Codzienne życie literatów Warszawy, jego specyfika (powszechne jadanie śniadań w mleczarniach i handelkach oraz bywanie w kawiarniach i na jour fixe’ach) i towarzyszące mu zabójstwa z miłości i pobicia z urażonej ambicji, orgie i nieślubne dzieci, zakazy cenzury i próby ich obejścia, słowem - to, o czym nie piszą podręczniki literatury.
Odkłamane sylwetki pisarzy, które czasem fałszowano - ze względów obyczajowych, towarzyskich czy politycznych.
Szczególnie ucierpiało pokolenie pozytywistów, z których niezasłużenie uczyniono nudziarzy, z kolei do twórców Młodej Polski przylgnęło miano szaleńców.
Pięćdziesiąt lat historii Warszawy - od powstania styczniowego po wybuch I wojny światowej - miasta znaczącego, dawnej stolicy Rzeczypospolitej, sprowadzonej przez zaborcę do rzędu miasta gubernialnego na rosyjskiej prowincji. Przemiany cywilizacyjne w Warszawie, życie pisarzy pod zaborem rosyjskim, dokonania twórcze, sukcesy wydawnicze, skandale, romanse - to znajdziemy w książce "Warszawa literacka przełomu XIX i XX wieku".

Piotr Łopuszański (ur. 1966 we Francji) - pisarz, publicysta. Z wykształcenia filozof. Na Uniwersytecie Warszawskim studiował także polonistykę i historię sztuki. Jako publicysta zadebiutował w 1991 roku na łamach prasy literackiej.
Publikował m.in. na łamach "Życia Warszawy", "Przeglądu Artystyczno-Literackiego", "Twórczości", "Podkowiańskiego Magazynu Kulturalnego", "Pamiętnika Literackiego", "Stolicy" i "Skarpy Warszawskiej". Zajmuje się badaniem życia i twórczości Bolesława Leśmiana, o którym wydał 4 książki. Ponadto opublikował m.in. biografię "Gustaw Holoubek. Filozof bycia, PRL w stylu pop" oraz "Warszawę literacką w PRL" i "Warszawę literacką w okresie międzywojennym".