prze­cież to zde­cy­do­wa­nie za dużo – za­pro­te­sto­wała. – Mo­gła­bym pra­co­wać za po­łowę tej kwoty i by­ła­bym za­do­wo­lona.

Jesz­cze ni­gdy nie spo­tka­łam się z osobą, która pro­te­sto­wała prze­ciwko wy­so­kiej pen­sji. Ra­czej od­wrot­nie, więk­szość mo­ich pra­cow­ni­ków do­ma­gała się pod­wy­żek, do­dat­ków i in­nych gra­ty­fi­ka­cji.

– Ta praca wiąże się z wie­loma wy­dat­kami – wy­ja­śni­łam w końcu dy­plo­ma­tycz­nie. – Ocze­kuję od cie­bie nie­na­gan­nej pre­zen­cji. Od­po­wied­nie stroje, re­gu­larne wi­zyty u ko­sme­tyczki i fry­zjera. To wszystko kosz­tuje. Zresztą wczo­raj po­wie­dzia­łam ci ja­sno: pie­nią­dze mają to do sie­bie, że można je za­ro­bić.

– To on po­wi­nien je zwró­cić, a nie pani, ofe­ru­jąc mi tak wy­soką pen­sję – mruk­nęła, a w jej gło­sie dało się wy­czuć nutę zło­ści prze­mie­sza­nej z chę­cią ze­msty.

Te słowa dały mi dużo do my­śle­nia, a prze­korna ko­bieca na­tura pod­po­wie­działa cał­kiem nie­złe roz­wią­za­nie.

– Wiesz, to też da się zro­bić – szep­nę­łam, uśmie­cha­jąc się przy tym prze­bie­gle. – Chcia­ła­byś dać mu na­uczkę?

Ba­sia spoj­rzała na mnie wzro­kiem peł­nym za­sko­cze­nia, ale też sza­cunku.

– Zde­cy­do­wa­nie tak! Na tyle po­rządną, by nie oszu­kał już żad­nej uczci­wej dziew­czyny, no i by po­czuł się zła­pany w pu­łapkę, naj­le­piej za­sta­wioną przez ja­kąś sprytną ko­bietę.

Spodo­bała mi się jej od­po­wiedź. Ja osiem­na­ście lat temu nie mia­łam szansy na ze­mstę, ale czemu te­raz, skoro mia­łam taką moż­li­wość, mia­ła­bym nie po­móc tej ślicz­nej mło­dej blon­dynce szu­kać spra­wie­dli­wo­ści?

– Masz ja­kieś zdję­cie tego swo­jego ca­sa­novy? – spy­ta­łam, kom­plet­nie ją tym za­ska­ku­jąc.

– Tak, w te­le­fo­nie… Ale… – od­po­wie­działa, nie bar­dzo ro­zu­mie­jąc, do­kąd zmie­rzam.

– Po­każ mi je, a naj­le­piej prze­ślij na ma­ila wraz z imie­niem, na­zwi­skiem i in­for­ma­cją, gdzie można go zna­leźć. Za­raz po­dam ci ad­res.

Nim wy­po­wie­dzia­łam ostat­nie słowo, pod­sta­wiła mi pod nos smart­fon. Na ekra­nie zo­ba­czy­łam mło­dzieńca, któ­rego fak­tycz­nie można było uznać za przy­stoj­nego. Nie­stety, z jego ob­li­cza bez trudu mo­głam wy­czy­tać chci­wość, wy­ra­cho­wa­nie i sa­mo­uwiel­bie­nie nie­po­zwa­la­jące mu na po­ko­cha­nie ko­go­kol­wiek poza sa­mym sobą. W tym ostat­nim przy­po­mi­nał mi mo­jego by­łego męża. Cóż, tym ra­zem nie­zna­jomy ze zdję­cia po­de­rwał nie­wła­ściwą dziew­czynę! Mia­łam ide­alny po­mysł, na to, co po­win­nam z nim zro­bić. I do­sko­nale wie­dzia­łam, jak spra­wić, by do ostat­niego mo­mentu nie zo­rien­to­wał się, że wpadł w za­sta­wioną z pre­me­dy­ta­cją pu­łapkę.

– My­ślę, że bez pro­blemu od­zy­skamy twoje pie­nią­dze, oczy­wi­ście z pro­cen­tem – oznaj­mi­łam, lekko się przy tym uśmie­cha­jąc.

