Książeczka powstawała blisko dziesięć lat, a złożyły się na nią szkice i refleksje, zamieszczane przez autora na łamach periodyków katolickich, przede wszystkim wrocławskiego „Nowego Życia”. Jest więc poniekąd składanką, jednak nie przypadkową. Motywem, wiążącym te z pozoru oderwane tematycznie teksty w zwartą całość jest znany cytat z „Promethidiona” Cypriana Kamila Norwida, dotyczący pracy, piękna i zmartwychwstania.

Tematyka: Z Janem Pawłem II. Dialog międzypokoleniowy, doświadczenie wiary

Ze wstępem ks. prof. Piotra Niteckiego z Wrocławia

Fragment

Na współczesną młodzież można spoglądać w duchu wąskiego pozytywistycznego obiektywizmu — przez „szkiełko mędrca”, zafascynowanego wprawdzie przedmiotem badań, lecz zarazem beznamiętnie usatysfakcjonowanego tym, że ów przedmiot znalazł się w formalinie. Wyrastająca z doświadczeń personalizmu teoria poznania zdaje się jednakże wykluczać tego typu podejście do fenomenu, jakim jest żywy człowiek lub konkretna wspólnota. Żywy i świadomy obiekt badawczy wymaga bowiem zupełnie innych interakcji niż martwy przedmiot, na przykład odłamek skalny z Księżyca lub z Marsa. A poznanie go opiera się niejako z natury rzeczy na osobowym i osobistym zaangażowaniu. Człowieka nie można odnaleźć inaczej, jak tylko przez bezinteresowny dar z siebie (por. KDK 24). Z drugiej zaś strony patrząc, nie można go również pojąć, jeżeli oddziela się poznanie od miłości i nadmiernie je formalizuje. Te brzmiące z powagą tezy naukowe odnoszą się bez wątpienia do refleksji nad współczesnym nastolatkiem. Można go rozszyfrować i zrozumieć dopiero wtedy, kiedy podejdzie się do niego z otwartym sercem i rozpozna w nim partnera dialogu – a więc dostrzeże się jego godność, ujrzy się, iż cieszy się on taką samą jak ludzie dorośli podmiotowością, i zaakceptuje się to, że mimo młodego wieku współtworzy on w nie mniejszym stopniu niż starsi złożoną rzeczywistość społeczną.