Książka Anny Burzyńskiej przedstawia sytuację teorii po strukturalizmie, kiedy to dla wielu badaczy literatury (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i we Francji) stało się jasne, że tworzenie naukowej, ogólnej, systemowej teorii próbującej objąć całość zjawisk literackich jest tyleż niemożliwe, co ostatecznie nieprzydatne.
Poststrukturalizm, nurt nastawiony na krytykę tradycyjnego modelu myśli teoretycznej, został ukazany w niniejszej publikacji poprzez różnorodne zjawiska nadające mu dynamiczny i niemal „rewolucyjny” charakter: dekonstrukcję teorii nowoczesnej, rozbijanie schematyzmu doktryn teoretycznych za pomocą rozmaitych kategorii (jak np. „narracja”, „komunikacja”, „lektura”), wreszcie – poprzez erotyzację języka teoretycznego (wprowadzanie do dyskursu teorii podmiotu i teorii interpretacji takich, nieobecnych w nim dotąd jakości, jak „cielesność”, „zmysłowość” czy „przyjemność”).
Książka podejmuje także temat konsekwencji poststrukturalizmu i jego udziału w tworzeniu kształtu najnowszej teorii literatury – świadomie rezygnującej z fundamentalistycznych i esencjalistycznych skłonności, otwartej na inność i zróżnicowane konteksty kulturowe, a dzięki temu – twórczo interpretującej literaturę.