Po­my­śla­łam, że może po­trzeba mi wła­śnie odro­biny roz­rywki. Ostat­nio sku­pia­łam się je­dy­nie na in­te­re­sach i pra­wie za­po­mnia­łam o czymś ta­kim jak ży­cie. Kto wie, może Ba­sia zo­stała ze­słana przez nie­biosa, abym za­częła się cie­szyć tym, co mam.

– Ale jak to? We­zwie pani po­li­cję? – spy­tała zdez­o­rien­to­wana.

– Nie – za­pew­ni­łam ją – ta­kie rze­czy za­ła­twia się w zu­peł­nie inny spo­sób, zwłasz­cza tu­taj, na Bli­skim Wscho­dzie.

– Czy su­ge­ruje pani, że on… do pia­chu?… – spy­tała, ro­biąc pauzy. Mimo jej wa­ha­nia od razu się do­my­śli­łam, co ma na my­śli.

To dużo mi o niej po­wie­działo. Miała do­bre serce, z pew­no­ścią była uczciwa, ale też po­tra­fiła do­pu­ścić wiele róż­nych moż­li­wo­ści. Wie­dzia­łam, że ni­gdy nie na­rażę jej na wi­dok zwłok, sama go uni­kam, ale przy­naj­mniej zy­ska­łam pew­ność, że być może uda jej się za­cho­wać spo­kój, je­śli kie­dyś przez przy­pa­dek na­tknie się na ja­kieś ciało.

– Ab­so­lut­nie nie – za­śmia­łam się, pró­bu­jąc za­ma­sko­wać swoje praw­dziwe uczu­cia. – Za­pew­niam cię, że bę­dzie cały i zdrowy, a przy­naj­mniej ani ja, ani ża­den z mo­ich pra­cow­ni­ków nie zro­bimy mu krzywdy. Kto wie, może na­wet w któ­rymś mo­men­cie spo­tka­cie się po­now­nie…

– Wo­la­ła­bym tego unik­nąć…

– Może się to oka­zać nie­unik­nione, je­śli mamy się ze­mścić – we­szłam jej w słowo – ale za­pew­niam cię, że to ty bę­dziesz wtedy roz­da­wać karty.

Dziew­czyna pa­trzyła na mnie tymi wiel­kimi błę­kit­nymi oczami, jak­bym była ja­kimś god­nym uwiel­bia­nia bó­stwem. Sza­cu­nek wo­bec mnie mie­szał się z nie­do­wie­rza­niem, ra­dość z nie­pew­no­ścią, a nie­śmiały uśmiech prze­pę­dzał po­woli nie­dawne smutki.

– Nie wiem, dla­czego pani to robi, ale bar­dzo dzię­kuję! Dam z sie­bie wszystko, aby ni­gdy nie po­ża­ło­wała pani de­cy­zji o za­trud­nie­niu mnie. Je­śli zaj­dzie taka po­trzeba, będę pra­co­wać i po dwa­na­ście go­dzin dzien­nie, byle tylko spro­stać wszyst­kim ocze­ki­wa­niom.

W ciągu kilku mi­nut za­szła w niej im­po­nu­jąca zmiana. Nie było już śladu ani po re­zy­gna­cji, ani po po­tul­nym go­dze­niu się z lo­sem. Te­raz sie­działa przede mną pewna sie­bie osoba, go­towa sta­wić czoła no­wym wy­zwa­niom. Oby tylko ten stan nie mi­nął tak szybko jak po­przedni.

– Może kie­dyś w chwili sła­bo­ści opo­wiem ci, co mnie spo­tkało wiele lat temu, a uwierz mi, wdep­nę­łam wtedy jesz­cze go­rzej niż ty. Na szczę­ście mia­łam dziadka i mamę, oni po­mo­gli mi wy­grze­bać się z dołka, a ja na­wet im za to nie po­dzię­ko­wa­łam. Po­moc to­bie trak­tuję jako spłatę kar­micz­nego długu. Zresztą sama za­uwa­żysz, pra­cuję prak­tycz­nie z sa­mymi męż­czy­znami, więc dam­skie to­wa­rzy­stwo bę­dzie dla mnie miłą od­mianą.

Sama nie do końca wie­dzia­łam, czemu się tym z nią po­dzie­li­łam, może po­trze­bo­wa­łam przy­ja­ciółki, ko­goś, komu mo­gła­bym się tak po bab­sku wy­ga­dać, a może po pro­stu po­czu­łam z nią ja­kąś dziwną więź łą­czącą dwie wy­ko­rzy­stane przez fa­ce­tów ko­biety.

– Nie za­wiodę pani – obie­cała po­waż­nym to­nem. – Wy­ko­nam każde po­le­ce­nie.

