Książka jest oparta na analizie prasy z okresu negocjacji akcesyjnych między Polską i Unią Europejską (1998–2002). Ukazuje przyczyny trwania i kierunki zmiany mitu centralności Europy w polskim dyskursie publicznym. W tym okresie debata europejska pragmatycznie kierowała się ku bieżącym celom politycznym, jednocześnie będąc debatą o rozwoju i zacofaniu.
Korzystając z metod krytycznej analizy dyskursu i interpretacji semiotycznej, autorka demonstruje mechanizmy tworzenia obrazów Europy i Unii Europejskiej, a zarazem definiowania tożsamości polskich przez takie opozycyjne pary pojęciowe jak obawy i nadzieje, strach i wstyd albo socjalizm i kapitalizm. Zastosowane w tej książce ujęcie dyskursu jako praktyki społecznej odsłania podwójną rolę prasy. Z jednej strony stanowi ona istotny czynnik kształtujący świadomość zbiorową, z drugiej – odzwierciedla najgłębiej zakorzenione w niej mity.