Madame Blanche

To, kim jesteś naprawdę, dostrzeżesz w oczach innego człowieka 45-letnia Anna czuje się kobietą pod wieloma względami spełnioną, a jednak coraz częściej towarzyszy jej myśl, że otacza ją emocjonalna próżnia. Odskocznią dla bezbarwnej codzienności są rozmowy, które prowadzi z poznanymi przez Internet mężczyznami. Kiedy los stawia na jej drodze Tomsy’ego, chłopaka z Wybrzeża Kości Słoniowej, Anna nie podejrzewa, że będzie to pierwszy impuls do zmiany poglądów i sposobu postrzegania siebie samej. Nigdy wcześniej bowiem kwestie rasizmu, imigrantów czy niesienia pomocy potrzebującym nie dotyczyły jej w tak bezpośredni sposób. By skonfrontować swoje wyobrażenia z rzeczywistością, kobieta postanawia ruszyć do Afryki. Ale wcześniej będzie musiała zmierzyć się z tkwiącymi od lat w jej głowie stereotypami… – Dziękuję ci za pomoc. Dziękuję za wszystko, co dla mnie robisz. Jesteś wyjątkową kobietą. Zastanawiam się, co jest we mnie takiego, że ty chcesz mi pomagać. – Nie wiem, nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Jesteś dla mnie bardzo ważny, ale nie potrafię powiedzieć, dlaczego. – Dlaczego jestem tak ważny? Ja, biedny Afrykańczyk, który nie pracuje i nie wie, co ma zrobić ze swoim życiem? Nie rozumiem, dlaczego jestem tak ważny dla twoich oczu? Często zastanawiam się i zadaję sobie to pytanie. Robię to za każdym razem, kiedy jestem sam, a nawet gdy jestem z innymi ludźmi. Cały czas zadaję sobie to pytanie, dlaczego mi pomagasz? Jestem nikim. Anna czuła coś, czego nie można było wyjaśnić słowami. Ten ból gdzieś w głębi duszy, który towarzyszył jej od dawna, pustka i samotność pośród wielu ludzi, brakująca część… odnalazła to w tym chłopaku. To jednak trzeba czuć. Tego nie da się powiedzieć słowami. Pytanie Tomsy pozostało bez odpowiedzi. [...\ Małgorzata Matwij Urodziłam się w 1972 roku w Rzeszowie, tutaj też mieszkam i pracuję. Jestem dumną mamą czwórki wspaniałych dzieciaków. Ukończyłam pedagogikę na Uniwersytecie Rzeszowskim, pracuję jednak w zupełnie innym zawodzie. Od zawsze przelewałam swoje myśli na papier w nadziei, że kiedyś wydam książkę. Pierwszą próbą literacką było opowiadanie spisane w sześćdziesięciokartkowym zeszycie, które czytały koleżanki z licealnej ławy. Wierzę, że każde spotkanie z drugim człowiekiem nie jest dziełem przypadku, a także w to, że życie to przygoda, której jesteśmy autorami. Mam jednak świadomość, że same chęci nie wystarczą, by osiągnąć wymarzony cel.