Zderzenie dwóch osobowości o całkiem innych poglądach na życie i sztukę. Morrison i Picasso – dwóch samotnych geniuszy otoczonych tłumem wiernych poddanych i Paryż – jako sceneria ich spotkań w ostatnich dniach czerwca szalonego 1971 roku.
Młodość, która właśnie umiera, i tonąca powoli starość trzymająca się kurczowo brzytwy życia. Dziś wiemy, że czas – bezwzględny weryfikator – obszedł się z nimi łaskawie. Tym bardziej warto przeczytać!

„Proza, która staje się poezją. Wiersze, które czyta się jak fascynującą powieść. Niełatwą, bo autor nie idzie na łatwiznę, ale... pochłania się ją błyskawicznie! Fakty mieszają się z wyobraźnią literacką, a poetyckie monologi przeplatają błyskotliwe rozmowy. (…)
«Dialogi 2» to lektura dająca do myślenia, osadzająca się w uczuciach i pamięci. Kto raz po nią sięgnie, będzie do niej wracał, by odnajdować wciąż coś nowego.
Łukaszewski wykazał się wspaniałą znajomością muzyki, malarstwa i życia. Wizerunek Morrisona w ostatnich dniach jego życia – wstrząsający i przerażająco wiarygodny. Autor doskonale wczuł się w psychikę artysty stojącego w progu, między tym a tamtym światem, i pragnącego dowiedzieć się wreszcie, co jest po drugiej stronie Drzwi.
Kolejna warstwa «Dialogów 2» to świetnie pokazany kontrast między dwoma wspaniałymi artystami, którzy powiedzieli już wszystko, lecz jeden nie widzi sensu dalszej egzystencji, a drugi próbuje wciąż cieszyć się przebrzmiałą sławą. Opis starości – brutalnie realny, ale jakże słuszny. Język mocny i subtelny – za każdym razem szczery do bólu i niepozbawiony humoru”.

Fragment recenzji