W niniejszej książce uwaga autorki koncentruje się na dwóch, ściśle ze sobą powiązanych, obszarach badawczych. Pierwszy z nich obejmuje znamienne dla XIX stulecia zjawisko kształtowania się patronatu obywatelskiego, które najpełniej zaznacza się w sferze budownictwa publicznego. Ponieważ architektura tych założeń nawiązuje do architektury pałacowej, dlatego określono je mianem „pałaców-instytucji”. Autorka, dokonując analizy poszczególnych założeń, starała się udowodnić, że elementy pałacowej architektury służyły wyeksponowaniu pewnych treści, a ich historyzujące formy nie są przypadkowe i nie wynikają ze względów jedynie estetycznych – nie były to tylko akcenty w panoramie miasta, ale znaki komunikujące o jego stanie ekonomicznym i poziomie zamożności obywateli, którzy preferowali określone wartości, jednym słowem stawały się znakami patronatu obywatelskiego.