W życiu Leśmiana nie było ani skandali, ani wielkich manifestów tak charakterystycznych dla Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego.

Twórczość poety ucieka od wpływu historii. Realizuje się raczej w wymiarach filozoficzno-metafizycznym i psychologicznym. Leśmian czerpał z twórczości baroku, romantyzmu i Młodej Polski. Inspirowało go wszystko to, co mistyczne, duchowe i co głęboko powiązane z Naturą oraz Bogiem.

W swej poezji twórca wskrzesił świat fantastyczny. W tej ucieczce od rzeczywistości można doszukać się buntu, szczególnie względem nudnego, stereotypowego mieszczaństwa. Leśmian czuł niechęć do ludzi biernych, przeciętnych. Ideałem dlań był wolny i niezależny człowiek renesansu.

Poeta często odwoływał się także do symbolizmu, przez co jego poezja uznawana jest za poezję filozoficzną.