Tytułowym targowiskiem próżności jest tutaj angielskie społeczeństwo przełomu XVIII i XIX wieku, z jego zakłamaniem, pieczołowitą dbałością o zachowanie pozorów, obsesją na punkcie tytułów i pozycji społecznej, oraz gromadzenia dóbr materialnych. To jedno z największych dzieł literatury angielski XIX wieku.

Historia zogniskowana jest wokół dwóch kobiet: powabnej i bezwzględnej Becky Sharp, doskonale radzącej sobie w walce o karierę i bogactwa, z sukcesem pnącej się po szczeblach drabiny społecznej, mimo nienajlepszego urodzenia, oraz jej przyjaciółki, ckliwej Amelii, której jedynym marzeniem jest grubiański wojak George.

Obie kobiety muszą torować sobie drogę przez życie pośród skrzącego się jarmarcznym blichtrem społeczeństwa Regencji, gdzie wojny ― te wojskowe, jak i rodzinne ― stanowią codzienność, a fortuny rodzą się i umierają na pniu. Jedyną niezłomną i szlachetną postacią w tym zgniłym świecie pozostaje Dobbin. Swym oddaniem dla Amelii wnosi on patos i głębię do tej cudownie groteskowej opowieści o miłości i perypetiach społecznych.

Rozległa panorama angielskiego społeczeństwa ukazana w książce jest obrazem odstręczającym, ale i fascynującym w swej różnorodności. Czytelnik po lekturze może odpowiedzieć sobie na pytanie jak dalece, i czy w ogóle, obraz ten dzisiaj się zdezaktualizował.

 

Im dłużej czytam dzieła Thackeraya, tym bardziej odnoszę wrażenie, że jestem sam na sam z jego przenikliwością, z jego prawdą, z jego odczuciami. Thackeray to prawdziwy tytan literatury – Charlotte Brontë