— Inteligencja, encja, encja, nie jest po to, żeby się z nią obnosić, ale po to, to — to, to — t o, żeby z niej korzystać. Tak, ta, ta, tak — mruczałam sobie pod nosem, w sposób nowatorski pieląc klombik. Postanowiłam niczego nie oszczędzać, niczego oprócz krzewu forsycji i rabarbaru. Resztę, choćby nawet chciała być konwalią, wyrywałam! Trudno! Męczył mnie wysiłek, który nie przynosił widocznych efektów, a pielenie bez oszczędzania ten efekt gwarantowało. Co ładniejsze roślinki z zachwytu nad ich ulotną urodą starałam się przesadzać na przygotowane uprzednio grządki. Efekt też był natychmiastowy i cudny, dopóki nie zwiędły. Zresztą liczyły się tylko forsycje ze względów estetycznych i rabarbar ze względów smakowych, to złamanie kwaśnego cukrem, ech…(fragment)