Pomysł napisania monografii poświęconej spoiwom gipsowym i wyrobom z gipsu „dojrzewał we mnie” już od dłuższego czasu. W przemyśle gipsowym zachodzą bowiem od kilku lat istotne zmiany. Związane są one z jednej strony z szybkim rozwojem produkcji suchych mieszanek gipsowych przeznaczonych do prowadzenia wewnętrznych prac wykończeniowych oraz z rozwojem nowoczesnych systemów suchej zabudowy wnętrz. Z drugiej strony zaś, polskie normy na spoiwa i wyroby gipsowe podlegają procesowi nowelizacji w kierunku zharmonizowanych norm europejskich PN-EN. Proces ten jest w ostatnich latach szczególnie intensywny.
Wdrażanie nowych norm oraz dostosowanie krajowego prawa do regulacji europejskich w tym zakresie budzi jednak szereg wątpliwości. Dotyczy to szczególnie prawidłowego przeprowadzenia odpowiednich procedur oceny zgodności, umożliwiających oznakowanie wyrobu znakiem CE. Przyczyn takiego stanu rzeczy należy upatrywać głównie w braku odpowiedniej znajomości norm oraz w praktycznych trudnościach w dostosowaniu się do wymagań związanych z oznakowaniem CE. Istotnym problemem jest fakt, że normy europejskie dotyczące spoiw i wyrobów gipsowych nie są wolne od błędów i mało precyzyjnych określeń, co stwarza wątpliwości przy ich interpretacji. Treści norm europejskich nie należy zatem przyjmować bezkrytycznie, czemu dałem wyraz w niniejszej publikacji. Przyznają to zresztą przedstawiciele Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego CEN.
Należy zatem przyjąć, że dopiero kolejne, poprawione wydania tych norm zapiszą się na trwałe w praktyce budowlanej.

Fragment publikacji