– Skoro już przy tym je­ste­śmy. Wraz z umową bę­dziesz mu­siała pod­pi­sać klau­zulę po­uf­no­ści. Cho­dzi o za­cho­wa­nie ta­jem­nicy firmy i nie­ujaw­nia­nie ni­komu z ze­wnątrz za­sad na­szego funk­cjo­no­wa­nia czy szcze­gó­łów zwią­za­nych z pro­wa­dzo­nymi in­te­re­sami.

– Oczy­wi­ście – ski­nęła głową – w swo­jej daw­nej pracy też mu­sia­łam pod­pi­sać coś ta­kiego.

„Nie wiem, gdzie pra­co­wała, ale z pew­no­ścią klau­zula ta nie była tam tak ważna jak w mo­jej fir­mie” – prze­mknęło mi przez głowę. Nic jed­nak nie po­wie­dzia­łam. Za­miast tego pod­su­nę­łam Basi plik do­ku­men­tów, aby mo­gła po­znać ich treść przed pod­pi­sa­niem.

Się­gnęła po nie, po czym uważ­nie czy­ta­jąc, przy­ta­ki­wała raz po raz. Sku­pie­nie ma­lu­jące się na jej twa­rzy było dla mnie miłą nie­spo­dzianką, bo da­wało na­dzieję, że fak­tycz­nie bę­dzie wy­ko­ny­wać po­wie­rzone jej za­da­nia pro­fe­sjo­nal­nie i z od­da­niem. W pew­nym mo­men­cie dziew­czyna chwy­ciła le­żące na biurku pióro i za­częła wy­peł­niać wy­krop­ko­wane miej­sca, wpi­su­jąc w nie swoje dane.

– Jesz­cze jedno – za­strze­głam, kiedy już miała pod­pi­sać prze­czy­taną umowę. – Być może zo­ba­czysz w trak­cie pracy rze­czy, które cię za­sko­czą lub za­nie­po­koją. Pro­wa­dzę różne in­te­resy i nie wszyst­kie są zwią­zane bez­po­śred­nio z ho­te­lami na­le­żą­cymi do mo­jej ro­dziny. Pa­mię­taj, nie roz­ma­wiaj z ni­kim o tym, co się tu­taj dzieje, a je­śli coś bę­dzie cię wy­jąt­kowo nie­po­koić, to za­wsze mo­żesz przyjść z tym do mnie.

– Jest pani do­brym czło­wie­kiem – stwier­dziła pew­nym to­nem. – Nikt, kto jest cho­ciażby odro­binę zły, nie po­śpie­szyłby z po­mocą ko­muś zu­peł­nie ob­cemu. Dla­tego je­stem prze­ko­nana, że pro­wa­dzi pani in­te­resy uczci­wie, bez żad­nych ma­chlo­jek. Poza tym zy­skała pani moją wier­ność i wdzięcz­ność, nie­za­leż­nie od tego, co się wy­da­rzy.

Uśmiech­nę­łam się, ale nie miało to nic wspól­nego z ra­do­ścią.

– Żadne in­te­resy nie są w stu pro­cen­tach uczciwe. Nie, je­śli chce się za­ra­biać pie­nią­dze.

Ba­sia wy­buch­nęła śmie­chem, sły­sząc tę uwagę.

– Prze­cież wiem, cho­dzi mi ra­czej o to, że nie jest pani sze­fową ma­fii czy coś ta­kiego.

Na mo­ment za­parło mi dech. Czemu wspo­mniała aku­rat o czymś ta­kim? Czyż­bym wła­śnie po­peł­niła błąd, a ona nie była tym, za kogo się po­da­wała? Czas po­każe. Te­raz mia­łam w pla­nach coś in­nego.

– Je­dziemy na za­kupy – oznaj­mi­łam.

Spra­wiała wra­że­nie to­tal­nie za­sko­czo­nej.

– Za­re­zer­wo­wa­łam nam też wi­zytę u ko­sme­tyczki i fry­zjerki. To bę­dzie długi dzień!

– Czy to na­prawdę ko­nie­czne? – Skrzy­wiła się nie­znacz­nie, gdy się do­wie­działa, jaki jest plan.

– Tak! I nie za­po­mnij prze­słać mi zdję­cia i da­nych swo­jego by­łego. Tu masz mo­jego pry­wat­nego ma­ila – po­wie­dzia­łam, po­da­jąc jej czarną wi­zy­tówkę ze zło­tym na­dru­kiem.